Het "probleem Devolder"
Geplaatst: 10 mar 2011 23:46
Het probleem Devolder
Niet eens zo lang geleden scheidden de wegen van Stijn Devolder en Quik Step-Innergetic officieel. Officieus was dat al lang gebeurd. Patrick kreeg het product Devolder niet meer verkocht. Stijn is niet kneedbaar, geen pure wiskunde en dus economisch waardeloos. Hij doorzag de onder het mom van professionalisering georganiseerde marketingstunts van de manager. Ploegkledij dragen deed hij wel, maar poseren met een gepolijst stuk hout of een veel te dure matras was eigenlijk al een beetje van het goede te veel. Lefevere sprak vorig jaar over “het probleem Devolder”.
Boonen kan je verkopen. Hij is Hollywood op twee wielen: een winnaar, sexy en rad van tong. Tom gaat glimlachend met een parketvloer, een echte Innergetic of desnoods met Patrick zelf op de foto. Badboy Tom kent de harde wetten van de business. Een eigen kledinglijn, een hartje op de helm of een folietje op de fiets: de mensen moeten je kennen. Tom zei ook dat Devolder zonder hem nooit de Ronde had kunnen winnen. Dat was heel belangrijk.
Stijn is een volksjongen, hij koerst omdat hij graag fietst. Niet uit winstbejag en al helemaal niet uit hang naar populariteit. Patrick spreekt in dollars en procenten. Hij leidt Quick-Step omdat er wat te verdienen valt. Op die klif is het huwelijk gestrand. Devolder is een sympathieke kerel, maar hij brengt niets op.
Devolder is de Don Quichot van wielerromantiek. Hij vecht zijn stille oorlog tegen megalomanie, SRM-systemen en desert sessions in Qatar en Oman. Stijn rijdt met een tricolore kader omdat het moet van de sponsor. Overdreven hoge carbon velgen en een Jaguar als volgwagen: de Belgische kampioen denkt er het zijne van. Hij herleidt wielrennen tot de essentie: slapen, trainen en eten. Hij weet niet eens hoe een cocablad eruitziet.
Een kwetterende Boonen is allemaal goed en wel, maar ik verkies een fietsende Devolder. Pretentieloos namelijk.
Jietsen –uw vliegende reporter- Gysels.
Niet eens zo lang geleden scheidden de wegen van Stijn Devolder en Quik Step-Innergetic officieel. Officieus was dat al lang gebeurd. Patrick kreeg het product Devolder niet meer verkocht. Stijn is niet kneedbaar, geen pure wiskunde en dus economisch waardeloos. Hij doorzag de onder het mom van professionalisering georganiseerde marketingstunts van de manager. Ploegkledij dragen deed hij wel, maar poseren met een gepolijst stuk hout of een veel te dure matras was eigenlijk al een beetje van het goede te veel. Lefevere sprak vorig jaar over “het probleem Devolder”.
Boonen kan je verkopen. Hij is Hollywood op twee wielen: een winnaar, sexy en rad van tong. Tom gaat glimlachend met een parketvloer, een echte Innergetic of desnoods met Patrick zelf op de foto. Badboy Tom kent de harde wetten van de business. Een eigen kledinglijn, een hartje op de helm of een folietje op de fiets: de mensen moeten je kennen. Tom zei ook dat Devolder zonder hem nooit de Ronde had kunnen winnen. Dat was heel belangrijk.
Stijn is een volksjongen, hij koerst omdat hij graag fietst. Niet uit winstbejag en al helemaal niet uit hang naar populariteit. Patrick spreekt in dollars en procenten. Hij leidt Quick-Step omdat er wat te verdienen valt. Op die klif is het huwelijk gestrand. Devolder is een sympathieke kerel, maar hij brengt niets op.
Devolder is de Don Quichot van wielerromantiek. Hij vecht zijn stille oorlog tegen megalomanie, SRM-systemen en desert sessions in Qatar en Oman. Stijn rijdt met een tricolore kader omdat het moet van de sponsor. Overdreven hoge carbon velgen en een Jaguar als volgwagen: de Belgische kampioen denkt er het zijne van. Hij herleidt wielrennen tot de essentie: slapen, trainen en eten. Hij weet niet eens hoe een cocablad eruitziet.
Een kwetterende Boonen is allemaal goed en wel, maar ik verkies een fietsende Devolder. Pretentieloos namelijk.
Jietsen –uw vliegende reporter- Gysels.