Getest: Ritchey Outback gravelbike, direct een vakantiegevoel

In Fiets 08 hebben we twee buitenbeentjes van gravelbikes getest. Alles over de Evil Chamois Hagar gravelbike lees je hier, maar dit artikel gaat over de Ritchey Outback. “Bij het wegrijden met de Ritchey bekruipt me direct een vakantiegevoel.”

Na een ronde op de meest vooruitstrevende gravelbike op aarde is het alsof we tijdreizen wanneer we vervolgens op de Ritchey Outback springen. Fijn van staal, gewoon een rechte 1 1⁄8 balhoofdbuis en gespoten in avontuurlijk matgroen. De fiets is opgetrokken uit Ritchey’s eigen Logic-legering en bestaat uit traditionele dunne buizen. Groot voordeel: ondanks dat er in de achtervork brede banden passen tot 650b x 2.0 blijft het frame redelijk smal. Hierdoor schuur ik niet met mijn voeten langs het frame. Een pijnpunt bij bijna alle moderne gravelbikes.

Op papier is de Ritchey modern. Hij is geschikt voor enkele of dubbele setup, grote of kleine wielen. Eigenlijk past bijna alles. Bij het wegrijden bekruipt me direct een vakantiegevoel, zoals ook een Kona Libre of willekeurige Mason mij bezorgt. Ik begin mijn Outback-avontuur op de weg. De vaart zit er goed in en de fiets belemmert niet om mee door te trekken.

Perfecte fiets voor in de winter komt in me op. Zeker omdat de volledige Ritchey-afmontage onder andere bestaat uit banden van 35 millimeter breed. Een schelpenpad overleven met die dingen is geen probleem. Voor het echte gravelwerk monteer ik toch snel wat breders. De fiets verandert in een meer crossfietsachtig geheel. Het lekkerst rijdt de fiets op voorspelbaar terrein. Lange, brede gravelstroken waar de vaart erin blijft. Een singletrack lukt best, maar dan het liefst zonder wortels.

Doordacht frame

Bekijken we de Outback, dan zien we vooral een heel doordacht frame. Ondanks dat alles relatief simpel is – want staal – blijkt toch alles aanwezig. Een bracket met schroefdraad (dat we dat ooit nog eens een feature gingen noemen), nokjes op de staande achtervorken uit grootmoeders tijd en kabelgeleiding gewoon buitenom. In de tijd dat je een Outback opbouwt zou je ook de piepers kunnen jassen. Diverse nokjes die de kabels in het gareel houden zijn slim geplaatst, zodat alles soepel op elkaar aansluit en de kabel zo eenvoudig mogelijk kan bewegen.

Onze testfiets is opgebouwd met een Rival-groepset van SRAM. Niet direct de meest populaire set schakelcomponenten, maar misschien ook wel de meest ondergewaardeerde. Zo’n groepset werkt namelijk prima. Ja, de hendels voelen wat ‘sponziger’ aan bij een bruuske remmanoeuvre. Ook is het gewicht niet bepaald laag. Maar onderhoud is eenvoudig en de schakelwerking niet minder dan bij de duurdere Force-groep.

Nokjes uit de tijd van Briek Schotte. 

Met de groetjes van Tom.

Bikepackfiets
Ritchey positioneert de Outback als de bikepackfiets. De rijdende reisplanner op twee wielen, waarmee je het ruime sop kunt kiezen zolang je maar aan wal blijft. We tellen mee en komen tot zes bidonhouderopties en bevestiging voor dragers op de voor- en achtervork. Tijdens de testritten met de Ritchey sliep ik gewoon thuis. Niet eens op de bank. Niet dat ik die nachtrust nodig had. Na een rit op de Outback ben je niet gebroken.

Ritchey heeft het voor elkaar gekregen een modern sturende gravelbike te maken met de looks en het bijbehorende comfort uit vervlogen tijden. Bij het bestijgen van deze fiets wil je het liefst een Tom Ritchey look-a-like plaksnor op doen met bijbehorende ruitjesblouse en genieten van een countrynummer in je AirPod.