Eind september was het in ieder geval goed te doen in en rond Carpentras, ik ben de afgelopen week op pad geweest om Cingle du Mt Ventoux te worden en Carpentras is me als uitvalsbasis goed bevallen. Het stadje zelf stelt niet zo veel voor en het onderkomen op camping Comtadou was vrij basic maar niet spartaans en zodoende een prima uitvalsbasis voor onze onderneming.
De reistijd viel reuze mee en na een vertrek om 05:30 uit Utrecht reden we om 16:00 Carpentras binnen, even shoppen en eten vervolgens lekker uitbuiken met sterke wielerverhalen voordat we de kooi induiken. De 'immer' zichtbare reus van de Vaucluse had zich die hele eerste nog niet laten zien en werd inmiddels al omgedoopt tot Mt Phantoom een trend die zich de komende dagen voort zou zetten.
Tweede dag nog steeds geen glimp van de Ventoux, we gaan relaxen en rijden naar Avignon voor een dagje ontspanning en rust, ook vanaf het hoogste punt van de stad kijken we uit naar de berg, volgens de uitzichtskaart voor ons zou de Ventoux recht voor onze neus moeten opdoemen maar de berg blijft onzichtbaar in zijn mist gehuld en de reus blijft dus een ongezien mysterie.
De derde dag wordt het tijd om het materiaal op orde te brengen en we besluiten de weg van Carpentras naar Bedoin te verkennen om vervolgens te beslissen of we vanaf onze camping de tocht beginnen of dat we met de auto naar de voet rijden. De Ventoux laat zich die dag voor het eerst zien en maakt indruk, hoe is het mogelijk dat we die de eerdere dagen niet hebben kunnen zien? De weg blijkt goed begaanbaar en de afstand prima te doen, we besluiten dus om de volgende dag op de camping te starten met de tocht.
Vandaag is de dag dat het moet gaan gebeuren, het is 09:00 en met Cinglés plaatjes aan het kader gaan met zijn drieën, het magische getal, op weg naar de voet in Bedoin aldaar stempelen bij de fietsenwinkel en op naar hogere sferen. De eerste beklimming valt goed, de benen voelen sterk en bij tijd en wijlen rijd ik weg bij Rob aan wie ik het meest gewaagd ben, Sander de derde man van het stel heeft een km of 8000 minder in de benen dan ons en zal zijn strijdt op een geheel ander front strijden vandaag. Sander is al snel gelost en Rob en ik rijden als Rooks en Theunissen als een stofzuiger medestrijders opruimend omhoog, de meeste zullen zich echter maar één beklimming van de reus wagen, wij hebben ons vizier wat verder gericht. In een tijd van 1'40 rijden we omhoog en na de laatste steile knik halen we tevreden onze tweede stempel, het ging prima en het weer in het maanlandschap viel mee, Rob houdt zijn een dag eerder gedane stelling tijdens het sterke verhalen uurtje na het eten dat de Ventoux eigenlijk een zeer overschatte berg is nog steeds hoog.
Dan volgt er een afdaling als een racebaan, de afdaling naar Malaucene voelt als een verdiende beloning, deze overzichtelijke en bij tijd en wijlen steile afdaling leent zich voor de 80 plus snelheden, en die worden dan ook op de teller gezet. Rob wordt bijna van zijn sokken gereden door wat motortuig en ik breng vervolgens de in de tour zo vaak gehoorde theorie dat je op een fiets net zo snel kan dalen als op een motor in de praktijk en daal, op de remlichten van de motoren kijkend, als een kanonskogel in het wiel van die groep naar beneden.
Even een reep naar binnen, stempelen bij de volgende fietsenmaker in Malaucene en weer terug naar boven, er stonden in de afdaling al wat zichtbare borden met 10 tot 12 % maar de beklimming valt me alsnog enorm tegen, ik weet niet wat de reden is maar ik kan feitelijk niets anders meer dan het wiel houden voor me, als halverwege blijkt dat mijn fietsmaat het ook niet zo'n leuke klim vindt als zijn beentempo doet vermoeden, de Ventoux is volgens hem inmiddels een zeer onderschatte berg geworden, geeft dat me, zij het voor slechts heel even, een beetje moraal. Ik rijd als een soort Evans in het wiel van Gesink met hem omhoog, zij het dat ik al te kennen heb gegeven dat ik zeker niet van plan ben om eroverheen te springen daar dat natuurlijk een lage streek is en gezamelijk komen we na 1'50 klimmen boven, deze klim is voor Rob.
Als we boven staan bekruipt me het gevoel dat we er bijna zijn, we hebben twee beklimmingen achter de rug en moeten 'enkel' nog twee keer naar beneden en nog maar één keer omhoog aan de chocoladekant, ik reken me echter nog lang niet rijk, mijn god wat heb ik af zitten zien, en een laatste beklimming is iets waarop ik me op dat moment verre van verheug.
De afdaling naar Sault, het eerste deel door het maanlandschap vervolgens bij chalet Reynard omhoog en beneden naar Sault, eerste deel afdaling is heerlijk, het tweede deel ook want daar blijkt dat deze beklimming totaal niet te vergelijken is met die vanuit Bedoin of Malaucene, dit moet wel lukken! Beneden aangekomen bij het office de Tourisme de laatste stempel halen en de laatste repen naar binnen werken en op naar boven.
De beklimming valt me eigenlijk gelijk weer tegen, her en der kleine pijntjes van het lange op de fiets zitten in combinatie met een tempo dat Rob me oplegd dat ik eigenlijk niet kan volgen, na zo'n 6 kilometer klimmen waarvan de laatste drie vechtend tegen het onvermijdelijke komt uiteindelijk het hoge woord eruit :"Laat mij maar achter, ik rijd hem wel in mijn tempo omhoog", ik zie Rob van me wegrijden en wat volgt is een lange eenzame strijd tegen de Ventoux. Als plots Sander voor me opduikt in zijn afdaling en hij me verteld dat ik op 5 km van het Chalet Reynard zit en slecht 1,5 km achter Rob geeft dit me moraal, Sander waren we eerder nog tegengekomen na vijf km in de beklimming van Malaucene, nu heeft hij nog zo'n 14 km afdalen voor de boeg en vervolgens nog 26 km klimmen ik benijd hem zeker niet maar voel wel heel veel respect voor hem, ik had hem eerlijk gezegd na twee beklimmingen het bijltje zien gooien, zeker nadat ik uit eigen ervaring wist wat hij voor zijn kiezen heeft gekregen, nadat we elkaar het inmiddels veel gehoorde "Courage" hebben gewenst vervolgen we ieder onze eenzame strijd : Ik klim traag maar vastberaden verder richting Reynard. Bij Reynard aangekomen, de laatste 6.5 het maanlandschap in, ik zit achterstevoren op mijn fiets, gelukkig heeft de berg vandaag niet eens zijn tanden laten zien en valt het qua weer en wind reuze mee, wel is er op de achtergrond een onheilspellend gedonder te horen dat gevoelsmatig steeds dichterbij komt. Iedere bocht vecht ik tegen een haast onverdraagzaam verlangen om even af te stappen voor wat rust, maar de aanblik van het observatorium en het 'lonken' van de meet doen mij toch iedere keer weer van dat voornemen afzien en ik kruip verder richting het eindpunt. Daar tijdens de verkenning van de aanloop de dag ervoor mijn computer gesneuveld is heb ik de hele dag op gevoel en ademhaling gereden, misschien had ik anders wel eerder Rob laten rijden, maar op dit moment ben ik blij met de afwezigheid ervan, ik wil namelijk niet eens weten hoe 'hard' ik de laatste uren van de tocht aan het rijden ben. Dan eindelijk! de verlossende laatste steile knik, veel later dan gehoopt maar toch vreemd genoeg ook weer eerder dan gedacht. Steil is normaal mijn ding maar ik ploeg al een tijdje op mijn kleinste versnelling, de 34 X 25 rond, en neem voor de zekerheid maar eens een voor mij a-typisch zeer ruime buitenbocht omdat ik vrees anders niet boven te komen, als ik na 2'04 afzien met een grote A boven kom geen gejuich en geheven armen, voor mij past op dit moment alleen stilte en respect voor : De Ventoux, de geleverde prestatie en voor Rob die daar met een blikje cola op me staat te wachten. Hij was al 20 minuten binnen, een groot gat, maar gezien hoe ik de laatste klim naar boven ben geharkt valt het me eigenlijk reuze mee. Rob rijdt de tocht in 7 uur rond en ik doe er dus zo'n twintig minuten langer over.
Na wat rust dalen we af naar chalet Reynard, dat is de plaats waar we op Sander zullen wachten, we bestellen twee warme choco's en genieten na van onze rit, wat is afzien toch een raar fenomeen : op het moment dat je laag gaat lijkt de pijn onverdragelijk en onvergetelijk, een half uur later kan je je bijna niet meer voor de geest halen dat je zo af hebt lopen zien. We drinken onze choco's en rekenen uit hoe laat we Sander hier kunnen verwachten, hem wacht nog een helse tocht en we vragen ons af of hij het wel gaat redden voor het donker die met oog op de terugweg over de onverlichte typisch franse C weg naar Carpentras niet aanlokkelijk lijkt. Na een minuut of wat komt de garcon als een 'dief' onze lege glazen ophalen en stamelt iets onverstaanbaar in het frans tegen ons. Op dat moment komen de eerste druppels naar beneden, arme Sander!, als we proberen te schuilen tegen de gevel van het chalet blijkt dat dit verre van voldoende is, als we weer naar binnen proberen te gaan blijkt de deur op slot te zitten! en bedankt zullen we maar denken... we moeten op zoek naar een plek om te schuilen want op dit moment laat de Ventoux zijn tanden zien, een onweersbui zoals we die hier in de polder maar zelden zien volgt, op zeker dat we hier een Hollands weeralarm te pakken zouden hebben, en als klap op de vuurpijl komen de klonten hagel er nu ook nog bij. Wij staan inmiddels droog, maar onze gedachten zijn bij Sander die ongetwijfeld een slechter lot beschoren is. Na allerhande theorieën over wanneer de bui voorbij zal zijn aan diggelen te zien gaan besluiten we op een moment dat het iets minder hard lijkt te spoken de afdaling naar Bedoin te wagen om naar Carpentras terug te gaan om onze wapenbroeder uiteindelijk dan maar met de auto van de berg te halen, hij zit immers nog een heel eind van de uiteindelijke top en wij zitten op dat moment 'slechts' 40 km van Carpentras, 40 km die voornamelijk uit afdaling bestaat en we kunnen dus binnen redelijk afzienbare tijd terug zijn. Gezien het : leave no man behind beginsel voelt het verlaten van de berg met daarop nog steeds Sander aanwezig in grondslag verkeerd, maar wanneer we verstandig bekeken met in ogenschouw nemen van : het huidige weer, de lichtverwachting en de nog door hem af te leggen afstand is dit de enige en juiste beslissing zeker daar er geen enkele mogelijkheid tot telefonisch contact was door bereik problemen, we besluiten dus af te dalen en de auto op te gaan halen bij de camping.
De luwte in de storm bleek slecht optisch bedrog en als we afdalen naar Bedoin, de rodelbaan waar ik me zo op verheugd had, blijkt dat de hagel als spaans riet op ons in blijft hakken, door het gebrek aan functionerende computers, die van Rob verzopen en die van mij een dag eerder gesneuveld weet ik niet hoe hard we afdalen, maar we hebben er in ieder geval geen records gebroken. De afdaling is gevaarlijk en er vormen zich modderrivieren over de weg. De combinatie van de pijn van de hagel, de vermoeidheid van de tocht en de algehele malaise naar beneden geven de dag een even zo pijnlijk als passend einde. De berg wilde zich blijkbaar niet zomaar gewonnen geven, als 5 kilometer voor Bedoin het ineens open trekt en de weg er volkomen droog ligt is de onderneming bijna op zijn einde. In Bedoin bekijken we bij een rotonde de schade, door gebrek aan armstukken zitten onze armen helemaal onder de rode en blauwe plekken van de hagel, we staan als twee verzopen straatkatten lachend van de pijn en kou de situatie te beoordelen en worden wat meewarrig bekeken door passerende toeristen gezinnen die gekleed in kurkdroge korte broeken en t-shirts zich af staan te vraag wat die twee verzopen mafketels 'Cinglé voor intimi' daar aan het doen zijn. Klappertandend van de kou en zeiknat van de regen rijden we door Bedoin, voor een enkeling die ons al zittend op het terras en genietend van een drankje gade slaat bij het passeren komen wij oordelend op de blikken die ons ten deel vallen over als bezoekers van een andere planeet, dit gevoel is op dat moment wederzijds.
Kop over kop snellen we naar Carpentras, we moeten Sander van de berg plukken, met sterkere benen dan ik gedacht had rijden we in no time naar de camping terug. Met ongeveer 170 kilometer en een hoogtemeter of 4500 komen we op de camping aan. Nu is het wachten op een eerste teken van telefonisch leven en een reactie op onze voicemails en sms-en aan Sander. Een lange stilte volgt en na gedoucht en wel te zijn volgt het verlossende telefoontje.
Hij zit samen met een zwitser, die ook voor de Cinglé was gegaan, in Bedoin op het terras. De onweersbui die wel even over zou waaien heeft hem genekt. De bui hield maar aan en toen hij aan het laatste stuk wilde beginnen vanaf Reynard bleek dat een onhaalbare kaart : Geen contact mogelijk, 5 graden, een dicht Observatorium en Chalet, hagelstenen ter grote van suikerklonten en zeer heftig wind, de top van de Ventoux leek dichtbij maar was voor hem toch mijlen te ver. Niets dan respect en lof van mijn kant dat hij überhaupt een poging heeft gedaan door mee te gaan, een gebrek aan trainingskilometers waarmee ik de hele onderneming waarschijnlijk niet eens aan had gedurft, en feitelijk puur op karakter bijna het einde gehaald. In het donker pikken we hem van het terras waar wij enige tijd tevoren nog klappertandend voorbij gefietst waren, voor 2.8 keer de Ventoux op maar gezien de voorbereiding de grootste gek van de drie.
's Avonds Carpentras in voor een welverdiende steak met frites, om de beurten de tafel bijna omschoppend van de krampaanvallen, wat een mafketels zie je de andere restaurantgangers denken, niet wetende dat dit exact is wat we die dag geworden zijn.
[img=
http://sport-photo.pixfizz.com/thumbnai ... fde6cd.jpg][img=
http://sport-photo.pixfizz.com/thumbnai ... 1c56cd.jpg]
