Les 3 Ballons 2018
Weer heel wat mooi verslagen en dito prestaties in dit topic, chapeau! Bij deze mijn bijdrage aan het leesvoer.
'Pre-race info'
Vorig jaar mijn eerste 2 cyclo's gereden (LM Alpen + Pyreneeën) en dat verliep boven verwachting goed. De smaak goed te pakken, dus ingeschreven voor 3B en wederom LM dit jaar. Stiekem toch wat ambities opgedaan tijdens de vorige tochten, dus behoorlijk fanatiek doorgetraind deze winter. Op de donkere winterdagen redelijk wat kilometers weggetrapt op de Tacx. Verbazingwekkend hoeveel transpiratievocht zo'n laminaatvloer kan verdragen. Gelukkig ook buiten heel wat heuvelritjes afgewerkt in Limburg, Ardennen en Eifel.
De beenjes hadden gevoelsmatig wel weer een stapje gezet ten opzichte van vorige jaar. Alleen de laatste 2 weken voor 3B wat lichte knieklachten ontwikkeld, derhalve toch met enige onzekerheid afgelopen woensdag afgereisd richting de Vogezen. Na een 6 uur durende rit aangekomen in de 'middle of nowhere', alwaar een lokale Airbnb was geboekt. Gezien mijn knieklachten, maar wijselijk besloten niet direct op de fiets te springen, maar te wachten tot donderdag voor een ontspannen ritje door de omgeving.
Donderdag samen met m'n fietsmaatje een oriënterend rondje gemaakt vanuit Faucogney over het parcours richting de Ballon Servance, met tussenstop op de Planche de Belles filles. Helaas begon het vanaf de top van de Servance te regen, desalniettemin nog even de afdaling verkend richting Le Thillot om vervolgens via Rupt-sur-Moselle en Col du Mont de Fourche terug te keren naar ons verblijf; 93km, 2100hm, 3 emmers water, beentjes geen cijntje pijn. Vrijdag het gebruikelijke nietsdoen. Startnummertje ophalen, boodschapje doen, fietsje poetsen, dingen 'klaar leggen' en oeverloos lullen over pitstop-strategieën/kledingkeuze en allerhande geneuzel. Conclusie van het gezwam: we zorgen dat we vooraan in het startvak staan, zodat we tot aan de voet van de Servance niet te veel tijd verliezen en vanaf daar eigen tempo.
'Race-day'
Om 5:00 gaat het wekkertje. Slechts één keer naar toilet gehoeven, al met al dus best aardig geslapen. Bordje havermoutpap, wat pannenkoeken, wat magnesiumrommel om het mee weg te spoelen en rond 6:00 richting Luxeuil Les Bains. Auto er net buiten geparkeerd en zoals een vlekkeloos plan kan verlopen, staan we rond 6:50 op de eerste rij van het 'tweede startvak'. Dit gaat goed. De één heeft van nervositeit net wat te veel praatjes rond dit tijdstip, de ander laat het allemaal rustig op zich inwerken. Rond 7:10 mag het 'tweede startvak' netjes aansluiten achter het eerste startvak. Helaas sta ik links achter het lint, terwijl de organisator van dienst rechts begint met het lint weg te nemen. M'n fietsmaat en ik zullen elkaar terugzien op de eerste hellende stroken na Faucogney. Rond 7:25, na een bijzonder inspirerende Franse boodschap, mogen we vertrekken. De startstraat uit, rotonde naar links en de doorgaande weg, de D6, op richting Faucogney. Ik passeer rond de 250e plek de startlijn en ontwaar na de eerste bocht al gelijk een gat van circa 150-200m op een peloton van circa 240 man voor me. Ik kijk rond me, achter me,.. niemand die direct aanstalten maakt om dit gat dicht te rijden. Lichte paniek, ik ben niet van plan om in de eerste 45 'vlakke' kilometers richting de voet van de Servance gelijk 240 man een paar minuten tijdsbonus te geven. Binnen no-time dan maar het gas open, hartslagje paar slagen boven het omslagpunt en er naar toe knallen. Zoals verwacht levert dat al snel een lang lint van profiteurs op en gelukkig weet ik daarvan er nog 1/2 de kop op te dringen. De 2 rotondes vlakbij de MCDonalds brengen ons al snel de aansluiting. Pfieuw, even uitblazen, hartslag laten zakken en zo ver mogelijk naar voren zien te drummen. Het pakketje wordt van achteruit groter en groter. Tsja, waarschijnlijk had ik ook gewoon nog wat langer kunnen wachten totdat wat anderen dit varkentje volledig voor mij hadden kunnen wassen.
Op een vlakke 2-baansweg bollen we met een peleton van circa 400 man richting Faucogney. Het is drummen geblazen. Er wordt af en toe te hard geremd, gemopperd en echt opschuiven is zo goed als onmogelijk. De hartslag is inmiddels weer gezakt naar herstelzone. Binnenin weet ik dat dit stilte voor de storm is, want vanaf Faucogney wordt het aanmerkelijk smaller en zal het daarnaast wat meer op en af gaan. Na 20 kilometer draaien we rechtsaf en krijgen 25 glooiende kilometers richting de voet van de Servance. Het peloton gaat automatisch meer op een lint, maar ik kan goed opschuiven tot +- positie 60. Het harmonica-effect van het pelotonnetje jaagt de hartslag af en toe richting omslagpunt, maar zonder al teveel kleerscheuren bereik ik de voet van de eerste klim. Eerste missie geslaagd. Vanaf nu echt eigen tempo is het plan. Op de hellende stroken van de Servance zie ik de 'kop van de wedstrijd' langzaam afstand nemen. Het lange lint breekt in stukken en ik begeef me in een groepje van 10-15 man wat zo rond de 50/60e plaats hobbelt. Ik rijd enkele slagen onder omslagpunt en rijdt behoorlijk kwiek de Servance op. Af en toe passeren we nog wat al te onstuimige medeparticipanten, maar er lijkt een mooi groepje te ontstaan. En groupe bereik ik de top van de Servance. Mijn klokje zegt 1:56 en dat betekent perfect op het zelf verzonden schema, wat zou moeten leiden tot een tijd van 7:00 - 7:15.
Het regent lichtjes rond de top van de Servance. Ik merk dat sommige van m'n metgezellen beter geëquipeerd zijn dan ik; her en der worden er bidons aangenomen vanaf de kant. De afdaling is smal en met nat wegdek niet geheel risicoloos. Vanaf Col des Croix draaien we echter de D486 op richting le Thillot en kan de gaskraan terug open. Ons groepje is door de afdaling wat verbrokkelt. In le Thillot wacht ons een stoplicht, met kleine geneutraliseerde zone, en daardoor kunnen we toch met een man of 10 richting de Col d'Oderen. Deze klim begint na circa 83km in het dorpje Travexin. M'n pitstop-strategie zegt dat ik hier voor een eerste keer moet bijvullen. Ik twijfel lichtjes, maar besluit als enige van het groepje toch de ravitaillering in te sturen. Behulpzaam staan de vrijwilligers klaar om m'n bidons zo snel mogelijk te vullen. Ik krijg het gevoel dat ik de eerste ben die hier stopt vandaag. Binnen niet al te lange tijd ben ik vertrokken en zie 'm'n groepje' circa 400 meter voor mij de bergop rijden. 'Geen paniek, rustig blijven, niet gelijk dat gat dicht willen poefen', spookt door m'n hoofd. Van achteruit weet ik mezelf inmiddels in het gezelschap van 2 Fransen. Met één van de twee rijd ik om beurten op kop. Het gat met de groep voor ons wordt niet groter, noch kleiner. De 'Oderen' loopt soepel van deze kant. Alhoewel, voel ik nu al de eerste signalen van kramp in m'n kuiten? Na 85km? Dat moet een vergissing zijn.. Blijven drinken en straks in de afdaling even oprekken.
De afdaling van de Oderen ligt eveneens nat. De weg is echter breed en ik merk dat het vele fietsen in heuveltjes her en der, toch ook wel z'n vruchten afwerpt als het om afdalen gaat. Al snel kom ik aansluiten bij het oorspronkelijke groepje. Vanuit Kruth gaat het vervolgens een klein stukje in gestrekte draf over de D138 richting de D27 voor de beproeving van het tweeluik Le Markstein/Grand Ballon. Makkelijke lange loper speelt door m'n hoofd. Althans zo heb ik het vanaf de profieltjes tussen m'n oren geprent. De eerste kilometer loopt echter aardig op. We rijden met +- 20 man naar boven, maar het tempo van voorste gelederen van de groep voelt me toch net wat te gortig aan. Na een kilometer wordt ie iets vlakker: 4/5/6 procentjes. Ik bungel aan de staart van het groepje. Hoe vlakker het wordt, hoe meer pijn het tempo van het groepje me lijkt te kosten. Blijkbaar mis ik (1.77, 62kg) toch iets te veel pure power voor die lopende stukjes. Op eigen tempo dan maar. Echt veel terrein geef ik niet prijs, maar dat tandje langzamer voelt toch wat aangenamer voor de beentjes. Wel een beetje balen, want op deze stroken heb je toch wel voordeel van wat kopwerk van een ander. Een paar kilometer voor de top wordt ik gelukkig ingehaald door een drietal. Mooi, karretje aanhaken en tot aan de voet van de Hundsruck bij in het wiel blijven, speelt door m'n gedachten. Het aanhaken op de nog steeds 'licht lopende' stroken, gaat niet geheel vanzelf, maar is doenbaar. Vlak voor de top van de Ballon loopt het weer wat meer op en lijkt het tempo van het drietal weer wat te stokken. Of liggen deze wat steilere stroken me gewoon beter? Geheel volgens schema kom ik boven bij Le Markstein. Het gevoel van opkomende krampen zindert echter nog steeds bovenin de kuitjes, dus besluit ik van m'n pitstop-strategie af te wijken en de lokale ravitaillering in te schieten. Twee Madeleine-cakejes, een bekertje cola, stuk banaan en 2 volle bidons verder vertrek ik richting de top van de Grand Ballon. Het illustere drietal is in de tussentijd in geen velden of wegen meer te zien. Achter me: niemand te zien. Dan maar alleen verder. In gedachten is het maar een kleine stukje naar de top van de Grand Ballon, en in de afdaling zal er straks vast iemand aan sluiten.
Het stuk richting top Grand Ballon voelt langer dan ik me had ingeprent. Het feit dat ik in niemandsland fiets en de steeds nadrukkelijker opkomende krampen zorgen voor een mentaal dipje. Uiteindelijk op de top, zie ik dan toch wat achteropkomend verkeer komen. Hup de afdaling in en goed veel drinken neem ik me voor. Na enkele dalende kilometers richting Willer-sur-Thur volgen wat bijtrapstukken. Ik word door 2 man ingehaald, maar met m'n 50*11 kan ik niet volgen. Dat blijkt al snel een verwaarloosbaar probleem. Ondanks diverse rekoefeningen in de afdalingen, schiet de kramp vlak voor Willer-sur-Thur hevig in zowel m'n liezen als kuiten. Kut, wat is dit? Dit heb ik nog nooit meegemaakt.. Ik rijd stapvoets het dorpje binnen, waar we via een paar kronkelende met grind overlanden achteraf steegjes door het lokale dorp, richting de voet van de Hundsruck worden gedirigeerd. Ik laat me als een zondagstoerist met een slakkegangetje door het dorpje glijden. M'n benen protesteren tegen elke beweging. Letterlijk aan de voet van de Hundsruck moet ik m'n verzet tegen dit geweld opgeven: ik moet van de fiets.
Daar sta je dan; 140 kilometer afgelegd, +- 9.000 kilometer getraind, over je fiets te hangen. Het liefste zou je om je moeder roepen, maar die gaat dat waarschijnlijk 600 kilometer verderop niet horen. Stilstaan en stilzaam lijden dan maar. Een minuut of 3/4, inclusief enkele hordes medeparticipanten, passeren, terwijl je doelloos voor je uit staat te kijken. Tja, waar zit ik eigenlijk? Wat ga ik doen? Er zit in feite niet veel anders op dan door te fietsen over de Hundsruck en Ballon Alsace om uberhaupt enigszins in de buurt van de auto te komen. Oke.. rustig aan, been over het zadel, auw. Langzaam aan, 34*28, kleinste versnelling, geen ambities of pretenties gewoon die Hundsruck over klauteren. De eerste dame passeert me. De Vlaamse laat een vriendelijke Ca va? vallen. Niet echt, moppel ik. "Hoe heet deze klim?', vraagt ze. Hundsruck antwoord ik zo bemoedigend mogelijk.
De Hundsruck passeert langzaam onder de wielen. Het slakkengangetje gaat langzaam over in iets wat een redelijke tempo mag heten. De stroom inhalers stokt ook weer wat en de top volgt gevoelsmatig sneller dan verwacht. Een sprankje hoop. De afdaling dan maar in richting Masevaux. Een motor van de organisatie zit voor me en daarvoor een auto die bezig is aan z'n route touristique. De motorrijder heeft liever niet dat ik aan de bumper van desbetreffende auto kleef. Voor dat standpunt kan ik opzich begrip op brengen. Ik neem wat afstand en lurk m'n bidons dan maar zo goed mogelijk leeg. In Masevaux aangekomen volgt een vlakker stuk van circa 10 kilometer richting Sewen en de voet van de Ballon D'Alsace. Voor me wederom niemand te zien. Achter mij idem dito. Dan maar op het gemakje zelf het dal doormalen en hopen op achteropkomend verkeer. De nekspieren doen haast pijn van het achterom kijken en dat geheel tevergeefs. Alleen rijd ik door de vallei uiteindelijk Sewen binnen. Hier moet ergens weer een verzorgingspost zitten. M'n 2 stops-strategie is inmiddels omgeturnd in een overal-waar-wat-te-krijgen-is-stop-ik strategie. Ik stop dus. M'n benen zijn me dankbaar, want bij het binnenrijden van Sewen stonden ze al weer op standje niet meer bewegen. Ik draai het terrein van de ravitaillering op en wordt door de lokale vrijwilligers met bijzonder veel enthousiasme onthaald. Ik voel me haast schuldig dat ik het enthousiasme niet in volle omvang kan beantwoorden. Nee ik hoef maar 1 banaantje, nee ik hoef geen snoepgoed, nee ik hoef geen stokbrood met brie. Gewoon 2 volle bidons terug, 2 madeleines, een beker cola en vooruit doe nog maar 1 stukje banaan. Terwijl ik tussen het wegklokken van het colaatje door 2 seconden sta op rekken, zie ik 25 meter verderop een groep van circa 20 man vrolijk de vallei door komen gedenderd, zo richting de voet van de Alsace. Wederom het bootje gemist, Deze kleine mentale tik kan er ook nog wel bij.
Vooruit, de Alsace op. Die moet ik in ieder geval over om terug in de bewoonde wereld te komen. Daarna zien we wel of we de Planche nog proberen. Afijn, wederom dezelfde tactiek als de Hundsruck. Ketting op het kleinste verzetje en rondpeddelen maar. Ik kruip voor m'n gevoel de Alsace op. Vanaf hier zitten de matadoren van de mediofondo ook op het parcours, dus zijn er zowaar mensen die langzamer gaan. Ik word door een enkeling ingehaald, maar raap dus zelf ook wat volk terug op. Een fotograaf staat enkele kilometers voor de top namens de organisatie plaatjes te schieten. De beste man doet zijn best het grote lijden feilloos op de gevoelige plaat te krijgen. Dat is gezien de omstandigheden ditmaal een koud kunstje. De krampen zijn zoals het weer de laatste dagen: onvoorspelbaar. Het ene moment lijkt een voet aan de grond haast onvermijdelijk, het andere moment kan ik de pedalen nog redelijk rond krijgen. Ik probeer m'n gedachten positief te houden. Kom op, gewoon uitrijden die tocht, je ligt nog ruim op schema voor een gouden diploma. Als je straks over de finish rolt, mag je best een beetje trotst zijn op in ieder geval het doorzettingsvermogen. Dat soort kreten passeren de gedachtegangen. Na enig zwoegwerk bereik ik de top en mag ik weer van de afdaling genieten.
Ik stort me naar beneden richting Giromagny. Zolang ik niet hoef bij te trappen, gaat alles prima. Hoewel het kalf half verdronken is, probeer ik toch nog maar zoveel mogelijk te drinken. De groene chemische rommel van de organisatie komt me inmiddels echter wel de keel uit. Ik bereik samen met een medestrijder van de lange afstand Giromagny. Woorden zijn op dat moment overbodig, het pact lijkt gesloten, samen zullen we kop over kop het vlakke stuk richting de slotklim trotseren. Het pact houdt circa 200 meter stand; een krampaanval maakt zich weer van me meester. De krampscheuten in m'n kuiten lijken al fietsend nog redelijk te pareren, maar die in m'n liezen dwingen me wederom tot afstappen. Ik zie wederom lijdzaam enkele hordes passeren terwijl ik die liezen van het nodige tegenwerk voorzie. Na 3/4 minuten maar weer een poging wagen. Een mooi groepje passeert me, ik haak aan, maar de benen protesteren direct. Slakkengangetje dan maar. Na enkele minuten volgt een andere groepje van circa 7/8 man. Even op de tanden bijten en zowaar weet ik m'n wagonnetje aan te pikken. Na bijna 200 kilometer lijkt niemand zich echter nog echt geroepen te voelen om tempo te maken, waardoor ik even later zowaar nog op kop kom te fietsen. Met een schrikbarende kruissnelheid van 28km/h rijden we van Plancher-Bas naar Plancher-les-Mines. Hier heeft de organisatie een laatste ravitaillering voorzien, waar ik dan ook gretig gebruik van maak. Het klokje zegt inmiddels 7:05. Het schiet door m'n gedachten dat ik ****krachtterm naar keuze*** op dit moment al om en nabij de finishlijn had moeten zijn. Ik moet echter nog aan de slotklim beginnen.
De weg loopt via Plancher-Les-Mines verder het dal door richting de Servance. Vanochtend ging dit stukje in een oogwenk voorbij. Nu is het vooral bidden op enige gratie van de krampenkoning. Ik begin in het wiel van 2 landgenoten aan de slotklim. 34*28, veel andere opties zijn er niet. De 2 landgenoten rijden op de eerste steile strook aan de voet van de klim langzaam bij me weg. Ik haal wat mensen met blauw nummerbordje in en kruip gevoelsmatig naar boven. Opzoek naar kilometeraanduidingen, rollen de laatste asfaltstroken die de slotklim in petto heeft onder me voorbij. Een enkeling loopt met de fiets in de hand naar boven. Zo bont was ik het toch niet van plan te maken. Behoudens de krampen, heb ik niet het gevoel dat ik er helemaal doorheen zit. De laatste kilometer brengt de opluchting en de ontreddering nogmaals dichtbij. Eerst volgt een licht dalende strook, gevolgd door een laatste passage van circa 2/300 meter a 20% max. Een strijder van de korte afstand zwalkt van zijn fiets. Hij wordt door omstanders terug overeind geholpen en op de fiets gezet. Twee trappen later kwakt hij aan de andere kant wederom tegen het asfalt. Misschien is lopen op dit stukje toch het verstandigst. Enkele andere besluiten de zigzag-tactiek toe te passen. Zelf weet ik nog redelijk recht de laatste strook te volbrengen. Na 30:30 afzien op de slotklim, rol ik de finish over en strand op het ontvangstcomité. Ik buig lichtjes voorover en een behulpzame Franse jongeman hangt mij een medaille om. 7:34, ruim buiten de top 100. Teleurstelling overheerst.
Zo, voorlopig wel weer genoeg neergepend. Morgen nog even nalopen op taalfouten. en eventuele aanvullingen.
'Pre-race info'
Vorig jaar mijn eerste 2 cyclo's gereden (LM Alpen + Pyreneeën) en dat verliep boven verwachting goed. De smaak goed te pakken, dus ingeschreven voor 3B en wederom LM dit jaar. Stiekem toch wat ambities opgedaan tijdens de vorige tochten, dus behoorlijk fanatiek doorgetraind deze winter. Op de donkere winterdagen redelijk wat kilometers weggetrapt op de Tacx. Verbazingwekkend hoeveel transpiratievocht zo'n laminaatvloer kan verdragen. Gelukkig ook buiten heel wat heuvelritjes afgewerkt in Limburg, Ardennen en Eifel.
De beenjes hadden gevoelsmatig wel weer een stapje gezet ten opzichte van vorige jaar. Alleen de laatste 2 weken voor 3B wat lichte knieklachten ontwikkeld, derhalve toch met enige onzekerheid afgelopen woensdag afgereisd richting de Vogezen. Na een 6 uur durende rit aangekomen in de 'middle of nowhere', alwaar een lokale Airbnb was geboekt. Gezien mijn knieklachten, maar wijselijk besloten niet direct op de fiets te springen, maar te wachten tot donderdag voor een ontspannen ritje door de omgeving.
Donderdag samen met m'n fietsmaatje een oriënterend rondje gemaakt vanuit Faucogney over het parcours richting de Ballon Servance, met tussenstop op de Planche de Belles filles. Helaas begon het vanaf de top van de Servance te regen, desalniettemin nog even de afdaling verkend richting Le Thillot om vervolgens via Rupt-sur-Moselle en Col du Mont de Fourche terug te keren naar ons verblijf; 93km, 2100hm, 3 emmers water, beentjes geen cijntje pijn. Vrijdag het gebruikelijke nietsdoen. Startnummertje ophalen, boodschapje doen, fietsje poetsen, dingen 'klaar leggen' en oeverloos lullen over pitstop-strategieën/kledingkeuze en allerhande geneuzel. Conclusie van het gezwam: we zorgen dat we vooraan in het startvak staan, zodat we tot aan de voet van de Servance niet te veel tijd verliezen en vanaf daar eigen tempo.
'Race-day'
Om 5:00 gaat het wekkertje. Slechts één keer naar toilet gehoeven, al met al dus best aardig geslapen. Bordje havermoutpap, wat pannenkoeken, wat magnesiumrommel om het mee weg te spoelen en rond 6:00 richting Luxeuil Les Bains. Auto er net buiten geparkeerd en zoals een vlekkeloos plan kan verlopen, staan we rond 6:50 op de eerste rij van het 'tweede startvak'. Dit gaat goed. De één heeft van nervositeit net wat te veel praatjes rond dit tijdstip, de ander laat het allemaal rustig op zich inwerken. Rond 7:10 mag het 'tweede startvak' netjes aansluiten achter het eerste startvak. Helaas sta ik links achter het lint, terwijl de organisator van dienst rechts begint met het lint weg te nemen. M'n fietsmaat en ik zullen elkaar terugzien op de eerste hellende stroken na Faucogney. Rond 7:25, na een bijzonder inspirerende Franse boodschap, mogen we vertrekken. De startstraat uit, rotonde naar links en de doorgaande weg, de D6, op richting Faucogney. Ik passeer rond de 250e plek de startlijn en ontwaar na de eerste bocht al gelijk een gat van circa 150-200m op een peloton van circa 240 man voor me. Ik kijk rond me, achter me,.. niemand die direct aanstalten maakt om dit gat dicht te rijden. Lichte paniek, ik ben niet van plan om in de eerste 45 'vlakke' kilometers richting de voet van de Servance gelijk 240 man een paar minuten tijdsbonus te geven. Binnen no-time dan maar het gas open, hartslagje paar slagen boven het omslagpunt en er naar toe knallen. Zoals verwacht levert dat al snel een lang lint van profiteurs op en gelukkig weet ik daarvan er nog 1/2 de kop op te dringen. De 2 rotondes vlakbij de MCDonalds brengen ons al snel de aansluiting. Pfieuw, even uitblazen, hartslag laten zakken en zo ver mogelijk naar voren zien te drummen. Het pakketje wordt van achteruit groter en groter. Tsja, waarschijnlijk had ik ook gewoon nog wat langer kunnen wachten totdat wat anderen dit varkentje volledig voor mij hadden kunnen wassen.
Op een vlakke 2-baansweg bollen we met een peleton van circa 400 man richting Faucogney. Het is drummen geblazen. Er wordt af en toe te hard geremd, gemopperd en echt opschuiven is zo goed als onmogelijk. De hartslag is inmiddels weer gezakt naar herstelzone. Binnenin weet ik dat dit stilte voor de storm is, want vanaf Faucogney wordt het aanmerkelijk smaller en zal het daarnaast wat meer op en af gaan. Na 20 kilometer draaien we rechtsaf en krijgen 25 glooiende kilometers richting de voet van de Servance. Het peloton gaat automatisch meer op een lint, maar ik kan goed opschuiven tot +- positie 60. Het harmonica-effect van het pelotonnetje jaagt de hartslag af en toe richting omslagpunt, maar zonder al teveel kleerscheuren bereik ik de voet van de eerste klim. Eerste missie geslaagd. Vanaf nu echt eigen tempo is het plan. Op de hellende stroken van de Servance zie ik de 'kop van de wedstrijd' langzaam afstand nemen. Het lange lint breekt in stukken en ik begeef me in een groepje van 10-15 man wat zo rond de 50/60e plaats hobbelt. Ik rijd enkele slagen onder omslagpunt en rijdt behoorlijk kwiek de Servance op. Af en toe passeren we nog wat al te onstuimige medeparticipanten, maar er lijkt een mooi groepje te ontstaan. En groupe bereik ik de top van de Servance. Mijn klokje zegt 1:56 en dat betekent perfect op het zelf verzonden schema, wat zou moeten leiden tot een tijd van 7:00 - 7:15.
Het regent lichtjes rond de top van de Servance. Ik merk dat sommige van m'n metgezellen beter geëquipeerd zijn dan ik; her en der worden er bidons aangenomen vanaf de kant. De afdaling is smal en met nat wegdek niet geheel risicoloos. Vanaf Col des Croix draaien we echter de D486 op richting le Thillot en kan de gaskraan terug open. Ons groepje is door de afdaling wat verbrokkelt. In le Thillot wacht ons een stoplicht, met kleine geneutraliseerde zone, en daardoor kunnen we toch met een man of 10 richting de Col d'Oderen. Deze klim begint na circa 83km in het dorpje Travexin. M'n pitstop-strategie zegt dat ik hier voor een eerste keer moet bijvullen. Ik twijfel lichtjes, maar besluit als enige van het groepje toch de ravitaillering in te sturen. Behulpzaam staan de vrijwilligers klaar om m'n bidons zo snel mogelijk te vullen. Ik krijg het gevoel dat ik de eerste ben die hier stopt vandaag. Binnen niet al te lange tijd ben ik vertrokken en zie 'm'n groepje' circa 400 meter voor mij de bergop rijden. 'Geen paniek, rustig blijven, niet gelijk dat gat dicht willen poefen', spookt door m'n hoofd. Van achteruit weet ik mezelf inmiddels in het gezelschap van 2 Fransen. Met één van de twee rijd ik om beurten op kop. Het gat met de groep voor ons wordt niet groter, noch kleiner. De 'Oderen' loopt soepel van deze kant. Alhoewel, voel ik nu al de eerste signalen van kramp in m'n kuiten? Na 85km? Dat moet een vergissing zijn.. Blijven drinken en straks in de afdaling even oprekken.
De afdaling van de Oderen ligt eveneens nat. De weg is echter breed en ik merk dat het vele fietsen in heuveltjes her en der, toch ook wel z'n vruchten afwerpt als het om afdalen gaat. Al snel kom ik aansluiten bij het oorspronkelijke groepje. Vanuit Kruth gaat het vervolgens een klein stukje in gestrekte draf over de D138 richting de D27 voor de beproeving van het tweeluik Le Markstein/Grand Ballon. Makkelijke lange loper speelt door m'n hoofd. Althans zo heb ik het vanaf de profieltjes tussen m'n oren geprent. De eerste kilometer loopt echter aardig op. We rijden met +- 20 man naar boven, maar het tempo van voorste gelederen van de groep voelt me toch net wat te gortig aan. Na een kilometer wordt ie iets vlakker: 4/5/6 procentjes. Ik bungel aan de staart van het groepje. Hoe vlakker het wordt, hoe meer pijn het tempo van het groepje me lijkt te kosten. Blijkbaar mis ik (1.77, 62kg) toch iets te veel pure power voor die lopende stukjes. Op eigen tempo dan maar. Echt veel terrein geef ik niet prijs, maar dat tandje langzamer voelt toch wat aangenamer voor de beentjes. Wel een beetje balen, want op deze stroken heb je toch wel voordeel van wat kopwerk van een ander. Een paar kilometer voor de top wordt ik gelukkig ingehaald door een drietal. Mooi, karretje aanhaken en tot aan de voet van de Hundsruck bij in het wiel blijven, speelt door m'n gedachten. Het aanhaken op de nog steeds 'licht lopende' stroken, gaat niet geheel vanzelf, maar is doenbaar. Vlak voor de top van de Ballon loopt het weer wat meer op en lijkt het tempo van het drietal weer wat te stokken. Of liggen deze wat steilere stroken me gewoon beter? Geheel volgens schema kom ik boven bij Le Markstein. Het gevoel van opkomende krampen zindert echter nog steeds bovenin de kuitjes, dus besluit ik van m'n pitstop-strategie af te wijken en de lokale ravitaillering in te schieten. Twee Madeleine-cakejes, een bekertje cola, stuk banaan en 2 volle bidons verder vertrek ik richting de top van de Grand Ballon. Het illustere drietal is in de tussentijd in geen velden of wegen meer te zien. Achter me: niemand te zien. Dan maar alleen verder. In gedachten is het maar een kleine stukje naar de top van de Grand Ballon, en in de afdaling zal er straks vast iemand aan sluiten.
Het stuk richting top Grand Ballon voelt langer dan ik me had ingeprent. Het feit dat ik in niemandsland fiets en de steeds nadrukkelijker opkomende krampen zorgen voor een mentaal dipje. Uiteindelijk op de top, zie ik dan toch wat achteropkomend verkeer komen. Hup de afdaling in en goed veel drinken neem ik me voor. Na enkele dalende kilometers richting Willer-sur-Thur volgen wat bijtrapstukken. Ik word door 2 man ingehaald, maar met m'n 50*11 kan ik niet volgen. Dat blijkt al snel een verwaarloosbaar probleem. Ondanks diverse rekoefeningen in de afdalingen, schiet de kramp vlak voor Willer-sur-Thur hevig in zowel m'n liezen als kuiten. Kut, wat is dit? Dit heb ik nog nooit meegemaakt.. Ik rijd stapvoets het dorpje binnen, waar we via een paar kronkelende met grind overlanden achteraf steegjes door het lokale dorp, richting de voet van de Hundsruck worden gedirigeerd. Ik laat me als een zondagstoerist met een slakkegangetje door het dorpje glijden. M'n benen protesteren tegen elke beweging. Letterlijk aan de voet van de Hundsruck moet ik m'n verzet tegen dit geweld opgeven: ik moet van de fiets.
Daar sta je dan; 140 kilometer afgelegd, +- 9.000 kilometer getraind, over je fiets te hangen. Het liefste zou je om je moeder roepen, maar die gaat dat waarschijnlijk 600 kilometer verderop niet horen. Stilstaan en stilzaam lijden dan maar. Een minuut of 3/4, inclusief enkele hordes medeparticipanten, passeren, terwijl je doelloos voor je uit staat te kijken. Tja, waar zit ik eigenlijk? Wat ga ik doen? Er zit in feite niet veel anders op dan door te fietsen over de Hundsruck en Ballon Alsace om uberhaupt enigszins in de buurt van de auto te komen. Oke.. rustig aan, been over het zadel, auw. Langzaam aan, 34*28, kleinste versnelling, geen ambities of pretenties gewoon die Hundsruck over klauteren. De eerste dame passeert me. De Vlaamse laat een vriendelijke Ca va? vallen. Niet echt, moppel ik. "Hoe heet deze klim?', vraagt ze. Hundsruck antwoord ik zo bemoedigend mogelijk.
De Hundsruck passeert langzaam onder de wielen. Het slakkengangetje gaat langzaam over in iets wat een redelijke tempo mag heten. De stroom inhalers stokt ook weer wat en de top volgt gevoelsmatig sneller dan verwacht. Een sprankje hoop. De afdaling dan maar in richting Masevaux. Een motor van de organisatie zit voor me en daarvoor een auto die bezig is aan z'n route touristique. De motorrijder heeft liever niet dat ik aan de bumper van desbetreffende auto kleef. Voor dat standpunt kan ik opzich begrip op brengen. Ik neem wat afstand en lurk m'n bidons dan maar zo goed mogelijk leeg. In Masevaux aangekomen volgt een vlakker stuk van circa 10 kilometer richting Sewen en de voet van de Ballon D'Alsace. Voor me wederom niemand te zien. Achter mij idem dito. Dan maar op het gemakje zelf het dal doormalen en hopen op achteropkomend verkeer. De nekspieren doen haast pijn van het achterom kijken en dat geheel tevergeefs. Alleen rijd ik door de vallei uiteindelijk Sewen binnen. Hier moet ergens weer een verzorgingspost zitten. M'n 2 stops-strategie is inmiddels omgeturnd in een overal-waar-wat-te-krijgen-is-stop-ik strategie. Ik stop dus. M'n benen zijn me dankbaar, want bij het binnenrijden van Sewen stonden ze al weer op standje niet meer bewegen. Ik draai het terrein van de ravitaillering op en wordt door de lokale vrijwilligers met bijzonder veel enthousiasme onthaald. Ik voel me haast schuldig dat ik het enthousiasme niet in volle omvang kan beantwoorden. Nee ik hoef maar 1 banaantje, nee ik hoef geen snoepgoed, nee ik hoef geen stokbrood met brie. Gewoon 2 volle bidons terug, 2 madeleines, een beker cola en vooruit doe nog maar 1 stukje banaan. Terwijl ik tussen het wegklokken van het colaatje door 2 seconden sta op rekken, zie ik 25 meter verderop een groep van circa 20 man vrolijk de vallei door komen gedenderd, zo richting de voet van de Alsace. Wederom het bootje gemist, Deze kleine mentale tik kan er ook nog wel bij.
Vooruit, de Alsace op. Die moet ik in ieder geval over om terug in de bewoonde wereld te komen. Daarna zien we wel of we de Planche nog proberen. Afijn, wederom dezelfde tactiek als de Hundsruck. Ketting op het kleinste verzetje en rondpeddelen maar. Ik kruip voor m'n gevoel de Alsace op. Vanaf hier zitten de matadoren van de mediofondo ook op het parcours, dus zijn er zowaar mensen die langzamer gaan. Ik word door een enkeling ingehaald, maar raap dus zelf ook wat volk terug op. Een fotograaf staat enkele kilometers voor de top namens de organisatie plaatjes te schieten. De beste man doet zijn best het grote lijden feilloos op de gevoelige plaat te krijgen. Dat is gezien de omstandigheden ditmaal een koud kunstje. De krampen zijn zoals het weer de laatste dagen: onvoorspelbaar. Het ene moment lijkt een voet aan de grond haast onvermijdelijk, het andere moment kan ik de pedalen nog redelijk rond krijgen. Ik probeer m'n gedachten positief te houden. Kom op, gewoon uitrijden die tocht, je ligt nog ruim op schema voor een gouden diploma. Als je straks over de finish rolt, mag je best een beetje trotst zijn op in ieder geval het doorzettingsvermogen. Dat soort kreten passeren de gedachtegangen. Na enig zwoegwerk bereik ik de top en mag ik weer van de afdaling genieten.
Ik stort me naar beneden richting Giromagny. Zolang ik niet hoef bij te trappen, gaat alles prima. Hoewel het kalf half verdronken is, probeer ik toch nog maar zoveel mogelijk te drinken. De groene chemische rommel van de organisatie komt me inmiddels echter wel de keel uit. Ik bereik samen met een medestrijder van de lange afstand Giromagny. Woorden zijn op dat moment overbodig, het pact lijkt gesloten, samen zullen we kop over kop het vlakke stuk richting de slotklim trotseren. Het pact houdt circa 200 meter stand; een krampaanval maakt zich weer van me meester. De krampscheuten in m'n kuiten lijken al fietsend nog redelijk te pareren, maar die in m'n liezen dwingen me wederom tot afstappen. Ik zie wederom lijdzaam enkele hordes passeren terwijl ik die liezen van het nodige tegenwerk voorzie. Na 3/4 minuten maar weer een poging wagen. Een mooi groepje passeert me, ik haak aan, maar de benen protesteren direct. Slakkengangetje dan maar. Na enkele minuten volgt een andere groepje van circa 7/8 man. Even op de tanden bijten en zowaar weet ik m'n wagonnetje aan te pikken. Na bijna 200 kilometer lijkt niemand zich echter nog echt geroepen te voelen om tempo te maken, waardoor ik even later zowaar nog op kop kom te fietsen. Met een schrikbarende kruissnelheid van 28km/h rijden we van Plancher-Bas naar Plancher-les-Mines. Hier heeft de organisatie een laatste ravitaillering voorzien, waar ik dan ook gretig gebruik van maak. Het klokje zegt inmiddels 7:05. Het schiet door m'n gedachten dat ik ****krachtterm naar keuze*** op dit moment al om en nabij de finishlijn had moeten zijn. Ik moet echter nog aan de slotklim beginnen.
De weg loopt via Plancher-Les-Mines verder het dal door richting de Servance. Vanochtend ging dit stukje in een oogwenk voorbij. Nu is het vooral bidden op enige gratie van de krampenkoning. Ik begin in het wiel van 2 landgenoten aan de slotklim. 34*28, veel andere opties zijn er niet. De 2 landgenoten rijden op de eerste steile strook aan de voet van de klim langzaam bij me weg. Ik haal wat mensen met blauw nummerbordje in en kruip gevoelsmatig naar boven. Opzoek naar kilometeraanduidingen, rollen de laatste asfaltstroken die de slotklim in petto heeft onder me voorbij. Een enkeling loopt met de fiets in de hand naar boven. Zo bont was ik het toch niet van plan te maken. Behoudens de krampen, heb ik niet het gevoel dat ik er helemaal doorheen zit. De laatste kilometer brengt de opluchting en de ontreddering nogmaals dichtbij. Eerst volgt een licht dalende strook, gevolgd door een laatste passage van circa 2/300 meter a 20% max. Een strijder van de korte afstand zwalkt van zijn fiets. Hij wordt door omstanders terug overeind geholpen en op de fiets gezet. Twee trappen later kwakt hij aan de andere kant wederom tegen het asfalt. Misschien is lopen op dit stukje toch het verstandigst. Enkele andere besluiten de zigzag-tactiek toe te passen. Zelf weet ik nog redelijk recht de laatste strook te volbrengen. Na 30:30 afzien op de slotklim, rol ik de finish over en strand op het ontvangstcomité. Ik buig lichtjes voorover en een behulpzame Franse jongeman hangt mij een medaille om. 7:34, ruim buiten de top 100. Teleurstelling overheerst.
Zo, voorlopig wel weer genoeg neergepend. Morgen nog even nalopen op taalfouten. en eventuele aanvullingen.
Gazelle Team TVM \'99
Hierbij ook mijn verhaal van mijn 1ste dagen in de Vogezen:
D-1: Verplaatsing naar Fresse, op zo'n 10km van Plancher-les-mines. Lekker in het zonnetje de auto kunnen uitladen en meteen door naar Luxeil om daar de nummers te gaan ophalen. Blijkbaar kreeg je enkel je nummer en een t-shirt. Dit had ik niet meteen door, dus bleef ik daar nog een minuut op een zak met goodies wachten die maar niet kwam
Terug naar Fresse om daarna wat los te rijden en een klein bergje op te rijden. De werkweek was best vermoeiend geweest, dus dit deed wel deugd. Zo kon ik ineens de kledij voor de volgende dag testen. De Perfetto zou het al niet worden
D-0: De wekker gaat om 4.30 en de stress begint toch wat te komen. Wanneer je tegen iedereen verkondigt dat je enkel maar tevreden bent met een gouden tijd, legt je toch wat druk op. Eten op dit uur is niet mijn sterkste kant, maar het lukt toch aardig. 3 kwartier voor het startschot stonden we aan de start, maar in tegenstelling tot bij de DM stond hier nog maar 10 man en een paardenkop. Mij niet gelaten, nog tijd voor WC stop.
Enkele minuten over tijd werd dan toch het startschot gegeven en konden we eindelijk beginnen! Dat wachten was ik wel beu ondertussen, tijd voor daden! Het peloton brak onmiddellijk in stukken, maar gelukkig bleef ik rustig wachten tot een snellere groep mij voorbij stak. Hierbij aanhakend, kon ik tot voorin het grote koppeloton geraken. Bij de eerste niet-gecategoriseerde klim besloot ik om niet met de grote molen te volgen, maar om onder mijn omslagpunt en met een klein verzet naar boven te rijden. Zo bleef ik rijden tot in Plancher-les-mines.
De Servance ging ik verrassend goed en redelijk snel omhoog. Boven even getwijfeld om te stoppen om een regenjack aan te doen, maar aangezien idereen doorreed, deed ik dit ook maar. Ondanks de regen ging ook de afdaling redelijk goed en kon ik zelfs wat mensen inhalen. Op weg naar de Oderen kon ik in een peloton meedrijven en op de Oderen zelf kon ik redelijk vaart blijven maken. Op naar de Markstein: het begin was even zwaar doordat ik na een kilometer stopte voor een plasje en nadien mijn ritme niet meer vond. Halverwege kwam echter een man of 8 mij voorbij waar ik bij aan probeerde te haken. Na enkele minuten voelde ik mij bij dit tempo prima en reed dus goed mee. Bij de bevoorrading stopte ik echter waardoor ik de aansluiting verloor.
Vanaf toen ging het mis. In de afdaling van de Grand Ballon brak mijn met dog ears gerepareerde Garmin uit mijn houder en moest ik dus halsoverkop stoppen. Oef, ik zie 10 meter hogerop iets zwarts op de weg liggen, maar daar komen auto's!!! Al zwaaiend weet ik hun te doen stoppen, maar dit blijkt enkel het hoesje te zijn ...
Verslagenheid daalt over mij neer. Lagerop zie ik nog wat blauw tussen het onkruid liggen en besluit dit maar te gaan onderzoeken. Het is mijn Garmin!!! Hij is echter grondig geblutst en ondertussen begint er water achter het scherm te komen. Het gevoel is echter nooit meer hetzelfde. Niet enkel vraag ik mij continue af of en hoe dit nog te maken is, maar ook zie ik opeens geen hm's, profiel of hartslag meer.
De Hunsruck en het vals plat rijd ik nog deels op karakter door, maar op de Alsace begint het te kraken. Fysiek (en mss ook mentaal?) ben ik leeg. Op de top neem ik mijn eerste gel en stort ik mij naar beneden. Bij de bevoorrading neem ik mijn tijd en besluit mijn gps uit mijn achterzak te nemen. 7u44 geeft hij aan. Onder de 9 uur zit er dus toch nog steeds in! Terug op de fiets en met goede moed begin ik aan de Planche. De eerste 3 km bijt ik op de tanden. Ik weiger te wandelen of te zigzaggen. Na bocht 3 zakt de moed me echter in de schoenen en stap ik af. 2 minuten rust, even naar de tijd kijken en terug door. Na bocht 4 stap ik een tweede keer af omdat ik begin te trillen. Ik doe mij rustig te goed aan een tweede gel. Niet wetende dat het nog maar een paar honderd meter tot de afdaling naar de parking is. Rechtsop en de laatste meters naar de top weiger ik te plooien. Op de trappers blijven staan en gewoon niet meer willen afgeven tot aan de finish. Boven ben ik het eerste moment blij dat ik er vanaf ben, maar terwijl ik mij tegoed doe aan de spaghetti, besef ik dat er nog wel verbetermarge op mijn 8u34 zit! Voldaan keer ik terug naar de verblijfplaats.
Als revange ben ik maandag voor de terugreis La planche des belles filles opnieuw opgereden. Deze keer wél zonder stoppen. Om ondertussen ook zo wat extra kennis van deze brutale klim op te doen. Volgend jaar gaan ze mij hier niet opnieuw liggen hebben!
https://www.strava.com/activities/1627395092
D-1: Verplaatsing naar Fresse, op zo'n 10km van Plancher-les-mines. Lekker in het zonnetje de auto kunnen uitladen en meteen door naar Luxeil om daar de nummers te gaan ophalen. Blijkbaar kreeg je enkel je nummer en een t-shirt. Dit had ik niet meteen door, dus bleef ik daar nog een minuut op een zak met goodies wachten die maar niet kwam
Terug naar Fresse om daarna wat los te rijden en een klein bergje op te rijden. De werkweek was best vermoeiend geweest, dus dit deed wel deugd. Zo kon ik ineens de kledij voor de volgende dag testen. De Perfetto zou het al niet worden
D-0: De wekker gaat om 4.30 en de stress begint toch wat te komen. Wanneer je tegen iedereen verkondigt dat je enkel maar tevreden bent met een gouden tijd, legt je toch wat druk op. Eten op dit uur is niet mijn sterkste kant, maar het lukt toch aardig. 3 kwartier voor het startschot stonden we aan de start, maar in tegenstelling tot bij de DM stond hier nog maar 10 man en een paardenkop. Mij niet gelaten, nog tijd voor WC stop.
Enkele minuten over tijd werd dan toch het startschot gegeven en konden we eindelijk beginnen! Dat wachten was ik wel beu ondertussen, tijd voor daden! Het peloton brak onmiddellijk in stukken, maar gelukkig bleef ik rustig wachten tot een snellere groep mij voorbij stak. Hierbij aanhakend, kon ik tot voorin het grote koppeloton geraken. Bij de eerste niet-gecategoriseerde klim besloot ik om niet met de grote molen te volgen, maar om onder mijn omslagpunt en met een klein verzet naar boven te rijden. Zo bleef ik rijden tot in Plancher-les-mines.
De Servance ging ik verrassend goed en redelijk snel omhoog. Boven even getwijfeld om te stoppen om een regenjack aan te doen, maar aangezien idereen doorreed, deed ik dit ook maar. Ondanks de regen ging ook de afdaling redelijk goed en kon ik zelfs wat mensen inhalen. Op weg naar de Oderen kon ik in een peloton meedrijven en op de Oderen zelf kon ik redelijk vaart blijven maken. Op naar de Markstein: het begin was even zwaar doordat ik na een kilometer stopte voor een plasje en nadien mijn ritme niet meer vond. Halverwege kwam echter een man of 8 mij voorbij waar ik bij aan probeerde te haken. Na enkele minuten voelde ik mij bij dit tempo prima en reed dus goed mee. Bij de bevoorrading stopte ik echter waardoor ik de aansluiting verloor.
Vanaf toen ging het mis. In de afdaling van de Grand Ballon brak mijn met dog ears gerepareerde Garmin uit mijn houder en moest ik dus halsoverkop stoppen. Oef, ik zie 10 meter hogerop iets zwarts op de weg liggen, maar daar komen auto's!!! Al zwaaiend weet ik hun te doen stoppen, maar dit blijkt enkel het hoesje te zijn ...
Verslagenheid daalt over mij neer. Lagerop zie ik nog wat blauw tussen het onkruid liggen en besluit dit maar te gaan onderzoeken. Het is mijn Garmin!!! Hij is echter grondig geblutst en ondertussen begint er water achter het scherm te komen. Het gevoel is echter nooit meer hetzelfde. Niet enkel vraag ik mij continue af of en hoe dit nog te maken is, maar ook zie ik opeens geen hm's, profiel of hartslag meer.
De Hunsruck en het vals plat rijd ik nog deels op karakter door, maar op de Alsace begint het te kraken. Fysiek (en mss ook mentaal?) ben ik leeg. Op de top neem ik mijn eerste gel en stort ik mij naar beneden. Bij de bevoorrading neem ik mijn tijd en besluit mijn gps uit mijn achterzak te nemen. 7u44 geeft hij aan. Onder de 9 uur zit er dus toch nog steeds in! Terug op de fiets en met goede moed begin ik aan de Planche. De eerste 3 km bijt ik op de tanden. Ik weiger te wandelen of te zigzaggen. Na bocht 3 zakt de moed me echter in de schoenen en stap ik af. 2 minuten rust, even naar de tijd kijken en terug door. Na bocht 4 stap ik een tweede keer af omdat ik begin te trillen. Ik doe mij rustig te goed aan een tweede gel. Niet wetende dat het nog maar een paar honderd meter tot de afdaling naar de parking is. Rechtsop en de laatste meters naar de top weiger ik te plooien. Op de trappers blijven staan en gewoon niet meer willen afgeven tot aan de finish. Boven ben ik het eerste moment blij dat ik er vanaf ben, maar terwijl ik mij tegoed doe aan de spaghetti, besef ik dat er nog wel verbetermarge op mijn 8u34 zit! Voldaan keer ik terug naar de verblijfplaats.
Als revange ben ik maandag voor de terugreis La planche des belles filles opnieuw opgereden. Deze keer wél zonder stoppen. Om ondertussen ook zo wat extra kennis van deze brutale klim op te doen. Volgend jaar gaan ze mij hier niet opnieuw liggen hebben!
https://www.strava.com/activities/1627395092
Prachtig verslag! Het eerste deel tot de top van de Servance lijkt aardig op mijn begin. Ik kwam na 2u boven op de Servance. Denk dat we tot de voet van de Servance aardig bij elkaar in de buurt zaten, ik heb in de aanloop naar de Servance die groep laten gaan. Bij Fresse zijn nog foto's van mij genomen waar ook veel anderen op staan, misschien sta je erop.
Toch al met al een knap dat je zo hebt doorgezet ondanks de hevige kramp. karakter!
