1e ervaringen met MTB
Geplaatst: 12 sep 2005 13:43
Een paar weken geleden heb ik bij Let Gets in de Alpen voor het eerst een dagje op de mountainbike gezeten. Om een beetje bij te komen van het wielrennen. Ik had geloof ik een B1, volledig geveerd. Deore onderdelen. Het ding schakelde niet bepaald secuur. Een tandje lichter was soms 1 klik, soms 2 klikken, soms 2 klikken en eentje terug. Veerweg was enorm (ik schat 120, 130) en voor mijn gevoel aan de slappe kant. Een paar ervarinkjes op een rij:
1 Een MTB hoort NIET op asfalt thuis. Het ding voelt daar aan als een logge tank.
2 Je valt heel erg op als je in strakke racekleding, met helm maar zonder andere bescherming, met sandalen een Cross Country trail gaat volgen. Los van de pedalen zitten was de goede keus (anders was ik waarschijnlijk ergens het ravijn in gerold); Echter sandalen doe ik nooit weer (de schrammen zitten er nog steeds).
3 Singletracks, 45 graden omlaag gaan, stenen ontwijken, spelen met remmen en evenwicht, het is allemaal gaver dan ik had gedacht. Vooral het hoge snelheid dalen: Eerste keer dan je een hele diepe kuil tegenkomt is je instinct: REMMEN. Dan merk je dat er helemaal niets gebeurd.... Later trap je nog maar even bij als je een kuil ziet aankomen (die neiging moest ik op de racefiets wel weer onderdrukken natuurlijk).
4 Over de kop gaan is ook wel gaaf, maar niet de bedoeling. Een natte singletrack, 45 graden of meer omlaag, veel stenen, broer bedacht halverwege dat je daar helemaal niet fietsend naar beneden kan. Wonder boven wonder kon hij stoppen. Ik echter niet. De volle veerweg voor dook naar beneden, kon NOG niet bij de grond, ging over de kop en kwam tegen broer tot stilstand (gelukkig, het was nog een stukje naar beneden). Later bedachten we dat je je fiets dwars op het pad moet zetten; dan kun je met een been bij de grond.
5 MTB in de Alpen is erg leuk. Spelen met de fietsen is leuk. Maar om dit nu in Nederland te gaan doen. Nee, dat lijkt me drie keer niks. De fietsen zijn juist omhoog en omlaag in hun element. Op het vlakke vind ik het gewoon tanks, dan zit ik liever op mijn tere racefiets.
1 Een MTB hoort NIET op asfalt thuis. Het ding voelt daar aan als een logge tank.
2 Je valt heel erg op als je in strakke racekleding, met helm maar zonder andere bescherming, met sandalen een Cross Country trail gaat volgen. Los van de pedalen zitten was de goede keus (anders was ik waarschijnlijk ergens het ravijn in gerold); Echter sandalen doe ik nooit weer (de schrammen zitten er nog steeds).
3 Singletracks, 45 graden omlaag gaan, stenen ontwijken, spelen met remmen en evenwicht, het is allemaal gaver dan ik had gedacht. Vooral het hoge snelheid dalen: Eerste keer dan je een hele diepe kuil tegenkomt is je instinct: REMMEN. Dan merk je dat er helemaal niets gebeurd.... Later trap je nog maar even bij als je een kuil ziet aankomen (die neiging moest ik op de racefiets wel weer onderdrukken natuurlijk).
4 Over de kop gaan is ook wel gaaf, maar niet de bedoeling. Een natte singletrack, 45 graden of meer omlaag, veel stenen, broer bedacht halverwege dat je daar helemaal niet fietsend naar beneden kan. Wonder boven wonder kon hij stoppen. Ik echter niet. De volle veerweg voor dook naar beneden, kon NOG niet bij de grond, ging over de kop en kwam tegen broer tot stilstand (gelukkig, het was nog een stukje naar beneden). Later bedachten we dat je je fiets dwars op het pad moet zetten; dan kun je met een been bij de grond.
5 MTB in de Alpen is erg leuk. Spelen met de fietsen is leuk. Maar om dit nu in Nederland te gaan doen. Nee, dat lijkt me drie keer niks. De fietsen zijn juist omhoog en omlaag in hun element. Op het vlakke vind ik het gewoon tanks, dan zit ik liever op mijn tere racefiets.