Fiets.nl

Over volgwagens en kilometervreters

In de beginjaren van de wielersport was de klassieker Bordaux-Parijs een van de grote wedstrijden. De hedendaagse profs vinden de afstand te lang, maar ieder twee jaar zijn er weer genoeg liefhebbers te vinden om deze klassieker als toertocht of als cyclo-sportive te rijden.

Op een rustige donderdagavond verzamel zich een dertigtal kilometervreters in de abdij van Ossendrecht. In de vroege vrijdagochtend vertrekt het hele gezelschap per bus naar Bordeaux. Al in de bus, en vooral bij het avondeten in Bordeaux komen de sterke verhalen weer los. Velen hadden vier jaar geleden al eens meegedaan, velen zijn routiniers van Parijs-Brest-Parijs, Wereldrandonneursbrevetten en kortere klassiekers. Daarnaast een aantal nieuwelingen in het veld. Om 4 uur beginnen al de eerste lodderige koppen uit de slaapkamers te verschijnen, en al snel zit de hele ploeg aan het ontbijt. Nadat iedereen de fietsen uit de voorraadkelder heeft bevrijd, gaat het in kolonne naar de start. Vanuit alle hoeken en gaten van Bordeaux duiken groepjes en pelotonnetjes op, allen op weg naar een bepaald punt. Om half 6 staan er al bijna duizend man en vrouw verzameld bij de start. Een enkeling gunt zich nog een kopje koffie, maar de meesten staan al opgesteld.

De nervositeit neemt toe als de organisatiewagens zich een weg naar voren banen. Samen met de Brabanders Jan en Jaap slaag ik erin om vooraan te staan. Om stipt half zes zet de meute zich in beweging. De eerste kilometers zijn geneutraliseerd, een goede positie handhaven is een kwestie van goed opletten en attent rijden. Nadat de neutralisatie is opgeheven breekt direkt de hel los. Ik zit in 20e positie. Al direkt beginnen de eerste rijders volle bak te rijden, meer dan 40 per uur. Ik bezie het 1-2km, maar merk dat ze van plan zijn zo door te gaan. Ik zeg Jan en Jaap dat ik dit te gek vindt, en laat me terugzakken naar de tweede groep. Op kop van de tweede groep probeert een ploegje van AS Poitou-Charentes met man en macht bij de eerste groep te komen, tevergeefs, ze rijden 'maar' 37km/u. Ik ga lekker halverwege de groep zitten. Bij Bordeaux-Parijs is het essentieel een goede, niet te snelle groep te vinden, Parijs is nog ver. Te ver voor sommigen. Een aantal rijders zijn het pelotonrijden niet gewend. Allereerst gaat er rechts een het gras in, probeert terug te sturen, en gaat neer. Even later waarschuwingen van de kant, gevaarlijke afdaling. Toch probeert er een malloot links van de weg het voorzichtige peloton in te halen. Hij ziet een haakse bocht te laat, en gaat op de natte weg vol in de remmen. Zelden heb ik iemand zo zien vallen. Hij trekt zijn hele fiets onderuit, en glijdt op zijn schouder weg. Later hoor ik dat er iemand met een sleutelbeenbreuk is uitgevallen..... Na nog een valpartij komt er wat rust in het peloton. Ik probeer zo zuinig mogelijk te rijden. Wel valt me op dat ik harder moet werken bergop. Ik heb alles bij me wat ik nodig heb tot onze verversingspost na 320km, de meesten rijden op bijna naakte racefietsen. Na zo'n 100km moet ik lossen uit de 2e groep. Niet erg, vooral niet opblazen. Nadat ik gestopt ben voor een foto komt het 3e peloton me achterop. Daarin de Friese routinier Sybren Zandstra.
Na 140km de eerste controle. Ik stempel snel, ga even naar de wc, en sla dan de hoek om naar de plaatselijke supermarkt. Beter eten en meer rust. Ik neem het ervan, bekijk vanaf een afstandje de drukte op de controle. Vier jaar geleden blies ik mezelf na die controle op, dus ik vertrek rustig, laat de jakkeraars maar rijden. In tegenstelling tot '96 zie ik Bordeaux-Parijs nu als een trainingsrit. Anderhalve maand later volgt de Merseyside 24hours, dus het is rustig inrijden. De hele dag probeer ik te genieten. Meestal lukt dit, alleen gooit een enkele keer een volgwagen roet in het eten.
Tegen de avond bereik ik de controle van Martizay. Hier staat onze bus. Ondanks het rustige rijden lig ik nog goed in koers. Als ik aankom is Jan nog op de controle, Jaap is als enige al door. Ik heb al behoorlijk gegeten als het pelotonnetje Nederlanders aankomt. Zij gaan nog eens uitgebreid dineren.
De avond en de nacht zijn voor mij normaal de mooiste gedeeltes van zo'n tocht. Rustig rijden zonder drukte aan je kop. Van '96 herinnerde ik me nog mooie, rustige ritten door de Franse bossen. Nu was alles anders. Bijna niemand rijdt solo, pelotonnetjes met enkele tientallen rijders worden vergezeld door een stoet volgwagens. Ik krijg het hiervan steeds meer op m'n zenuwen, ik kom niet tot rust. Mijn weerstand breekt helemaal als ik ingehaald wordt door een pelotonnetje, dat stayert achter een auto. Op het dak van deze auto..... een blerende geluidsinstallatie. Ik probeer van voren uit het groepje te komen, maar de bestuurder anticipeert hierop niet. Na zo'n vijf minuten wordt het me teveel. Ik stop en wacht een tijdje. Die wagen wil ik niet meer zien. Nog verschillende keren wordt ik ingehaald.
Even later wordt het helemaal nerveus op de weg, scheurende motoren, raggende organisatiewagens. Ik probeer de aandacht te trekken om mijn beklag te doen over de auto met geluidinstallatie, maar geen effect. Even later stop ik bij een motor langs de kant van de weg. Bij hem kan ik geen beklag doen, dat is zijn taak niet. Terwijl ik nog sta te praten met de motard, flitst de kopgroep van de cyclo-sportive langs. Deze mannen zijn 8 uur na mij vertrokken, en hebben me na nog geen 400km ingehaald, pure klasse. Zij zullen finishen in 18uur, een ongelofelijke tijd.
Bij de volgende controle laat ik het helemaal zitten. Mentaal op door de volgwagens. Ik doe een dutje.
Na een dik uur komt het Nederlandse pelotonnetje binnen. Ik blijf zitten. Zij eten, en doen een dutje.Als zij vertrekken volg ik hen. Het is goed koud buiten, maar na 5 minuten ben ik weer warm. Het begint net licht te worden, het mooiste gedeelte van de randonneursdag.
Na een uurtje wordt ik wat slaperig. Ik ken dit, twee keer eerder bleef ik zo doorrijden, en belandde ik in de berm. Nu niet dus. Ik stop en doe een hazeslaapje op het stuur. Bij de laatste controle zie ik de groep nog een keer. Ze zijn bijna klaar met hun ontbijt. Ik ontbijt met een paar Fransen. De rust heb ik teruggevonden. De kans op een snelle tijd is verkeken, dan had ik op de vorige controle sneller moeten zijn. Maar aan de andere kant weet ik dat ik de eindlimiet makkelijk kan halen. De rest van de rit gaat eigenlijk probleemloos. Ik verrijd me nog een keer, maar vind snel de weg terug. Vlak voor Parijs worden we nog via wat omwegen over wat heuvels gejaagd. Dat is leuk voor de wedstrijdrijders, kunnen ze nog een beslissing forceren, maar voor de modale randonneur valt het tegen. Steeds weer zie je bordjes richting Parijs in een andere richting wijzen. Ik maak me er echter niet meer druk om. In alle rust finish ik na 32uur45, 2uur45 later dan 4 jaar geleden. Was ik vorige keer enthousiast, nu heb ik een dubbel gevoel. De rit als zodanig is mooi en goed georganiseerd, maar alleen die verdomde volgwagens.
Voordat we weer de bus in kunnen moeten we eerst met de hele ploeg naar de prijsuitreiking. We krijgen een beker van zowat een meter hoog als grootste buitenlandse vereniging. Dat terwijl we 4 Fransen uit Lille en 2 Belgen in de groep hebben! In de bus proberen een paar man via een krakende wereldontvanger nog Nederland-Joegoslavie te volgen. De rest houdt het voor gezien en probeert de slaap in te halen.

JoostG schreef:Hij is bij mij ook op de agenda gezet. Mijn langste afstand is slechts 267km. Binnen een maand wil ik een keertje tussen de 350 en 400km solo rijden. Als dat lukt, dan is B-P een appeltje-eitje!