Gran Fondo New York
Geplaatst: 21 mei 2019 04:21
Afgelopen zondag was het voor mij dan zo ver, het doel van dit voorjaar: de Gran Fondo New York. Eind 2018 had ik na wat wikken en wegen mij ingeschreven voor de GFNY zodat ik iets had om voor te trainen. Met het starten van een nieuwe job in januari was wat externe motivatie welkom, dus ik had als doel gesteld om heb binnen de 6u te doen (goud volgens cyclobrevet.nl) om voor wat extra motivatie te zorgen. Het plan was om door de weeks in de avond een paar keer per week een uurtje op Zwift te fietsen en in het weekend wat langere ritjes buiten te maken zodat ik optimaal geprepareerd aan de start van de 160 km (ofwel 100 mijl) op de George Washington Bridge zou staan. Uiteindelijk is het Zwiften wel goed gelukt, maar de langere ritjes zijn vooral in de afgelopen anderhalve maand regelmatig in het water gevallen door het zeer matige voorjaarsweer.
De zondag voor de race regende het nog de hele dag en op maandag was het met 6 graden behoorlijk guur, maar het weer klaarde gelukkig op richting het weekend toe en het werd uiteindelijk een zonovergoten weekend. Eerst op zaterdag rugnummers en een (mager gevulde) goodiebag ophalen op het finishterrein net over de Hudson in Fort Lee, NJ. De organisatie pakt het allemaal professioneel aan en het was allemaal groots en ruim opgezet. Na het passen van het verplichte shirtje, de maat M zat als gegoten, weer terug naar Manhattan gefietst en de rest van de middag van het lekkere weer genoten in het park.
Het finishterrein in Fort Lee op zaterdag.
Op de dag van de race zelf ging de wekker erg vroeg. Start was op het benedendek van de George Washington brug, dat normaal gezien exclusief het terrein is voor auto's, maar speciaal voor deze gelegenheid afgesloten was voor gemotoriseerd verkeer. Start was om 7u, de oprit naar de brug ging dicht om 6.15 en de organisatie adviseerde om voor 5.30 bij de start te zijn... Dat vond ik een beetje te gortig, dus ik was uiteindelijk om iets 5.50 bij de oprit naar de brug en na wat schuifelen rond 6.15 in het startvak. Toen was het dus drie kwartier wachten en ik was erg blij met mijn knie- en armstukken en het regenjasje tegen de wind, ik heb veel mensen zien staan bibberen van de kou.
Oplijnen op de GW brug
Nadat het Amerikaanse volkslied live was gezonden ging de race stipt om 7u van start en 2 minuten later rolde ik over de startlijn. Het begin ging over brede wegen en men ging rustig van start, dus je kan gerust nog wat later aankomen bij de start en achteraan het startvak beginnen, in de eerste 4 kilometer kan je veel plekken goedmaken. De eerste 15k gingen op en af door de Palisades langs de Hudson en er werd lekker tempo gemaakt. Om het binnen de 6u te rijden moest ik op een gemiddelde van 27 km/u uitkomen (160 km met 2900 hm) en na het eerste half uurtje stond de teller op ruim 33 gemiddeld: ik liep alvast voor op schema.
Het uitgestrekte peloton door de Palisades.
Na het eerste klimmetje van de dag en een afdaling was de eerste pleisterplaats van de dag al, maar omdat ik lekker in het wiel zat ben ik er gewoon aan voorbij gegaan. De eerste 64 kilometer gingen bleven op en af gaan maar door de drukte lukte het uitstekend om van anderen te profiteren. Op km 64 stond de eerste serieuze klim van de dag op het menu: Bear Mountain. Het was naar boven en via dezelfde weg weer naar beneden, dus net toen ik begon aan de klim kwamen de wedstrijdrijders weer naar beneden gezeild (de winnaar finishte uiteindelijk in 4h19). Bear Mountain zelf was met zijn 6 km ook meteen de langste van de dag, maar had een zeer schappelijk stijgingspercentage van 5.1% en 10% max. Bovenop even snel een pitstop gemaakt om wat extra proviand in te slaan en water bij te vullen, alles wat je maar zou kunnen wensen (qua eten en drinken dan) lag daar klaar om gepakt te worden. Veel mensen namen ook de tijd om daar maximaal gebruik van te maken, maar ik ging weer snel door om zo min mogelijk tijd te verliezen (uiteindelijk 3 minuten van de totale tijd stil gestaan).
De top van Bear Mountain, ik heb niet echt de tijd genomen om van het uitzicht te genieten.
Bovenop Bear mountain stond de teller nog steeds op 30 gemiddeld, dus dat gaf de burger moed. Snel de afzink van Bear Mountain in en nog wat herstellen. Ik vind van mijzelf dat ik altijd wel redelijk conservatief naar beneden ga, dus zeker niet zoals een Alaphillipe of Nibali, maar het overgrote deel van de deelnemers ging wel heel erg behoudend naar beneden... Altijd jammer als je moet remmen in een afdaling doordat er iemand voor je zit en je er niet langs kan. Maar uiteindelijk was de afdaling ook met zulk klein oponthoud zo weer voorbij en kon het tweede deel beginnen. In de voorbeschouwing van het parcours werd al verteld dat het tweede deel van het parcours zwaarder zou zijn dan de eerste helft, dus de opgebouwde marge kon nog wel eens van pas komen.
Direct onderaan Bear Mountain (km 80) ging het meteen weer omhoog en zo bleef het volgende 35k op en af gaan. Hier heb ik wel een behoorlijk jasje uit gedaan en merkte wel dat het energieniveau aan het zakken was. Snel een gelletje genomen en even later nog 1, om te redden wat er te redden viel. Aan het einde van de heuveltjes was weer een pleisterplaats, maar omdat ik wist dat er zo'n 20k vlak aan zat te komen ben ik daaraan voorbij gegaan om in het groepje te blijven hangen waar ik op dat moment in zat. Na wat geprofiteerd te hebben werd mij duidelijk gemaakt door de patron van het groepje dat ik ook wel een beetje mee moest doen. Dus ik heb er nog een zeer bescheiden kopbeurtje uit weten te persen, maar op de molshoop die daar direct op volgde moest ik ze laten gaan. Ik zag ze op een meter of 30/40 voor mij rijden en dat ze een beetje naar elkaar keken, dus met nog een inspanning weer naar ze toe gereden en nog wat anderen in mijn wiel meegenomen en toen nog een paar kilometer uit de wind kunnen zitten.
Toen had ik nog een spreekwoordelijk jasje uitgedaan en op de 1 na laatste klim van de dag, 20 km voor de streep, ging ik behoorlijk op een hoop. Toen was het enige wat ik kon doen op de 28 schakelen en zo soepel mogelijk omhoog rijden, alles om te voorkomen dat de kramp in de Musculus vastus medialis er echt helemaal in zou schieten. Bijna boven werd ik ingehaald de jongens die ik eerder terug had gereden naar het groepje, dus ik kreeg nog een welkom zetje van ze en het gebaar dat ik moest aanhaken, maar dat zat er niet meer in. Eenmaal boven was het na een korte afdaling nog 10k op en af en daarna nog een kort klimmetje naar de finish. Dit was weer wat bekender terrein, dus dat hielp wel om de gang er zo goed mogelijk in te houden. Ik wist dat het laatste stukje omhoog bijna voorbij zou zijn bij de haarspeldbocht, waarin ze tussen alle gaten in het wegdek ook nog wat asfalt hadden gelegd, maar een laatste poging om er iets van een versnelling uit te persen zat er niet meer in. Gelukkig liep het naar de finishstreep toe nog een beetje af waardoor ik toch nog met iets van snelheid over de meet kwam.
Uiteindelijk was de marge als sneeuw voor de zon gesmolten, maar ik hield op de streep nog voldoende over om binnen de 6u te finishen, resultaat: 5:50 als officiële tijd een een medaille.
Iedereen is een winnaar hier in de USA!
Samengevat: toffe rit om te doen, uitstekend georganiseerd, goeie voorzieningen onderweg, alle kruispunten door politie afgezet, heel erg commercieel. Leuk als je in de buurt bent, maar ik zou er niet speciaal voor naar New York voor vliegen.
De zondag voor de race regende het nog de hele dag en op maandag was het met 6 graden behoorlijk guur, maar het weer klaarde gelukkig op richting het weekend toe en het werd uiteindelijk een zonovergoten weekend. Eerst op zaterdag rugnummers en een (mager gevulde) goodiebag ophalen op het finishterrein net over de Hudson in Fort Lee, NJ. De organisatie pakt het allemaal professioneel aan en het was allemaal groots en ruim opgezet. Na het passen van het verplichte shirtje, de maat M zat als gegoten, weer terug naar Manhattan gefietst en de rest van de middag van het lekkere weer genoten in het park.
Het finishterrein in Fort Lee op zaterdag.
Op de dag van de race zelf ging de wekker erg vroeg. Start was op het benedendek van de George Washington brug, dat normaal gezien exclusief het terrein is voor auto's, maar speciaal voor deze gelegenheid afgesloten was voor gemotoriseerd verkeer. Start was om 7u, de oprit naar de brug ging dicht om 6.15 en de organisatie adviseerde om voor 5.30 bij de start te zijn... Dat vond ik een beetje te gortig, dus ik was uiteindelijk om iets 5.50 bij de oprit naar de brug en na wat schuifelen rond 6.15 in het startvak. Toen was het dus drie kwartier wachten en ik was erg blij met mijn knie- en armstukken en het regenjasje tegen de wind, ik heb veel mensen zien staan bibberen van de kou.
Oplijnen op de GW brug
Nadat het Amerikaanse volkslied live was gezonden ging de race stipt om 7u van start en 2 minuten later rolde ik over de startlijn. Het begin ging over brede wegen en men ging rustig van start, dus je kan gerust nog wat later aankomen bij de start en achteraan het startvak beginnen, in de eerste 4 kilometer kan je veel plekken goedmaken. De eerste 15k gingen op en af door de Palisades langs de Hudson en er werd lekker tempo gemaakt. Om het binnen de 6u te rijden moest ik op een gemiddelde van 27 km/u uitkomen (160 km met 2900 hm) en na het eerste half uurtje stond de teller op ruim 33 gemiddeld: ik liep alvast voor op schema.
Het uitgestrekte peloton door de Palisades.
Na het eerste klimmetje van de dag en een afdaling was de eerste pleisterplaats van de dag al, maar omdat ik lekker in het wiel zat ben ik er gewoon aan voorbij gegaan. De eerste 64 kilometer gingen bleven op en af gaan maar door de drukte lukte het uitstekend om van anderen te profiteren. Op km 64 stond de eerste serieuze klim van de dag op het menu: Bear Mountain. Het was naar boven en via dezelfde weg weer naar beneden, dus net toen ik begon aan de klim kwamen de wedstrijdrijders weer naar beneden gezeild (de winnaar finishte uiteindelijk in 4h19). Bear Mountain zelf was met zijn 6 km ook meteen de langste van de dag, maar had een zeer schappelijk stijgingspercentage van 5.1% en 10% max. Bovenop even snel een pitstop gemaakt om wat extra proviand in te slaan en water bij te vullen, alles wat je maar zou kunnen wensen (qua eten en drinken dan) lag daar klaar om gepakt te worden. Veel mensen namen ook de tijd om daar maximaal gebruik van te maken, maar ik ging weer snel door om zo min mogelijk tijd te verliezen (uiteindelijk 3 minuten van de totale tijd stil gestaan).
De top van Bear Mountain, ik heb niet echt de tijd genomen om van het uitzicht te genieten.
Bovenop Bear mountain stond de teller nog steeds op 30 gemiddeld, dus dat gaf de burger moed. Snel de afzink van Bear Mountain in en nog wat herstellen. Ik vind van mijzelf dat ik altijd wel redelijk conservatief naar beneden ga, dus zeker niet zoals een Alaphillipe of Nibali, maar het overgrote deel van de deelnemers ging wel heel erg behoudend naar beneden... Altijd jammer als je moet remmen in een afdaling doordat er iemand voor je zit en je er niet langs kan. Maar uiteindelijk was de afdaling ook met zulk klein oponthoud zo weer voorbij en kon het tweede deel beginnen. In de voorbeschouwing van het parcours werd al verteld dat het tweede deel van het parcours zwaarder zou zijn dan de eerste helft, dus de opgebouwde marge kon nog wel eens van pas komen.
Direct onderaan Bear Mountain (km 80) ging het meteen weer omhoog en zo bleef het volgende 35k op en af gaan. Hier heb ik wel een behoorlijk jasje uit gedaan en merkte wel dat het energieniveau aan het zakken was. Snel een gelletje genomen en even later nog 1, om te redden wat er te redden viel. Aan het einde van de heuveltjes was weer een pleisterplaats, maar omdat ik wist dat er zo'n 20k vlak aan zat te komen ben ik daaraan voorbij gegaan om in het groepje te blijven hangen waar ik op dat moment in zat. Na wat geprofiteerd te hebben werd mij duidelijk gemaakt door de patron van het groepje dat ik ook wel een beetje mee moest doen. Dus ik heb er nog een zeer bescheiden kopbeurtje uit weten te persen, maar op de molshoop die daar direct op volgde moest ik ze laten gaan. Ik zag ze op een meter of 30/40 voor mij rijden en dat ze een beetje naar elkaar keken, dus met nog een inspanning weer naar ze toe gereden en nog wat anderen in mijn wiel meegenomen en toen nog een paar kilometer uit de wind kunnen zitten.
Toen had ik nog een spreekwoordelijk jasje uitgedaan en op de 1 na laatste klim van de dag, 20 km voor de streep, ging ik behoorlijk op een hoop. Toen was het enige wat ik kon doen op de 28 schakelen en zo soepel mogelijk omhoog rijden, alles om te voorkomen dat de kramp in de Musculus vastus medialis er echt helemaal in zou schieten. Bijna boven werd ik ingehaald de jongens die ik eerder terug had gereden naar het groepje, dus ik kreeg nog een welkom zetje van ze en het gebaar dat ik moest aanhaken, maar dat zat er niet meer in. Eenmaal boven was het na een korte afdaling nog 10k op en af en daarna nog een kort klimmetje naar de finish. Dit was weer wat bekender terrein, dus dat hielp wel om de gang er zo goed mogelijk in te houden. Ik wist dat het laatste stukje omhoog bijna voorbij zou zijn bij de haarspeldbocht, waarin ze tussen alle gaten in het wegdek ook nog wat asfalt hadden gelegd, maar een laatste poging om er iets van een versnelling uit te persen zat er niet meer in. Gelukkig liep het naar de finishstreep toe nog een beetje af waardoor ik toch nog met iets van snelheid over de meet kwam.
Uiteindelijk was de marge als sneeuw voor de zon gesmolten, maar ik hield op de streep nog voldoende over om binnen de 6u te finishen, resultaat: 5:50 als officiële tijd een een medaille.
Iedereen is een winnaar hier in de USA!
Samengevat: toffe rit om te doen, uitstekend georganiseerd, goeie voorzieningen onderweg, alle kruispunten door politie afgezet, heel erg commercieel. Leuk als je in de buurt bent, maar ik zou er niet speciaal voor naar New York voor vliegen.
