Jeremie
12 jun 2018 17:17
Ik ga mij ook eens wagen aan een uitgebreid verslag. Weliswaar één uit de achterste regionen.
D-1: Op vrijdag met de fiets richting Luxueil om mijn startpakket op te halen en wat warm te rijden. Ik zit met wat twijfels op de fiets. Al sinds eind vorig jaar sukkel ik met een ontsteking aan mijn patellapees (knie). Hierdoor heb ik een aantal maanden quasi stilgelegen tijdens de winter en ben ik veel later dan vorig jaar aan de voorbereiding kunnen beginnen. Les 3 Ballons werd aan de kalender toegevoegd als ‘voorbereiding’. Na Tilff-Bastogne-Tilff (250km) een aantal weken geleden was het gevoel beter. De doelstelling voorbereiding maakte plaats voor minimaal een gouden diploma. Na een onschuldig partijtje voetbal 2 weken geleden, werpen de knieproblemen zich echter opnieuw op. … geen ideale voorbereiding dus. Ik hou de hele rit een rustig tempo aan, toch heb ik wat last van de knie, geen goed teken voor zaterdag.
D-0:
Ik sta vrij ver naar achteren in het startvak, wat normaal is voor mijn ambitie. Om 7u05 begint iedereen plots te bewegen, snel Garmin aan en 1 voet vastklikken, gaan we nu echt te vroeg vertrekken? 50m verder staat de meute opnieuw stil, vals alarm. Uiteindelijk worden we met een 10-tal minuten vertraging gelost. In de vlakke aanloop kan ik vrij snel opschuiven. Ik dicht zelf enkele gaten tot ik in een vrij omvangrijke groep terecht kom. Met een vrij hoge snelheid gaat het richting eerste ‘klim’ naar Faucony. Nog voor de klim laten een aantal renners voor mij jammer genoeg een gat vallen. De snelheid zakt wat. Op de klim vooral probeer ik in de buurt van voldoende collega’s te blijven om niet zeker niet alleen te vallen. Richting Ballon de Servance vindt er een kleine hergroepering plaats, maar de snelheid gaat niet meer zo hoog als voordien.
Aan de eerste bevoorrading was al duidelijk dat het schema van 7u30 (van NuitKor) niet haalbaar was. Wel ruim op schema voor 9u en geen last van de knie. Ik stop snel even, neem een bar, vul een bidon bij en neem een plaspauze (te lang staan wachten in het startvak is niet goed).
Ik weet dat de klim naar de Ballon de Servance vlak na de bevoorrading begint. Ik wacht dus niet op een groep en begin op eigen tempo aan het vals plat stuk richting de voet. Op de beklimming raak ik al snel in een goed ritme, ik haal heel wat deelnemers in. Net voor de top komen we in de wolken terecht en begint het te regenen. Boven doe ik snel mijn windjack aan en ga ik zonder risico’s de afdaling in.
Na de bevoorrading in Travexin ligt het deelnemersveld al helemaal uiteen. Op veel steun moet ik niet meer rekenen. Ik rij op reserve richting Col d’Oderen en zoek een eigen tempo op de klim. Nog steeds lig ik voor op het schema van 9u. Volgende hindernis: le Markstein, een type klim die mij minder goed ligt. Ik slaag er toch in om een vrij degelijk tempo aan te houden en haal opnieuw veel deelnemers in. Boven lig ik nog altijd ‘ruim’ voor op schema. Aan de bevoorrading opnieuw bidons vullen en sanitaire stop. Snel wat eten zoeken, maar behalve wat zoutkoekjes en een Madeleine zie ik niet veel liggen (een stokbrood gaat er nu echt niet in). De energiebars van de vorige bevoorrading zijn er niet (of zie ik niet). Ik vertrek, mijn eerste fout van de dag. Het laatste stuk naar de Grand Ballon blijf ik bij enkele metgezellen. In de afdaling begint het opnieuw hevig te regen, jammer genoeg opnieuw meer opletten dus.
Richting Hundsruck krijg ik steeds minder steun. Ik eet mijn laatste reep. De beklimming gaat goed. Ik denk bij mezelf 9u komt goed, goud is binnen. Ik daal af en begin aan het tussenstuk richting Sewen met een andere deelnemer in mijn wiel. Hij lijkt niet geneigd te willen overnemen. Op zich geen probleem, ik maak voldoende kilometers alleen, dit stuk lukt ook wel. Na een aantal kilometer neemt hij toch over. De snelheid gaat met een ruk de hoogte in. Ik probeer aan te pikken, maar voel mij leeglopen. Ik voel in mijn achterzak … leeg. Volgen vergt te veel energie, hij kijkt vaak om en lijkt er een koppeltijdrit van te willen maken. Ik besluit af te haken en opnieuw eigen tempo te rijden want overpakken zit er op dit moment niet meer in. Even verder passeer ik iemand die zich net opnieuw op gang trekt. Hij passeert mij opnieuw en doet teken hem te volgen. Mijn snelheid gaat opnieuw omhoog. Hij vraagt niet om over te nemen en lijkt mij gewoon te willen meenemen tot de bevoorrading, waarvoor dank.
Aangekomen in Sewen stort ik mij op de snoepjes en de rest van het eten. Tweede fout van de dag: op 2 minuten tijd prop ik te veel naar binnen. Ik besluit ook om mij voor het eerst te wagen aan de aangeboden ‘sportdrank’ (wat een afschuwelijke smaak). Ik vertrek richting Ballon d’Alsace met een kleine achterstand op het schema, geen drama want vanaf hier heb ik wat buffers ingebouwd. In de eerste stijgende meters voel ik echter een kramp opkomen in mijn dij. Ik sta even op de pedalen en slaag erin om zonder stoppen verder te rijden. Wat volgt is een echte zwanenzang, ik kom nooit in mijn ritme. Mijn wattages zakken enorm en mijn cadans is rampzalig. De berusting steekt op, 9u haal ik nooit. De Planche überhaupt bedwingen zal al een grote uitdaging zijn. Ik trek mij op aan het feit dat de mensen rondom mij ook (en nog meer afzien). Velen stoppen, andere wandelen, nog andere wisselen 200m fietsen af met even wandelen. Na 47min klimmen bereik ik uiteindelijk toch de top. Ik twijfel om water te vragen aan de verzorgers van granfondoteam.be want veel drinken van dit spul zit er niet in. Ik ‘durf’ niet en gooi mij in de afdaling.
Nog 1 hindernis: de zwaarste van de dag. Ik negeer de laatste bevoorradingspost om tijd te winnen (geen idee wat de limieten voor zilver zijn, maar met een bronzen plak wil ik echt niet thuiskomen). Een minuut stoppen om drinkbaar water te nemen had een betere beslissing geweest (derde fout). Ik draai op naar rechts. 100 meter ver, opnieuw enorm kramp in linkerdij. Ik wil het al fietsend ‘oplossen’. Recht op de trappers, 3 keer trappen, been strekken, opnieuw 3 keer trappen … uiteindelijk neemt de pijn af. Hoewel velen rondom mij afstappen, weiger ik toe te geven. Ik moet en ik zal doorzetten. Ondanks mijn 50-30 haal ik met moeite 50RPM, ik ga niet sneller dan 8 à 9 km/h. Ik zie volwassen mensen huilen langs de kant, iemand hangt over te geven over zijn stuur, tientallen deelnemers wandelen naar boven. Ik ‘kruip’ verder naar boven. De kramp blijft uit en na 39 minuten bereik ik het ‘vlakke’ stuk bij de parking. Nog 200 meter en het zit er op. De deelnemers voor mij slalommen om boven te raken. Zittend klimmen is voor mij geen optie meer, ik krijg de pedalen niet rond. Ik pep mijzelf op en pers er een sprint uit. Ik haal nog veel deelnemers in, maar daar gaat het écht niet om, ik wil gewoon boven zijn. Ik wil verlost worden uit mijn lijdensweg … Eindelijk zit het er op.
Resultaat: 9u22 en geen goud. Vandaag was voor mij zwaarden dan zowel de Marmotte Alpes als de Marmotte Pyreneeën vorig jaar. Zo blijkt nog maar eens dat de ‘zwaarte’ van een Granfondo niet enkel afhangt van het parcours en de omstandigheden, maar ook van de conditie en de vorm van de dag. Van ontgoocheling is er weinig sprake, realisme neemt de overhand. Ik moet geen excuses zoeken: ik was vandaag gewoon (nog) niet goed genoeg. Maar het staat nu al vast: ik kom terug.
