87 kilo staat er op de weegschaal. 86 kilo was de afgelopen jaren doorgaans mijn gewicht aan het eind van september. Zodra de trainingsgroepjes ’s avonds niet meer rijden en de wedstrijden allemaal voorbij zijn, gaat de fiets voor een paar weken in de schuur. Alleen als het lekker weer is gaat hij er in het weekend weer eventjes uit. Gewoon voor een tochtje met de handjes bovenop het stuur.

Even is er geen zin meer. Andere dingen zijn even belangrijk. Ik compenseer voor zaken die ik in het voorjaar en de zomer soms heb gelaten. Kilo’s komen makkelijk in oktober, november en december. Meestal ga ik me half december pas druk maken over het nieuwe fietsjaar dat gaat komen.

Ik kijk naar de weegschaal, dan naar de kalender. In een ooghoek staat de Tacx, waar ik zojuist net een berg met een maximaal stijgingspercentage van 20 procent ben opgereden. Ik heb er op 8 december in jaren niet zo goed voorgestaan. De Sportvasten kuur is voorbij. Van één effect ben ik zeker: het heeft me over het dode punt van de vallende blaadjes heen geholpen.