stijfheid na vijf jaar
Zijn er stijfheids metingen van race fietsen na pakweg drie of vijf jaar intensief gebruik,koersen, cyclo's. Ik ben benieuwd of een kader van een race fiets ouderdoms verschijselen krijgt. En zoja op welke leeftijd het bergaf gaat met een fietskader.
-
borgmonster
- Forum-lid
- Berichten: 862
- Lid geworden op: 11 mei 2006 14:29
borgmonster
15 nov 2006 16:29
@Andre: inderdaad.
Mijn stalen Columbus SL frame van 20 jaar oud is niet meer normaal te berijden.
Ik heb alleen toertochten en enkele keren in de Franse Alpen ermee gereden, op het vlakke 33-35 km/uur. Geen wedstrijden.
Maar als ik er nu op fiets, staand tegen een viaduct of dergelijke op, slaat de voorderailleur van het grote blad terug naar het kleine blad. Het frame is gewoon heel erg slap geworden. Dat probleem had ik vroeger nooit.
Gelukkig heb ik nu een nieuwe fiets, full carbon. Heel stuk stijver!
Mijn stalen Columbus SL frame van 20 jaar oud is niet meer normaal te berijden.
Ik heb alleen toertochten en enkele keren in de Franse Alpen ermee gereden, op het vlakke 33-35 km/uur. Geen wedstrijden.
Maar als ik er nu op fiets, staand tegen een viaduct of dergelijke op, slaat de voorderailleur van het grote blad terug naar het kleine blad. Het frame is gewoon heel erg slap geworden. Dat probleem had ik vroeger nooit.
Gelukkig heb ik nu een nieuwe fiets, full carbon. Heel stuk stijver!
ex-CUBE Litening full carbon Ultegra 3x10
ex-Benotto SL Campagnolo Record 2x6
ex-Benotto SL Campagnolo Record 2x6
Heeft een frame een oneindige levensduur?
Ja en nee. neindig is wel erg lang! Maar als je van oneindig nu eens 'erg lang' maakt, dan is het antwoord JA. Als je op je achttiende uitgegroeid bent en je koopt een passend frame, dan kun je dat theoretisch meenemen in je graf en er tot de laatste dag op blijven rijden. Of je kunt het nalaten aan je kinderen en kleinkinderen en die kunnen er ook nog plezier van hebben. Dat geldt voor stalen frames, voor titanium en carbon modellen. Maar in theorie niet voor aluminium. Staal, titanium en carbon zijn materialen die een zeer hoge weerstand hebben tegen vermoeidheid. Zolang de belasting maar niet boven een bepaalde grens komt, zal het materiaal nooit breken. Denk maar aan stalen klepveren van een verbrandingsmotor: die worden 'oneindig' vaak ingedrukt maar breken niet. Fietsframes van staal, carbon en titanium materialen zijn zo gebouwd dat de maximale belastingen door het gewicht en de trapkrachten van de berijder, door stoten en trillingen, niet overschreden worden. Sumoworstelaars hebben natuurlijk een 'ietwat' versterkt frame nodig, en indertijd heeft Gazelle ook voor Anton Geesink een aangepaste fiets gebouwd.
Bij aluminium ligt dat anders. Ook al blijft de belasting nog zo klein, uiteindelijk zal het materiaal kapot gaan. Volgens de handboeken heeft aluminium een 'eindige' levensduur.Tot zover de theorie. In de praktijk is het bepaald niet zo dat aluminium frames onbetrouwbaar zijn en de andere het eeuwige leven hebben. Wetenschappelijk uitgevoerde vermoeidheidsproeven van voorvorken hebben meer dan eens aangetoond dat aluminium vorken de tests met glans doorstonden terwijl de even zwaar belaste stalen vorken allang de geest gegeven hadden. Belangrijk is wel om te vermelden dat deze vorken allemaal verlijmd waren en niet gelast zoals een frame. Titanium heeft net als carbonvezel de naam een zeer hoge weerstand tegen vermoeidheid te hebben. Toch breekt er wel eens een rotorblad van een helikopter van dit materiaal tengevolge van metaalmoeheid, en bij carbon tennisrackets is wel degelijk vermoeidheid geconstateerd. Maar aluminium sturen zijn zowel in de harde praktijk als in gecontroleerde laboratoriumtests nogal eens gebroken! Het is dus kennelijk een zaak van vakmanschap: aluminium onderdelen en frames kunnen heel goed, maar ook gewoon slecht zijn.
Als consument ben je afhankelijk van wat de fabrikant levert. Zelf kun je eigenlijk niets controleren. Gelukkig worden er al heel lang erg veel fietsenframes gebouwd, waardoor de grens van breken of niet breken proefondervindelijk bepaald is. Gelukkig ook bestaat er sinds enige jaren een wettelijke productaansprakelijkheid. Fabrikanten moeten hun producten aan zware tests (laten) onderwerpen, op straffe van hoge schadeclaims. Het resultaat is dat de consument met veel vertrouwen elk (merk)framemateriaal kan kopen. Levensduur is eigenlijk geen argument. Wel is het zo dat je van frames van een heel nieuw model of een ander materiaal in het begin nog niet zeker kunt zijn. De eerste verlijmde frames, de eerste gepopnagelde kabelstoppers, daar is best nog wel wat kapot gegaan. En ook daar waar het laatste grammetje gewonnen wordt door het dunste materiaal, de moeilijkste lastechnieken en de fraaiste afwerking (slijpen) is de kans wat groter dat de levensduur niet 'oneindig' is.
Het is een bijna niet uit te roeien indianenverhaal dat de stijfheid van een frame in de loop van de tijd afneemt, en dat het frame (de fiets) daarom vervangen moeten worden. Dat klopt niet: frames worden niet slapper. Technische instituten en vakbladen als Fiets en Tour hebben meerdere keren nieuwe frames vergeleken met exemplaren van bijvoorbeeld profwielrenners die er 50.000 of meer kilometers mee gereden hadden. Nooit werd verschil in stijfheid gemeten. Bij metalen (staal, aluminium, titanium, magnesium) is dat ook op theoretische gronden niet te verwachten. Bij carbon zou de stijfheid kunnen teruglopen als er haarscheurtjes ontstaan in de matrix; dat is de kunsthars (epoxy) die de vervlochten carbonvezels bij elkaar houdt. Van fietsenframes is dat echter nog niet bekend; het is wel aangetoond bij tennisrackets. Het al dan niet vernieuwen van een fietsframe wordt dus niet door de levensduur of de stijfheid bepaald. Het zijn de technische vernieuwingen die het op een gegeven moment aantrekkelijk maken om nieuw aan te schaffen: meer versnellingen (waarvoor een bredere achtervork nodig is, meer stijfheid (indien gewenst) door oversized buizen (maar dan ook van lichter materiaal), lager gewicht, minder luchtweerstand door aërodynamisch gevormde 'buizen', betere balhoofdlagering door geïntegreerde cartridge lagers, etc.Je kunt dus best 20 jaar of 200.000 km met hetzelfde frame doen en nog wel langer ook, maar of dat nog leuk is???
bron : Uhttp://www.vanherwerden.nl/frame.shtml
Ja en nee. neindig is wel erg lang! Maar als je van oneindig nu eens 'erg lang' maakt, dan is het antwoord JA. Als je op je achttiende uitgegroeid bent en je koopt een passend frame, dan kun je dat theoretisch meenemen in je graf en er tot de laatste dag op blijven rijden. Of je kunt het nalaten aan je kinderen en kleinkinderen en die kunnen er ook nog plezier van hebben. Dat geldt voor stalen frames, voor titanium en carbon modellen. Maar in theorie niet voor aluminium. Staal, titanium en carbon zijn materialen die een zeer hoge weerstand hebben tegen vermoeidheid. Zolang de belasting maar niet boven een bepaalde grens komt, zal het materiaal nooit breken. Denk maar aan stalen klepveren van een verbrandingsmotor: die worden 'oneindig' vaak ingedrukt maar breken niet. Fietsframes van staal, carbon en titanium materialen zijn zo gebouwd dat de maximale belastingen door het gewicht en de trapkrachten van de berijder, door stoten en trillingen, niet overschreden worden. Sumoworstelaars hebben natuurlijk een 'ietwat' versterkt frame nodig, en indertijd heeft Gazelle ook voor Anton Geesink een aangepaste fiets gebouwd.
Bij aluminium ligt dat anders. Ook al blijft de belasting nog zo klein, uiteindelijk zal het materiaal kapot gaan. Volgens de handboeken heeft aluminium een 'eindige' levensduur.Tot zover de theorie. In de praktijk is het bepaald niet zo dat aluminium frames onbetrouwbaar zijn en de andere het eeuwige leven hebben. Wetenschappelijk uitgevoerde vermoeidheidsproeven van voorvorken hebben meer dan eens aangetoond dat aluminium vorken de tests met glans doorstonden terwijl de even zwaar belaste stalen vorken allang de geest gegeven hadden. Belangrijk is wel om te vermelden dat deze vorken allemaal verlijmd waren en niet gelast zoals een frame. Titanium heeft net als carbonvezel de naam een zeer hoge weerstand tegen vermoeidheid te hebben. Toch breekt er wel eens een rotorblad van een helikopter van dit materiaal tengevolge van metaalmoeheid, en bij carbon tennisrackets is wel degelijk vermoeidheid geconstateerd. Maar aluminium sturen zijn zowel in de harde praktijk als in gecontroleerde laboratoriumtests nogal eens gebroken! Het is dus kennelijk een zaak van vakmanschap: aluminium onderdelen en frames kunnen heel goed, maar ook gewoon slecht zijn.
Als consument ben je afhankelijk van wat de fabrikant levert. Zelf kun je eigenlijk niets controleren. Gelukkig worden er al heel lang erg veel fietsenframes gebouwd, waardoor de grens van breken of niet breken proefondervindelijk bepaald is. Gelukkig ook bestaat er sinds enige jaren een wettelijke productaansprakelijkheid. Fabrikanten moeten hun producten aan zware tests (laten) onderwerpen, op straffe van hoge schadeclaims. Het resultaat is dat de consument met veel vertrouwen elk (merk)framemateriaal kan kopen. Levensduur is eigenlijk geen argument. Wel is het zo dat je van frames van een heel nieuw model of een ander materiaal in het begin nog niet zeker kunt zijn. De eerste verlijmde frames, de eerste gepopnagelde kabelstoppers, daar is best nog wel wat kapot gegaan. En ook daar waar het laatste grammetje gewonnen wordt door het dunste materiaal, de moeilijkste lastechnieken en de fraaiste afwerking (slijpen) is de kans wat groter dat de levensduur niet 'oneindig' is.
Het is een bijna niet uit te roeien indianenverhaal dat de stijfheid van een frame in de loop van de tijd afneemt, en dat het frame (de fiets) daarom vervangen moeten worden. Dat klopt niet: frames worden niet slapper. Technische instituten en vakbladen als Fiets en Tour hebben meerdere keren nieuwe frames vergeleken met exemplaren van bijvoorbeeld profwielrenners die er 50.000 of meer kilometers mee gereden hadden. Nooit werd verschil in stijfheid gemeten. Bij metalen (staal, aluminium, titanium, magnesium) is dat ook op theoretische gronden niet te verwachten. Bij carbon zou de stijfheid kunnen teruglopen als er haarscheurtjes ontstaan in de matrix; dat is de kunsthars (epoxy) die de vervlochten carbonvezels bij elkaar houdt. Van fietsenframes is dat echter nog niet bekend; het is wel aangetoond bij tennisrackets. Het al dan niet vernieuwen van een fietsframe wordt dus niet door de levensduur of de stijfheid bepaald. Het zijn de technische vernieuwingen die het op een gegeven moment aantrekkelijk maken om nieuw aan te schaffen: meer versnellingen (waarvoor een bredere achtervork nodig is, meer stijfheid (indien gewenst) door oversized buizen (maar dan ook van lichter materiaal), lager gewicht, minder luchtweerstand door aërodynamisch gevormde 'buizen', betere balhoofdlagering door geïntegreerde cartridge lagers, etc.Je kunt dus best 20 jaar of 200.000 km met hetzelfde frame doen en nog wel langer ook, maar of dat nog leuk is???
bron : Uhttp://www.vanherwerden.nl/frame.shtml
Fiets... ook eens 11 speed!
-
borgmonster
- Forum-lid
- Berichten: 862
- Lid geworden op: 11 mei 2006 14:29
borgmonster
15 nov 2006 21:03
Lang verhaal.
Toch vraag ik mij af hoe het dan komt dat vooral de bracketstijfheid nu zo slecht is bij het aanzetten onder vrij zware belasting (staand fietsen) de voorderailleur zo erg aanloopt dat 'ie uit zichzelf terugschakelt. Iets dat vroeger nooit gebeurde.
Met mijn fiets heb ik gemiddeld zo'n 5000 tot 8000 km per jaar gereden, hoewel niet in alle 20 jaren van zijn leven. Totaal ongeveer 60.000 a 70.000 km, schat ik.
Toch vraag ik mij af hoe het dan komt dat vooral de bracketstijfheid nu zo slecht is bij het aanzetten onder vrij zware belasting (staand fietsen) de voorderailleur zo erg aanloopt dat 'ie uit zichzelf terugschakelt. Iets dat vroeger nooit gebeurde.
Met mijn fiets heb ik gemiddeld zo'n 5000 tot 8000 km per jaar gereden, hoewel niet in alle 20 jaren van zijn leven. Totaal ongeveer 60.000 a 70.000 km, schat ik.
ex-CUBE Litening full carbon Ultegra 3x10
ex-Benotto SL Campagnolo Record 2x6
ex-Benotto SL Campagnolo Record 2x6
Een sl had een max toegelaten gewicht van een kg. of 70 (daarboven SP) ben je zelf zwaarder geworden of heb je andere (slappere wielen gemonteerd?). Verder zou ik je frame eens op scheurvorming controleren. Een stalen fiets wordt (extreme roestvorming aan de binnenzijde daargelaten) simpelweg niet slap ook niet na 70.000 km wat relatief weinig is voor een dergelijk frame.
Quoten: Origineel geplaatst door borgmonster op 15 November 2006
@Andre: inderdaad.Mijn stalen Columbus SL frame van 20 jaar oud is niet meer normaal te berijden.Ik heb alleen toertochten en enkele keren in de Franse Alpen ermee gereden, op het vlakke 33-35 km/uur. Geen wedstrijden.Maar als ik er nu op fiets, staand tegen een viaduct of dergelijke op, slaat de voorderailleur van het grote blad terug naar het kleine blad. Het frame is gewoon heel erg slap geworden. Dat probleem had ik vroeger nooit. Gelukkig heb ik nu een nieuwe fiets, full carbon. Heel stuk stijver!
ben je zeker dat dit aan de stijfheid van je fiets ligt? Daar je frame 20 jaar oud is zal een wiel met 7-speedcassette het breedst mogelijke te plaatsen wiel zijn.
Heb je misschien een wiel met 8-9 speedcassette gemonteerd?
Ik persoonlijk wordt in ieder geval met de jaren stijver en stijver!
@Andre: inderdaad.Mijn stalen Columbus SL frame van 20 jaar oud is niet meer normaal te berijden.Ik heb alleen toertochten en enkele keren in de Franse Alpen ermee gereden, op het vlakke 33-35 km/uur. Geen wedstrijden.Maar als ik er nu op fiets, staand tegen een viaduct of dergelijke op, slaat de voorderailleur van het grote blad terug naar het kleine blad. Het frame is gewoon heel erg slap geworden. Dat probleem had ik vroeger nooit. Gelukkig heb ik nu een nieuwe fiets, full carbon. Heel stuk stijver!
ben je zeker dat dit aan de stijfheid van je fiets ligt? Daar je frame 20 jaar oud is zal een wiel met 7-speedcassette het breedst mogelijke te plaatsen wiel zijn.
Heb je misschien een wiel met 8-9 speedcassette gemonteerd?
Ik persoonlijk wordt in ieder geval met de jaren stijver en stijver!
Het is soms balanceren op een slappe koord maar ik heb toch graag het laatste woord. 
marconi
16 nov 2006 12:59
Maar als ik er nu op fiets, staand tegen een viaduct of dergelijke op, slaat de voorderailleur van het grote blad terug naar het kleine blad. Het frame is gewoon heel erg slap geworden. Dat probleem had ik vroeger nooit.========================================================
Ik probeer mij die beweging van het frame voor te stellen als je staande klimmend bezig bent. Het bracket zal wellicht iets meezwiepen t.o.v. het balhoofd maar dan gaan toch ook de voorderailleur + de aandrijving mee! Die zitten stevig aan de buizen en bracket verbonden. Ik vermoed dat het meer te maken heeft met het crankstel,trapas en/of de voorbladen die om één af andere reden te veel doorbuigen. Men bouwt niet voor niets de lagers nu meer naar de buitenkant van het bracket en worden stijvere holle trapassen gebruikt.
Ik probeer mij die beweging van het frame voor te stellen als je staande klimmend bezig bent. Het bracket zal wellicht iets meezwiepen t.o.v. het balhoofd maar dan gaan toch ook de voorderailleur + de aandrijving mee! Die zitten stevig aan de buizen en bracket verbonden. Ik vermoed dat het meer te maken heeft met het crankstel,trapas en/of de voorbladen die om één af andere reden te veel doorbuigen. Men bouwt niet voor niets de lagers nu meer naar de buitenkant van het bracket en worden stijvere holle trapassen gebruikt.
Autografo Fausto Coppi originale! @ Pavia, augustus 1955
Quote: Origineel geplaatst door Marconi op 16 November 2006
Maar als ik er nu op fiets, staand tegen een viaduct of dergelijke op, slaat de voorderailleur van het grote blad terug naar het kleine blad. Het frame is gewoon heel erg slap geworden. Dat probleem had ik vroeger nooit.
========================================================Ik probeer mij die beweging van het frame voor te stellen als je staande klimmend bezig bent. Het bracket zal wellicht iets meezwiepen t.o.v. het balhoofd maar dan gaan toch ook de voorderailleur + de aandrijving mee! Die zitten stevig aan de buizen en bracket verbonden. Ik vermoed dat het meer te maken heeft met het crankstel,trapas en/of de voorbladen die om één af andere reden te veel doorbuigen. Men bouwt niet voor niets de lagers nu meer naar de buitenkant van het bracket en worden stijvere holle trapassen gebruikt.
heeft weinig met stijfgeid te maken, omdat je voorderraileur ook mee beweeg dan
Maar als ik er nu op fiets, staand tegen een viaduct of dergelijke op, slaat de voorderailleur van het grote blad terug naar het kleine blad. Het frame is gewoon heel erg slap geworden. Dat probleem had ik vroeger nooit.
========================================================Ik probeer mij die beweging van het frame voor te stellen als je staande klimmend bezig bent. Het bracket zal wellicht iets meezwiepen t.o.v. het balhoofd maar dan gaan toch ook de voorderailleur + de aandrijving mee! Die zitten stevig aan de buizen en bracket verbonden. Ik vermoed dat het meer te maken heeft met het crankstel,trapas en/of de voorbladen die om één af andere reden te veel doorbuigen. Men bouwt niet voor niets de lagers nu meer naar de buitenkant van het bracket en worden stijvere holle trapassen gebruikt.
heeft weinig met stijfgeid te maken, omdat je voorderraileur ook mee beweeg dan
-
borgmonster
- Forum-lid
- Berichten: 862
- Lid geworden op: 11 mei 2006 14:29
borgmonster
17 nov 2006 14:50
Ik ben het helemaal met jullie eens. Ik snap ook totaal niet hoe die derailleur kan terugspringen, want die zit op zo'n 15 cm van de bracket vast aan de staande buis. Dus een dergelijke relatieve beweging kan eigenlijk niet.
Verder niets veranderd. Zelfde wielen, enkele jaren terug nieuw bracket en balhoofdstel laten monteren.
Als je zijdelings tegen het bracket duwt zie je duidelijke beweging tov de wielen, dus helemaal lekker is 't ie niet meer.
Maar goed, daarom heb ik nu ook die nieuwe fiets gekocht.
Wel ben ik zelf zwaarder geworden, van 65 naar 80 kg, en misschien ook daardoor iets sterker (nog steeds erg weinig vet op m'n lichaam).
Verder niets veranderd. Zelfde wielen, enkele jaren terug nieuw bracket en balhoofdstel laten monteren.
Als je zijdelings tegen het bracket duwt zie je duidelijke beweging tov de wielen, dus helemaal lekker is 't ie niet meer.
Maar goed, daarom heb ik nu ook die nieuwe fiets gekocht.
Wel ben ik zelf zwaarder geworden, van 65 naar 80 kg, en misschien ook daardoor iets sterker (nog steeds erg weinig vet op m'n lichaam).
ex-CUBE Litening full carbon Ultegra 3x10
ex-Benotto SL Campagnolo Record 2x6
ex-Benotto SL Campagnolo Record 2x6
marconi
19 nov 2006 12:59
Je wordt een spiermonster! 15 kg spieren erbij? Je duwt waarschijnlijk te hard tegen het bracket. Ik heb zonet even tegen mijn Pinarello bracket geduwd maar geen centje beweging tov de wielen. Maar, ook wielen zijn soms slap en de spaakspanning e.d. spelen ook een rol in dat "meebewegen". Er schijnt gewoon iets mis te zijn met je ouwe fiets. Veel plezier met de nieuwe overigens! Fiets'em d'rin!
Autografo Fausto Coppi originale! @ Pavia, augustus 1955