Door de enthousiaste verhalen hier op 't forum vorig jaar over het nieuwe wegdek tussen Chalet Reynard en Sault, was ik wel heel erg nieuwsgierig geworden naar het resultaat. Daarom had ik voor gisteren maar eens een ritje gepland over dat nieuwe 'biljartlaken'. Omdat het vanuit Aubignan naar Sault al gauw een dikke 54 km fietsen is, ben ik redelijk vroeg vertrokken. Om kwart voor negen, om precies te zijn, . En om niet al vroeg al mijn krachten te verspillen, heb ik de route via de Gorges de la Nesque genomen. Dat is toch wat makkelijker dan bijvoorbeeld via de Col N.D. des Abeilles. De omgeving lag er schitterend bij. Als je in dit jaargetijde een beetje vroeg op pad gaat, kun je genieten van het nog relatief lage zonlicht, waardoor de details in het landschap veel beter naar voren komen.
Nadat ik Caromb gepasseerd was, zag ik vanuit het zuiden een dikke, laaghangende en somber aandoende wolkendeken op komen. Dat betekende dus 'weg zonnetje'
. Een eindje verder kon ik als het ware onder die deken doorkijken en zag ik het weer lichter worden. Even doorbijten dus... Net voorbij Mormoiron reed ik inderdaad al weer in de zon 
. En dat bleef de rest van de dag ook zo. Sterker nog, het werd alleen maar beter! Eigenlijk was ik, ondanks dat ik het rustig aan deed, al snel in Villes-sur-Auzon. Ik had mij ook voorgenomen om vervolgens niet te gaan 'jagen' in de Gorges de la Nesque. Er lagen immers nog genoeg (klim)kilometers voor mij!Het was rustig in de gorges, heel rustig. Af en toe een fietser of een stel fietsers en een heel enkele auto. Genietend van het oktoberzonnetje en de stilte, trapte ik de kilometers weg. Door het lage licht en de heldere lucht was het er prachtig. Erg fotogeniek weer. Maar ik had gisteren mijn prioriteit gelegd bij het fietsen. Dat fotograferen kost relatief veel tijd en voor je het weet, heb je op zo'n dag op zijn minst een half uur aan plaatjes schieten besteed. Maar meestal is het meer...
Een Mirage doorbreekt de stilte. De 'bulderaar' scheert vrij laag over de bergen en is daardoor ook weer snel uit het gezicht en gehoor verdwenen. Ik eet maar eens een banaan. Het is heerlijk fietsen zo. Je hebt de weg bijna alleen voor jezelf! Een fruitreep moet er ook nog aan geloven. Nog ruim binnen het uur heb ik de klim naar de Belvédère de Castellaras (737m) achter de rug.
Een groep fietsers van de Véloclub Beaurepaire - Isère stapt net op om te gaan dalen richting Monieux. 't Zijn overwegend oudere fietsers en fietssters. Erg gedisciplineerd wordt er niet gefietst door de dames en heren. Rechts houden is hen kennelijk vreemd en een beetje in de gaten houden of er nog anderen op de weg zijn doen ze ook niet. Ze rijden ook niet als groep bij elkaar, dus duurt het even voordat ik ze voorbij ben. Na Monieux gaat ook de tweede banaan er aan. In Sault las ik op La Promenade een korte pauze in om nog meer te eten en te drinken. Daar ontdek ik, gelukkig nog net op tijd, dat één van de boutjes van mijn achterste bidonhouders is los getrild. Dat moet natuurlijk eerst vastgezet worden, voordat ik verder ga.
Op La Promenade in Sault, met uitzicht op het altijd mooie Pays de Sault :
Tot mijn vreugde zie ik, nadat ik mijn starttijd genoteerd heb, dat de D164 echt helemaal tot aan de D942 van een schitterend nieuwe wegdek is voorzien. Nu kan ik dus eens op 'topsnelheid' vanuit Sault dat stukje naar beneden suizen. Dat was vroeger, op het slechte en hobbelige wegdek, echt anders. Ik had vanaf
La Promenade het nieuwe wegdek verderop al zien liggen. Als snel haal ik fietsclub uit Beaurepaire weer in. Zij hebben kennelijk niet, of korter dan ik gepauzeerd. Ja, dat is goed fietsen, zo'n nieuw wegdek. Alleen het nog in prima staat verkerende gedeelte naar en op het eerste plateau is nog in de oude staat gebleven. Maar dat merk je eigenlijk alleen aan het kleurverschil van het asfalt. Na de onweersstoring van afgelopen zondagochtend is de atmosfeer flink opgeruimd en dus is het prachtig helder weer en kijk je 'mijlen ver' de Haute Provence in. Ik kan een mooi tempo vasthouden en schiet daardoor goed op. En het is een altijd weer prachtige klim, die klim vanuit Sault naar de top van de Mont Ventoux. Tenminste, als je het mij vraagt.
Ook hier is het niet druk. Er komen zo nu en dan wat fietsers naar beneden en ik haal een enkeling in. Veel autoverkeer is er niet (meer). Er komt nog wel een bus met grote aanhanger naar beneden. Een fietsbus?
Le Ventouret en de iets verderop gelegen grote parkeerplaats heb ik al snel bereikt. Ik geniet maar van de mooie vergezichten die je zo af en toe krijgt aangeboden, van het goede wegdek en van het prachtige weer. Bij de grote 'lus' rond een soort ravijn, waar je haast op vlak terrein rijdt, knijp ik een tubetje met gel leeg. Even een paar flinke slokken er bij en de ravitaillering verloopt zoals gepland. Nog een viertal kilometer en ik moet al bij Chalet Reynard zijn. Het gaat nu veel op het buitenblad. 't Is dan wel 20 kilometer klimmen vanaf Sault, maar als je goed in vorm bent, is dat geen probleem en kun je volop genieten van deze klim. Hé, ik ben al bijna bij het chalet. Nog snel knijp ik het tweede tubetje gel leeg, drink wat en neem de grote bocht, terwijl ik weer naar het binnenblad schakel. Nog slechts 6 kilometer naar de top resten mij. Een stel landgenoten heeft hun auto bij de eerste bocht naar rechts in de berm gezet en ligt op 'relaxstoelen' te zonnen. Ik fiets liever
. De fotograaf van ventouxphoto is ook nog actief op deze mooie dinsdag. Hij ontlokt mij een bonjour terwijl hij afdrukt. 't Zal wel een betere foto opleveren .Prachtig steekt de witte toren in de verte af tegen de knalblauwe lucht. En ik vind het altijd weer een schitterend gezicht als je de weg zo langs de helling omhoog ziet 'kruipen'. Het is toch ook een heel mooi stuk, dit deel van de klim. Op een goede 3 kilometer van de top wissel ik even de bidons om, want de voorste is leeg. Nog één 'plooi' van de helling nemen en ik ben al weer bij de laatste plooi, daar waar je ongeveer halverwege aan de laatste kilometer begint en waar o.a. het 'Simpsom-monument' staat. De ruime bocht naar het rechte stuk richting Col des Tempêtes kom ik nog even uit het zadel. De rest heb ik zittend kunnen doen. De fotograaf van sport-photo die doorgaans in de bocht bij de Col des Tempêtes (1841 m) staat, doch er vorige week niet was, is er vandaag wel. De foto's worden gemaakt, het kaartje aangereikt en de groeten uitgewisseld. Ook vandaag meldt hij weer netjes dat het nog 850 m naar de top is
.De 'kaartjes'
:
Sinds de nieuwe verkeerssituatie op de top is ingevoerd, zie je nu steevast op de lage passage een lange rij auto's en campers geparkeerd staan. 'Boven' is immers nog nauwelijks ruimte om te parkeren. Ter hoogte van Le Vendran is ook nog een fotograaf actief. Zijn reclamebord staat rechts van de weg, maar ik zie de man niet. Later, als ik aan de afdaling begin, staat hij weer te fotograferen.
Op de streep noteer ik eerst snel mijn aankomsttijd en weet zodoende dat ik voor deze 26 kilometer lange klim 1:45:31 nodig heb gehad. En ik kwam gelukkig niet 'uitgewoond' boven
. Er zijn veel fietsers die van deze mooie dag geprofiteerd hebben en naar boven zijn gereden. Ik zoek een achtergrond voor mijn foto en stuit zodoende op een gesoigneerd stel. Ze dragen zo'n fraaie Assos-outfit (wat een mooi spul is dat toch) en rijden op Lapierre-fietsen. t'Zijn Fransen. Hij heeft een camera op zijn helm gemonteerd, iets wat ik hier wel vaker zie. Hij wil mij iets vragen, doch als mij m'n camera ziet, vraagt hij of het de bedoeling is om een foto te maken. 'Graag', zeg ik, 'maar wat wat wilde u vragen?' Of dat een titanium frame is, terwijl hij verlekkerd zachtjes over de bovenbuis strijkt. De fiets moet ook nog even opgetild worden en hij wil weten wat ik achter en voor voor tandwielen gebruik. Z'n partner komt er ook bij staan en de bovenbuis wordt nog een keer gestreeld. Hij is 'pas' 12 keer de Ventoux op gefietst, laat hij weten als ik vertel dat dit mijn 47e klim is. En daarna schiet hij een paar plaatjes van en voor mij.Klim nummer 47 zit er ook weer op
:
Zo was het weer gisteren op de top ('top'
dus):
Voor de liefhebbers van 'blauwe luchten':
Ik eet mijn appeltje en sta te genieten van het fenomenale uitzicht en van het bijzonder milde weer! Er was gisteren nauwelijks een zuchtje wind en het voelde gewoon zomers aan daar op 1911 meter hoogte. Wat een dag! Beneden in het dal werd het gistermiddag nog 26 graden. Voor de afdaling trek ik wel mijn fel gele windjackje aan, al was het maar voor de veiligheid. Dalen zonder jackje had gisteren ook wel gekund, zo fris was het in de afdaling nu ook weer niet. Diep 'onder in de beugel' en bijna plat op het stuur liggend probeer ik de fotograaf bij de Col des Tempêtes te verleiden een 'daal-foto' te schieten, doch dat mislukt deze keer. Zo af en toe schiet hij wel eens een plaat als je daar naar beneden suist. Een eindje voorbij Chalet Reynard, zo ongeveer vanaf die bocht waar twee loodsen staan, ligt enorm veel troep op de weg. Dat is kennelijk tijdens het onweer van eergisteren naar beneden gespoeld. Zand, gruis, stenen. Even goed opletten! Een stukje verder ligt nog meer rommel, maar in de rest van de afdaling heb ik er geen last meer van. Ergens aan het begin van 'het bos' staat een veegauto van het departement Vaucluse op de weg. Gestrand op weg naar boven om de troep op te ruimen?
Na zo'n 28 minuten dalen ben ik al in Bédoin, kan het windjack uit en gaat het in volle vaart 'retour Aubignan'. Daar arriveer ik wat vroeger dan mijn vrouw mij verwachtte, want ik had vanwege de te rijden afstand bij mijn vertrek gezegd dat het wel redelijk laat zou kunnen worden. Je weet immers nooit hoe 'het zal gaan'. Nu, het is dus prima gegaan en zo kon ik terugkijken op een geslaagde trip van 116 km en op een leuke klim
.
. Maar als m'n verslagen voor de lezers wel te saai gaan worden, kan ik natuurlijk aan de 'mods' vragen om een slotje op dit topic te doen 
.
