Fiets.nl

De krant staat tegenwoordig vol met artikelen over de strijd die fietsers, scooters en auto's voeren om hun plaats in de stad. Maar ook buiten de stad is het raak.

Al veertig jaar rijd ik op mijn renfiets regelmatig het bij veel fietsers uit Haarlem en omstreken bekende 'rondje Langevelderslag'.

De terugtocht voert door de duinen. Tot voor kort was dit een ontspannen fietstocht, maar het plezier in het fietsen door de duinen is de laatste jaren flink afgenomen. Is het de toegenomen drukte? Of ben ik in al die jaren ongevoelig geworden voor de schoonheid van de duinen, voor die prachtige, langgerekte oase in het verstedelijkte westen van ons land?

Nee, geen van beide. Het zijn de vriendengroepen, de gehelmde groepen wielrenners die het plezier bederven. Racefietsers in grote groepen rijden geen rondje om te genieten van de omgeving, maar om als volleerde profs in waaiervorm door de duinen te jakkeren.

Als een vrijetijdsbesteding massaal wordt, wil dat nogal eens een ordinair karakter krijgen. Daarop vormt het racefietsen helaas geen uitzondering.

Die massaliteit is flink bevorderd door de popularisering van 'mythische' bergen als Alpe d'Huez en Mont Ventoux, want ook de vriendengroepen houden van heroïek. Ze kopiëren in een aangepaste outfit het spel van renners uit de Tour de France, zoals voetballende kinderen van zes jaar zich Ronaldo of Messi mogen wanen in een shirt van Real Madrid of Barcelona. Daarvoor trainen deze wielrenners massaal in de Limburgse heuvels of in de Hollandse duinen met snelheden van ruim boven de veertig kilometer per uur. Met alle gevolgen van dien.

Het is vrijdag 19 september 2014, rond half vier. Ik fiets in een stevig tempo door de duinen richting Zandvoort. Achter mij nadert het razende geluid van een stormvlaag, een naar voren vliedende kracht die mij nu al licht uit mijn evenwicht brengt. Ik word ingehaald door een renner, door twee renners, drie, nee door - als ik goed tel - vijftien renners: 'fietsmaten'.

Ik moet mijn stuur goed vasthouden om niet door de door het peloton veroorzaakte luchtverplaatsing het rulle duinzand in te vliegen. Voor mij neemt de meute de onoverzichtelijke binnenbocht en jaagt twee hen tegemoet fietsende senioren het bermzand in.

Als ik over het fietspad langs de Zeeweg terug naar Haarlem fiets, zie ik voor me ter hoogte van restaurant De Bokkedoorns een groep fietsers treurig op en naast het fietspad staan. Ik herken die lui... Ik ga langzamer fietsen, heb al een vermoeden... Voor dat restaurant staat namelijk een paaltje vastgeklonken in het fietspad... Een man in sportieve racekleding staat hevig bloedend naast zijn op de grond liggende fiets. Waar minimaal vijftien mensen samenscholen, is mijn hulp niet nodig. Ik beperk mij tot een opmerking tegen het gezelschap - een opmerking die ik hier niet letterlijk durf te herhalen - en fiets opgewekt verder.

Ik zou u dit verhaal niet verteld hebben als het niet symptomatisch zou zijn voor de mentaliteit van de hedendaagse toerwielrenner. Nee, de wind in de duinen, de rust van oude, holle wegen en de beklimming van Alpencols is niet meer exclusief voorbehouden aan de eenzame fietser. Het toerwielrennen is gedemocratiseerd, het is een serieuze aangelegenheid geworden.

Bij de toerversie van de Amstel Gold Race hebben de eerste vechtpartijen al plaatsgevonden en op het fietspad tussen Langevelderslag en Zandvoort is de eerste dode al gevallen. Ja, het toerwielrennen is eindelijk volwassen geworden.

Ik vraag mij af of we daar blij mee moeten zijn.

dario schreef:Voel je je aangesproken dan?
Op zich rijden er elke zondag natuurlijk wel nogal wat patjepeeërs rond op hun koersfietsen, en daar mag best wel eens mee gelachen worden. Alleen hebben de grapjes en observaties van de auteur in kwestie intussen al een lange grijze baard...