De Koga Kimera werd gemaakt om baanrenner Theo Bos in Beijing aan olympisch goud te helpen. Dat mislukte, maar de fiets bleef en zorgde later alsnog voor menig Nederlands succes. Al die tijd was er ook een Kimera Road, waarvan onlangs een nieuw model verscheen. Léon van Bon neemt hem mee rond het IJsselmeer.

De naam Kimera werd voor het eerst gebruikt voor de baanfiets die de KNWU en Koga hadden ontwikkeld om Theo Bos tijdens de Olympische Spelen van Beijing (2008) aan goud te helpen. De fiets van een half miljoen euro werd letterlijk op zijn lijf geschreven. De nieuwste technische ontwikkelingen werden toegepast, opdat Theo de voor op dat moment best denkbare fiets zou krijgen. Het project haalde zelfs de voorpagina van Time Magazine. De naam is afgeleid van het Griekse chimaera, volgens Koga een uit de Griekse mythologie afkomstige kruising tussen een leeuw en een draak. Het idee was dat de Nederlandse leeuw de draak zou verslaan in China. Aanvankelijk werd de chimaera overigens meestal beschreven als een samenvoeging van een leeuw, geit en slang. Pas later werd daar soms een stukje draak aan toegevoegd. Maar dit terzijde.

Lang verhaal kort: Theo Bos kwam bij de keirin ten val, en reed ook voor de rest een ongelukkig olympisch toernooi. Weggegooid geld was de Kimera echter geenszins. Andere renners konden er gelukkig ook mee uit de voeten. Zo zagen we Marianne Vos goud veroveren op de puntenkoers bij de vrouwen. De fiets is nog steeds het weapon of choice van de nationale baanselectie.

Schreeuwerig

Alle destijds toegepaste technieken, en de herkenbare kromming in de boven-buis, zijn in de jaren daarna terug te vinden geweest in de wegfietsen van Koga. Vandaar dat deze ook de naam Kimera hebben gekregen. De Kimera Pro is het topmodel.

En nu staat die laatste bij mij in de gang. Ik vind het wel iets hebben, zo’n topracer van Nederlandse makelij in huis. Hij ziet er gesoigneerd uit: matzwart afgewisseld met hoogglans zwart, met over de hele lengte een rode bies. Ook de binnenkant van de achtervork is felrood. Op de schuine buis is de naam Koga nauwelijks te ontcijferen. Modelnaam Kimera staat mijns inziens juist weer net wat te schreeuwerig op de bovenbuis. Ook op de voorvork staat met grote witte letters Koga. Subtiel is het niet, maar over smaak valt te twisten. Voorop brult de leeuwenkop van de chimaera – ik heb altijd gedacht dat het de Neder-landse leeuw was, maar nee dus.

De fiets oogt rank en mooi. Door de kromming in de bovenbuis lijkt hij iets groter dan hij daadwerkelijk is. In de bovenbuis zit vlak bij het balhoofd aan de onderkant een verdikking. Het lijkt gemaakt te zijn om de fiets extra stijfheid te geven. De staande achtervork is boven het wiel dicht gemaakt. Ik vind dit mooi, omdat het de ruimte zonder traditionele rem een beetje opvult – als daar niets zit, oogt het zo kaal. De kabels lopen netjes door het frame. Wel is het jammer dat de kabeldoor-voer niet goed blijft zitten als je er op rijdt. Dit is vooral een esthetisch punt, want de werking is prima.

Monsterjam

Mijn eerste tocht op de Kimera is gelijk ook de meest ultieme test: ik rijd mee met de Amsterdamse fietsclub Wind-jammers tijdens de jaarlijkse Monster-jam: 265 kilometer beuken rond het IJsselmeer. Het is nog donker en de regen tikt op mijn autoruit als ik naar de hoofdstad rijd. Eigenlijk is dit de perfecte rit voor deze fiets. De tocht is immers een soort chimaera: een monsterlijke mix van fiets, winterweer en een beestachtige afstand. De temperatuurmeter in de auto geeft 1 graad Celsius aan. Waarom doe ik dit? Ik heb niet echt een passend antwoord, maar ik ben er en pak de fiets uit de auto.

De fiets is high-end afgemonteerd, met de nieuwste Dura-Ace Di2-groep met schijfremmen. Dat zit dus wel snor. Voor en achter zijn 140 millimeter schijven gemonteerd. De DT Swiss-wielen ogen netjes, ik vind alleen wel dat de as te ver door de vork steekt. Het was mooier geweest als hij precies in het frame viel. Maar dat zijn details. Het stuur, de stuurpen, de zadelpen en het zadel zijn allemaal van het eigen merk, en zien er prima uit. Voor deze rit van vandaag heb ik voor de zekerheid mijn eigen zadel meegenomen. Als je 265 kilometer rijdt in zo’n 9 uur, dan is het wel zo fijn om een beetje vertrouwd te zitten. Van de montage zelf word ik alleen niet erg blij. Met een wieltje of een steeksleutel moet je één van de twee bouten verstellen. Dit werkt gelijk al op mijn zenuwen, maar uiteindelijk lukt het. Nu moet ik alleen het zadel nog wat laten zakken. Tot mijn verbazing kan dit niet ver genoeg. Heel apart. Dan maar weer het originele zadel monteren. Ik heb hier echt geen zin in, maar met wat geduld lukt het. We kunnen vertrekken.

GEMOEDELIJK KARAKTER

We staan met zo’n twintig man in het donker, in de regen en in de kou te wachten. De voeten klikken in de pedalen als het half zeven is. Daar gaan we. Ik heb alle vertrouwen in de Koga, vandaar dat ik er gelijk zo’n lange tocht op durf te rijden. Ik zit er heerlijk op en hij voelt comfortabel. Het is geen keiharde racer, hij heeft eerder een gemoedelijk karakter. Niet te nerveus, alles is onder controle. Er zit een heerlijke loop in de fiets en hij voelt al gauw alsof ik er al jaren op rij. We hebben wind mee en het tempo zit er goed in. Ik ben blij met mijn schijfremmen in de regen. Vooral in het donker voel ik me toch iets zekerder. Op kop trap ik lekker door. De kou uit de spieren trappen is de beste manier om warm te worden en te blijven. De slingerende fietspaden neemt de Kimera met gemak, hij stuurt redelijk direct. Ook wanneer ik aanzet, voelt het allemaal erg aangenaam.

LAWAAIPAPEGAAIEN

We draaien bij Den Oever de Afsluitdijk op. Het hoost werkelijk. Het lijkt wel zo’n tropische regenbui, maar dan kouder. We rijden lekker door, met de handjes onder in de beugel. We hebben bijna 100 kilometer gereden en eerlijk is eerlijk: het zadel valt reuze mee. Prima eigenlijk. We beuken de Afsluitdijk over en aan het einde draaien we naar rechts. Tijd voor de lunch. Op 20 meter van het restaurant rijd ik lek. Goeie timing. Ik trek droge kleren aan en Stefan Vis is zo vriendelijk om mijn binnen- en buitenband te vervangen. Nog bedankt, Stefan.

Wanneer we weer vertrekken, is het nagenoeg droog. De wegen zijn redelijk modderig en de schijfremmen beginnen aan te lopen. Sommige anderen met schijfremmen zijn grotere lawaai-papegaaien dan ik, maar piepend remmen blijft irritant. Ondertussen zitten we al aan de 150 kilometer en begin ik behoorlijk kapot te gaan. Aanlopende schijfremmen is dan niet iets waar ik op zit te wachten. Het schijnt er bij te horen. Meestal is het kort en heeft het direct te maken met een vuile weg. Zodra je daar voorbij bent, houdt het op. Ik kruip in de groep. Ik ben kapot en we moeten nog 60 kilometer. Vlak voor hij onder gaat, laat de zon zich nog even zien. Dat maakt me blij. De moraal is goed en ik wil niet klagen. Eric Corton is ook mee, terwijl hij vóór vandaag niet meer gereden had dan 140 kilometer. De bikkel.

SLINGERENDE FIETSPADEN NEEMT DE KIMERA MET GEMAK, HIJ STUURT REDELIJK DIRECT. OOK AANZETTEN VOELT ERG AANGENAAM

 

A Di2 junction gewoon onder de stuurpen.
B Andere achterband vanwege lek.
C 140 millimeter schijven.

Chimaera overwonnen

Uiteindelijk geraken we weer terug in Amsterdam. De Monsterjam zit erop, de chimaera is overwonnen. De afstand was als een boze slang, het weer als een grote draak, maar mijn fiets was allesbehalve een kwade leeuw. Hij heeft zich gedragen als een kitten die lekker op mijn schoot ligt te slapen. Met andere woorden: de fiets is mij heel goed bevallen. Ik kijk er nog eens goed naar en ik ben dik tevreden. Dat de eerste gebruikerssporen al op het donkere crankstel te zien zijn, vind ik wel een beetje jammer.

Op de fiets staan een heleboel teksten: Tapered Headtube, Powertrain, High Modulus Carbon Fiber Kimera Pro en Full Carbon Hollow Dropout. Dat oogt leuk en chique., maar of je er veel aan hebt is een tweede. Het is wel zo subtiel dat het bijna niet opvalt. Hier de vertalingen: Tapse Balhoofdbuis, Aandrijflijn, waarschijnlijk betekent dit Carbon Vezels met grote stijfheid, Kimera Pro en Holle Patten Volledig van Carbon.

Knallen

Het kost me een paar dagen om te herstellen van de inspanning. Als ik me weer oké voel, neem ik de Kimera mee om even een uurtje te knallen. Ik wil de fiets ook op explosiviteit en stuurgedrag testen. Met een lekker tempo rijd ik naar het dichtstbijzijnde viaduct. Onderaan zet ik vol aan. De fiets reageert goed en voelt stijf aan. Toch heb ik niet het gevoel de stenen uit de straat te rijden. Hij is niet zo nerveus en daardoor voelt hij misschien wat trager aan. Dat kan natuurlijk komen door zijn gewicht van 7,4 kilogram – wat overigens absoluut niet slecht is voor een disc-fiets inclusief pedalen. Ik denk ook niet dat het gewicht wordt vertaald in minder snelheid. Het is meer een gevoel. De Kimera voelt eerder aan als een klassiekerfiets dan een criterium-tijger. Toch stuurt hij goed door de bochten als ik deze vol gas neem. Of dit gevoel goed of slecht is, is een kwestie van smaak. Houd je van een racer die iets meer comfort geeft en zich als klassiekerfiets gedraagt?

Hij voelt eerder aan als een klassiekerfiets dan een criteriumtijger

Of wil je een nerveuze fiets die eerder bedoeld is voor sprinten en het rijden van criteriums? De Koga is voor mij duidelijk de eerste van de twee. Koga heeft deze Kimera ontwikkeld in de eigen R&D-afdeling, en door en door getest in het testcenter. Iedere fiets wordt met de hand gebouwd door één monteur. Mede hierdoor hebben de Friezen het vertrouwen van de KNWU gekregen, en zijn ze al jaren leverancier van de fietsen van de nationale baan-selectie. Bovendien zijn ze sponsor van de SEG Racing Academy en van de Nederlandse triatlete Rachel Klamer. Hierdoor staat Koga in nauw contact met de sporters, die bijna dagelijks op de fiets zitten. Heel belangrijk voor ver-beterpunten en nieuwe ontwikkelingen.

Project Tokyo

Koga is ondertussen begonnen aan een opvolger van de Kimera-baanfiets. De naam is nog niet bekend, maar Project Tokyo (Projecttokyo.nl) is in ieder geval gelanceerd. Dit keer wordt de fiets niet ontwikkeld voor één renner, maar met de gehele sprintploeg in het achterhoofd. Uiteindelijk zal de complete baanselectie tijdens de Olympische Spelen van Tokyo 2020 op de nieuwe fiets gaan rijden.

Is de Koga Kimera Pro een mooie fiets? Ik vind van wel. Hij ziet er heel netjes uit en ook qua model oogt hij mooi. Vind ik hem sexy? Nee, dat niet. Hij is niet zo opvallend, springt er niet echt uit. Niet iedereen is het hier overigens mee eens, want ik ben al heel wat trotse eigenaren tegengekomen die mij wat anders vertelden. De Kimera zoals ik hem getest heb, kost 7499 euro. Dat is voor een topfiets een mooie prijs. Met zijn 7 kilo is hij ook goed op gewicht. Al met al een prima fiets. Maar ik zou het geen monster willen noemen.