Geplaatst: 07 jun 2010 21:38
maar Jip en Rob waren ook groots op de fiets en dat mag ook best gezegd worden!
Fiets.nl
Fiets - Race en MTB website voor race, gravel en mtb
https://www.fiets.nl/forum/
Alpe D'huzes 2010
Pagina 8 van 9
Geplaatst: 07 jun 2010 22:17
Geweldige verhalen en prestaties, proficiat!! Ferry heel erg klote dat dit jouw heeft moeten overkomen maar goed dat je het toch kunt relativeren. Nu zie ik heel veel teams inschrijven, is het ook mogelijk om bij een team aan te melden om in 2011 ook mee te doen.
Geplaatst: 07 jun 2010 23:37
Ferry 1 woord chapeau!
Geplaatst: 08 jun 2010 00:00
dank voor de steunbetuigingen want het fietsend gevoel is er nog niet echt maar dit doet zeker deugd
Geplaatst: 08 jun 2010 00:09
Ik gooi er ook nog een dik compliment tegenaan Ferry. Ik heb het evenement nog nooit van dichtbij meegemaakt maar voor mijn gevoel sluit jouw verhaal fantastisch aan bij de sfeer van het evenement zoals het oorspronkelijk is bedoeld.
Juist door het geven van steun aan andere mensen boven je eigen ambities te stellen heb je denk ik uitstekend laten zien waar het om gaat. Hulde!
Juist door het geven van steun aan andere mensen boven je eigen ambities te stellen heb je denk ik uitstekend laten zien waar het om gaat. Hulde!
Geplaatst: 08 jun 2010 00:11
Een collega van me is 5x omhoog gereden. terwijl hij pas sinds afgelopen november na trieste familie-omstandigheden is gaan fietsen met als
doel Alpe D'huzes!
Zoals ik mijn collega inmiddels ook heb gemaild geef ik iedereen een hele, hele, hele dikke pluim die deze uitdaging aangegaan is. Iedereen heeft
daar zo zijn/haar eigen motivatie voor en daar kan ik alleen maar een diepe buiging voor maken!
En speciaal aan ferry1982: jouw verhaal heeft me gegrepen en zeker niet ongemoeid gelaten. Om stil van te worden..........................................
doel Alpe D'huzes!
Zoals ik mijn collega inmiddels ook heb gemaild geef ik iedereen een hele, hele, hele dikke pluim die deze uitdaging aangegaan is. Iedereen heeft
daar zo zijn/haar eigen motivatie voor en daar kan ik alleen maar een diepe buiging voor maken!
En speciaal aan ferry1982: jouw verhaal heeft me gegrepen en zeker niet ongemoeid gelaten. Om stil van te worden..........................................
Geplaatst: 08 jun 2010 00:14
Mooi verslag hoor Jip, ik krijg weer kippenvel en bijna de tranen in me ogen.
zelf ben ik 3 keer omhooggefietst
Onderweg ook nog schouderklopjes gegeven aan de handbikers die omhoog gingen dat vond ik echt heel knap hoor zonder beentjes.
Boogerd ja (en ook van moorsel) , daar heb ik nog een paar woorden meegewisseld die stond te klappertanden beneden na de eerste afdaling in alle vroegte.
Ben nu 2 dagen thuis maar wat was het een geweldige ervaring ,3000 man daar in alle vroegte met de lampjes aan.
En dan die bergen zo mooi , toen het zonnetje opkwam geweldig.........
En het allermooiste zal ik nu even vertellen
Na mijn 3de beklimming ben ik in de afdaling en dat was nadat ik boven 1,5 uur ben blijven hangen naar bocht 8 gereden. Waar de rode vw bus stond , die van onze school was.
Het was al laat in de middag , toen er een dame van een jaar of 30 stopte en niet meer verder durfde. Ze had het helemaal gehad en ze huilde.
Zelf zat ik op de vangrail en keek toe hoe ze steun kreeg van mensen en ik zeg doe je helm maar af hoor!.
Ze had geeneens het besef dat ze daar stond had ik het idee.
ik zeg je bent een kanjer hoor, ze zegt ja jij toch ook en jullie allemaal met betraande ogen
Inmiddels kwam er een busje aanrijden waar haar fiets achterin kon en ze nam plaats in de bus op de achterbank.
Nog nooit heb ik iemand zo opgelucht gezien, ze begon te huilen en er viel een last van haar af.
Ze hoefde niet meer te fietsen.
(Als mensen hadden gezegd je eet eerst je stuurlint of schoenen op en dan mag je met de bus mee, dan had ze dat zeker gedaan dat weet ik wel zeker)
zelf ben ik 3 keer omhooggefietst
Onderweg ook nog schouderklopjes gegeven aan de handbikers die omhoog gingen dat vond ik echt heel knap hoor zonder beentjes.
Boogerd ja (en ook van moorsel) , daar heb ik nog een paar woorden meegewisseld die stond te klappertanden beneden na de eerste afdaling in alle vroegte.
Ben nu 2 dagen thuis maar wat was het een geweldige ervaring ,3000 man daar in alle vroegte met de lampjes aan.
En dan die bergen zo mooi , toen het zonnetje opkwam geweldig.........
En het allermooiste zal ik nu even vertellen
Na mijn 3de beklimming ben ik in de afdaling en dat was nadat ik boven 1,5 uur ben blijven hangen naar bocht 8 gereden. Waar de rode vw bus stond , die van onze school was.
Het was al laat in de middag , toen er een dame van een jaar of 30 stopte en niet meer verder durfde. Ze had het helemaal gehad en ze huilde.
Zelf zat ik op de vangrail en keek toe hoe ze steun kreeg van mensen en ik zeg doe je helm maar af hoor!.
Ze had geeneens het besef dat ze daar stond had ik het idee.
ik zeg je bent een kanjer hoor, ze zegt ja jij toch ook en jullie allemaal met betraande ogen
Inmiddels kwam er een busje aanrijden waar haar fiets achterin kon en ze nam plaats in de bus op de achterbank.
Nog nooit heb ik iemand zo opgelucht gezien, ze begon te huilen en er viel een last van haar af.
Ze hoefde niet meer te fietsen.
(Als mensen hadden gezegd je eet eerst je stuurlint of schoenen op en dan mag je met de bus mee, dan had ze dat zeker gedaan dat weet ik wel zeker)
Geplaatst: 08 jun 2010 12:09
Het stukje wat ik voor ons clubblad (WTAC Waterstad) geschreven heb
Niets of niemand zegt dat het echt moet. En toch, of juist daarom, wil ik het beleven...
Goed, Gelukkig en Gezond leven met kanker. Dit is de kern waar het bij Alpe d’HuZes allemaal om draait. En dat lukt ons gezin inmiddels vrij aardig.
Hoe is dat allemaal zo gekomen?
11 jaar geleden sloeg de mededeling: "mr Levensnevel, U heeft teelbalkanker" de grond onder de voeten van ons gezin volledig weg. Vervolgens zag ik in de Daniel den Hoed kliniek Lance voor de eerste maal zijn Tour de France winnen en ik nam me voor: wat die dekselse Texaan kan, dat kan ik ook. En een van de afspraken die ik toen met mezelf maakte was: Als de tijd me gegeven is ga ik geld inzamelen voor lotgenoten.
Na 4x een week aan de chemo gelegen te hebben en een operatie eindigde onze vrije val naar beneden en ik werd na 6 jaar controles genezen verklaard. Gedurende die tijd krabbelden we voorzichtig weer op en begonnen vastbesloten aan onze klim terug naar boven. Die weg terug ging over onbekend terrein en was lang, hard en moeilijk. Maar we zijn er bovenop gekomen.
Kanker: het overkwam ons, we hebben het een plaats in ons leven kunnen geven. En het heeft ons leven zelfs enorm verrijkt.
Goed, die ene afspraak dan?
Toen het eind oktober vorig jaar duidelijk werd dat mijn werkgever met een team zou deelnemen aan de 2010 editie van Alpe d’HuZes was er voor mij maar 1 stap mogelijk. En na vele uurtjes stoempen in de polder, heuveltjes klauteren in het zuiden van ons land en menig zweetdruppeltje in het Wellnesscenter was ik er uiteindelijk helemaal klaar voor.
We vertrokken de dag na Pinksteren richting les Ougiers waar we ons kamp hadden opgeslagen in het hotel van Monique en Leon. Eest een weekje vakantie vieren en een beetje fietsen (o.a, de col d'Ornon & la Bérarde) om te wennen aan de omgeving voordat de rest van onze twee teams er ook zouden neerstrijken.
Als ik nu de foto's terug zie welke er tot 3 juni van me gemaakt zijn is het onmiskenbaar: Daar staat iemand met een missie, niets kan hem er van weerhouden om die missie te volbrengen.
Binnen 15 uur drie maal die foei lelijke berg op was de opdracht. En ach, die 3.271 meter omhoog & weer omlaag binnen 82,5 km en temperaturen tussen de 5 graden celcius (om 07:00 uur) en 36 graden celcius (om 14:00 uur) dat nam ik gewoon op de koop toe.
Eerst als toeschouwer naar de start gekeken, zelfs nog een paar woorden met Ron (lid van WTAC Waterstad die als individuele deelnemer aan de start stond en 6x naar boven reed) kunnen wisselen want die stond natuurlijk helemaal vooraan. Daarna een half uurtje warm gereden en zo begon ik iets voor zessen in de vroege morgen aan m'n tocht van ruim 82 kilometer. En toen ik een kleine 11 uur later beneden aangekomen voor de laatste maal m'n remmen dicht trok was het missie geslaagd: 3 maal naar boven en 3 maal weer veilig naar beneden.
De sfeer gedurende die 11 uur was fenomenaal en onvergetelijk. In elke bocht werd je aangemoedigd door de talloze supporters en mederenners, die even van het uitzicht genoten of op adem zaten te komen. Zelf heb ik me daarbij ook niet echt onbetuigd gelaten.
Klimtijden? Totaal onbelangrijk! Ben daar absoluut niet mee bezig geweest, het was tenslotte een feestdag.
Pakweg 10.000 landgenoten die ruim 1.000 km van huis in een vreemd land gedurende 16 uur het dagelijks verkeer over een afstand van zeg 16 km praktisch lamleggen. En dat zonder enige wanklank of ordeverstoring, we kunnen het dus wel.
Tenslotte neem ik m'n wielerpetje meer dan diep af voor de vele vrijwilligers die alles, van begin tot eind, in goede banen wisten te leidden en natuurlijk ook voor alle supporters die meer dan 15 uur lang op de berg verbleven om ons aan te moedigen. Want die hadden het eigenlijk vele malen zwaarder dan de deelnemers die per racefiets, mountainbike, handbike, ligfiets of te voet de berg bedwongen voor het goede doel.
De onvermijdelijke cijfertjes
2.752 deelnemers
10.132.938,26 euro (tussenstand 2 juni 2010) is er opgehaald aan donaties
9 juni 2011 datum volgende Alpe dHuzes.
Zal ik ooit in Bourg d Oisans terugkomen om een keer zo snel als mogelijk via die 21 haarspeldbochten naar boven te snellen? Ik denk het niet, want ik ben er achter gekomen dat klimmen niet echt mijn ding is. Hoewel, met 80 km/u op je racert naar beneden zoeven is echt leuk! Jammer dat dat klimmen zo verrekte lang duurt .
levensnevel, 08 juni 2010
Niets of niemand zegt dat het echt moet. En toch, of juist daarom, wil ik het beleven...
Goed, Gelukkig en Gezond leven met kanker. Dit is de kern waar het bij Alpe d’HuZes allemaal om draait. En dat lukt ons gezin inmiddels vrij aardig.
Hoe is dat allemaal zo gekomen?
11 jaar geleden sloeg de mededeling: "mr Levensnevel, U heeft teelbalkanker" de grond onder de voeten van ons gezin volledig weg. Vervolgens zag ik in de Daniel den Hoed kliniek Lance voor de eerste maal zijn Tour de France winnen en ik nam me voor: wat die dekselse Texaan kan, dat kan ik ook. En een van de afspraken die ik toen met mezelf maakte was: Als de tijd me gegeven is ga ik geld inzamelen voor lotgenoten.
Na 4x een week aan de chemo gelegen te hebben en een operatie eindigde onze vrije val naar beneden en ik werd na 6 jaar controles genezen verklaard. Gedurende die tijd krabbelden we voorzichtig weer op en begonnen vastbesloten aan onze klim terug naar boven. Die weg terug ging over onbekend terrein en was lang, hard en moeilijk. Maar we zijn er bovenop gekomen.
Kanker: het overkwam ons, we hebben het een plaats in ons leven kunnen geven. En het heeft ons leven zelfs enorm verrijkt.
Goed, die ene afspraak dan?
Toen het eind oktober vorig jaar duidelijk werd dat mijn werkgever met een team zou deelnemen aan de 2010 editie van Alpe d’HuZes was er voor mij maar 1 stap mogelijk. En na vele uurtjes stoempen in de polder, heuveltjes klauteren in het zuiden van ons land en menig zweetdruppeltje in het Wellnesscenter was ik er uiteindelijk helemaal klaar voor.
We vertrokken de dag na Pinksteren richting les Ougiers waar we ons kamp hadden opgeslagen in het hotel van Monique en Leon. Eest een weekje vakantie vieren en een beetje fietsen (o.a, de col d'Ornon & la Bérarde) om te wennen aan de omgeving voordat de rest van onze twee teams er ook zouden neerstrijken.
Als ik nu de foto's terug zie welke er tot 3 juni van me gemaakt zijn is het onmiskenbaar: Daar staat iemand met een missie, niets kan hem er van weerhouden om die missie te volbrengen.
Binnen 15 uur drie maal die foei lelijke berg op was de opdracht. En ach, die 3.271 meter omhoog & weer omlaag binnen 82,5 km en temperaturen tussen de 5 graden celcius (om 07:00 uur) en 36 graden celcius (om 14:00 uur) dat nam ik gewoon op de koop toe.
Eerst als toeschouwer naar de start gekeken, zelfs nog een paar woorden met Ron (lid van WTAC Waterstad die als individuele deelnemer aan de start stond en 6x naar boven reed) kunnen wisselen want die stond natuurlijk helemaal vooraan. Daarna een half uurtje warm gereden en zo begon ik iets voor zessen in de vroege morgen aan m'n tocht van ruim 82 kilometer. En toen ik een kleine 11 uur later beneden aangekomen voor de laatste maal m'n remmen dicht trok was het missie geslaagd: 3 maal naar boven en 3 maal weer veilig naar beneden.
De sfeer gedurende die 11 uur was fenomenaal en onvergetelijk. In elke bocht werd je aangemoedigd door de talloze supporters en mederenners, die even van het uitzicht genoten of op adem zaten te komen. Zelf heb ik me daarbij ook niet echt onbetuigd gelaten.
Klimtijden? Totaal onbelangrijk! Ben daar absoluut niet mee bezig geweest, het was tenslotte een feestdag.
Pakweg 10.000 landgenoten die ruim 1.000 km van huis in een vreemd land gedurende 16 uur het dagelijks verkeer over een afstand van zeg 16 km praktisch lamleggen. En dat zonder enige wanklank of ordeverstoring, we kunnen het dus wel.
Tenslotte neem ik m'n wielerpetje meer dan diep af voor de vele vrijwilligers die alles, van begin tot eind, in goede banen wisten te leidden en natuurlijk ook voor alle supporters die meer dan 15 uur lang op de berg verbleven om ons aan te moedigen. Want die hadden het eigenlijk vele malen zwaarder dan de deelnemers die per racefiets, mountainbike, handbike, ligfiets of te voet de berg bedwongen voor het goede doel.
De onvermijdelijke cijfertjes
2.752 deelnemers
10.132.938,26 euro (tussenstand 2 juni 2010) is er opgehaald aan donaties
9 juni 2011 datum volgende Alpe dHuzes.
Zal ik ooit in Bourg d Oisans terugkomen om een keer zo snel als mogelijk via die 21 haarspeldbochten naar boven te snellen? Ik denk het niet, want ik ben er achter gekomen dat klimmen niet echt mijn ding is. Hoewel, met 80 km/u op je racert naar beneden zoeven is echt leuk! Jammer dat dat klimmen zo verrekte lang duurt .
levensnevel, 08 juni 2010
Geplaatst: 08 jun 2010 23:50
@levensnevel jij bent het levende bewijs van de AD6 gedachte prachtig dat je dat allemaal doet diep respect!
Geplaatst: 09 jun 2010 11:49
Geplaatst: 12 jun 2010 18:47
Dit was voor ons huis op col d Ornon, diegene met die blauwe jas aan dat ben ik zonder helm op.[img=http://img248.imageshack.us/img248/6695 ... zes046.jpg]
Deze foto kreeg ik ook nog , alleen jammer van die datum die erin staat[img=http://img248.imageshack.us/img248/5936/maurice.jpg]
Deze foto kreeg ik ook nog , alleen jammer van die datum die erin staat[img=http://img248.imageshack.us/img248/5936/maurice.jpg]
Geplaatst: 17 jun 2010 12:36
[quote="superrose"][quote="cliors"][quote="superrose"]Ik heb wat foto's op mijn blog gezet, vandaag gooi ik er meer bij, die van de dag zelf en niet alleen van bergen 
Ik stel voor dat we een forumritje houden met de ad6-ers binnekort ergens in het zuiden van het land.[/quote]
Forum ritje met Ad-6ers lijkt me een leuk plan, maar of ik mee kan hangt wel af hoe lang mijn herstel na de rug operatie duurt......
(of we moeten het nog voor de 23e doen
)
[/quote]
wat stel je voor? Voor de 23 moet kunnen. [/quote]
Hoi superrose, zie net dit berichtje pas, even niet op het forum geweest, afgelopen week iets te druk geweest met dingen regelen voor na de operatie. Voor de 23e gaat mij iig niet meer lukken.... En daarna mag ik 6 weken me fiets niet aanraken ;-(
Ik stel voor dat we een forumritje houden met de ad6-ers binnekort ergens in het zuiden van het land.[/quote]
Forum ritje met Ad-6ers lijkt me een leuk plan, maar of ik mee kan hangt wel af hoe lang mijn herstel na de rug operatie duurt......
(of we moeten het nog voor de 23e doen
)[/quote]
wat stel je voor? Voor de 23 moet kunnen. [/quote]
Hoi superrose, zie net dit berichtje pas, even niet op het forum geweest, afgelopen week iets te druk geweest met dingen regelen voor na de operatie. Voor de 23e gaat mij iig niet meer lukken.... En daarna mag ik 6 weken me fiets niet aanraken ;-(