Beginnen op relatief latere leeftijd (20)
Hallo, dus ik ben van plan om vanaf volgend seizoen te beginnen koersen bij de beloften. Ik begin niet helemaal vanaf 0, ik heb namelijk van mijn 9 tot 14 jaar al competitie gereden (ik weet dat dit een groot verschil is met waar ik nu terecht ga komen, maar ik heb dus wel een goede basiskennis). Helaas kwam ik op mijn 14de in de puberteit terecht en verzeilde in een ongezonde levensstijl met drank en drugs.. Ik heb 4 jaar gerookt, tot mijn 18de (waar ik nu ongelooflijk veel spijt van heb). Vanaf dan ben ik gezonder beginnen leven en rij ik meerdere keren per week met de fiets. Ik ben bereid alles op te geven en er voor 100% voor te gaan. Nu is mijn vraag dus of ik nog kans maak om ooit prof te worden volgens jullie? En of er nog verhalen zijn van profs die een gelijkaardig traject hebben afgelegd ?
Douglas
14 aug 2018 06:08
Ik weet niet hoe oud jij nu bent maar Roglic is pas begonnen op zijn 21e. Een periode van drank en drugs hoeft geen structureel negatief effect te hebben. Veel profs hebben dit ook gecombineerd. Wel meestal pas aan het einde van hun carriere. 
Wist je overigens dat Roglic schansspringer is geweest?
Wist je overigens dat Roglic schansspringer is geweest?
o'7o
-
amclassic-fan
- Forum-lid HC
- Berichten: 24317
- Lid geworden op: 23 jun 2004 17:56
- Locatie: Leende
amclassic-fan
14 aug 2018 07:47
Lieuwe Westra heeft ook wel eens een feestje gedaan in de jaren dat hij niet of nauwelijks koerste. Of je prof kan worden hangt gewoon af van hoeveel talent je hebt en daar kom je maar op 1 manier achter, door er vol voor te gaan.
‘Whatever you do, those other fuckers are doing more.’
Jans
14 aug 2018 09:34
Opleiding/school in die tijd ook niet serieus genomen? Dan zou ik toch proberen om het opbouwen van het fietsen en opleiding te combineren. Als het wielrennen dn toch lastiger is dan je had verwacht, dan heb je over een jaar of drie misschien ook wat cursussen kunnen doen.
Eerlijk gezegd zou ik nooit zomaar alles opofferen in de hoop profwielrenner te worden, het is een heel zwaar leven, waarbij je constant ondergesneeuwd wordt door concurrentie, en alleen de allerbeste renners van de wereld komen in de schijnwerpers;
Maar als je heel erg je best doet, en heel veel talent hebt, mag je misschien wel knecht worden in een profploeg.
Dan krijg je een salaris wat ook maar net iets boven modaal is.
Vervolgens ben je na een paar jaar opgebruikt, mits je niet vroegtijdig door blessureleed moet afhaken, en staan er twintig jonge gastjes klaar om je rol als knecht over te nemen.
En dan sta je op straat, zonder diplomas en zonder ooit een vak geleerd te hebben.
Mijn advies is dus om gewoon je best te doen op school, een vak te leren waar werkgelegenheid in is en wat je leuk vindt, en in je vrije tijd lekker te koersen bij de amateurs.
Maar als je heel erg je best doet, en heel veel talent hebt, mag je misschien wel knecht worden in een profploeg.
Dan krijg je een salaris wat ook maar net iets boven modaal is.
Vervolgens ben je na een paar jaar opgebruikt, mits je niet vroegtijdig door blessureleed moet afhaken, en staan er twintig jonge gastjes klaar om je rol als knecht over te nemen.
En dan sta je op straat, zonder diplomas en zonder ooit een vak geleerd te hebben.
Mijn advies is dus om gewoon je best te doen op school, een vak te leren waar werkgelegenheid in is en wat je leuk vindt, en in je vrije tijd lekker te koersen bij de amateurs.
Gastheerg
14 aug 2018 11:11
Ergens vol voor gaan is toch niet zo erg? Alleen - en dat is met alles - is het wel verstandig op tijd de knoop door te hakken als het niks wordt.
We zijn al een maatschappij aan het bouwen die alleen nog uit reddingsboeien bestaat.
Ik heb na m'n dertigste nog een volledige HBO en een zware post academische opleiding gedaan naast een drukke baan en gezin.
Overigens ergens spijt van hebben lost niks op. Spijt ligt in het verleden en als je ergens vol voor wilt gaan is het verleden NIET relevant en is er maar 1 ding wat helpt: complete toewijding.
Maar los of iemand fysieke kwaliteiten heeft om prof te worden moet je dat leven niet onderschatten.
Ik reis graag en veel en zit in de positie dat ik dat ook kan. Alleen als prof reis je wel zonder je gezin, zonder je vrouw, zonder je kinderen. Vrienden buiten het fietsen heb je nauwelijks tijd voor.
Dat is een aspect wat ik persoonlijk nooit zou kunnen opbrengen. Ik ga graag alleen op pad maar ben ook graag bij m'n gezin. Gister lekker met elkaar 1,5 uur aan tafel en als prof had ik in een hotel in Heerenveen gelegen.
Samen met een stikkende ploegmaat op de kamer die waarschijnlijk naar z'n vriendin zit te appen dat hij met een stinkende ploegmaat op de kamer ligt.
Als een zus bevalt zit je in het buitenland. Als oma begraven wordt zit je in een trainingskamp. Als je vader jubileert zit je op de Ventoux.
De wereld van je sociale omgeving gaat totaal aan je voorbij en al die mooie sociale media helpt daar echt geen zier aan. Je wilt de net geboren baby van je zus vasthouden, je vader een hug geven als hij dat gouden horloge heeft gekregen. Je wilt je oma de laatste eer bewijzen.
Dan de malligheid om iedere keer weer de pers te woord staan? Ik ben ook wel eens geïnterviewd voor hobby en werk. Een keertje is wel leuk maar iedere keer die media? Moet je ook maar zin in hebben.
Een keertje in de kou of hitte fietsen is niet zo erg. Het gevoel van seizoenen voegt voor velen wat toe.
Maar 6 etappes in de natte sneeuw? Of 3 bergetappes in de 35 graden?
Een paar keer per jaar het behang eraf. Of nog erger stevige breuken.
Toewijding is meer dan gezond leven en hard trainen. Het is ook voor DAT leven kiezen!
Kan en wil iemand dat: vol voor gaan en ALLES moet dan aan de kant!
Gaat het niet lukken? Op tijd stoppen. Eenvoudig baantje (uiteraard kan je tegen die tijd niet te kritisch zijn) zoeken en een opleiding volgen. Een studie naast werk is ook zwaar, maar apennootjes in vergelijking met het leven van een prof!
We zijn al een maatschappij aan het bouwen die alleen nog uit reddingsboeien bestaat.
Ik heb na m'n dertigste nog een volledige HBO en een zware post academische opleiding gedaan naast een drukke baan en gezin.
Overigens ergens spijt van hebben lost niks op. Spijt ligt in het verleden en als je ergens vol voor wilt gaan is het verleden NIET relevant en is er maar 1 ding wat helpt: complete toewijding.
Maar los of iemand fysieke kwaliteiten heeft om prof te worden moet je dat leven niet onderschatten.
Ik reis graag en veel en zit in de positie dat ik dat ook kan. Alleen als prof reis je wel zonder je gezin, zonder je vrouw, zonder je kinderen. Vrienden buiten het fietsen heb je nauwelijks tijd voor.
Dat is een aspect wat ik persoonlijk nooit zou kunnen opbrengen. Ik ga graag alleen op pad maar ben ook graag bij m'n gezin. Gister lekker met elkaar 1,5 uur aan tafel en als prof had ik in een hotel in Heerenveen gelegen.
Samen met een stikkende ploegmaat op de kamer die waarschijnlijk naar z'n vriendin zit te appen dat hij met een stinkende ploegmaat op de kamer ligt.
Als een zus bevalt zit je in het buitenland. Als oma begraven wordt zit je in een trainingskamp. Als je vader jubileert zit je op de Ventoux.
De wereld van je sociale omgeving gaat totaal aan je voorbij en al die mooie sociale media helpt daar echt geen zier aan. Je wilt de net geboren baby van je zus vasthouden, je vader een hug geven als hij dat gouden horloge heeft gekregen. Je wilt je oma de laatste eer bewijzen.
Dan de malligheid om iedere keer weer de pers te woord staan? Ik ben ook wel eens geïnterviewd voor hobby en werk. Een keertje is wel leuk maar iedere keer die media? Moet je ook maar zin in hebben.
Een keertje in de kou of hitte fietsen is niet zo erg. Het gevoel van seizoenen voegt voor velen wat toe.
Maar 6 etappes in de natte sneeuw? Of 3 bergetappes in de 35 graden?
Een paar keer per jaar het behang eraf. Of nog erger stevige breuken.
Toewijding is meer dan gezond leven en hard trainen. Het is ook voor DAT leven kiezen!
Kan en wil iemand dat: vol voor gaan en ALLES moet dan aan de kant!
Gaat het niet lukken? Op tijd stoppen. Eenvoudig baantje (uiteraard kan je tegen die tijd niet te kritisch zijn) zoeken en een opleiding volgen. Een studie naast werk is ook zwaar, maar apennootjes in vergelijking met het leven van een prof!
-
ophetkantje
- Forum-lid
- Berichten: 2213
- Lid geworden op: 06 jan 2011 09:05
ophetkantje
14 aug 2018 13:45
Lees zeker ook het levensverhaal van Steven Rooks eens,
Ach, ik zeg ook maar wat
Nou, ik heb de biografie van Lieuwe gelezen, het was een wonder dat ie nog in leven was na zijn drank en pillen periode. Toen ie weer ging fietsen bakte ie er nog weinig van, pas toen de 30 kilo overgewicht eraf was kwam zijn talent weer naar boven.amclassic-fan schreef: ↑14 aug 2018 07:47 Lieuwe Westra heeft ook wel eens een feestje gedaan in de jaren dat hij niet of nauwelijks koerste. Of je prof kan worden hangt gewoon af van hoeveel talent je hebt en daar kom je maar op 1 manier achter, door er vol voor te gaan.
"Kijk hem daar nu harken op z'n buitenblad met z'n mijnwerkersgezicht."
Als 14 jarige ging je op woensdag 2 uurtjes fietsen/spelen en reed je in het weekend een wedstrijd . Nu zal je racen tegen jongens die 20 tot 40 uur per week op een fiets zitten. En ipv 30 minuten wedstrijd ga je 3 tot 4 uren koersen. En ipv 25 renners start je met 150. Dat is een heel andere sport dan 5 jaar geleden.
Maar idd: 5 jaar in peletonnetjes gereden hebben is een in ieder geval een voordeel. Met wat geluk zal je lichaam en je verstand zich weer de inspanning en concentratie herinneren die je nodig hebt om racen. Misschien voelt het als thuiskomen.
Een jaar geleden mocht mijn jongste zoon toen 16 jaar - in ieder geval tot mijn verbazing - mee met de Belgische nationale selectie. Op een infomoment startten ze met de melding dat van de 10 jongens van zijn leeftijd die de wielerbond als talentvol zag, er misschien eentje is die in zijn leven wat geld zal verdienen met wielrennen. Als ze voetballers waren daarentegen... Dus ook al zit je bij 16 jarige bij de beteren dan nog is de kans op prof worden zeer laag.
Dus zeggen dat jij die jaren niet gekoerst hebt prof kan worden is zowat onmogelijk (Misschien is zeggen onwaarschijnlijk beter).
Maar een antwoord vinden is simpel: doe een inspanningstest met vo2max meting: boven 65 en het kan misschien. Dan is op zijn minst je hart/longen in staat om mee te kunnen tot aan de meet. En dan moet je nog iets vinden waarin je beter bent dan de rest; sprint, bergoprijden, tijdrijden, bergop sprinten...
Van wat ik zie is 'alles er voor doen' niet de goede weg. Je moet ook iets anders doen. Je zo organiseren dat je wel iets anders doet. Want misschien als belofte met 40 uren trainen wordt je een goede belofte: je verbruikt eventueel al je ruimte voor progressie op en kan nooit een goede prof worden.
Dus zolang er niemand komt die voor jou beslist dat het de moeite is er 'alles voor te doen' doe je dat dus beter niet. En ondertussen zorg je voor een ander plan in het leven....
En wat anderen hier zeggen over dat weg van huis niet plezant is; de renners die ik ken genieten van op pad zijn en in hotels slapen. En de weinige ex profs die ik ken vonden dat nog altijd de beste periode in hun leven (al waren er ook die als amateur op kermiskoersen meer verdienden dat als 3de range prof).
Maar zoek dus in de eerste plaats terug het plezier van fietsen. En wees niet bang er snel afgereden te worden....
Maar idd: 5 jaar in peletonnetjes gereden hebben is een in ieder geval een voordeel. Met wat geluk zal je lichaam en je verstand zich weer de inspanning en concentratie herinneren die je nodig hebt om racen. Misschien voelt het als thuiskomen.
Een jaar geleden mocht mijn jongste zoon toen 16 jaar - in ieder geval tot mijn verbazing - mee met de Belgische nationale selectie. Op een infomoment startten ze met de melding dat van de 10 jongens van zijn leeftijd die de wielerbond als talentvol zag, er misschien eentje is die in zijn leven wat geld zal verdienen met wielrennen. Als ze voetballers waren daarentegen... Dus ook al zit je bij 16 jarige bij de beteren dan nog is de kans op prof worden zeer laag.
Dus zeggen dat jij die jaren niet gekoerst hebt prof kan worden is zowat onmogelijk (Misschien is zeggen onwaarschijnlijk beter).
Maar een antwoord vinden is simpel: doe een inspanningstest met vo2max meting: boven 65 en het kan misschien. Dan is op zijn minst je hart/longen in staat om mee te kunnen tot aan de meet. En dan moet je nog iets vinden waarin je beter bent dan de rest; sprint, bergoprijden, tijdrijden, bergop sprinten...
Van wat ik zie is 'alles er voor doen' niet de goede weg. Je moet ook iets anders doen. Je zo organiseren dat je wel iets anders doet. Want misschien als belofte met 40 uren trainen wordt je een goede belofte: je verbruikt eventueel al je ruimte voor progressie op en kan nooit een goede prof worden.
Dus zolang er niemand komt die voor jou beslist dat het de moeite is er 'alles voor te doen' doe je dat dus beter niet. En ondertussen zorg je voor een ander plan in het leven....
En wat anderen hier zeggen over dat weg van huis niet plezant is; de renners die ik ken genieten van op pad zijn en in hotels slapen. En de weinige ex profs die ik ken vonden dat nog altijd de beste periode in hun leven (al waren er ook die als amateur op kermiskoersen meer verdienden dat als 3de range prof).
Maar zoek dus in de eerste plaats terug het plezier van fietsen. En wees niet bang er snel afgereden te worden....
-
anderson99
- Forum-lid
- Berichten: 649
- Lid geworden op: 02 jul 2015 21:03
Sorry ik zal wel Spartaans opgevoed wat is dit voor een goedkope GTST drama verhaal.Gastheerg schreef: ↑14 aug 2018 11:11 Ergens vol voor gaan is toch niet zo erg? Alleen - en dat is met alles - is het wel verstandig op tijd de knoop door te hakken als het niks wordt.
We zijn al een maatschappij aan het bouwen die alleen nog uit reddingsboeien bestaat.
Ik heb na m'n dertigste nog een volledige HBO en een zware post academische opleiding gedaan naast een drukke baan en gezin.
Overigens ergens spijt van hebben lost niks op. Spijt ligt in het verleden en als je ergens vol voor wilt gaan is het verleden NIET relevant en is er maar 1 ding wat helpt: complete toewijding.
Maar los of iemand fysieke kwaliteiten heeft om prof te worden moet je dat leven niet onderschatten.
Ik reis graag en veel en zit in de positie dat ik dat ook kan. Alleen als prof reis je wel zonder je gezin, zonder je vrouw, zonder je kinderen. Vrienden buiten het fietsen heb je nauwelijks tijd voor.
Dat is een aspect wat ik persoonlijk nooit zou kunnen opbrengen. Ik ga graag alleen op pad maar ben ook graag bij m'n gezin. Gister lekker met elkaar 1,5 uur aan tafel en als prof had ik in een hotel in Heerenveen gelegen.
Samen met een stikkende ploegmaat op de kamer die waarschijnlijk naar z'n vriendin zit te appen dat hij met een stinkende ploegmaat op de kamer ligt.
Als een zus bevalt zit je in het buitenland. Als oma begraven wordt zit je in een trainingskamp. Als je vader jubileert zit je op de Ventoux.
De wereld van je sociale omgeving gaat totaal aan je voorbij en al die mooie sociale media helpt daar echt geen zier aan. Je wilt de net geboren baby van je zus vasthouden, je vader een hug geven als hij dat gouden horloge heeft gekregen. Je wilt je oma de laatste eer bewijzen.
Dan de malligheid om iedere keer weer de pers te woord staan? Ik ben ook wel eens geïnterviewd voor hobby en werk. Een keertje is wel leuk maar iedere keer die media? Moet je ook maar zin in hebben.
Een keertje in de kou of hitte fietsen is niet zo erg. Het gevoel van seizoenen voegt voor velen wat toe.
Maar 6 etappes in de natte sneeuw? Of 3 bergetappes in de 35 graden?
Een paar keer per jaar het behang eraf. Of nog erger stevige breuken.
Toewijding is meer dan gezond leven en hard trainen. Het is ook voor DAT leven kiezen!
Kan en wil iemand dat: vol voor gaan en ALLES moet dan aan de kant!
Gaat het niet lukken? Op tijd stoppen. Eenvoudig baantje (uiteraard kan je tegen die tijd niet te kritisch zijn) zoeken en een opleiding volgen. Een studie naast werk is ook zwaar, maar apennootjes in vergelijking met het leven van een prof!
Wat zwaar zeg misschien moet je de documentaire zien van een marathon loper niks geen leuke hoteletje en een kok die je eten maakt met een masseur. Moet je allemaal zelf doen geld zelf bekostigen voor een hoogte stage en eten wat pot schaft geen lekkere pastas. Zit je in Kenia zonder internet op een Berg kleren wassen met de hand 7 in de ochtend trainen slapen weer trainen.