Het "nieuwe" Puck Moonen topic

[lugosi]

Afgelopen dagen was Thalita toch echt wel in beeld, maar dat heb je misschien niet gezien?
...........

Ik heb Thalita gezien in het Festival Elsy Jacobs, ze deed dat goed....
Maar ik heb de wedstrijd gezien op de livestream van de wedstrijd zelf. Ik weet niet of de wedstrijd nog ergens te zien was, maar ik kan me voorstellen dat zo'n stream toch erg weinig kijkers haalt.

Ik vond de commentaar, Engels gesproken, overigens ook best goed, het was een Nederlandse vrouw (dacht ik) en een Engelstalige man. Geen idee wie het was.

[Supergrover]

Afgelopen dagen was Thalita toch echt wel in beeld, maar dat heb je misschien niet gezien?
...........

Ik vond de commentaar, Engels gesproken, overigens ook best goed, het was een Nederlandse vrouw (dacht ik) en een Engelstalige man. Geen idee wie het was.

Jose Been en Matt Stephens(exGCN)??

[timo2.0]

Die verheffen "slap ouwehoeren" wel tot ongekende hoogten (of eigenlijk diepten). Een halve rit van de Elsie Jacobs over de Rhubarb Triangle doorzagen is er echt teveel aan.

[patrickvb]

Ik heb Thalita gezien in het Festival Elsy Jacobs, ze deed dat goed....
Maar ik heb de wedstrijd gezien op de livestream van de wedstrijd zelf. Ik weet niet of de wedstrijd nog ergens te zien was, maar ik kan me voorstellen dat zo'n stream toch erg weinig kijkers haalt.

Ik was zaterdag ter plaatse, livestream was absolute meerwaarde om de wedstrijd te volgen. Technisch goed gedaan.
Grote en kleine (20K) ronde waren zaterdag best pittig.
Maar we dwalen af.

[bakboord1]

Tijd voor een plaatje dan maar.

[senior]

Zo te zien fietst ze eigenlijk nauwelijks. Geen tan-line te zien.

[rikkert]

Dat doet me denken aan een of andere mafkees die vroeger wel eens meefietste. Altijd arm en beenstukken want anders kreeg ie strepen. Wat een vent, en niet een influencer die kek op de foto moet.... Sterker nog, was pre-insta.

[Mark67]

ik zie toch echt tan-lijntjes, maar die komen vast niet van het fietsen

[marcuse]

Duidelijkere lijntjes

[senior]

I stand corrected (in ieder geval een beetje).

[Sulla]

Niemand hier kent de achtergronden en volgens mij zijn er ook veel die hier reageren zonder zelf ooit een wielerwedstrijd te hebben gereden. En dat laatste maakt het toch wel lastig om in te schatten wat wielrenners (en geen toerfietsers) kunnen doormaken.
Een verhaaltje gewoon om aan te geven dat dingen voor de een anders kunnen zijn dan voor de ander.
Ik heb een andere sport dan fietsen (een teamsport) op het hoogste niveau in Nederland bedreven, Dit is ondertussen 35 jaar geleden. Nooit heb ik bij die sport, ook bij selectie voor vertegenwoordigende teams of kampioenswedstrijden echter stress gevoeld. Wel een gezonde spanning, maar niet meer dan dat. Je prestatie is in dit geval ook altijd afhankelijk van je eigen presteren, maar ook dat van je teamgenoten en die gedeelde verantwoording, gaf mij rust. Doordat ik talent genoeg had, maar fysiek te kort kwam helaas vrij snel na het behalen van het hoogste niveau (en de overgang naar de rangen der volwassenen ipv jeugd, afgehaakt. Talent kon niet op tegen gewoon 20 tot 30 cm te klein zijn.

Toen begonnen met fietsen en wielrennen.
Direct vanaf het begin veel meer spanningen voor wedstrijden. Jij moet bijblijven en daar helpt niemand je bij. En de rest is juist alleen maar bezig om het jou moeilijk te maken, Ploeg of niet iedereen vecht voor zijn eigen plaats. Na een aantal jaren wedstrijden te hebben gereden, als pelotonvulling een tijd alleen nog maar toerfietsen. Met 36 jaar begon het toch weer te kriebelen en opnieuw lid geworden van een wedstrijdvereniging om weer te gaan koersen. Bewust in het najaar lid geworden, om een winter goed met een ploeg te kunnen trainen om klaar te zijn voor het opnieuw wedstrijden rijden, Ik had het hele jaar gewoon gefietst, maar gewoon als toerfietser werd in september lid en had zin in een winter hard trainen. Echter, toen kwam de vraag vanuit de ploeg om dat najaar nog te starten in 3 klassieker, omdat ze mensen te kort kwamen om mee te doen voor het ploegenklassement. Bij mij sloeg direct de paniek toe, daar ben ik niet klaar voor, die anderen hebben al een heel seizoen gekoerst enzovoort. Je wilt je nieuwe ploeg ook niet teleurstellen, Dit was echte paniek en een heel moeilijke keus, wel starten voor je nieuwe clubje, of kiezen voor je eigen gevoel. Mijn keuze doet er verder niet toe, het gaat om het gevoel dat dit opleverde.

Ik wil hier al een tijdje op reageren, maar heb het tot nu toe laten liggen, want ik heb idd geen wedstrijd ervaring als fietser (althans niet op de racefiets, maar wel BMX).

Maar als ik je goed begrepen heb stel jij hier dat wedstrijdspanning afhangt van het type sport, en daar sla je volgens mij de plank een beetje mis. Mijn teamsport ervaring mbt tot wedstrijdspanning is echt totaal anders dan die van jou. En juist bij de meer individuele sporten heb ik daar geen last van.

Het lijkt volgens mij meer samen te hangen met hoe goed, talentvol en klaar je bent voor je wedstrijd (ongeacht het type sport).

Ik heb zelf dus op vrij hoog niveau gehockeyd (net 1 niveau onder hoofdklasse), maar op dat niveau hoorde ik eigenlijk niet helemaal thuis. Ben relatief laat begonnen (op mijn 14e) met hockeyen, en hoewel ik zeker niet talentloos was, ben ik de eerst jaren de mindere in het team geweest en kwam pas in de A-leeftijd (17-18) bovendrijven als een vrij goede speler.
Het eerste team van onze club speelde dankzij een gouden generatie op een niveau waar het qua grootte van de club ook niet thuis hoorde. Jeugdspelers kregen in dat team geen kansen zodra zij door moesten stromen naar de senioren , want 'never change a winning team'. Maar die gouden generatie werd langzaam ouder, sommigen vlogen uit naar hoofdklasse (en zelfs NL elftal), Totdat bleek dat die gouden generatie vrijwel op was, en alle talentvolle jeugdspelers in de paar jaar voor mij, of waren vertrokken of totaal waren verloederd.
En uit nood geboren werd o.a. ik dus gekatapulteerd naar het 1e, De leercurve was gigantisch, maar de achterstand in ervaring haal je nooit meer in. En uiteraard wist je wie de schuld gingen krijgen zodra er gedegradeerd ging worden......de jonkies, en uiteraard niet de oudjes (of het verkeerde beleid).

Ik kan je vertellen dat de wedstrijdspanning ook bij teamsporten dan exponentieel toeneemt. Want de 'slechtste' kan zich niet verstoppen. En als je iedere week in het veld staat om maar niet door de mand te vallen, en dat je bij iedere gemiste of ongelukkige bal de ogen van je teamgenoten in je rug te voelt, of erger nog, de ogen van voormalige teamgenootjes uit de jeugd die weten dat ze beter waren maar de kans nooit hebben gehad, is dat niet goed voor de zenuwen.

En die 'sociale' team spanning heb ik dan weer nooit gevoelt bij meer individuele sporten (ook niet in de finale van het NK bmx voor junioren, voor zo ver ik met dat correct herinner, want dat is echt lang geleden). Dus of de wedstrijdspanning bij het wielrennen per definitie echt zoveel hoger ligt durf ik te betwijfelen.

En om het weer terug te trekken naar het verhaal van Moonen, kan je die paniekaanvallen, dus ook verklaren met simpelweg er niet klaar voor zijn, weten dat je stiekem het talent niet hebt, terwijl zij ook (net als ik met hockey) door toeval (in haar geval door haar looks) gekatapulteerd is naar een plek/status waar van ze zelf ook weet dat ze die niet waar gaat maken. En dat het dus niet perse inherent is aan het wielrennen. Maar dat is ook weer speculeren.

[MarkVeenstra]

Die wedstrijdspanning aan type sport ligt dus aan je persoonlijkheid.

Individuele sport (schaatsen, roeien in 1 man's boot, tijdrit fietsen), ligt de prestatie van vrijwel helemaal aan jezelf. Niemand om op terug te vallen als je net wat minder bent, weinig ruimte voor improvisatie. Dus je resultaat is geheel je eigen verdienste of schuld. En ben je wat minder, zit je anderen daar in ieder geval niet mee in de weg.
Uiteraard kan je nog wel wat externe factoren hebben zoals wind, of een maffe tegenstander of iemand uit het publiek ofzo...maar meestal is dat niet onderdeel van gevoelde spanning.

In teamverband kan je nog zo goed zijn. Als 1 van je teamgenoten niet op let of gewoon niet in vorm is, komt er als team niet uit wat je zou willen. Enorm frustrerend als je zelf gewoon in orde bent. Dat is in een fysieke sport zoals roeien of een ploegentijdrit wat sterker (denk ik) dan een teamsport zoals voetbal of hockey. Andere kant is wel dat winnen als een team een ander dimensie of euforie kan geven dan in je eentje winnen.

Die verschillen zullen de ene persoon meer naar een teamsport trekken, en de andere persoon juist liever naar een individuele sport.