Dolomieten marathon 2018
-
daniel1975
- Forum-lid HC
- Berichten: 40031
- Lid geworden op: 11 nov 2004 14:14
daniel1975
22 jun 2018 16:04
Het enige vervelende van dat gemixt starten van de afstanden vind ik dat de doorgaans minder getrainde 55km rijders je behoorlijk in de weg zitten op de Campa.
Less is bore
Kwetterende Italianen die vanaf hun boombox Va, Pensiero van Verdi draaien, of Nessun Dorma
Pat-G
23 jun 2018 19:45
Ik ben in 2017 vanuit de 3e groep om 6:39 over de startlijn gereden. Start was om 6:30hDarklyDreaming schreef: ↑12 jun 2018 11:20 Weet iemand uit ervaring hoe laat je ongeveer over de startlijn rolt als je achterin groep 3 (van de 4 groepen) start?
Pat-G
23 jun 2018 19:55
Ik heb de laatste 2 jaar geen enkel probleem gehad op de Campolongo en al helemaal niet op de Pordoi. Ja het is erg druk in de eerste klim (ook vanuit het 3e startvak)3.823, maar als je een beetje kunt sturen kom je daar goed doorheen. En ik ben ook geen echte klimmerericpeters schreef: ↑12 jun 2018 15:08De vraag had eigenlijk moeten zijn: "hoevaak moet je je voeten aan de grond zetten op de Campolongo als je in groep 3 start?" Dat is namelijk het grootste probleem van laat starten. Ook op de Pordoi kon zelfs ik, en ik ben bepaald geen klimmer, niet door trappen.Herman_N schreef: ↑12 jun 2018 11:27r-uiopDat kan zomaar 15-20 minuten na het startschot zijn.DarklyDreaming schreef: ↑12 jun 2018 11:20 Weet iemand uit ervaring hoe laat je ongeveer over de startlijn rolt als je achterin groep 3 (van de 4 groepen) start?
-
DarklyDreaming
- Forum-lid
- Berichten: 245
- Lid geworden op: 26 aug 2012 10:01
Weet iemand hoe de startvakken staan opgesteld?
Wij zitten in La Villa (Strade Ninz). Wij komen vanaf de 'zijkant' op de hoofdweg.
We hebben startnummer voor vak 3. Rijden we vanaf de 'achterkant' naar voren of andersom? We hebben 1 fietser in de groep die startbewijs voor vak 4 heeft, we willen samen richting de vakken.
Wij zitten in La Villa (Strade Ninz). Wij komen vanaf de 'zijkant' op de hoofdweg.
We hebben startnummer voor vak 3. Rijden we vanaf de 'achterkant' naar voren of andersom? We hebben 1 fietser in de groep die startbewijs voor vak 4 heeft, we willen samen richting de vakken.
Je rijd van de hoofdweg linksaf het 3e vak in bij parkeerterrein kabelbaan. 4e vak is al eerder rechts vanaf de hoofdweg. Maar er staan genoeg vrijwilligers dus dat komt goed.DarklyDreaming schreef: ↑25 jun 2018 10:38 Weet iemand hoe de startvakken staan opgesteld?
Wij zitten in La Villa (Strade Ninz). Wij komen vanaf de 'zijkant' op de hoofdweg.
We hebben startnummer voor vak 3. Rijden we vanaf de 'achterkant' naar voren of andersom? We hebben 1 fietser in de groep die startbewijs voor vak 4 heeft, we willen samen richting de vakken.
-
ericpeters
- Forum-lid HC
- Berichten: 4217
- Lid geworden op: 10 jul 2006 18:43
Gisteren weer eens de Dolomieten Marathon gereden.
Nadat ik vorig jaar La Marmotte had gereden in (voor mij) goede conditie moest ik toch concluderen dat deze LM een stuk moeilijker was dan de Dolomieten Marathon. Met een maand ziekte in de winter, meer dan 2000km trainingsachterstand, een paar kilo teveel en eigenlijk maar 2 ritjes boven de 4 uur begon ik aan de Dolomieten Marathon met de installing: wat rustiger aan te doen en genieten....
Dat rustiger aan lukte vrij makkelijk want op de Gardena lag ik al 30 minuten achter op mijn vorige keer. Genieten ging ook nog wel tot vlak voor de splitsing Giau/Fal;zarego. Maar toen ik daar begon te klimmen voelde ik dat mijn duurvermogen deze keer echt te kort schoot en ondanks dat ik op tijd bij de splitsing was koos ik eieren voor mijn geld en besloot niet compleet dood te gaan op de Giau om uiteindelijk een aantal uren langzamer dan mijn vorige keer deze toch te completeren. Ik ging dus voor de medium afstand maar ook voor de Falzarego had ik eigenlijk te weinig energie over.
Ook deze keer kwam ik toch echt vast te staan op de 1e keer Campalongo, op de Sella moest ik voor de laatste haarspeld bocht zelfs lopend klimmen door het gras naar de hoger gelegen weg, alles stond letterlijk helemaal stil en vast en ook te voet kwam je er niet doorheen. Ook bij de bevoorrading op het 1e deel van de Gardena kon je over een lengte van 50 meter niet fietsen en alleen strompelend, met de fiets in de hand, door. Blijkbaar is dit het verdikt als je wat meer naar achteren start want ik was als een van de laatsten van de 3e groep weggereden.
Het blijft echter een fantastisch event en met een eerste keer in mijn leven niet de hele afstand afgelegd te hebben, heb ik direct weer een reden om volgend jaar terug te gaan.
PS: @Mathiasv Ik zie dat je het best wel goed gedaan hebt, startend in de laatste groep toch 89e overal. Als ik zie dat je op de 1e Campalongo beklimming door het verkeer al 10 minuten langzamer bent dan bij de 2e keer, kun je er vanuit gaan dat, rekening houdend met nog wat extra verlies in het verkeer, je wellicht ook hier in de top 20 had kunnen komen.
Nadat ik vorig jaar La Marmotte had gereden in (voor mij) goede conditie moest ik toch concluderen dat deze LM een stuk moeilijker was dan de Dolomieten Marathon. Met een maand ziekte in de winter, meer dan 2000km trainingsachterstand, een paar kilo teveel en eigenlijk maar 2 ritjes boven de 4 uur begon ik aan de Dolomieten Marathon met de installing: wat rustiger aan te doen en genieten....
Dat rustiger aan lukte vrij makkelijk want op de Gardena lag ik al 30 minuten achter op mijn vorige keer. Genieten ging ook nog wel tot vlak voor de splitsing Giau/Fal;zarego. Maar toen ik daar begon te klimmen voelde ik dat mijn duurvermogen deze keer echt te kort schoot en ondanks dat ik op tijd bij de splitsing was koos ik eieren voor mijn geld en besloot niet compleet dood te gaan op de Giau om uiteindelijk een aantal uren langzamer dan mijn vorige keer deze toch te completeren. Ik ging dus voor de medium afstand maar ook voor de Falzarego had ik eigenlijk te weinig energie over.
Ook deze keer kwam ik toch echt vast te staan op de 1e keer Campalongo, op de Sella moest ik voor de laatste haarspeld bocht zelfs lopend klimmen door het gras naar de hoger gelegen weg, alles stond letterlijk helemaal stil en vast en ook te voet kwam je er niet doorheen. Ook bij de bevoorrading op het 1e deel van de Gardena kon je over een lengte van 50 meter niet fietsen en alleen strompelend, met de fiets in de hand, door. Blijkbaar is dit het verdikt als je wat meer naar achteren start want ik was als een van de laatsten van de 3e groep weggereden.
Het blijft echter een fantastisch event en met een eerste keer in mijn leven niet de hele afstand afgelegd te hebben, heb ik direct weer een reden om volgend jaar terug te gaan.
PS: @Mathiasv Ik zie dat je het best wel goed gedaan hebt, startend in de laatste groep toch 89e overal. Als ik zie dat je op de 1e Campalongo beklimming door het verkeer al 10 minuten langzamer bent dan bij de 2e keer, kun je er vanuit gaan dat, rekening houdend met nog wat extra verlies in het verkeer, je wellicht ook hier in de top 20 had kunnen komen.
Net terug van twee weken vakantie, dus met vertraging zal ik ook maar een verslagje posten 
Doel vooraf: op voorhand had ik niet echt een numeriek doel gesteld gezien ik sowieso in het laatste startvak moest starten. Uit uitslag van vorig jaar bleek dat er toch enkele renners uit het laatste vak de top 100 hebben gehaald, met een tijd van ca. 5h21 en dik 25 km/h gemiddeld. Toch maar eens proberen dus.
De race: Nog nooit zoveel fietsvolk bij elkaar gezien. We stonden toch aardig op tijd aan de start (5h50) en er stond al zoveel volk voor ons dat we het begin van het vak niet konden zien. Enkele minuten later stond er reeds een serieuze massa achter ons. Goed, of er nu 5000 of 6000 man voor je start, dat zal ook niet het verschil maken. Al denkt niet iedereen daar over, gezien het soms schaamteloos voorbijsteken van grote groepen renners, jong en oud. De start zelf was om 6h30, maar tegen dat ik over de startmat gebold was, was het na 7h00.
Ondanks de grote hoeveelheid fietsers was er redelijk veel ruimte om al goed door te fietsen op het hellend stuk naar Corvara. De Campalongo, de eerste klim van de dag, was het een ander verhaal. Na een kilometer ofzo werd het iets steiler en stropte het gewoon volledig op. Voet aan grond zetten en een minuut stilstaan in een wedstrijd waarnaar je zeer lang hebt toegeleegd, het is iets apart. Op de Pordoï, de tweede klim van de dag meer van hetzelfde. Al bij al viel er wel goed tussen te laveren, bij momenten moest ik eens inhouden en de remmen dicht knijpen, maar niet dat ik hier tien minuten mee verloor. Een beetje durven wringen helpt zeker en vast. De afdalingen vielen al bij al ook best nog goed mee, ondanks de grote bezetting aan bedenkelijke dalers. Vanaf klim 3 was er eindelijk genoeg plek om redelijk goed tempo te rijden: De Passo Sella, Gardena en 2e keer Campolongo heb ik op mijn eigen gewenste wattage kunnen oprijden. Het was nu veel vrijer fietsen, en ik haalde alleen maar fietsers in, het fietsplezier was weer helemaal terug dus. Op naar de beslissende finale met de Passo Giau en de Valparola. Deze laatste twee klimmen waren elks 10 km. Vooral de Passo Giau is zwaar want steil (9.7% gem.). Tot nu toe had ik zeer goed ingedeeld en strak op eten en drank gelet. Dit betaalde zich uit op de Giau want deze ben ik naar mijn doen echt wel sterk opgereden. Voortdurend net onder mijn FTP kunnen rijden, renner na renner ingehaald. Ook op de laatste klim kon ik de 300W aanhouden, opnieuw nog heel wat volk ingehaald. De laatste kilometers bergop waren 'krasselen' met de sterke wind tegen. De afdaling van de Valparola was een mooie beloning van het werk. Vol gas naar beneden, hier kan je snelheid halen! De Mur de Giat was gelukkig minder zwaar dan gevreesd, dan vond ik het laatste oplopende stuk naar Corvara nog veel lastiger. Nog een laatste keer de benen laten vollopen en volledig leeggereden over de streep!
Met een 89e plaats super tevreden in zo een grote cyclo, zeker gezien de startpositie. Hier wil ik nog eens terugkomen met start vanuit 1e vak. Vooral blij met hoe ik de klimmen eigenlijk zeer goed aan 280-300W ben kunnen blijven oprijden, zeker op de laatste 2 moeilijke beklimmingen; Het verschil met de andere renners was hier redelijk groot. Op Strava top 15 vandaag qua klimtijden op Giao en Valparalo, dat zegt dus wel iets. Het is een mooie wedstrijd met een van de mooiste strijdtonelen (de Dolomieten) die ik ooit gezien heb. Maar wil je echt genieten van de wedstrijd, dan moet je zien dat je in een goed vak start. De eerste twee uren hadden iets weg van koersen op de ring van Brussel in de vrijdag avond spits, maar dan zonder rijvakken. Ook bij de indeling van de vakken heb ik toch een beetje mijn vragen. Alle vrouwen starten in startvak 2 of 3, zij worden dan langs alle kanten voorbij gereden. Hier heeft niemand iets aan. Ook opvallend hoe 'tragere' renners zeer breed naar links op de weg uitwijken. Ironisch genoeg lijdt dat er toe dat ik het meest gemakkelijk kon voorbijsteken rechts op de kant. Tegen alle 'verkeersregels' in, het heeft me dan ook af en toe een opmerking gekost, maar ja, het was de ruimte zoeken waar ze was. Voor de rest is de organisatie zeer strak. Ik had veel meer chaos verwacht maar ook aan de aankomst was alles zeer overzichtelijk. Het goodie pakket maakt het hoge inschrijvingsgeld ook meer dan goed. Hier zien ze me terug!
Doel vooraf: op voorhand had ik niet echt een numeriek doel gesteld gezien ik sowieso in het laatste startvak moest starten. Uit uitslag van vorig jaar bleek dat er toch enkele renners uit het laatste vak de top 100 hebben gehaald, met een tijd van ca. 5h21 en dik 25 km/h gemiddeld. Toch maar eens proberen dus.
De race: Nog nooit zoveel fietsvolk bij elkaar gezien. We stonden toch aardig op tijd aan de start (5h50) en er stond al zoveel volk voor ons dat we het begin van het vak niet konden zien. Enkele minuten later stond er reeds een serieuze massa achter ons. Goed, of er nu 5000 of 6000 man voor je start, dat zal ook niet het verschil maken. Al denkt niet iedereen daar over, gezien het soms schaamteloos voorbijsteken van grote groepen renners, jong en oud. De start zelf was om 6h30, maar tegen dat ik over de startmat gebold was, was het na 7h00.
Ondanks de grote hoeveelheid fietsers was er redelijk veel ruimte om al goed door te fietsen op het hellend stuk naar Corvara. De Campalongo, de eerste klim van de dag, was het een ander verhaal. Na een kilometer ofzo werd het iets steiler en stropte het gewoon volledig op. Voet aan grond zetten en een minuut stilstaan in een wedstrijd waarnaar je zeer lang hebt toegeleegd, het is iets apart. Op de Pordoï, de tweede klim van de dag meer van hetzelfde. Al bij al viel er wel goed tussen te laveren, bij momenten moest ik eens inhouden en de remmen dicht knijpen, maar niet dat ik hier tien minuten mee verloor. Een beetje durven wringen helpt zeker en vast. De afdalingen vielen al bij al ook best nog goed mee, ondanks de grote bezetting aan bedenkelijke dalers. Vanaf klim 3 was er eindelijk genoeg plek om redelijk goed tempo te rijden: De Passo Sella, Gardena en 2e keer Campolongo heb ik op mijn eigen gewenste wattage kunnen oprijden. Het was nu veel vrijer fietsen, en ik haalde alleen maar fietsers in, het fietsplezier was weer helemaal terug dus. Op naar de beslissende finale met de Passo Giau en de Valparola. Deze laatste twee klimmen waren elks 10 km. Vooral de Passo Giau is zwaar want steil (9.7% gem.). Tot nu toe had ik zeer goed ingedeeld en strak op eten en drank gelet. Dit betaalde zich uit op de Giau want deze ben ik naar mijn doen echt wel sterk opgereden. Voortdurend net onder mijn FTP kunnen rijden, renner na renner ingehaald. Ook op de laatste klim kon ik de 300W aanhouden, opnieuw nog heel wat volk ingehaald. De laatste kilometers bergop waren 'krasselen' met de sterke wind tegen. De afdaling van de Valparola was een mooie beloning van het werk. Vol gas naar beneden, hier kan je snelheid halen! De Mur de Giat was gelukkig minder zwaar dan gevreesd, dan vond ik het laatste oplopende stuk naar Corvara nog veel lastiger. Nog een laatste keer de benen laten vollopen en volledig leeggereden over de streep!
Met een 89e plaats super tevreden in zo een grote cyclo, zeker gezien de startpositie. Hier wil ik nog eens terugkomen met start vanuit 1e vak. Vooral blij met hoe ik de klimmen eigenlijk zeer goed aan 280-300W ben kunnen blijven oprijden, zeker op de laatste 2 moeilijke beklimmingen; Het verschil met de andere renners was hier redelijk groot. Op Strava top 15 vandaag qua klimtijden op Giao en Valparalo, dat zegt dus wel iets. Het is een mooie wedstrijd met een van de mooiste strijdtonelen (de Dolomieten) die ik ooit gezien heb. Maar wil je echt genieten van de wedstrijd, dan moet je zien dat je in een goed vak start. De eerste twee uren hadden iets weg van koersen op de ring van Brussel in de vrijdag avond spits, maar dan zonder rijvakken. Ook bij de indeling van de vakken heb ik toch een beetje mijn vragen. Alle vrouwen starten in startvak 2 of 3, zij worden dan langs alle kanten voorbij gereden. Hier heeft niemand iets aan. Ook opvallend hoe 'tragere' renners zeer breed naar links op de weg uitwijken. Ironisch genoeg lijdt dat er toe dat ik het meest gemakkelijk kon voorbijsteken rechts op de kant. Tegen alle 'verkeersregels' in, het heeft me dan ook af en toe een opmerking gekost, maar ja, het was de ruimte zoeken waar ze was. Voor de rest is de organisatie zeer strak. Ik had veel meer chaos verwacht maar ook aan de aankomst was alles zeer overzichtelijk. Het goodie pakket maakt het hoge inschrijvingsgeld ook meer dan goed. Hier zien ze me terug!
Achteraan gestart, stil gestaan, voeten aan de grond gezet en gefinished als 89e. Petje af voor zo'n prestatie. Volgend jaar sta je geheid in het eerste startvak als je je adelbrieven overlegt. Dan eindig je zomaar bij de eerste 50.