Fiets.nl

Monsterlijke tocht mannen, respect en idd Tolle Leistung

Prachtige verhalen tot zover! Super!
@ Zaballa: 7 pannenkoeken als ontbijt?? Zijn dat hele kleine pannenkoekjes of is dat best een stevig ontbijt?

Dat is een vrij stevig ontbijt inderdaad. Sinds ik vanaf november 2016 circa 4/5 keer in de week wat probeer te fietsen, lijkt m'n maag wel een bodemloze put.

Voor een cyclo vind ik dat echt niet zo'n zwaar ontbijt. Ik ben normaal gezien ook geen grote ontbijter, maar voor een cyclo schep ik echt wel 3x op.

Hier hetzelfde. Bak kwark met muesli, broodjes pindakaas en dadellstroop. Een banaantje, koffietje. En het liefst dat alles nog een keer.

Herman_N schreef: ↑31 aug 2017 22:36 Mooi verhaal Jeroen. Fantastische prestatie! Dit zijn de heroïsche verhalen van de doorsnee wielertoerist Het lijkt wel of ik mijn eigen verhaal teruglees. Zoveel overeenkomsten.

Kleine correctie: de Col des Tentes is wat anders dan het Cirque de Gavarnie.

Hoe had je mij zo snel herkend Jeroen in de afdaling bij Cauterets? Ik zag later op Strava inderdaad een flyby.

Tevens zag ik dat we net onder de top van de Tourmalet vlak achter elkaar hebben gereden:
Dat mannetje achter die renner met dat gele shirt ben ik zeer waarschijnlijk.

Jammer dat we elkaar niet even de hand hebben geschud bij de finish.

Toevallig Herman. Ik zag het tijdens het dalen door je Marmotte shirt.

Jammer dat we elkaar niet boven op Hautacam getroffen hebben. Waren hier om en nabij hetzelfde moment dus.

Beetje offtopic, maar heeft dat dan ook zin zo'n groot ontbijt? Ik bedoel dan qua koolhydraten en de regel dat je max zo'n 60 gram per uur kunt opnemen. Heeft het dan nut om meer dan dat naar binnen te werken? Of is het dan zo dat als je vroeger ontbijt en dus meer tijd hebt voor de start je meer koolhydraten kunt opslaan?
Ben zelf ook geen groot ontbijter en zeker bij een vroege start van een cyclo/toertocht is dat voor mij wel een probleem. Ben al blij als ik dan 3 boterhammen o.i.d. naar binnen krijg.

Ik ben niet echt biomedisch onderlegd, maar volgens mij heeft je lichaam een bepaalde glycogeen voorraad, die je met een x-aantal koolhydraten per uur kan aanvullen. Tijdens de tocht neemt deze voorraad af, afhankelijk van je inspanning en de mate waarin je het terug aan kunt vullen. Vooraf probeer je uiteraard met een 100% voorraad te vertrekken. Het stapelen heeft in die zin maar beperkt effect totdat je maximum voorraad bereikt is. (Noob-modus uit)

om het nog ingewikkelder te maken, las laatst volgende
Zeer uitgebreid ontbijten om extra energie op te slaan voor een zware inspanning werkt tegendraads...
Je lichaam heeft dan eerste uren extra energie nodig om dat vele eten, dat je niet gewend bent, te verteren.
Beter zou zijn om redelijk normaal te ontbijten en al vanaf eerste uur op je fiets voeding tot je te nemen in die hoeveelheden die lichaam kan verwerken.

Maar ook ik ben een leek...
Is wel manier zoals ik het zelf ook doe

om het nog ingewikkelder te maken, las laatst volgende
Zeer uitgebreid ontbijten om extra energie op te slaan voor een zware inspanning werkt tegendraads...
Je lichaam heeft dan eerste uren extra energie nodig om dat vele eten, dat je niet gewend bent, te verteren.
Beter zou zijn om redelijk normaal te ontbijten en al vanaf eerste uur op je fiets voeding tot je te nemen in die hoeveelheden die lichaam kan verwerken.

Maar ook ik ben een leek...
Is wel manier zoals ik het zelf ook doe

mod kan je deze verwijderen... per ongeluk dubbel geplaatst en kan het niet weghalen

Volgens mij dient het ontbijt vooral om je stofwisseling op gang te trekken. Veel vezels helpt daarbij.
Daarna ga je pas koolhydraten nemen, als je dus al vertrokken bent, omdat die dan pas optimaal opgenomen worden.
Dus ontbijt: vezelrijk en eiwitten
Inspanning: koolhydraten

Weer wat tijd gevonden voor een vervolg van het verslag.

Hourquette d'Ancizan
Na een goede 18 minuten sta vanaf de top van de Tourmalet in St.-Marie-de-Campan. In het onderste gedeelte van de afdaling van de Tourmalet heeft zich een klein groepje gevormd. Als eerste van dit groepje schiet ik door het dorpje rechtsaf richting de Hourquette d'Ancizan, waarvan de top zo'n 17 kilometer verderop ligt. De eerste 7 kilometer volgen de D918 richting de Aspin, die vanaf deze kant niet al te veel voor stelt. De weg loopt met circa 3 / 4 % langzaam door het dal omhoog. Ik rijd zij aan zij met mijn fietsmakker. We houden er een redelijk tempo op na, maar niet meer dan dat. De tocht is nog lang en op papier is dit de makkelijkste beklimming. Alle reden om hier nog wat energie te sparen.

In de tussentijd leid ik voor m'n gevoel een heel peloton. Als ik achter me kijk zie ik dat het groepje inderdaad is aangegroeid tot een man of 30. In het ideale scenario zou ik dit licht lopende stuk het liefst ook tussen de wielen zitten. Stiekem hoop ik dat er iemand zich geroepen voelt om de kop over te nemen. Ik lurk af en toe opzichtig lang aan mijn bidon en laat het tempo lichtjes zakken. Helaas hapt er niemand, van ons overwegend Spaanse armada, toe. Het schiet nog even door m'n hoofd om de berm in te sturen voor een korte sanitaire stop en dan achteraan terug aan te sluiten. Echt veel nadeel van de wind is er echter niet op deze strook en ik besluit maar gewoon op een onderhoudend tempo op kop te blijven fietsen.

Een kilometer of 6/7 voor de top van de Aspin arriveren we bij Lac de Payolle, alwaar we rechtsaf worden gestuurd richting de Ancizan. Nog 10 kilometer tot aan 'le sommet' staat er langs de kant, terwijl de klim weer wat aantrekt. Het groepje dunt snel uit tot een man of 8. Een enkeling kiest een hoger tempo. Hoewel ik opzich zou kunnen volgen houd ik dezelfde intensiteit aan als op de Tourmalet; een tempo waarbij ik zo net tussen neus en mondademhaling inzit.

De laatste 10 kilometer zijn zoals je van een Pyreneeën beklimming mag verwachten: grillig. Stroken van 7/8% gevolg door vlakkere stukken van 4/5% en zelfs nog een kleine afdaling. Op de steilere stroken begint mijn fietsmaat de eerste tekenen te geven dat onze tocht zich weldra afzonderlijk zal voort zetten. Op de lichter lopende stukken weet hij de verschillen echter steeds weer goed te maken. Zonder dat ik al te veel energie heb verspild, komen we uiteindelijk toch samen boven.

Geheel volgens plan laten we de bevoorrading op de top letterlijk links liggen en gooien ons gelijk de afdaling in. In diverse talen heeft de organisatie ons vlak voor de start op het hart gedrukt hier vooral voorzichtig naar beneden te rijden. De eerste paar kilometers gaan vrij overzichtelijk over een smal pad langs de bergwand naar beneden. Na een 2-tal kilometer komt één van de Spanjaarden uit 'ons groepje' zittend op de bovenbuis als een kamikaze voorbij. Ik bedenk me dat ik deze afdaling niet al te veel risico's ga nemen, maar even later zit toch gewoon bij meneer in het wiel. Zodra hij merkt dat er een paar mensen bij hem zijn aangehaakt, komt in hem de beschermheilige cq. koning van de afdaling van de Ancizan naar boven. De weg wordt halverwege wat bochtiger en onze persoonlijke beschermheilige begint als volleerd rij-instructeur alles in woord en gebaar te dirigeren. Hij geeft gillen bij bochten, wijst hoe ik andere deelnemers moet passeren, geef armgebaren zodra het tempo volgens hem omhoog dan wel omlaag moet en kijkt driftig achterom of wij zijn orders ook daadwerkelijk opvolgen. In de tussentijd is de tempo gezakt tot het niveau waarop mijn oma zich nog veilig zou wanen in deze afdaling. Voorzichtig bekruipt mij het gevoel dat ik meneer het liefst zou gaan passeren. Onderin is de weg echter bochtig en smal, waardoor passeren niet meer zo eenvoudig is. Het ego van onze Spaanse vriend daarbij opgeteld, besluit ik wijselijk maar te wachten totdat we onderin Ancizan de doorgaande weg opdraaien richting Arreau.

In het dal volgen er een paar 'vlakke' kilometers waar m'n fietsmakker zich in zijn sas voelt. Doorhalen op de grote plateau, daar is ie voor in de wieg gelegd. Ik laat me gedwee meevoeren in zijn slipstream, totdat hij zich realiseert dat hij met nog 3 beklimmingen voor de boeg beter nog wat reserves kan inbouwen. De laatste paar meters richting Arreau neem ik dan zelf maar voor m'n rekening. In Arreau wacht volgens ons schema de tweede bevoorrading. Bij aankomst blijkt er een kleine post te zijn ingericht, die slechts beschikt over één vat met één kraantje waaruit Etixx sportdrank vloeit. Terwijl ik moet wachten op mijn kameraad, gris ik een paar tucjes van de tafel en prop ze vakkundig in m'n mond. Als het mijn beurt is om de bidons te vullen, geef ik m'n compagnon te kennen dat ik vlak buiten Arreau nogmaals zal stoppen, omdat ik het wat ongepast vind om midden in de bebouwde kom tegen de lokale fontein te urineren. Een paar trappen later rijden we het dorp uit en stuur ik de berm in. Enigszins verrast zie ik dat mijn compagnon op mij wacht, terwijl ik de blaas leeg. Omdat de druk hierop al in de laatste kilometers van de Tourmalet was toegenomen, komt deze stop als een welkome verpozing. Enkele hectometers later worden we door uitstekende seingevers links de Aspin opgestuurd.

Col d'Aspin
De eerste paar kilometers van de Aspin zijn geleidelijk. Ik besluit daarom de meegebrachte Wcup sports cake toffee naar binnen te werken en de vochtbalans een kleine injectie geven. We rijden zij aan zij naar boven en wisselen nog wat woorden. Volgens het internet-profiel zou ook deze col tot de makkelijkere beproevingen van de dag moeten behoren en dus kies ik wederom voor de handrem-tactiek. Egaal tempo, soepele frequentie, niet te veel druk op de benen, terwijl ik ergens tussen neus en mondademhaling schommel. De laatste 7/8 kilometer trekt de beklimming weer aan met kilometers van afwisselend 7/8/9%. Ik voel me nog prima, van vermoeid in de benen is nog geen sprake. Na een wat steilere strook op 6 kilometer van het einde komt het moment dat ik langzaam wegrijd bij mijn kompaan. Onze tochten zullen vanaf nu afzonderlijk naar de finish leiden, terwijl ik af en toe nog eens achterom kijk om te polsen hoe groot het gat is.

De statusquo wat betreft inhalen/ingehaald worden, die vanaf halverwege de Tourmalet heeft standgehouden, lijkt nu ook doorbroken. Voor mij op de berg zie ik kleine plukjes en eenlingen die langzaam dichterbij komen. De inhaaltocht is begonnen. Niet zo massaal als in de Alpen-variant begin ik, hoewel ik gewoon mijn tempo houd, nu steeds meer mensen te passeren. Een aanzienlijk aantal lijkt zich al wat te vergaloppeerd te hebben. Ik voel me als gezegd nog prima en probeer te waken voor overmoed. Gewoon soepel blijven draaien op de 34*28. Af en toe waag ik me even op de 34*24, die ik gevoelsmatig ook nog wel goed rondgetrapt krijg. Ik blijf echter grotendeels op de 28 en peddel soepel naar de top. In de tussentijd stijgt de moraal wanneer ik steeds meer anderen voorbij rijd. In de verte ontwaar ik ook twee groen/rode shirts met in het wit 'Deventer'. Net als tijdens 'de Marmotte' bekruipt mij al snel de gedachte dat dit toch andere koek is dan Deventerkoek, maar ook deze keer houd ik wijselijk mijn mond. De heren bereiken net voor mij de top.

Op de top staat een handjevol publiek dat voor de nodige sfeer probeert te zorgen. Ook heeft de organisatie een kleine bevoorradingspost ingericht waar het dringen geblazen is voor de schaars aanwezige kraantjes. Volgens het strijdplan zou ik deze post overslaan en pas 'ravitailleren' op de top van de Tourmalet. Ik heb echter alweer circa 3/4 bidon leeggedronken. Het lijkt me te riskant om dit stuk met 1,25 bidon te overbruggen en dring mij in de strijd om het bronwater. Gelukkig hoef ik maar 1 bidonnetje te wachten en gooi mij vervolgens zo snel mogelijk in de afdaling.

De eerste 7 kilometer van de afdaling zijn technisch. Het wegdek loopt hier aardig naar beneden, zodat er niet al te veel bijgetrapt hoeft te worden. Waar ik mezelf eerder in dit verslag geen super daler noemde, begin ik mezelf toch langzaam aan steeds meer te vereenzelvigen met Il Falco. Ik schiet nu ook in de afdaling redelijk wat mensen voorbij, waaronder de in het groen/rood gehulde Deventer mannen.

Na dit technische stuk kom ik terug op het vlakkere gedeelte waar we eerder afsloegen richting de Ancizan. In de verte zie ik een groepje van 4 rijden en ik bedenk me dat het handig is om daar even bij in de wielen te kruipen. Op de grote plaat (50*11) dicht ik snel het gat naar de 4. Het gemak waarmee ik het gaatje dicht, doet me al snel realiseren dat dit illustere 4-tal er ook geen moordend tempo op na houdt. Hoe dan ook laat ik me even in de slipstream meevoeren door het dal, terwijl ik het nodige drink en een kopbeurtje aan me voorbij laat gaan. Gelukkig beginnen de mannen al snel toch een beetje op stoom te komen en met een 3-tal versterkingen van achteruit razen we nu richting de voet van de tweede keer Tourmalet. In de laatste 2 kilometer voor St.-Marie-de-Campan kom ik op kop van het groepje en vraag niet meer om overname. Ik zoef wederom als eerste door het dorpje, waar vakkundige seingevers de kruising vrijhouden, en begin onder aanmoedigingen van lokaal publiek aan de tweede keer Tourmalet.

Col du Tourmalet
In verband met de tijd: wordt vervolgd...

Kleine update voor de statistici:
Beklimming Hourquette d'Ancizan: 58 minuutjes
Afdaling: 10 min.
Beklimming Aspin: 49 min.
Afdaling: circa 15 min.
Met dank aan Strava.