Getest: Canyon Stoic 4, niet al te dure hardtail

Hoe mooi je eigen fiets ook is, voor je gevoel is het gras bij de buren vaak net even groener. En groen is deze nieuwe Canyon! Wij hebben de Canyon Stoic 4 getest…

Een LTHT (long travel hardtail) is niet alleen bedacht om zonder al te hoge onderhoudskosten over de meest idiote paden te rijden. Het is sowieso een betaalbare fiets. In een landschap dat Bob Ross geschilderd had kunnen hebben, bekijken we de Stoic eerst eens van alle kanten. Hij heeft een aluminium frame met een stevig balhoofd, waarbij de boven- en onderbuis lang samenblijven om extra stevigheid te bewerkstelligen. Interne kabels lopen slim rondom het bracket met schroefdraad.

De achterkant is zo kort mogelijk gemaakt. In mijn hoofd hoor ik al commentator Rob Warner op Redbull. TV: “He’s flickin the backwheel!” Want ja, dat gaat heerlijk met dit apparaat. De verhoudingen bij een LTHT liggen net even anders dan gebruikelijk. De voorkant is lang: de Rockshox Pike-vork in Select- uitvoering heeft een flauwe hoek en is in staat om behoorlijke impact vrij eenvoudig op te vangen.

Canyon Stoic 4

Het stuur is breed, zoals we kennen van endurofietsen, en de Guide T-remmen kunnen heel behoorlijk mee. En dan is er de achterkant: een kort kontje dat alle kanten op huppelt. Als een varkentje in de modder, als Shrek in de drek. En dat voel je. De enige demping komt uit de achterband, de rest moet je grotendeels zelf opvangen. Niet voor niets zijn de meeste Engelse LTHT-fietsen van staal. Het liefst met een flinterdunne achter- kant: spaghettibuisjes die al dente door- buigen bij flinke impact. Dat doet deze Stoic niet. Rijden met binnenbanden is om die reden not done. Doe je dat wel, dan sta je in no time te plakken.

“De fiets stuurt en voelt als een fully, tot de eerste sprong… Klappertandend dalen we verder”

Gebruik je de Stoic waarvoor hij bedoeld is, dan wil je de stevigste en breedste achtervelg die je kunt vinden. Daarom- heen leg je een downhillproof achterband, met binnenin een flinke tire-insert. Zo’n ding dat ervoor zorgt dat je gewoon met je velg over de rotsen kunt raggen. Zo’n bombproof setup zorgt ervoor dat je niet continue met samengeknepen billen naar beneden glibbert.

Want dat is wat we deden. Nou ja, niet voortdurend. Iedere afdaling met de Stoic begint hetzelfde: heerlijk, flowy. De fiets stuurt en voelt als een fully, tot die eerste sprong. Klappertandend dalen we verder. Fietsen met een LTHT moet je willen. En dat doe je alleen als je het leuk vindt om jezelf uit te dagen.

Of als je budget een rol speelt en je de mountainbikesport al duur genoeg vindt. Want de Canyon Stoic heb je al ruim onder de duizend-eurogrens. Lang niet slecht! Maar drink voor je het bos in gaat wel een kopje groene thee. Sluit je ogen, sit back en relax. Je zult het nodig hebben.