Wie van jullie heeft ooit de Passo Mortirolo (ook wel Passo Della Foppa) beklommen met zijn stijgingspercentage van 18%? Ik heb dit afgelope zomer gedaan en onderweg stond ik letterlijk stil! Zwaarste beklimming van heel mijn leven! (tot nu toe).
Voor iedereen die er ooit in de buurt komt is deze zeker een aanrader!
Op de zwaarste zijde staat ook het monument ter nagedachtenis aan Marco Pantani.
Passo Mortirolo!
-
stillekracht
- Forum-lid
- Berichten: 924
- Lid geworden op: 02 dec 2008 22:48
Ik heb hem gereden in het jaar dat hij bekend werd (doordat hij voor het eerst in de Giro werd opgenomen).
Ik wist niet waar hij precies lag, hoe hoog ie was, hoe lang, hoe stijl etc. Dus op een gegeven ogenblik dachten: dit weggetje kan het wel eens zijn. Teksten op de weg e.d.
Tsja.....toen was het inderdaad ff een tijdje harken.
Daarna de etappe afgemaakt met de Gavia en Stelvio. Mooie colletjes
Ik wist niet waar hij precies lag, hoe hoog ie was, hoe lang, hoe stijl etc. Dus op een gegeven ogenblik dachten: dit weggetje kan het wel eens zijn. Teksten op de weg e.d.
Tsja.....toen was het inderdaad ff een tijdje harken.
Daarna de etappe afgemaakt met de Gavia en Stelvio. Mooie colletjes
Toen ik hem deed (nog met mijn ouwe 39/26) wist ik totaal niet waaraan ik begon. Maar goed ook, want anders was ik er allicht nooit aan begonnen!
Een koersbroek aan de waslijn: voor de ene woordloze poëzie, voor de andere geen gezicht. (rv)
alstro
03 dec 2009 10:56
2008 gedaan, toen was het erg warm. Met Pantani, dus eerst Gavia en toen dit monster. Wat een verschrikking was dat. Ik zou hem niet zo 123 nog een keer willen rijden. pffffff
derosa
03 dec 2009 11:46
Een killer, zoals oom Alstro terecht opmerkt. De eerste en enige col waarbij ik een voetje op een muurtje heb gezet!
alstro schreef:2008 gedaan, toen was het erg warm. Met Pantani, dus eerst Gavia en toen dit monster. Wat een verschrikking was dat. Ik zou hem niet zo 123 nog een keer willen rijden. pffffff
Volgens sommige Italianen waar ik met gesproken heb, een loodzware col. Voor één van hen zelfs de lastigste die hij ooit had beklommen in Italië. Alhoewel de Passa Pennes komende vanuit Insbruck en na de Brenner ook een verschrikking is.
roger68
03 dec 2009 12:44
Heb 'm dit jaar tijdens de Marco Pantani gedaan (was dus eerder die dag al de Gavia over geweest).
Ik vond het een BEEST! Stukjes van 10% voelen als een verademing in het geweld van lange stukken >15%. Regelmatig afgevraagd wat ik in Godsnaam aan het doen was. Iedergeval blij dat ik 'm op m'n palmares heb.
Klein beetje tegevallen doet top. Je komt op een soort vlakte uit. Niet bijzonder mooi en te min eigenlijk voor een dergelijke klim.
Ik vond het een BEEST! Stukjes van 10% voelen als een verademing in het geweld van lange stukken >15%. Regelmatig afgevraagd wat ik in Godsnaam aan het doen was. Iedergeval blij dat ik 'm op m'n palmares heb.
Klein beetje tegevallen doet top. Je komt op een soort vlakte uit. Niet bijzonder mooi en te min eigenlijk voor een dergelijke klim.
-
amclassic-fan
- Forum-lid HC
- Berichten: 24317
- Lid geworden op: 23 jun 2004 17:56
- Locatie: Leende
amclassic-fan
03 dec 2009 17:15
De steilste stukken zijn gemiddeld 14%, is wel steil, maar met 't juiste verzet en wat doorzettingsvermogen is het nog prima te doen (mits je kunt klimmen).
‘Whatever you do, those other fuckers are doing more.’
Twee jaar geleden de Mortirolo beklommen in de 5e etappe van de Transalp. Zo goed als de Stelvio de dag ervoor ging, zo slecht ging het toen:
Donderdag 28 juni, 5e etappe, Livigno – Ponte di Legno
De slaappilletjes werken goed, het zijn ‘inslapers’ dus ik word niet suf wakker. Mijn lijf voelt de moeheid en mijn hartslag ligt zeker 10 te hoog. Dat kan leuk worden vandaag. Het ontbijt is lekker, en ik probeer er iedere dag toch weer het nodige in te krijgen. Dat lukt met moeite, maar krijg niet de indruk dat ik nog verder afval, dat is goed. Het is fris, maar droog en de zon schijnt. We hebben ongelofelijke mazzel met het weer. Het regent op de goede momenten zeg maar. Bij de start staat mijn naam weer niet op de lijst (er zijn 4 startvakken en afhankelijk van de stand mag je verder naar voren). Ik hoor dat ‘einzelgänger’ altijd in D staan. Ach dat is niet erg, want dan gaat het tenminste niet zo snel, en kan ik mensen inhalen ipv ingehaald worden, dat is beter voor het zelfvertrouwen. De gebruikelijke speech wordt afgestoken en we worden nog even door het parcours geleid. We gaan ook even Zwitserland in, had ik me niet gerealiseerd. In een dorpje liggen spoorrails en die maken een flauwe bocht met de weg, oppassen daar. De afstand vandaag is niet al te groot (120km) maar we mogen de Mortirolo over. En uit het hoogteprofiel blijkt dat een venijnig ding. De klim is lang, erg lang en vanaf de helft steil, zo’n 10%.
We beginnen met een rondje door het dorp, als ‘eerbetoon’ voor de genoten gastvrijheid. Daarna gaat het met vals plat naar de Forcolo di Livigno. Het is niet meer geneutraliseerd, maar het peloton blijft wel goed bij elkaar. Je kunt merken dat de vermoeidheid gaat tellen. Iedereen probeert op souplesse te rijden en we gaan traag (met 15km/u of zo) omhoog. Normaal zou je dit stuk met 25 doen. Op de top even het jackje dicht en dan begint de heel lange afdaling. We gaan van 2300 naar 400m. Het is een afwisselende afdaling, sommige stukken kunnen we voluit, op andere moeten voor iedere haarspeld in de ankers. Dan volgt er een stuk vals plat omlaag. Snel aanpikken bij een groepje, dat scheelt stukken. Als ik even moet sprinten om erbij te blijven hijg ik als een postpaard, terwijl mijn hartslag maar 129 is, oké, de vermoeidheid zit er goed in. Bij Stazzona is de 1e verzorging. Ik heb niet veel nodig, want echt gewerkt hebben we nog niet. Heb het gelukkig ook niet koud gehad, ondanks de forse windchill. Nu komt dé klim van vandaag. Het eerste stuk loopt lekker. Door het bos, prachtig! Maar als ik denk, dit gaat goed, wordt het steiler en steiler. En het duurt en duurt. Niet nadenken over hoe ver het nog is, heeft geen zin. Proberen te genieten van de geuren (vers gemaaid gras, dennen, heide) en de geluiden van de vele vogels. Overal dwarrelen vlinders en naarmate we hoger komen is het uitzicht naar het dal steeds indrukwekkender. Jammer dat ik niet voor iedere bocht een kodakstop kan maken.
Om me heen het gehijg van de zwoegers. Ik ben niet de enige die het zwaar heeft. Af en toe staan, dan weer vóór op ’t zadel, dan weer achterop, afwisselen maar. Het stuk omhoog gaat van 400 naar 1900m over 20km.
Ik kijk naar mijn hartslag en die komt niet meer boven de 140, ook niet als ik even aanzet. Ik weet genoeg….
Ergens op het vlakke stuk is de 2e verzorging. Hoefde niet veel te eten, maar knabbel wel de nodige pretzels weg. De Mortirolo heeft niet echt ‘een top’. Het is een lange weg door de bossen op zo’n 1900m en de laatste 20km of zo gaat op en neer, gevolgd door een stuk vlak en iets omlaag. Alleen vaart maken gaat daar niet, want het is smal en er ligt van alles op de weg: eikels, takken en kiezels. Voorzichtigheid is het devies, want als je naar links kijkt is het prachtig, maar ook erg diep. Ik stop wel even voor een prachtig doorkijkje en een foto. Dan begint de afdaling, de weg is niet afgezet, balen! Het gaat wel lekker, durf ook weer meer in de bochten te hellen, dat was ik kwijt na mijn val vorig jaar in de afdaling van de Passa Giau (tijdens de Dolomieten marathon). Met een groepje gaan we omlaag, wel goed uit elkaar blijven en waarschuwen als er auto’s komen.
suc6!
Donderdag 28 juni, 5e etappe, Livigno – Ponte di Legno
De slaappilletjes werken goed, het zijn ‘inslapers’ dus ik word niet suf wakker. Mijn lijf voelt de moeheid en mijn hartslag ligt zeker 10 te hoog. Dat kan leuk worden vandaag. Het ontbijt is lekker, en ik probeer er iedere dag toch weer het nodige in te krijgen. Dat lukt met moeite, maar krijg niet de indruk dat ik nog verder afval, dat is goed. Het is fris, maar droog en de zon schijnt. We hebben ongelofelijke mazzel met het weer. Het regent op de goede momenten zeg maar. Bij de start staat mijn naam weer niet op de lijst (er zijn 4 startvakken en afhankelijk van de stand mag je verder naar voren). Ik hoor dat ‘einzelgänger’ altijd in D staan. Ach dat is niet erg, want dan gaat het tenminste niet zo snel, en kan ik mensen inhalen ipv ingehaald worden, dat is beter voor het zelfvertrouwen. De gebruikelijke speech wordt afgestoken en we worden nog even door het parcours geleid. We gaan ook even Zwitserland in, had ik me niet gerealiseerd. In een dorpje liggen spoorrails en die maken een flauwe bocht met de weg, oppassen daar. De afstand vandaag is niet al te groot (120km) maar we mogen de Mortirolo over. En uit het hoogteprofiel blijkt dat een venijnig ding. De klim is lang, erg lang en vanaf de helft steil, zo’n 10%.
We beginnen met een rondje door het dorp, als ‘eerbetoon’ voor de genoten gastvrijheid. Daarna gaat het met vals plat naar de Forcolo di Livigno. Het is niet meer geneutraliseerd, maar het peloton blijft wel goed bij elkaar. Je kunt merken dat de vermoeidheid gaat tellen. Iedereen probeert op souplesse te rijden en we gaan traag (met 15km/u of zo) omhoog. Normaal zou je dit stuk met 25 doen. Op de top even het jackje dicht en dan begint de heel lange afdaling. We gaan van 2300 naar 400m. Het is een afwisselende afdaling, sommige stukken kunnen we voluit, op andere moeten voor iedere haarspeld in de ankers. Dan volgt er een stuk vals plat omlaag. Snel aanpikken bij een groepje, dat scheelt stukken. Als ik even moet sprinten om erbij te blijven hijg ik als een postpaard, terwijl mijn hartslag maar 129 is, oké, de vermoeidheid zit er goed in. Bij Stazzona is de 1e verzorging. Ik heb niet veel nodig, want echt gewerkt hebben we nog niet. Heb het gelukkig ook niet koud gehad, ondanks de forse windchill. Nu komt dé klim van vandaag. Het eerste stuk loopt lekker. Door het bos, prachtig! Maar als ik denk, dit gaat goed, wordt het steiler en steiler. En het duurt en duurt. Niet nadenken over hoe ver het nog is, heeft geen zin. Proberen te genieten van de geuren (vers gemaaid gras, dennen, heide) en de geluiden van de vele vogels. Overal dwarrelen vlinders en naarmate we hoger komen is het uitzicht naar het dal steeds indrukwekkender. Jammer dat ik niet voor iedere bocht een kodakstop kan maken.
Om me heen het gehijg van de zwoegers. Ik ben niet de enige die het zwaar heeft. Af en toe staan, dan weer vóór op ’t zadel, dan weer achterop, afwisselen maar. Het stuk omhoog gaat van 400 naar 1900m over 20km.
Ik kijk naar mijn hartslag en die komt niet meer boven de 140, ook niet als ik even aanzet. Ik weet genoeg….
Ergens op het vlakke stuk is de 2e verzorging. Hoefde niet veel te eten, maar knabbel wel de nodige pretzels weg. De Mortirolo heeft niet echt ‘een top’. Het is een lange weg door de bossen op zo’n 1900m en de laatste 20km of zo gaat op en neer, gevolgd door een stuk vlak en iets omlaag. Alleen vaart maken gaat daar niet, want het is smal en er ligt van alles op de weg: eikels, takken en kiezels. Voorzichtigheid is het devies, want als je naar links kijkt is het prachtig, maar ook erg diep. Ik stop wel even voor een prachtig doorkijkje en een foto. Dan begint de afdaling, de weg is niet afgezet, balen! Het gaat wel lekker, durf ook weer meer in de bochten te hellen, dat was ik kwijt na mijn val vorig jaar in de afdaling van de Passa Giau (tijdens de Dolomieten marathon). Met een groepje gaan we omlaag, wel goed uit elkaar blijven en waarschuwen als er auto’s komen.
suc6!Roeieber schreef:We deden hem als eerst aan en vond het nog "meevallen" de klap ervan kwam pas halverwege de Gavia. Toen was het duidelijk te merken dat er al wat meer in de benen zat. (of beter gezegd uit de benen was)
Ik heb exact hetzelfde gehad. De Gavia was daarna hel, maar het uitzicht: Priceless
'My private part of hell' is de Santa Cristina met de Gavia en de Mortirolo in de benen. Verbazingwekend hoeveel mensen de medio fondo rijden en als je dan op de Santa Cristina aankomt en hij is bijna leeg, op een paar zeer zwaargebouwde Italianen en wat gemiddelde Hollanders na dan weet je dat je in de penarie zit.
De Mortirolo is de grote : sleur je fiets eens naar boven berg, heeft weinig met andere bergen van doen. Leuke aanloop door het dorp, de top is enigzins een anti-climax, als je daarna ook nog een stuk Ardennen-achtig landschap krijgt voel je je behoorlijk bekocht wanneer je op de afdaling heb zitten smachten.
De Mortirolo is de grote : sleur je fiets eens naar boven berg, heeft weinig met andere bergen van doen. Leuke aanloop door het dorp, de top is enigzins een anti-climax, als je daarna ook nog een stuk Ardennen-achtig landschap krijgt voel je je behoorlijk bekocht wanneer je op de afdaling heb zitten smachten.