Schwarzwald Super 2019
Geplaatst: 29 aug 2019 23:55
Zondag 25 augustus 2019 was de Schwarzwald Super. Mijn wedervaren wil ik voor geïnteresseerden graag hierbij delen.
Schwarzwald Super 2019, pffffffffff
Ergens vorig jaar vertelde mijn eega mij naar aanleiding van een radio programma op Radio Nacional de España dat ze wel eens een keer naar het Zwarte Woud wilde.
Daar was ik een paar jaar geleden al eens een keer geweest en kende dus al een flink aantal beklimmingen.
Maar ik had ook wel het een en ander gelezen over de Schwarzwald Super. Een niet misselijke tocht met 4 afstanden. Bronze (110 km /3100 hm), Silber (175 km / 4700 hm), Katzengold (225 km / 5600 hm) en Gold (260 km / 6500 hm). Met een beetje gunstige planning zouden wij daar zijn. Dus, inschrijven.
Het is een toertocht, geen cyclo met tijdsmeting en heel belangrijk, geen scherpe, voor mij onhaalbare limieten.
In een vlaag van enthousiasme had ik bij inschrijving maar gezegd dat ik voor de Gold route zou gaan. De organisatie geeft immers duidelijk aan dat dit tot niets verplicht en je onderweg van route kan veranderen.
Op betreffende zondag is het tussen 05:30 en 06:00 uur starten. Licht is verplicht. Ik moet zeggen dat iedereen die ik zie zich daar ook keurig aan houdt. Er wordt warm, ja gewoon heel heet weer afgegeven.
In het aarde donker rijden we weg. Een zee van lichtjes rijdt de eerste klim op, de Kreuzweg of de Sirnitz Sattel voor de eerste 700 hm naar 1080 m. Helaas merk ik in het donker te laat dat mijn fietscomputertje wat scheef in de houder is komen te zitten waardoor deze een kwartier niets registreert. Ik doe het nog met zo’n computertje dat je niet hoeft op te laden maar met een batterijtje wat gewoon bijna een klein jaar meegaat maar dan moet het dus wel goed in de houder zitten. Een Sigma Rox 6 in dit geval.
Niet getreurd, doorgaan en na een uurtje genieten van de zonsopkomst.
Afdalen naar Badenweiler waar gelijk de eerste bevoorrading is. De organisatie heeft besloten dat er geen sportdrank, energierepen of wat een fietser ook zoal nodig heeft bij een bevoorrading voorhanden is. Gelukkig was dit wel duidelijk vooraf bekend en had ik dus zelf het nodige bij. Nee, alle bevoorradingen bestaan uit regionaal, volstrekt biologisch, vooral milieuvriendelijk en verantwoord voedsel. Bij de eerste bevoorrading staat dus s’ochtends vroeg een kok een of ander aardappelgerecht te bakken. Nee, dank u! Waarschijnlijk verzonnen door een soort “red de aarde, terug naar het holbewoner tijdperk” beweging. Allemaal niet echt negatief bedoeld hoor maar doorschieten en overdrijven in dit soort zaken is ook een kunst.
We gaan de volgende berg maar op, dat is de hochblauen, 1165 m / 820 hm. Een pittige klim met stukken van 11%. Boven gekomen moet je zelf een stempeltje op de controle kaart zetten. Stempeltje hangt aan een boom met een plankje.
Deze tocht werkt nog met stempelkaarten. Wel heel erg leuk. Je hebt een kaart met aan de ene kant de stempels voor de Gold route en aan de andere kant de stempels voor Katzengold en zo ook een kaart voor Silber en Bronze. Bij de bevoorradingen en op een paar andere punten moet je stempels verzamelen. Meestal moet je zelf stempelen. Je kan steeds alle routes afstempelen zodat je altijd van route kan switchen bij de routesplitsingen.
Nu gaat het naar beneden richting Tegernau om daarna de Pfaffenberg op te gaan. Het is inmiddels warm geworden, de zon brand ongenadig. Het gaat nu continue op en af, door smalle weggetjes die ikzelf nooit op geen enkele kaart had ontdekt. Het is op veel stukken steil, dubbele cijfers. Soms gaat de route door bossen. Prachtig en het geeft verkoeling. Er is een klim naar de Weisenbachsattel (Hochkopf), fantastich mooi maar……. de Weisenbachsattel, die had ik toch een paar jaar geleden al eens gedaan en die viel toch wel mee? Echter niet via deze voor mij onbekende maar o zo mooie weg.
Het fijne is dat de wegen van uitstekende kwaliteit zijn. Geen Ardennen achtige verschrikkingen. Af en toe zijn er stukken gerepareerd maar geen gaten, keurig onderhouden. Zouden deze wegenbouwers niet eens een paar maanden aan de Ardennen uitgeleend kunnen worden?
Via Rotes Kreuz en Aulemer Kreuz gaat het naar de Rinken op 1200 m. Ongeveer om de 30 a 40 km is er een bevoorrading met steeds weer het milieuvriendelijk, biologisch en verantwoord voedsel. Aan drank is er water en een soort rode ijsthee. Ik heb in een paar diepvrieszakjes wat Isostar poeder meegenomen. Dat is makkelijk, water erbij en ik heb sportdrank.
De klim naar de Rinken is steil, stukken zitten niet gewoon in de dubbele cijfers maar ver daarin. Daar is nog de laatste bevoorrading voor de Silber route. Ik ben al behoorlijk gekookt door de hitte en de steile onregelmatige beklimmingen. Het is zo tegen de 35 graden in de schaduw. Enige regelmaat in beklimmingen heeft er nog niet ingezeten, het is steeds steil en onregelmatig.
Ik kijk op het hoogteprofiel kaartje wat ik meegenomen heb. En zie dat hierna een lange afdaling komt, zelfs een gevaarlijke afdaling. Daar verheug ik mij nu op. Afdalen is precies wat ik nodig heb.
Helaas, pindakaas, het feest gaat niet door. Het blijkt dat na de bevoorrading nog zeker 200 hoogtemeters doorgeklommen moet worden. Blij gemaakt met een dooie mus.
Maar dan volgt er een lange afdaling naar Oberried. Daar zit bijna twee kilometer onverhard in maar zelfs deze weg is prima onderhouden. Bij Oberried is de splitsing met de Silber route. Ik twijfel, ben al behoorlijk gaar maar besluit toch de route voor Katzengold / Gold op te gaan.
Daar moeten we de Thurner op. Volslagen onbekend voor mij. Nee, niet via de brede goed lopende geleidelijke weg maar een eindje verder via een smalle oudere weg die ze de de Spirzenstraβe noemen. Prima geasfalteerd, dat wel maar compleet open terrein, de zon heeft vrij spel. Vergeet 35 graden in de schaduw, het is super steil, vergeet denken in 10 of 11%, na afloop als ik het profiel terug zoek zie ik hele stukken tussen de 16 en 21%. Ik ben bezig aan mijn zwanenzang. Zo veel moge duidelijk zijn.
Eindelijk boven gekomen is er bevoorrading en ik zijg neer op een bankje. Kan niet meer. Het is even na drie uur in de middag en ik heb er 170 km opzitten. Drink mijn bidonnen leeg, eet iets zout wat ik bij heb. Maar wat nu? Ik heb het er nog met een andere deelnemer over die uit Freiburg komt en de Thurner over deze route goed kent. Hij zegt “Wenn Sie an der Thurner sind, ist sogar ein Kilometer die Hölle” en dat kan ik alleen maar beamen. Zelfs één kilometer van de Thurner is als een hel.
Voor de Gold route komt nu de Kandel van de zware kant en dus nog 90 km. Hierna is er ook de splitsing met de Katzengold route. Die gaat wel over de panoramastraβe die er volgens de route beschrijving dit jaar voor het eerst in zou zitten en heel erg mooi zou moeten zijn, een belevenis. Nog 55 km en alleen de Schauinsland.
Na een dik half uur gezeten te hebben neem ik de beslissing, doet wel een beetje pijn maar het is realistisch. Het wordt Katzengold.
Ik drink nog een half bekertje koffie wat voorhanden blijkt te zijn en waar ik zo waar wat van opknap en ga verder.
Inderdaad is de panoramastraβe zeker geen straf om te fietsen en het blijkt dat Ik niet de enige ben die na de Thurner de beslissing heeft genomen om de ambitie voor de Gold route te laten voor wat het is en voor Katzengold te kiezen.
Het gaat weer terug naar Oberried om dan de Schauinsland op te gaan. Natuurlijk via de steilste route.
Deze ken ik, althans dat dacht ik. Lekker het wordt slechts 14%. Vergeleken met de Thurner is dat een eitje. Daar is het bord met 14%, daar is het Steinwasenpark. Ik ken de klim verder naar Notschrei maar dan blijkt dat wij rechts moeten. Prima brede weg maar de percentages trekken nog eens aan.
O was het nog maar “slechts” 14%. Ja, in deze tocht hebben gedachten aan percentages een andere wending gekregen. Mag je verzuchtingen slaken bij dubbele percentages in tochten? Ja hoor, van mij wel maar nu, nu ik al zoveel steilheid, onregelmatigheid in brandende hitte voor mijn kiezen heb gehad klinkt 14% bijna als een rustig kabbelend klimmetje. Nee, steil en onregelmatig zijn nu eenmaal niet mijn sterke punten.
Toch kom je uiteindelijk boven. Nog één keer stempelen bij weer een stempel die met een plankje aan een boom vastgeknoopt zit en dan een steile afdaling naar Untermünstertal, langs het klooster van St. Trubert. Nog even daarboven bedanken voor een veilige en mooie tocht en dan de finish. Pffffffffffffff, loodzwaar, versleten. 225 km met 5600 hoogtemeters, geen Gold route maar ook deze mag er zeker zijn met hoofdletters en toch nog een gemiddelde van 20,5 op het klokje.
Echt een prachtige tocht die ik een ieder kan aanraden. Prima wegdek, een prachtige omgeving, super goed uitgepijld.
Geen illusies maken over de bevoorrading en voor iemand die van zeer steil en zeer onregelmatig houd is dit een Walhalla. Hoewel dus niet iets waar ik goed in ben heb ik echt wel een top dag gehad.
Schwarzwald, je ziet me zeker nog wel eens terug.
Schwarzwald Super 2019, pffffffffff
Ergens vorig jaar vertelde mijn eega mij naar aanleiding van een radio programma op Radio Nacional de España dat ze wel eens een keer naar het Zwarte Woud wilde.
Daar was ik een paar jaar geleden al eens een keer geweest en kende dus al een flink aantal beklimmingen.
Maar ik had ook wel het een en ander gelezen over de Schwarzwald Super. Een niet misselijke tocht met 4 afstanden. Bronze (110 km /3100 hm), Silber (175 km / 4700 hm), Katzengold (225 km / 5600 hm) en Gold (260 km / 6500 hm). Met een beetje gunstige planning zouden wij daar zijn. Dus, inschrijven.
Het is een toertocht, geen cyclo met tijdsmeting en heel belangrijk, geen scherpe, voor mij onhaalbare limieten.
In een vlaag van enthousiasme had ik bij inschrijving maar gezegd dat ik voor de Gold route zou gaan. De organisatie geeft immers duidelijk aan dat dit tot niets verplicht en je onderweg van route kan veranderen.
Op betreffende zondag is het tussen 05:30 en 06:00 uur starten. Licht is verplicht. Ik moet zeggen dat iedereen die ik zie zich daar ook keurig aan houdt. Er wordt warm, ja gewoon heel heet weer afgegeven.
In het aarde donker rijden we weg. Een zee van lichtjes rijdt de eerste klim op, de Kreuzweg of de Sirnitz Sattel voor de eerste 700 hm naar 1080 m. Helaas merk ik in het donker te laat dat mijn fietscomputertje wat scheef in de houder is komen te zitten waardoor deze een kwartier niets registreert. Ik doe het nog met zo’n computertje dat je niet hoeft op te laden maar met een batterijtje wat gewoon bijna een klein jaar meegaat maar dan moet het dus wel goed in de houder zitten. Een Sigma Rox 6 in dit geval.
Niet getreurd, doorgaan en na een uurtje genieten van de zonsopkomst.
Afdalen naar Badenweiler waar gelijk de eerste bevoorrading is. De organisatie heeft besloten dat er geen sportdrank, energierepen of wat een fietser ook zoal nodig heeft bij een bevoorrading voorhanden is. Gelukkig was dit wel duidelijk vooraf bekend en had ik dus zelf het nodige bij. Nee, alle bevoorradingen bestaan uit regionaal, volstrekt biologisch, vooral milieuvriendelijk en verantwoord voedsel. Bij de eerste bevoorrading staat dus s’ochtends vroeg een kok een of ander aardappelgerecht te bakken. Nee, dank u! Waarschijnlijk verzonnen door een soort “red de aarde, terug naar het holbewoner tijdperk” beweging. Allemaal niet echt negatief bedoeld hoor maar doorschieten en overdrijven in dit soort zaken is ook een kunst.
We gaan de volgende berg maar op, dat is de hochblauen, 1165 m / 820 hm. Een pittige klim met stukken van 11%. Boven gekomen moet je zelf een stempeltje op de controle kaart zetten. Stempeltje hangt aan een boom met een plankje.
Deze tocht werkt nog met stempelkaarten. Wel heel erg leuk. Je hebt een kaart met aan de ene kant de stempels voor de Gold route en aan de andere kant de stempels voor Katzengold en zo ook een kaart voor Silber en Bronze. Bij de bevoorradingen en op een paar andere punten moet je stempels verzamelen. Meestal moet je zelf stempelen. Je kan steeds alle routes afstempelen zodat je altijd van route kan switchen bij de routesplitsingen.
Nu gaat het naar beneden richting Tegernau om daarna de Pfaffenberg op te gaan. Het is inmiddels warm geworden, de zon brand ongenadig. Het gaat nu continue op en af, door smalle weggetjes die ikzelf nooit op geen enkele kaart had ontdekt. Het is op veel stukken steil, dubbele cijfers. Soms gaat de route door bossen. Prachtig en het geeft verkoeling. Er is een klim naar de Weisenbachsattel (Hochkopf), fantastich mooi maar……. de Weisenbachsattel, die had ik toch een paar jaar geleden al eens gedaan en die viel toch wel mee? Echter niet via deze voor mij onbekende maar o zo mooie weg.
Het fijne is dat de wegen van uitstekende kwaliteit zijn. Geen Ardennen achtige verschrikkingen. Af en toe zijn er stukken gerepareerd maar geen gaten, keurig onderhouden. Zouden deze wegenbouwers niet eens een paar maanden aan de Ardennen uitgeleend kunnen worden?
Via Rotes Kreuz en Aulemer Kreuz gaat het naar de Rinken op 1200 m. Ongeveer om de 30 a 40 km is er een bevoorrading met steeds weer het milieuvriendelijk, biologisch en verantwoord voedsel. Aan drank is er water en een soort rode ijsthee. Ik heb in een paar diepvrieszakjes wat Isostar poeder meegenomen. Dat is makkelijk, water erbij en ik heb sportdrank.
De klim naar de Rinken is steil, stukken zitten niet gewoon in de dubbele cijfers maar ver daarin. Daar is nog de laatste bevoorrading voor de Silber route. Ik ben al behoorlijk gekookt door de hitte en de steile onregelmatige beklimmingen. Het is zo tegen de 35 graden in de schaduw. Enige regelmaat in beklimmingen heeft er nog niet ingezeten, het is steeds steil en onregelmatig.
Ik kijk op het hoogteprofiel kaartje wat ik meegenomen heb. En zie dat hierna een lange afdaling komt, zelfs een gevaarlijke afdaling. Daar verheug ik mij nu op. Afdalen is precies wat ik nodig heb.
Helaas, pindakaas, het feest gaat niet door. Het blijkt dat na de bevoorrading nog zeker 200 hoogtemeters doorgeklommen moet worden. Blij gemaakt met een dooie mus.
Maar dan volgt er een lange afdaling naar Oberried. Daar zit bijna twee kilometer onverhard in maar zelfs deze weg is prima onderhouden. Bij Oberried is de splitsing met de Silber route. Ik twijfel, ben al behoorlijk gaar maar besluit toch de route voor Katzengold / Gold op te gaan.
Daar moeten we de Thurner op. Volslagen onbekend voor mij. Nee, niet via de brede goed lopende geleidelijke weg maar een eindje verder via een smalle oudere weg die ze de de Spirzenstraβe noemen. Prima geasfalteerd, dat wel maar compleet open terrein, de zon heeft vrij spel. Vergeet 35 graden in de schaduw, het is super steil, vergeet denken in 10 of 11%, na afloop als ik het profiel terug zoek zie ik hele stukken tussen de 16 en 21%. Ik ben bezig aan mijn zwanenzang. Zo veel moge duidelijk zijn.
Eindelijk boven gekomen is er bevoorrading en ik zijg neer op een bankje. Kan niet meer. Het is even na drie uur in de middag en ik heb er 170 km opzitten. Drink mijn bidonnen leeg, eet iets zout wat ik bij heb. Maar wat nu? Ik heb het er nog met een andere deelnemer over die uit Freiburg komt en de Thurner over deze route goed kent. Hij zegt “Wenn Sie an der Thurner sind, ist sogar ein Kilometer die Hölle” en dat kan ik alleen maar beamen. Zelfs één kilometer van de Thurner is als een hel.
Voor de Gold route komt nu de Kandel van de zware kant en dus nog 90 km. Hierna is er ook de splitsing met de Katzengold route. Die gaat wel over de panoramastraβe die er volgens de route beschrijving dit jaar voor het eerst in zou zitten en heel erg mooi zou moeten zijn, een belevenis. Nog 55 km en alleen de Schauinsland.
Na een dik half uur gezeten te hebben neem ik de beslissing, doet wel een beetje pijn maar het is realistisch. Het wordt Katzengold.
Ik drink nog een half bekertje koffie wat voorhanden blijkt te zijn en waar ik zo waar wat van opknap en ga verder.
Inderdaad is de panoramastraβe zeker geen straf om te fietsen en het blijkt dat Ik niet de enige ben die na de Thurner de beslissing heeft genomen om de ambitie voor de Gold route te laten voor wat het is en voor Katzengold te kiezen.
Het gaat weer terug naar Oberried om dan de Schauinsland op te gaan. Natuurlijk via de steilste route.
Deze ken ik, althans dat dacht ik. Lekker het wordt slechts 14%. Vergeleken met de Thurner is dat een eitje. Daar is het bord met 14%, daar is het Steinwasenpark. Ik ken de klim verder naar Notschrei maar dan blijkt dat wij rechts moeten. Prima brede weg maar de percentages trekken nog eens aan.
O was het nog maar “slechts” 14%. Ja, in deze tocht hebben gedachten aan percentages een andere wending gekregen. Mag je verzuchtingen slaken bij dubbele percentages in tochten? Ja hoor, van mij wel maar nu, nu ik al zoveel steilheid, onregelmatigheid in brandende hitte voor mijn kiezen heb gehad klinkt 14% bijna als een rustig kabbelend klimmetje. Nee, steil en onregelmatig zijn nu eenmaal niet mijn sterke punten.
Toch kom je uiteindelijk boven. Nog één keer stempelen bij weer een stempel die met een plankje aan een boom vastgeknoopt zit en dan een steile afdaling naar Untermünstertal, langs het klooster van St. Trubert. Nog even daarboven bedanken voor een veilige en mooie tocht en dan de finish. Pffffffffffffff, loodzwaar, versleten. 225 km met 5600 hoogtemeters, geen Gold route maar ook deze mag er zeker zijn met hoofdletters en toch nog een gemiddelde van 20,5 op het klokje.
Echt een prachtige tocht die ik een ieder kan aanraden. Prima wegdek, een prachtige omgeving, super goed uitgepijld.
Geen illusies maken over de bevoorrading en voor iemand die van zeer steil en zeer onregelmatig houd is dit een Walhalla. Hoewel dus niet iets waar ik goed in ben heb ik echt wel een top dag gehad.
Schwarzwald, je ziet me zeker nog wel eens terug.
