Ben even zo vrij om hier ter inspiratie !! een zeer fraai verslag te plaatsen van de 2008-editie, opgetekend door ons aller
Bike-add1ct...
Zo, moet toch ook maar even een verslagje optypen van een mijn mooiste cyclo-ervaringen tot nu toe. (Wel een ietwat kalere versie, heb het onderhand alweer zo lang zitten uit stellen dat ik alweer geen zin heb in zeer frivole literaire uitspattingen...)
Gelukkig mocht ik in het eerste startvak starten, dus dat scheelt altijd weer veel. De fiets weer mooi opgepoetst, op de Eurus wieltjes pronken weer mijn favoriete Veloflex Black bandjes met latex biba's, netjes tot een haar boven de 8bar opgepompt, snelspanners zitten strak, remmen staan gecentreerd, MET zit stevig, Oakley staat recht, Sidi's zitten knalvast. De start van Franse cyclo's lijkt altijd minimaal een kwartier langer te duren door een overijverige microfoonman die maar van geen ophouden weet, dus kan eerdergenoemd rijtje heerlijk tot in den treure nagelopen worden. Heb maar armstukken aangedaan, geen windstopper mee, vond het voor enkele potentieel frisse kilometers in de afdaling niet waard om de hele dag met overtollige kleding rond te zeulen.
Goed, de start. Bochtje naar links, tik-tik-tik omhoog, naar beneden door het dorp, en gelijk beginnen met opschuiven naar voren. Het peloton is nog zeer ruimmazig dus binnen hooguit een kilometer zit ik al bij de eerste 30 ofzo, waar het lekker makkelijk rijdt. De aanloop naar Bedoin gaat makkelijk zo in het pak, wel zoals zo vaak wat nerveus stuurgedrag en bijbehorend gevloek en getier in de scherpere bochten, maar gelukkig valt het zo ver voorin wel mee, achter mij piepten de remmen en schreeuwden de kelen al op een stuk hoger niveau.
Bedoin. Over de streep, nu goed de positie blijven bewaken en meesluipen waar mogelijk. Op de bijna verwaarloosbare bobbeltjes tot aan het bos (St Estève) glip ik makkelijk mee met de eersten, op het laatste bobbeltje na alles op het buitenblad. Vlak voor het bos zie ik opeens de overbekende geel-blauwe outfit van Sander Smits achter me opduiken. We kletsen even snel wat totdat de klim écht begint, waar hij uiteraard van me wegfietst en ik hem succes wens. Op de eerste steile stroken valt het gelijk goed uit elkaar en ik zoek een groepje gelijkgestemden op. De wielen van twee locale klimmertjes uit Beaume blijkt ideaal te zijn, ze nemen me mee op sleeptouw tot aan Chalet Reynard, af en toe mensen oppikkend dan wel verliezend.
Na Chalet begint 'mijn' klim meer, en helemaal dankzij de harde wind kan ik wat meer kopwerk doen voor het groepje van 5-6 man. Wel probeer ik mezelf zo goed mogelijk te sparen, op kop geef ik niet meer dan 80%, als men het te langzaam vind gaan nemen ze wel weer over, en het draait dan ook wel goed. De laatste kilometers worden mistiger en kouder en ik stroop mijn armstukken maar op naar boven. De kopgroep zit nog steeds niet ver voor ons als we de top naderen, da's mooi.
Eenmaal bovenop blijkt iedereen opeens in de remmen te knijpen om windstoppers, armstukken, en al wat niet aan te trekken. Ik had mijn enige extra kledij, de armstukken, al opgetrokken dus geen behoefte aan onnodig stoppen. Nog lekker warm van de inspanning dender ik maar gelijk naar beneden, naar Malaucene. De eerste kilometers van de afdaling zijn erg mistig en de wegen nat, dus iets voorzichtiger aan. Paar keer vlak langs de vangrail maar alles toch goed onder controle. De afdaling begint steeds beter te lopen, de bochten lopen heerlijk, de Veloflexen plakken als Bison kit aan het asfalt. Op het snelste stuk klok ik 97,3 km/u, gelijk een persoonlijk record.
Onderhand al 2 renners ingehaald, waaronder zo'n blauwe van Scott-Velo101, da's altijd mooi. Vlak voor het snelste stuk haal ik ook Sander Smits alweer in, die gaat wel heel moeizaam naar beneden. Ik probeer hem richting mijn wiel te wenken om hem zodoende mee te nemen in mijn afdaling, maar dat werkte ook niet echt, helaas. De rest van de afzink loopt ook heerlijk, belachelijk snel doch met ultieme controle en scherpte. Wat een genot. In de laatste kilometers nog een renner op een Merckx ingehaald die mij eerder behoorlijk snel op de Ventoux voorbij kwam, was jij dat toevallig, Hendrik?
Na de afdaling was het lijf nog vol adrenaline dus maakte ik daar nog maar even gebruik van door vol op de 53 door te stampen over het volgende, licht glooiende terrein. Ik kon maar beter gelijk zoveel mogelijk tijd proberen te pakken op de mensen achter mij, was mijn gedachte, en ik kon wellicht nog een fijn ander groepje bereiken. En inderdaad kwam ik al vrij snel bij twee renners, kleine Franse klimmertjes die wel een lekker tempo fietsten.
We verstonden elkaar goed en draaiden al vrij snel goed rond, bergop en bergaf. Ze dachten no. 7 en no. 8 in koers te zijn, dus dat was goed nieuws. We zagen zelfs een keer de kopgroep niet ver voor ons rijden, aan de andere kant van het valleitje dat we moesten oversteken. De benen waren echter nog niet echt goed hersteld in de afdaling van de Ventoux dus het klimmen ging ook niet bijster soepel meer, ik had moeite om de Fransen te volgen af en toe, maar doorbijten was het devies en dat lukte aardig. Hoe langer ik zou kunnen aanklampen richting Sault, hoe gunstiger voor mijn eindpositie.
Wel weer wat meer gegeten tussendoor, dat hielp ook wel aardig om weer wat boven jan te komen. Langzaam werd het klimmen wat meer vals plat en dankzij de mistral die vol in onze rug stond ging dat behoorlijk vlot, en kon ik ook weer wat meer Hollands stampwerk in de strijd gooien, en mijn vluchtmaten wat meer helpen. Vlak voor Sault ging het weer wat serieuzer bergop en deed de best klimmende Fransman zowat al het kopwerk. Zowel voor als achter ons nergens meer iemand te bekennen, de marge leek dus groot genoeg onderhand, en die kopgroep geloofde ik wel.
Mijn benen verkeerden onderhand in een status quo dankzij het bijeten met ontbijtkoek (de parelkandij versie, ultiem!) en Isostar repen, terwijl mijn vluchtmakkers wel vermoeider raakten, dus langzaam kwamen we een beetje op hetzelfde niveau.
Bij Sault pakten mijn mates-for-a-day wat water, ik had het niet gezien dus fietste door, kon ik even rustig een gelletje pakken en wegspoelen, en onderhand rustig doorpeddelen, wat herstellen, en wachten tot ze terugkwamen. Alleen is ook maar zo alleen. Weer gedrieën gingen we gezwind omhoog, ik had absoluut geen zin in die saaie lange klim van Sault naar Chalet Reynard maar met het verstand op nul, vastbijtend in het wiel van de beste grimpeur ging het wel. Een van de twee Fransen moest zelfs lossen op een gegeven moment.
Vroeger dan ik in herinnering had, al zo'n 5km voor Chalet, begon de klim al fors af te zwakken en werd je haast vanzelf naar boven geblazen door de mistral. Ah, weer op mijn laaglandlijf geschreven dus. Bijschakelen en stampen maar. De grimpeur vind het wel best in mijn wiel en ik ook, hij had immers al veel meer werk gedaan. Opeens kwamen er wel weer twee mannen van achter terug, waaronder een lid van de blauwe Scott armada. Oei. Mijn grimpeur krijgt het onderhand zwaar en moet lossen, ik wuif hem adieu terwijl ik wacht tot die andere mannen aansluiten, ze komen maar verdomd langzaam dichterbij. Prima dus.
Vlak voor Chalet sluiten ze dan toch aan maar daar loopt het zo makkelijk dat je jezelf nog niet zou kunnen vermoeien als je dat zou willen. Dan eindelijk Chalet, en de heerlijke, ultieme afzink naar Bedoin. Na 1, 2 bochten al geen spoor van de Fransen. Hard door blijven dalen dus, marge opbouwen. De bochten lopen wederom heerlijk, die briljante kombochten maken de afdaling de mooiste rollercoaster die ik maar kan voorstellen. Met een grote grijns naar beneden, de laatste kilometers richting Bedoin hard stampend op de 53, het gaat vanzelf, de hormonen doen al het werk.
Maar goed, nu wel alleen dus. Mijn plan wordt: hard doortrekken op de Madeleine, die loper ligt me wel, zo de marge proberen vast te houden dan wel uit te bouwen richting die kloterige La Chaine, daar nog net voor mijn achtervolgers boven komen en ze dan weer lossen in de afdaling richting Beaume, ofzo.
Goed. De Madeleine gaat inderdaad heerlijk, het gelletje van Sault werkt goed, de benen voelen fris en brengen me vlot boven. Inderdaad zie ik de twee achter me, echter ver genoeg om nog niet ongerust te worden. Afdalen richting de Chaine. "Descente dangereuse. Prudence." Perfect, dat had ik nodig. Niet zo lang helaas. Vlak voor de Chaine pik ik nog iemand op, volgens mij in rood "Leader Grand Trophée" shirt. Ik wenk hem naar mijn wiel, breng hem tot aan de voet van de Chaine, zet hem vervolgens op kop en laat hem mij over de col sleuren. Ideaal!
In mijn eentje had ik weinig motivatie gehad om hier nog wat tempo te maken, was ik bang. In de afdaling speel ik de rode Leader alweer vrij snel kwijt, in de enkele opdalingen komt hij wel weer terug tot enkele meters van mijn wiel, echter vlak voor enige aansluiting kan plaatsvinden gaat het weer naar beneden, en vergroot het gat wederom.
Dan de laatste, vals-platte kilometers richting Beaume. Mistral vól in de rug, zalig. Malen op de 53-12, met 60 per uur het gat verder vergroten op de achtervolgers. Knallen door Beaume heen, leegte achter me. Laatste meters, met volle vaart op de mat af. Rémy van Sports Comm maant mij tot afremmen. Oké dan, nu mag het ook wel.
6e geworden dus! Supercool dus, beste plek in een cyclo voor mij tot nu toe, hele verbetering van de 28e (ofzo) van vorig jaar, terwijl ik dacht dat dit parcours me helemaal niet zou liggen. Die Ventoux, die lóópt helemaal niet. Maar eigenlijk is het parcours juist ideaal voor me ná die Ventoux: lekker lopende klimmetjes en vooral hele snelle afzinken. De benen waren ook beter dan verwacht, op donderdag liep het voor geen meter. Ik heb maar weinig getraind, eigenlijk alleen een toertocht ofzo in de weekenden (maar dan wel zware tochten, veel HM's en met hoge intensiteit), doordeweeks geen tijd gehad, en een paar keer naar de wielerbaan. Ook geeft de weegschaal 'winterse waarden' aan, daar kan best een paar kg af. Maar het voelt wel lekker zo, eigenlijk.
O ja, zondag dus nog de Ventoux-Grimpée gedaan. Met redelijk (maar eigenlijk niet overdreven) zware poten nog 11e geworden in 1u19, verbetering van 4min ofzo voor me. Grotendeels met een paar Britten omhoog gefietst, vaak leuke mensen dus af en toe wat mee gekletst. Wel nog even laatste strook tot de top flink bijgeschakeld en versneld, wilde ze nog wél even voorblijven. Verder weinig over te melden, was leuk om een keer gedaan te hebben. Sander Smits zoals gezegd 2e in 1u13 nogwat, hele puike tijd. En dat op een pisbakken-aluminium fiets van 9,5kg.
Reactie van Hendrik:
Inderdaad, dat was ik. Verdorie, man, aan 97 per uur nog even controleren met welke fiets je collega's rijden?! Heb je toevallig ook gezien met welke versnellingen ik reed? En dat scheurtje in mijn stuurlint, vond je dat ook zo storend?
Mijn snelheidsrecord lag op 82 km/u, en dat vond ik al waanzinnig snel. Het is wel een opluchting om vast te stellen dat een goeie cyclo-rijder als Sander Smits evenmin kan dalen. Op het laatste klimmetje naar Suzette pakte ik een half minuutje op hem, en al harkend doorheen de afdaling naar de aankomst wachtte ik op het traditionele moment waarop ik voorbij geflitst zou worden, maar dat gebeurde dit keer, zeer uitzonderlijk, niet.
