Fiets.nl

Naar aanleiding van dit:

JM_H schreef:

laurens87 schreef:
Zondag iets meer dan 30km met mijn vriendin samen gereden, zij voor het eerst op de racefiets.

Jaloers,hoe krijg je dat voor elkaar?

vroeg ik me ineens af...wij fietsen allemaal zelf...maar hoe gaat dat met het thuisfront? Fietsen man/vrouw of kinderen ook? Ben je door je vader aangestoken? Moet je iedere kilometer zuur bevechten om niet mee te hoeven naar de meubelboulevard?

Ik begin:
Zo veel als mijn vriend geestelijk op elkaar lijken, en qua humor, zo weinig lijken we fysiek op elkaar. Hij is helaas niet meer in staat om te sporten en fietsen heeft hij nooit leuk gevonden, hij hield wel van hele lange wandelingen en is zwaardvechttrainer geweest bij het Archeon(!). Ondanks dat hij er zelf niet van kan genieten is hij wel altijd heel trots op mijn "prestaties".

Mijn moeder (75) fietst al haar hele leven maar niet sportief, ze is in haar jeugd wel 3de van Nederland geweest met schermen. Ze fietst ook nog steeds, op een doodgewone fiets zonder hulpmotortje of een MTB. Mijn vader heeft in zijn jeugd wel op een wielrenclubje gezeten en deed wedstrijdjes en rammelde rond op een houten baantje. Maar toen hij naar het conservatorium ging (hobo) moest hij er van zijn vader mee stoppen. Hobo spelen en je tanden eruit vallen op de kasseien ging niet echt goed samen, vond mijn opa.

Mijn broer heeft enkele decennia op een Koga Myata rondgescheurd maar heeft nog nooit fietskleding aangehad laat staan een helm. Hij heeft net als ik geen rijbewijs, fietsen is een handige manier om snel van A naar B te komen en ontspanning. Hij heeft het nooit als een sport gezien hoewel hij wel erg hard kon fietsen.

Ik kom dus niet echt uit een hardcore fietsmilieu en heb het bij toeval ontdekt. Maar ik hoef gelukkig ook geen alibi's te verzinnen om te "mogen" fietsen.

Jullie?

Fietsen heb ik ontdekt toen ik fanatiek aan wedstrijdroeien deed (alternatieve training). Gestopt met roeien en blijven fietsen (eerst ook wedstrijden). Toen mevr 53x11 na de Spelen van Athene (2004) haar toproeicarriere beeindigde is zij ook (meer) gaan fietsen. Zij fietste destijds de stenen uit de straat, dus heel veel samen getrained en ook de vakanties waren meestal deels of soms geheel fiets georienteerd (oa Marmotte, Dolomietenmarathon, weekje Lanzarote of Mallorca etc). Toen zij een fietsupgrade deed ging haar oude fiets naar haar pa. Twee jaar geleden heb ik voor de 3e keer een fiets voor hem opgebouwd (nr 2 sneuvelde helaas door een valpartij), dus het virus heeft hem aardig te pakken. Gaaf om te zien hoe iemand die boven zijn 60e voor het eerste op een racefiets zat nu met gemak rondjes van 70+ km afraffelt.

Mijn eigen papa heeft ook alweer een tijdje een racefiets, maar kan daar vanwege klachten aan handen, nek en rug niet veel op zitten. Jammer, want hij is wel heel sportief. Gelukkig kan hij zijn energie kwijt in de roeiboot.
De oude fiets van mevr 53x11 is via mijn schoonpa nu naar mijn zwager, en ook voor mijn zusje heb ik een paar jaar terug een fiets in elkaar geknutseld. Ze hebben nu net hun eerste kindje, dus die fietsen staan voorlopig even stof te vangen waarschijnlijk.

Ik ben vanaf de geboorte van mijn dochter, 5 jaar terug (veel) minder gaan fietsen. Eind vorig jaar begon het toch weer te kriebelen. Ingeschreven voor de transAlp, en met dat doel in het vooruitzicht zit ik nu weer wekelijks 250+ km op de fiets. Met full-time werk en inmiddels een gezin met 2 kinders is trainen soms wel een logistieke puzzel. Dus veel woon-werk verkeer, waarbij ik er 's ochtends soms een extra lusje aan vast plak. In het weekend vroeg de deur uit, zodat ik voor half elf mijn langere 100+ rondjes heb afgewerkt en de rest van de dag tijd heb voor de familie.

Geen alibi's dus, wel heel veel plannen en af en toe inschikken. Fietsen met mijn schatje mis ik soms wel, maar dat komt wel weer over een aantal jaar. Vooral mijn zoontje (nu 2...) is gek op fietsen, dus wie weet kan hij en/of mijn dochter wel mee dan

Leuk topic, waar ik deels de aanstichter van blijk te zijn. Prima reden om dan ook hier mijn reactie te geven.

Van huis uit werd en wordt er veel gefietst; dit beperkt zich tot rondjes om de deur en de (stads)fietsen mee op vakantie (altijd in NL). Mijn ouders wonen op het platteland, fietsen was tot ik een brommer en later auto had meer de enige manier van eigen vervoer dan dat ik het standaard echt leuk vond. Meefietsen op vakantie vond ik daarentegen altijd wel weer leuk, het was altijd een sport om aan het eind van de vakantie het meeste km's op de teller te hebben. Op die manier het nodige van Groningen, Drenthe, Overijssel, Gelderland, Limburg, Zeeland, Zuid Holland kunnen bekijken.

Mijn vader heeft vroeger een racefiets gehad, dat heb ik echter nooit bewust meegekregen. Een oom heeft al voor zo lang ik kan herinneren een racefiets. En gaat daar al jaren 1 keer per jaar mee naar bijvoorbeeld de Alpen. Dit vond en vind ik altijd heel interessant, meegaan is er bij gebrek aan een passende fiets en inmiddels niet passende planning nooit van gekomen.

Wel heb ik nu sinds augustus 2013 ook mijn eigen racefiets, ik wilde buiten zijn en bewegen naast mijn full time kantoorbaan. Hierdoor heb ik het fietsen echt weer opnieuw ontdekt. Woon/werk ritjes worden waar mogelijk langer en er zijn weken geweest waar ik iedere avond nog een klein ritje maakte.

Mijn inmiddels vrouw vind fietsen zelf wel leuk, maar doet dat graag op een erg relaxed tempo (17km/h is snel). Dus samen fietsen beperkt zich tot af en toe een klein stukje op de stadsfiets. Er waren af en toe gedachten om het racefietsen een keer te proberen, dat is er echter nog niet van gekomen. Sinds 7 maanden zijn wij gelukkige ouders van een dochter, dat maakt het samen fietsen lastiger (dochter kan nog niet zelf zitten).

Het blijft nu dan ook creatief omgaan met de tijd om zelf mijn kilometers te maken, wie weet wat er nog gaat komen...

Mijn verhaal....

In mijn studententijd met een paar vriendjes richting de Alpen getrokken (Morgins). Fietsen leek ons wel een leuke bezigheid. Uit de schuur snel de oude Plum Vainquer van mijn vader meegegrist en gaan. Wat nu juiste afstelling, wat nu training, wat nu bergverzet (lichtste zal 42x21 geweest zijn)..... Ik kwam geen berg op.

Twee jaar later werd ik gevraagd voor de organisatie van een goede doeltocht vanuit Blantyre naar Utrecht. 16 studenten, waaronder ikzelf, zouden deze tocht ondernemen. Wederom een fiets uit de schuur van mijn vader gegrist. Gelukkig had hij geïnvesteerd in nieuw materiaal, een Koga met schakelen op het stuur en compact vertanding (deze fiets heeft mijn vader uiteraard nooit meer teruggezien). En getraind werd er: 40km rond Utrecht. Niet gek dat we dagelijkse tochten van 120km in miezerregen (in het kort, want de sponsor had geen lange outfit geleverd) pittig vonden. Maar genoten hebben we.

Sindsdien ben ik altijd blijven fietsen. Niet veel, zo'n 2000km per jaar, maar dat was voldoende om goed mee te komen en stompzinnige tochten te ondernemen (cinglé Ventoux, volle versie AGR en LBL). Drie jaar geleden tijdens de afdaling van een klein klimmetje voor de Ventoux (Madeleine) ben ik de bocht uitgevlogen: 11 dagen ziekenhuis in Avignon en een waslijst aan lichamelijke schade. Ik stond op een kruising: fiets aan de wilgen, of er vol voor gaan.

Na 3 maanden mijn eerste tochtje weer gereden, en ik werd er volledig afgereden. Ik had echter de smaak te pakken, en dat wilde ik niet meer laten gebeuren. Ik heb sindsdien geen week meer overgeslagen, onder andere goud te pakken in La Marmotte en heb ze allemaal hijgend in mijn wiel hangen tijdens een rondje . Ik rijd nu zo'n 10.000km per jaar, de Koga is inmiddels vervangen door een rits aan ander materiaal, en ik klus inmiddels net zo graag aan fietsen.

Aangezien ik ook vader ben van een jongen van bijna 5 en een meisje van 2, en een schat van een vrouw heb, die ook tijd voor zichzelf nodig heeft, is het ook hier in huis een kwestie van goed plannen: vaste sportavonden, vroege ochtendtochten, (familie) bezoeken op de fiets en de fiets op het dak richting de vakantieadressen.

Ik kan inmiddels zeggen dat de fiets een belangrijk en blijvend element in mijn leven is geworden.

Interessant onderwerp. Ik herken veel in de verhalen van Joost en 53x11, dat zal ermee te maken hebben dat ik ook twee jonge kinderen heb (zoontje van 3 en dochtertje van 1). Ook voor mij is het improviseren, al heb ik het geluk dat ik als docent op een HBO af en toe ook overdag wel eens kan trainen. Complicerende factor is echter dat mijn vrouw als medisch specialist i.o. keihard moet werken en ook vaak 's avonds verplichtingen heeft. Het huishouden komt dus grotendeels op mijn bordje.

Laat ik eerlijk zijn: mijn vrouw is niet altijd even positief over mijn hobby, omdat het veel tijd kost. Je gaat toch niet voor een uurtje op de fiets zitten (althans, ik niet ). Dus ook hier is het goed plannen, ik probeer zo weinig mogelijk 's avonds te fietsen, zodat we elkaar ook nog eens spreken. Fiets gaat uiteraard mee op vakantie, maar dan fiets ik niet iedere dag (meestal om de dag, afhankelijk van het weer). In het weekend rijd ik normaal gesproken maar één keer, meestal op de zondag.

Nu de kinderen nog klein zijn probeer ik zoveel mogelijk tijdens hun middagslaapje te fietsen, al wordt dat steeds moeilijker nu mijn zoontje sinds kort niet meer overdag slaapt.

Op mijn werk heb ik het zo geregeld dat ik in de laatste 2 periodes minder ingepland ben dan in het eerste semester, waardoor ik meer tijd heb om te fietsen. Heerlijk is dat.

@Joost: van dat Madeleine pukkeltje vallen, hoe krijg je dat nou voor elkaar? Die afdaling kun je, richting Bedoin tenminste, zonder remmen doen (trust me, I've tried )
Op (familie)bezoek met de fiets en dan terug met de auto doe ik ook vaak. Op vakanties fiets ik 3 keer per week. Ik zou gek worden als ik geen fiets mee zou hebben vrees ik, vooral ook omdat we beiden een voorliefde voor bergen hebben (wandelen in de bergen is ook favoriet, dus aan lichaamsbeweging geen gebrek ). De enige vakantie in de bergen die ik zonder fiets wil doen is de skivakantie

Ik dacht al, welke onderwerpen zijn nog niet aan bod gekomen TTT

Wat mogelijk is hangt af van mijn eigen baan (40uur op de iniversiteit) , werkende vrouw en 2 kinderen van 8 en 9. Dus net als 53x11 ben ik aangewezen op woon werk verkeer (30 km enkele reis, op de terugweg pak ik vooral als de dagen lengen extra km's), avonduren en zondagochtend voor de 100+ rit.

Niet dat ik ooit op hoog niveau gefietst of gesport heb. Wel altijd gesport sinds mijn 8e.
Het leukste vind ik vooruitgang boeken, het gevoel (of beter, het feit) dat ik gewoon lekker 100 km kan fietsen en dan 's middags nog ff een potje voetballen met de kids in de tuin.

Nou ja, eigenlijk vind ik alles leuk aan fietsen Ook na een mindere dag (ik moest mezelf zondag wel motiveren met die wind) zit ik weer routes uit te tekenen

Ik zit al meer dan 20 jaar op de racefiets, pas de laatste 3 jaar (na de "tropenjaren" met de kinderen) ben ik wat fanatieker gaan trainen en investeren in materiaal. Tegenwoordig gaat de racer altijd mee op vakantie. In een weekje kan ik dan 2 a 3 ritjes doen. Komende zomer zit ik in de Alpen. Soms is het wel ff zoeken naar de juiste balans (niet de hele avond over fietsen gaan lullen bv ), maar mijn vrouw is er een uit duizenden. Ik ben ontzettend dankbaar voor mijn begripvolle thuisfront

53x11 schreef:@Joost: van dat Madeleine pukkeltje vallen, hoe krijg je dat nou voor elkaar? Die afdaling kun je, richting Bedoin tenminste, zonder remmen doen (trust me, I've tried )
Op (familie)bezoek met de fiets en dan terug met de auto doe ik ook vaak. Op vakanties fiets ik 3 keer per week. Ik zou gek worden als ik geen fiets mee zou hebben vrees ik, vooral ook omdat we beiden een voorliefde voor bergen hebben (wandelen in de bergen is ook favoriet, dus aan lichaamsbeweging geen gebrek ). De enige vakantie in de bergen die ik zonder fiets wil doen is de skivakantie

Er zit 1 bocht in die wat haakser is. Als je dan niet zit op te letten/flierfluiten, dan vlieg je er uit, en dan staat er een meter dikke boom te wachten. Ik was overigens dat jaar al nummer 5 op die plek, die werd afgevoerd.

Leuk topic.

Veel herkenbare dingen ook. Ik heb mijn huidige vriendin enigzins aangestoken met het fietsvirus. Ongeveer 1,5 geleden is ze begonnen met mountainbiken. Helaas na enkele weken al een nare valpartij waarbij ze een aantal nekwervels beschadigde/brak. Het is redelijk goed afgelopen, maar nog steeds niet 100% hersteld. Inmiddels heeft ze er ook een racer bijgekocht, en maken we als we tijd hebben samen wat ritjes. Maar met kinderen en 2 (bijna) fultime banen en ook regelmatig weekend werk zit samen fietsen er niet vaak in. Ook mijn fiets ambities staan al lang op een laag pitje. Ik rijd voornamelijk woon-werk en probeer binnenkort weer eens met een groepje mee te gaan. We proberen wel om samen doelen te stellen, mijn vriendin is niet bijzonder fanatiek. Maar vind het wel leuk om samen dingen te verzinnen (zoals binnenkort eens op de fiets naar haar ouders in Belgie. Zal een ritje van ongeveer 70 km worden en dus een pr voor haar

Wat een leuk topic!

Bij mij zijdelings wat noties betreft Het Thuisfront, maar wel leuk om te tiepen hoe ik in aanraking kwam met het fietsen. Ik maakte voor het eerste kennis met fietsen toen ik 12 was en elke dag 20km heen en 20km terug van en naar het middelbaar fietste. Ik had een teller op mijn gazelle trendy geinstalleerd en lette toen al op gemiddelde snelheden volgens mij . Ook had ik er veel lol in om achter wielrenners langs de Vlist (onder Haastrecht) aan te fietsen. Na 4 jaar verhuisde ik en raakte het fietsen in een slob. Ik denk toch dat ik zo'n 8.000 km per jaar fietste. M'n Pa had in de schuur wel een oude gazelle l'avenier staan die helaas nooit zo is opgeknapt dat ik er gebruik van heb kunnen maken toen (keek er wel af en toe verliefd naar).
Inmiddels zat ik ook op schaatsen, wat ik voortzette nadat ik verhuisd was. Toen was er een tijdje niets. Jaren later tijdens mijn studententijd (mijn gewicht was in de jaren ook wat toegenomen) begon ik allereerst met hardlopen. Dit bleek niet echt m'n hobby. Een vriend van me had een koga myata (met een soort dubbele alu buizen) vroeg me of ik een keer mee wilde fietsen. Had echter zelf geen fiets, maar die kon geleend worden. Nadat we uit Utrecht vertrokken moest ik na 20 km (!) al op een bankje gaan zitten .
Ik heb nog wat op geleende fietsen gefietst, maar toen ik ergens in 2006 een financieel voordeel had bij Plieger in Meerkerk mijn eerste (tweedehands) Gazelle gekocht. Ik weet nog dat ik op de parkeerplaats daar een sigaretje rookte (was destijds een gelegenheidsroker) met een vriend en naar buitenkomende renners me daarop aanspraken. Jaren zo af en toe een ritje gemaakt (met bolletjestrui en slobberende rabotrui en al). In 2012 wilde ik toch echt mijn overtollige kilo's kwijt en ben echt intensief gaan fietsen. Het gelegenheidsroken (en die bollentrui) ook al jaren achter me gelaten. in 2013 mijn huidige fiets gekocht, en kan me eigenlijk geen leven meer voorstellen zonder dat gekke ding met die twee wielen.
Heb geen kids, dus dat biedt wel erg veel vrijheid (die ik dan ook graag neem).

Leuk topic inderdaad!

Ik ben zelf aangestoken door een buurman met wie m'n ouders en ik toendertijd op vakantie waren. We zaten in Luxemburg en de Tour de France kwam voorbij. Ik vond dat geweldig. De buurman fietste al jaren en haalde me over om een tweedehands fietsje te kopen om te trainen voor de elfstedentocht. Zo gezegd, zo gedaan.

De eerste paar jaren was het vooral trainen voor de elfstedentocht en die jaarlijks rijden. In het begin van m'n studententijd vooral bier lopen drinken en gevoetbald. Dat was niet goed voor m'n gewicht en conditie dus besloot ik ook dat het anders moet en heb ik een andere fiets gekocht en ben ik een jaartje later lid geworden van een studenten wielervereniging. Door die lui daar enthousiast gemaakt over wedstrijden en na een tijdje een licentie aangeschaft om zo af en toe op bescheiden niveau koersen te rijden.

Toen ik m'n vriendin leerde kennen had ze net een nieuwe racefiets gekocht en mijn enthousiasme wakkerde dat van haar nog meer aan. Ik heb twee jaar terug in een opwelling een tweedehands cyclocrosser voor haar gekocht en sindsdien is ze daar ook helemaal verslingerd aan en is dat ook iets wat we samen doen.

We hebben geen kinderen, dus wat dat betreft alle tijd en begrijpen elkaar ook helemaal in de behoefte om te fietsen of te sporten in het algemeen. Inmiddels hangt onze schuur vol met fietsen en fietsspul en gaan we elke zomer op vakantie naar een mooi fietsgebied ergens in Europa. Fietsen staat dan echt centraal. Wat ik vooral fijn vind is dat m'n vriendin behoorlijk kan fietsen (36-38 gemiddeld in tijdritten op haar gewone fiets en 1:14 op Alpe d'Huez) en op het vlakke ook goed door kan trappen zodat ik ook gewoon lekker op tempo kan fietsen.

Hé, ooit probeerde ik een topic te lanceren met een (deels) gelijkaardig onderwerp ('hoe kreeg jij de fietsmicrobe te pakken?'), dat na welgeteld één reactie een stille dood stierf...
Wat het thuisfront betreft kan ik daar nog aan toevoegen dat ik er (nog?) niet in ben geslaagd mijn vrouwke op een koersfiets te krijgen, maar misschien hoeft dat ook niet: we hebben een paar gedeelde hobbys/passies (bergsport in winter en zomer), en daarnaast heeft ieder de nodige ruimte om zijn eigen ding te doen: ik al fietsend, zij al kokend en tuinierend. En aan kinderen hebben we nooit gedaan, zodat we zowel voor onze gezamenlijke als voor onze afzonderlijke hobbys redelijk wat tijd hebben.
En hoe het begon:

dario schreef:...Mogelijk ben je al fietsgek van toen je als kind aan de hand van je vader naar je eerste koers ging kijken, of wie weet ben je pas op je 50ste beginnen fietsen op aanraden van de dokter: hoe dan ook, ik vermoed dat hier wel tal van leuke anekdotes over te rapen vallen!
Als kleuter ‘beleefde’ ik zelf nog net de zwanenzang van Eddy Merckx – zij het niet echt bewust en enkel uit de tweede hand; de eerste koers die ik volgde was de Tour van 76, om samen met mijn opa (mijn grootouders hadden kleuren-tv) te supporteren voor Lucien Van Impe.
Verder herinner ik me hoe ik op mijn 8ste, op familiebezoek in Sulmona (Abruzzen), smoorverliefd werd op een kleine (precies mijn maat!) groene koersfiets met wit stuurlint in het uitstalraam van de plaatselijke fietswinkel; het toeval wou dat ik net aan een nieuwe fiets toe was dus ik zeurde mijn ouders de oren van de kop, maar een fiets (wel een jongens- maar geen koersfiets, want hij moest dienen om mee naar school te fietsen) kreeg ik pas toen we weer in België waren: toen nam ik me plechtig voor dat ik later, zodra ik mijn eerste centjes had verdiend, zelf een èchte koersfiets zou kopen.
In mijn jongensjaren (na Van Impe dus) verslapte mijn interesse voor de koers danig; mijn puberteit werd gekleurd door voetbal- in plaats van wielerhelden (de coureurs van toen waren dan ook weinig aantrekkelijke figuren: Erik Vanderaerden, Hinault en Fignon maakten de dienst uit). Dat veranderde toen er met Chiappucci een Italiaan (en wàt voor een: fietsen bleek dus toch spectaculair te kunnen zijn!) meedeed voor het podium in de Tour, en helemaal interessant werd het pas toen ene Marco Pantani plots (na jaren van Indurain-kleurloosheid) het rock&roll-gehalte van het wielrennen fluks de hoogte injoeg – in die mate dat ik prompt zin kreeg om zelf ook te beginnen fietsen. Toevallig had ik in die periode ook net mijn eerste echte baan – met mijn eerste echte loon, zodat ik dra naar de fietsenwinkel toog voor mijn eerste echte koersfiets: een Bianchi, uiteraard! (omstreeks die tijd kwam ik toevallig ook nog eens in Sulmona, maar de fietswinkel van mijn eerste grote liefde bleek niet meer te bestaan, en was een winkel van brei- en naaiartikelen geworden…)