Ik heb al jaren op een Gios gereden. Natuurlijk had dit alles te maken met mijn adoratie voor Roger de Vlaeminck.
Ik had om meer redenen een zwak voor Roger. Natuurlijk omdat hij een van de weinige renners was die zich NIET neerlegde bij de suprematie van Merckx.
Daarnaast was Roger ook naast de fiets niet op z’n mondje gevallen.
Het zal iets van 1975 geweest zijn toen ik een Brooklyn shirt kocht. De ploeg waar Roger in die jaren voor fietste. Tegenwoordig is het heel gewoon dat je van een profploeg een shirt kan kopen, maar in die jaren was dat toch een ander verhaal.
Er waren in die jaren maar een paar wielrenners en toerfietsers in Nederland. Dus het aanbod van hebbedingetjes was echt minimaal.
Ik zo’n shirt gekocht en niemand mocht dat wassen. Ik waste het helemaal zelf. Met de hand!
In 1977 was er een nieuw hoogtepunt. Ik zat in militaire dienst (niet bepaald een hoogtepunt) en had wacht op de dag dat Parijs Roubaix gereden werd.
Je mag je trouwdag vergeten. Je mag een schone onderbroek vergeten. Je mag alles vergeten, maar geen Parijs-Roubaix.
Dus ik thuis niks gezegd en niet terug naar de kazerne. Het was zelfs wel een goed idee om bij oom Sjaak naar de Bels te gaan zitten kijken.
NATUURLIJK was dat een goed idee want als de marechaussee ineens op de stoep zou staan zou ik de finale missen.
ONDENKBAAR!
Bij oom Sjaak twee uur op het puntje van de bank gezeten. Een fenomenale De Vlaeminck zoefde over de kasseien of ze er niet waren. Het stof vloog alle kanten op en Roger plat over zijn fiets met z’n handen in zijn zo kenmerkende stijl op de remgrepen.
VIER......................voor de vierde keer kwam Roger als winnaar over de streep.
Een record wat pas in 2012 door Tom Boonen werd geëvenaard In de tijd van Merckx was het heel bijzonder als je een klassieker vier keer wist te winnen. Er waren in die jaren ook veel meer kapers op de kust voor de moeder aller klassiekers. Ook reden alle toppers gewoon alle klassiekers.
Vier in die jaren is echt heel knap, maar het hadden er ook zes kunnen zijn.
Voor de TV zitten genieten en we sloten de dag af met een Chinees etentje. Daarna was het uit met de pret en ik moest toch naar de kazerne waar ik m'n straf zou ondergaan.
In de trein naar Deventer (ik was gelegerd in Schalkhaar) werd mijn gedachte maar door één ding bepaald: GIOS Torino.
Gios Torino......
De blauwe fiets waar Roger als een duivel door de hel was getrokken.
Het duurde nog even maar er kwam een Gios, en nog een en nog een.
Ook mijn eerste toereditie van Parijs-Roubaix heb ik.................hoe kan het ook anders.......op een Gios gereden.
Inmiddels heb ik ook viermaal Parijs-Roubaix binnengehaald. Ik heb de vierde gedaan op “dezelfde” fiets als Roger.
Gios bracht een paar jaar terug in een exclusieve oplage van 35 stuks de Super Record uit waarmee Roger in 1977 Parijs Roubaix heeft gewonnen. Het frame is in 2011 tijdens L’Eroica aan het publiek voorgesteld.
Je moet dit soort frames wel zelf gaan halen, want Gios is tegenwoordig opgesplitst in een deel wat de internationale markt bedient en het deel wat de Italiaanse markt voor haar rekening neemt. Het is met name het Italiaanse deel dat dit soort historische frames maakt.
Ik ben al een aantal jaren bevriend met de familie Gios (het deel wat de Italiaanse variant runt) wat de merk-trouwheid alleen maar groter heeft gemaakt.
Van links naar rechts: Heruitgave Super Record Paris-Roubaix 1977 met 50 anni groep. In het midden de Super Record uit 1980 met SR groep. Links de huidige SR met Campa 10 speed.
Ik ben er kind aan huis
Aan de pizza samen met Marco Gios in de showroom in Volpiano
Volgende project is de Prodigiosa die ik heel anders ga afmonteren dan de rest
Hoewel ik ook een zwak heb voor merken als Bianchi (met name door Coppi en Gimondi) en De Rosa, Masi (beide ontmoet), Olmo en Ciocc ben ik bang dat m;n erfenis vooral uit blauwe fietsjes zal bestaan
geen reden is ook een reden.....