Ik ben de berg op maandag 25 augustus voor het eerst opgefietst. Ik had de Mont Ventoux in mijn hoofd opgeblazen tot de meest verschrikkelijke berg die er bestaat en zat er erg tegen aan te hikken. Na 2 weken oefenen op diverse andere bergen en heuvels moest het er toch maar van komen. Dus hup in de auto richting Bedoin en dan fietsen maar. De rest van de text is uit mijn Strava verslag.
De Mont Ventoux, Welke fietser heeft hem nu niet beklommen. Nou ik dus, tenminste tot deze dag in mijn vakantie dan. Al 2 weken lang ben ik aan het oefenen op het omhoog fietsen. De eerste 2 keer ging dat niet zo geweldig maar langzamerhand ging het redelijk. Een top klimmer zal ik nooit worden met mijn 84 kilo en te weinig power maar redelijk bergop moet toch wel lukken.
Reeds enige dagen had ik al het profiel van de Mon Ventoux vanaf Bedoin bestudeerd. Het eerste stuk is makkelijk, dan het bos die begint met 12% en nooit meer onder de 10% komt totdat je uit het bos komt. Dan wat 6 en 7% om de laatste kilometer weer gemeen stijl te worden. Kortom 22km lang pijn lijden.
Wat zou ik kunnen op deze klim? Neef mooie Mario was precies een maand eerder omhoog gefietst in 1 uur 51 minuten. Een zeer mooie tijd en ik was niet zeker of ik dat wel zou kunnen benaderen. Ik besloot om van zijn langste segment van de Mont Ventoux een course in mijn Garmin te maken zodat ik onderweg een referentie had of ik langzamer of sneller als hem zou zijn.
Om me het zelf wat gemakkelijker te maken neem ik mijn vrouw en de jongens mee voor het nodige support. Zij rijden me regelmatig voorbij om dan verderop aan de kant van de weg aan te moedigen. Ook mijn ouders die in de buurt waren komen me op de top aanmoedigen. Op dit gebied kan het dus niet meer misgaan.
De auto op een parkeerplaats ergens op de rand van Bedoin gezet. Niet echt de standaard vertrek plaats bleek later maar hij was wel lekker rustig. De Garmin gaf aan dat een kilometer verder op de route zou beginnen dus het kon niet misgaan.
Ik vertrek echter na 500m een weg afsluiting. Wat is dit nou? Lokale markt en de doorgaande weg is afgesloten. Shit daar gaat mijn ritje voor het langste Strava segment. Ik besluit de omleiding te volgen maar die is niet helemaal duidelijk aangegeven. Uiteindelijk kom ik wel op de weg naar de top uit maar ik baalde flink van het stuk om fietsen. De Garmin zegt dat hij ondertussen de course heeft gevonden en dat ik een achterstand van 25 seconden op mijn neef had. Balen maar ik besloot gelijk maar eigen tempo te gaan rijden.
Voor mij op 100m rijdt iemand. Ik kom geen meter dichterbij en hij rijdt ook niet gelijk bij me weg. Andere fietsers zijn er ook genoeg. Al gelijk begin ik met het inhalen van de vele wielrenners die vandaag de Mont Ventoux gaan beklimmen. Een kilometer voor het bos geeft de Garmin aan dat ik precies gelijk met mijn neef op ga (Virtueel gezien dan he) dit geeft moet, een tijd van rond de 1 uur 50 moet er inzittenals ik het vol hou.
Mijn tactiek voor de kale berg was simpel. Hartslag rond de 168 houden en gaan. Dit zou ik 2 uur vol moeten kunnen houden wat voldoende zou moeten zijn. Al gelijk bij het inrijden van het bos kruipt mijn hartslag naar die waardes. Het eerste steile stuk waar ik zo voor vreesde ging eigenlijk best gemakkelijk. De snelheid bleef ook nog boven de 10km/u en op de Garmin zag ik dat ik langzaam maar gestaag steeds meer voorsprong op het schema van mijn neef nam. Dit ging goed komen voelde ik.
Halverwege het bos stonden mijn vrouw en mijn jongens dan klaar om me aan te moedigen. Hup papa, hup papa, gaaf hoor om hun vrolijke stemmen te horen. Mijn vrouw maakt gelijk wat foto’s om deze beklimming te vereeuwigen. Het trapt gelijk weer iets makkelijker omhoog. Vrolijk trap ik door. Om de kilometer keek ik op de paaltjes hoeveel % stijging me nu weer te wachten stond maar het bevreesde me niet. Het klimmen ging erg lekker en ik zat helemaal in de flow. Onderweg pikte ik de 1 na de andere fietser op en dat geeft ook weer moraal. De Garmin gaf aan dat mijn voorsprong groeide van 1 naar 2 naar 3 naar 4 naar 5 minuten. Helemaal top.
Op een gegeven moment komt er een haarspeldbocht naar rechts waarbij de binnenkant het meeste stijgt. Hier kan ik hem aan de binnenkant nemen en zodoende snel hoogte en tijd winnen. Even later passeer ik iemand die het zwaar lijkt te hebben. Aan zijn shirt te zien is het een Nederlander. Als ik hem voorbij fiets moedig ik hem aan. Ik krijg gelijk een opmerking terug. Geef me ook wat van je macht dan. Ik moest lachen want op mijn kont staat natuurlijk Een Bonk Macht.
Eenmaal uit het bos werd het inderdaad makkelijker. Op de stukken van 6% kon ik het tempo flink opvoeren en haalde ik steeds meer mensen in. Met sommige fietsers kreeg ik gewoonweg medelijden. Hijgend puffend en stoempend terwijl ze amper nog vooruit kwamen. Verzetten die niet meer rond gedraaid konden worden. Nee de Mont Ventoux krijg je niet cadeau, zeker niet ongetraind. Gelukkig draaide ik nog steeds soepel.
De laatste kilometer, ok nu begon het een beetje zeer te doen maar het tempo bleef goed. Ik zag mijn vader staan vlak onder de top. Even verderop mijn vrouw en de jongens. Ik ben er bijna dacht ik, bijna en mijn tijd is boven mijn verwachting. De jongens rennen het laatste stukje met me mee terwijl ze me aanmoedigen en dan maak ik een klein foutje. Ik volg het auto verkeer en kom er achter dat ik hierdoor 100m om rijdt. Uiteindelijk toch helemaal boven. Voorsprong van 8min 55 op Schema van mijn neef dus dat is dan 1 uur 44. Ik ben een erg tevreden en gelukkig man.
De Mont Ventoux. Je krijgt het niet cadeau maar de voldoening is erg groot.
Strava http://www.strava.com/activities/185130623
Mont Ventoux beklimmen
-
Le Grimpeur
- Forum-lid
- Berichten: 2623
- Lid geworden op: 24 nov 2009 14:37
Le Grimpeur
27 sep 2014 16:02
Gisteren heb ik nog maar weer eens een keertje de klim vanuit Sault gedaan.
60 x Ventoux
Absoluut een mystieke berg, hij is meedogenloos, mooi, uitdagend en maakt je ten slotte af.
Ik ben in 2013 met Colsensation voor het eerst naar de MV geweest, na een goede voorbereiding de Cingle volbracht, mooi weer, weinig wind en goed gezelschap. Het was een feest; die MV is zo erg nog niet.
Ik ben met 1.75 mtr en 85 kilo geen Pantani, train regelmatig maar afstappen staat niet in mijn boekje.
Daarom wilde ik dit jaar gaan voor de Bicinglette, niet gewoon een dubbele Cingle, nee dubbel is meer dan iedere kant 2 keer opfietsen bleek later.
Op vakantie naar Bedoin met het gezin, trainen het hele jaar door en ter plaatse acclimatiseren en rusten op zijn tijd. Mijn snelste tijd was 2.24 in 2013 dus ik zou zeker 20 uur nodig hebben voor de 6 x.
Tijdens mij nachtrit in de week ervoor, om lichten etc te testen, al redelijk de schrik in de bene gehad als ik voorbij de laatste huizen het bos in draai en daar steentje hoor rollen lang de rotswand, gevolgd door hoefgetrappel en ja hoor, geknor van wilde zwijnen.... Verder veel vossen, konijnen en muizen en een waar feest om te fietsen, alhoewel helemaal alleen. Nadat ik bij Reynard de draai maak en het al een uurtje bliksemt een laatste grote bliksem in de verte en binnen 5oo meter dikke druppen. Met regen en wind naar de top om 2345 's nachts en in 2.21 boven.
Op maandag 0.00 uur gestart vanuit Bedoin, 14 graden, helder en alleen. Mooie klim, mijn volgwagen komt al snel in het bos bij mij zodat ik wat aanspraak heb. Eenmaal boven toch wel wat fris maar droog en helder. Naar Malaucene en op weg voor de tweede, helemaal alleen want mijn vrouw wilde ook wat slapen die dag. Dit is niet echt fijn, moeilijk om tempo te houden en om je gedachten te ordenen, hele klim alleen, er komen twee auto's voorbij op km 11; naar de top voor de zonsopgang blijkt later. Ik had 2.45 nodig deze keer en het was niet fijn. Boven regen...geen zon te zien en een fransoos die vanuit Bedoin was komen fietsen, hij heette Reynard, zijn familie had het Chalet gesticht!!
Ipv nog een keer Malaucene gekozen voor Sault, nog een keer alleen omhoog vanuit Malaucene zou ik zeker niet kunnen verwerken. Afdaling in de regen helaas, beneden droog en een bezoekje aan de bakker. Het was koud dor de regen.
Het is lekker licht en de zon wil wel helpen dus met frisse moed vanuit Sault omhoog, ik zal niet meer alleen zijn dacht ik. Fout, geen mens tegengekomen, geen mens achterop gekomen.
Klimmen ging wel lekker, zelfs nog de 27 km/h gehaald op deel twee richting Reynard. Boven veel wind en kou maar het ging lekker.
Even contact met het dal dat ik toch even naar "huis" zou komen voor wat eten en en rustig toilet bezoek.
De zon brak los, de bussen vol fietsers kwamen omhoog vanuit Bedoin. Ik was alleen in de afdaling, nieuw snelheidsrecord maar aan de andere kant gingen wel erg veel fietsers omhoog.
Na een half uur break, rust, eten en omkleden weggestuurd door mijn vrouw om aan klim 4 te beginnen, ze zou me bij Reynard bijhalen vor extra vocht want het werd erg warm. Fijn om te weten.
Na ca 8 km in de klim ging de snelheid achteruit, hartslag bleef steken op 148! Vreemd want ik klim meestal rond de 160. Even stoppen, extra drinken, wat eten en weer verder, hartslag snel van 100 naar 148 maar wat ik ook doe hij gaat niet meer hoger. Nog eens twee kilometer aangekeken, nog steeds geen snelheid en geen reactie op de hartslagmeter. Ik krijg een rotgevoel; zou ik nu toch de berg moeten laten winnen? Als ik reken hoe snel ik ga en hoe ver het nog is zou ik nog zeker een uur naar de top nodig hebben, mijn water is bijna op en de zon blijft maar branden.
Ik besluit te kiezen voor stoppen, aiaiaai ik moet toegeven. Naar mijn vrouw gebeld en ze hoorde het al, dit is niet goed. Even gerust en omgedraaid, afgedaald naar Bedoin en daar wat gegeten op het terras in de drukte van de markt.
De dagen erna iedere dag gereden, hartslag bleef laag, wel goed kunnen rijden. Wat er gebeurd is weet ik nog niet, ik hoef het niet te weten, ik ben wel verslagen door de Ventoux.
Het blijft een fantastische berg, het uitzicht, de route(s) en het afzien, ik ga terug want die 6x moet een keer lukken.
Iedereen die naar de Ventoux gaat wil ik meegeven te genieten, afzien is maar tijdelijk, herinneringen voor altijd.
Conrad
Ik ben in 2013 met Colsensation voor het eerst naar de MV geweest, na een goede voorbereiding de Cingle volbracht, mooi weer, weinig wind en goed gezelschap. Het was een feest; die MV is zo erg nog niet.
Ik ben met 1.75 mtr en 85 kilo geen Pantani, train regelmatig maar afstappen staat niet in mijn boekje.
Daarom wilde ik dit jaar gaan voor de Bicinglette, niet gewoon een dubbele Cingle, nee dubbel is meer dan iedere kant 2 keer opfietsen bleek later.
Op vakantie naar Bedoin met het gezin, trainen het hele jaar door en ter plaatse acclimatiseren en rusten op zijn tijd. Mijn snelste tijd was 2.24 in 2013 dus ik zou zeker 20 uur nodig hebben voor de 6 x.
Tijdens mij nachtrit in de week ervoor, om lichten etc te testen, al redelijk de schrik in de bene gehad als ik voorbij de laatste huizen het bos in draai en daar steentje hoor rollen lang de rotswand, gevolgd door hoefgetrappel en ja hoor, geknor van wilde zwijnen.... Verder veel vossen, konijnen en muizen en een waar feest om te fietsen, alhoewel helemaal alleen. Nadat ik bij Reynard de draai maak en het al een uurtje bliksemt een laatste grote bliksem in de verte en binnen 5oo meter dikke druppen. Met regen en wind naar de top om 2345 's nachts en in 2.21 boven.
Op maandag 0.00 uur gestart vanuit Bedoin, 14 graden, helder en alleen. Mooie klim, mijn volgwagen komt al snel in het bos bij mij zodat ik wat aanspraak heb. Eenmaal boven toch wel wat fris maar droog en helder. Naar Malaucene en op weg voor de tweede, helemaal alleen want mijn vrouw wilde ook wat slapen die dag. Dit is niet echt fijn, moeilijk om tempo te houden en om je gedachten te ordenen, hele klim alleen, er komen twee auto's voorbij op km 11; naar de top voor de zonsopgang blijkt later. Ik had 2.45 nodig deze keer en het was niet fijn. Boven regen...geen zon te zien en een fransoos die vanuit Bedoin was komen fietsen, hij heette Reynard, zijn familie had het Chalet gesticht!!
Ipv nog een keer Malaucene gekozen voor Sault, nog een keer alleen omhoog vanuit Malaucene zou ik zeker niet kunnen verwerken. Afdaling in de regen helaas, beneden droog en een bezoekje aan de bakker. Het was koud dor de regen.
Het is lekker licht en de zon wil wel helpen dus met frisse moed vanuit Sault omhoog, ik zal niet meer alleen zijn dacht ik. Fout, geen mens tegengekomen, geen mens achterop gekomen.
Klimmen ging wel lekker, zelfs nog de 27 km/h gehaald op deel twee richting Reynard. Boven veel wind en kou maar het ging lekker.
Even contact met het dal dat ik toch even naar "huis" zou komen voor wat eten en en rustig toilet bezoek.
De zon brak los, de bussen vol fietsers kwamen omhoog vanuit Bedoin. Ik was alleen in de afdaling, nieuw snelheidsrecord maar aan de andere kant gingen wel erg veel fietsers omhoog.
Na een half uur break, rust, eten en omkleden weggestuurd door mijn vrouw om aan klim 4 te beginnen, ze zou me bij Reynard bijhalen vor extra vocht want het werd erg warm. Fijn om te weten.
Na ca 8 km in de klim ging de snelheid achteruit, hartslag bleef steken op 148! Vreemd want ik klim meestal rond de 160. Even stoppen, extra drinken, wat eten en weer verder, hartslag snel van 100 naar 148 maar wat ik ook doe hij gaat niet meer hoger. Nog eens twee kilometer aangekeken, nog steeds geen snelheid en geen reactie op de hartslagmeter. Ik krijg een rotgevoel; zou ik nu toch de berg moeten laten winnen? Als ik reken hoe snel ik ga en hoe ver het nog is zou ik nog zeker een uur naar de top nodig hebben, mijn water is bijna op en de zon blijft maar branden.
Ik besluit te kiezen voor stoppen, aiaiaai ik moet toegeven. Naar mijn vrouw gebeld en ze hoorde het al, dit is niet goed. Even gerust en omgedraaid, afgedaald naar Bedoin en daar wat gegeten op het terras in de drukte van de markt.
De dagen erna iedere dag gereden, hartslag bleef laag, wel goed kunnen rijden. Wat er gebeurd is weet ik nog niet, ik hoef het niet te weten, ik ben wel verslagen door de Ventoux.
Het blijft een fantastische berg, het uitzicht, de route(s) en het afzien, ik ga terug want die 6x moet een keer lukken.
Iedereen die naar de Ventoux gaat wil ik meegeven te genieten, afzien is maar tijdelijk, herinneringen voor altijd.
Conrad
Team Pieken en Dalen 2015; Stelvio for Life, volg ons op facebook
-
amclassic-fan
- Forum-lid HC
- Berichten: 24317
- Lid geworden op: 23 jun 2004 17:56
- Locatie: Leende
amclassic-fan
01 okt 2014 10:45
Het zal wel aan mij liggen, maar ik snap echt niet wat de lol hiervan is. Ga dan een ronde door de Alpen rijden met 6 verschillende klimmen. Als ik ruim boven de 2 uur over een enkele beklimming van de Ventoux zou doen, zou ik al niet aan een cinglé beginnen, laat staan 6 keer op 1 dag naar boven te willen rijden.
Dat je geen hoge hartslagen meer kunt halen met klimmen is overigens gewoon normaal als je moe wordt. Je hartslag bereik wordt steeds kleiner, de rust hartslag komt omhoog en het max wordt lager.
Dat je geen hoge hartslagen meer kunt halen met klimmen is overigens gewoon normaal als je moe wordt. Je hartslag bereik wordt steeds kleiner, de rust hartslag komt omhoog en het max wordt lager.
‘Whatever you do, those other fuckers are doing more.’
-
Italia_david
- Forum-lid
- Berichten: 462
- Lid geworden op: 12 nov 2011 12:28
- Locatie: Harderwijk
Italia_david
01 okt 2014 13:36
Ben ik met je eens.. maar het blijft ook een mooie uitdaging om dit soort dingen te kunnen doen.amclassic-fan schreef:Het zal wel aan mij liggen, maar ik snap echt niet wat de lol hiervan is. Ga dan een ronde door de Alpen rijden met 6 verschillende klimmen. Als ik ruim boven de 2 uur over een enkele beklimming van de Ventoux zou doen, zou ik al niet aan een cinglé beginnen, laat staan 6 keer op 1 dag naar boven te willen rijden.
Dat je geen hoge hartslagen meer kunt halen met klimmen is overigens gewoon normaal als je moe wordt. Je hartslag bereik wordt steeds kleiner, de rust hartslag komt omhoog en het max wordt lager.
#passioneceleste #ridebianchi
knukkel
03 okt 2014 10:56
Respect voor de poging!
6x op 1 dag is ook niets voor mij, maar ik vind het altijd wel leuk om aan iets te beginnen waarvan je niet zeker weet of je het wel gaat halen. Als je zeker weet dat iets toch wel gaat lukken is het meteen een stuk saaier.
6x op 1 dag is ook niets voor mij, maar ik vind het altijd wel leuk om aan iets te beginnen waarvan je niet zeker weet of je het wel gaat halen. Als je zeker weet dat iets toch wel gaat lukken is het meteen een stuk saaier.
TumTumTum
03 okt 2014 11:29
Ik begrijp dat dus wel. Juist als het je moeilijk af gaat is de uitdaging deste groter.amclassic-fan schreef:Het zal wel aan mij liggen, maar ik snap echt niet wat de lol hiervan is. Ga dan een ronde door de Alpen rijden met 6 verschillende klimmen. Als ik ruim boven de 2 uur over een enkele beklimming van de Ventoux zou doen, zou ik al niet aan een cinglé beginnen, laat staan 6 keer op 1 dag naar boven te willen rijden.
Maar ik neem de stoeltjeslift wel.
Veni. Vidi. Fietsie.
-
Italia_david
- Forum-lid
- Berichten: 462
- Lid geworden op: 12 nov 2011 12:28
- Locatie: Harderwijk
Italia_david
03 okt 2014 15:15
als je van afdalen houdt is dat misschien het beste idee 
#passioneceleste #ridebianchi
-
dickygiovanni
- Forum-lid
- Berichten: 1791
- Lid geworden op: 04 aug 2010 01:20
Het gaat AMclassic niet om de zwaarte van een dergelijke onderneming (zoals ik het lees), dan wel de saaiheid van 6 maal dezelfde klim. Hij zegt ook; ik zou liever een tocht met 6 verschillende klimmen in de alpen rijden. Ik sluit mij hier volledig bij aan, rijd zelf ook liever een mooie tocht met diverse klimmen als dat ik dezelfde berg op en af rij de hele dag.