Verslagje (beetje uit de hand gelopen
)
Dag 1: Mont Leon (50 km / 960 hm)
Het is een beetje traditie geworden, op dag 1 pak ik de Mont Léon even mee. Wat een heerlijk weer is het vandaag; staalblauw, een zacht briesje en een graad of 22. Het is oudejaarsdag, dus het is mijn laatste ritje van 2017. Eerst rijd ik tegen de klok in. De eerste kilometers gaan nauwelijks bergop en zijn dus ideaal om even in te komen. Vanaf het dorp gaat het serieuzer omhoog. Het loopt prima, zeker voor een eerste dag. Vlak voor de top word ik ingehaald door een Noor. Ik pik aan en maak een praatje. Daarna bergaf. Aan de voet draai ik om en beklim de andere kant ook nog even, want ik ben hier nu toch
Dag 2: Passo Tauro van 2 kanten (77 km / 1800 hm)
Net na de middag vertrek ik voor mijn eerste serieuze ritje. Vanaf Maspalomas neem ik eerst een km of 8 de kustweg, en sla dan bij Arguineguin rechtsaf. Net als bij de Mont Léon kent de klim naar Soria een vlakke aanloop van zo'n 13 km. De klim zelf is prachtig, en op een paar kleine stukken na niet erg lastig. Ook vandaag is het weer ‘kaiserwetter’. In het dorp wil ik bij mijn vaste barretje even water kopen, maar helaas men gesloten omdat het nieuwjaarsdag is. Dan maar een paar km verder rijden tot het stuwmeer, ik weet dat daar nog een restaurantje zit. Helaas, ook dicht. Wat nu? Ik moet echt vocht hebben, want het is best warm. Ik draai om en spreek een paar jongens aan die op straat hangen. Of ze water hebben. Natuurlijk meneer, en één van hen snelt naar binnen en komt terug met een 1,5 liter fles water. Ik wil ze betalen, maar dat zien ze als een belediging. Voorzien van water pak ik het bekende, soms zeer steile slingerweggetje omhoog. Dat ligt er zeker niet slecht bij. Eenmaal boven daal ik de Passo Tauro af van de andere kant. Bij de splitsing naar San Nicolas draai ik om en beklim de pas weer helemaal tot boven. Aldaar staat een foodtruck die kennelijk niet aan nieuwjaarsdag doet. Ik koop een paar bananen en daal af naar Puerto Mogan. Ik sta nog geen 2 minuten bij onze vaste ontmoetingsplek of het gezin komt al aanrijden met de huurauto. Toch handig dat Live Tracking
Fiets in de auto, zwembroek aan, nieuwjaarsduik in zee en vervolgens lekker pizza eten, dit alles – uiteraard – weggespoeld met een paar pullen Tropical bier.
Dag 3: Losfietsen (20 km / 150 hm)
Omdat ik na een rustdag altijd compleet geparkeerd sta, fiets ik vandaag (op mijn rustdag dus) toch eventjes wat los. Ik moet ook even wat poeder voor sportdrank hebben, dus dat komt goed uit. Bij de Freemotion kan men mij niet helpen, bij Cyclo Canaria wel.
Dag 4: Pico de Las Nieves (98 km / 2400 hm)
’s Ochtends gaan we met het hele gezins shoppen in het grote winkelcentrum bij Vecindario. Ik heb mijn fiets meegenomen, zodat ik de top eens vanaf hier kan betwisten, wat ik nog nooit eerder deed. Eerst rijd ik de Passo Herradura op richting St. Lucia. Dat is op zich geen al te lastige pas. Een beetje parcourskennis is wel lekker, want als je denkt dat je er bent doemen steeds weer korte “hupjes” totdat je in St. Lucia bent. Vanaf daar 2 km bergaf en vervolgens 4 km bergop richting San Bartelomé. Hier koop ik even water en vervolg mijn weg. Het loopt vandaag niet zo geweldig; wat is dit toch een vervelend stuk. Het asfalt is niet geweldig totaan Ayacata. De kenners weten dat de klim daar pas echt begint. De 3,5 km tot Roque Nublo zijn vreselijk steil met percentages tot 14%. Ik krijg vandaag geen geweldige vermogens op de pedalen; het zij zo. Vanaf Roque Nublo is het nog een een flink eind naar de top. Je merkt wel dat het kouder wordt, maar aangezien het ook vandaag weer 'blue bird' is kan ik gewoon in het kort-kort naar de top rijden. Aldaar een hoop toeristen die net als ik genieten van het prachtige uitzicht. Windjackje aan en omlaag. In Ayacata kan het windjackje alweer uit, zo warm is het daar al. In San Bartelomé uiteraard even de mini-Redoute (20%) meepakken (auw) en vervolgens via de geijkte route naar Maspalomas.
Dag 5: Arnaud Démare (89 km / 1700 hm)
De route van vandaag reed ik reeds 2x eerder, maar nog nooit in deze volgorde. Eerst bol ik via Fataga naar San Bartelomé. Het loopt vandaag lekker en een fijne bijkomstigheid is er vrijwel geen wind staat. Vanaf daar sla ik rechtaf naar St. Lucia, waar ik een fles water koop. Vervolgens sla ik linksaf om de omweg via Temisas nog even mee te pakken. In de afdaling naar Ingenio zie ik Arnaud Démare omhoog bollen. Ik sla rechtsaf, voor deel 2 van de omweg. Vlak voordat ik weer op de Passo Herradura kom, haalt Démare me in. Kennelijk is hij omgedraaid. Ik pak zijn wiel en moet vreselijk diep gaan (400w) om hem bij te houden tot de top, maar het lukt. Samen rijden de afdaling, hier heb ik geen enkele moeite hem bij te houden
Vanaf Vecindario rijden we, samen met een inmiddels aangesloten Deen, richting Maspalomas. In het begin zet Démare het gas er flink op, maar ik kan hem, in het wiel uiteraard, wel volgen. Het laatste stuk doen we wat rustiger aan en kletsen we wat. Aardige gozer, ik schrik wel van zijn Engels dus we schakelen maar over op het Frans. Een erg fijn ritje, en het was maar goed dat ik een goede dag had anders had ik hem nooit kunnen bijhouden
Dag 6: De slotrit (83 km / 1950 hm
Vandaag bezoeken met met het gezin een pretpark in Puerto Rico. Nou ja, pretpark, eerlijk gezegd is het meer een soort speeltuin. Ik heb mijn fiets weer in de auto meegenomen en begint mijn route dus vandaag hier. Het is aan de kust mooi weer, maar hoog in de bergen hangen wat wolken (voor het eerst deze week) dus ik neem mijn armstukken en Hotpack voor de zekerheid maar mee.
Al na 500 meter word ik in gehaald door een Nederlander op een Cannondale van de Freemotion. Ik pik aan en we rijden kop over kop tot de beruchte wegblokkade. Ik had al vernomen dat je er gewoon langs kunt en dat blijkt inderdaad te kloppen. Een meter of 20 moet je “klunen” maar verder stelt het niks voor. Later zou ik van een local horen dat de politie in het begin wel boetes uitdeelde, maar inmiddels de boel gewoon gedoogt omdat er geen alternatief is voor fietsers. In Puerto Mogan sla ik rechtsaf richting Mogan. Ik vind dit altijd een vervelend stuk. Er rijden veel auto’s en het stuk loopt voor geen meter. Makkelijke passages worden afgewisseld met steilere stukken. Een paar kilometer na Mogan begint de klim pas echt. Ik bolde deze col deze vakantie al een keer op; het is bepaald geen straf om dat nogmaals te doen. Ongeveer halverwege begint het zachtjes te motregenen. Jammer, want het loopt uitstekend. Ik stop om mijn regenjasje aan te trekken, maar na een kilometer stopt het alweer met regenen en doe ik ‘m al fietsende weer uit. Bovenop de top is het nog altijd droog, maar wel koud. Regenjasje weer aan en ik duik de afdaling in, langs Presas las Ninas. Ik verwachtte perfect asfalt van hier tot aan de top maar niets blijkt minder waar. Mensen kinderen wat een vreselijk wegdek. Zonder overdrijven ligt 99% van de Ardennen er beter bij. Tot overmaat van ramp begint het nu nog harder te regenen. Ik zet stug door tot Ayacata. Bij Case Melo koop ik een fles water. “You are either mad or very brave”, zegt de barman. “A little bit of both”, antwoord ik hem en vervolg meteen mijn weg. Ik ken Gran Canaria goed genoeg om te weten dat waarschijnlijk een paar km verderop de zon alweer schijnt. En ik zal sterven als ’t niet waar is, bij Cruz Grande breekt de zon weer door en is het meteen 20 graden. Via de mini-Redoute en Fataga bol ik naar huis.
Het was een fijne fietsweek!
