Nieuw & Getest: Canyon Strive, het enduro strevertje

Canyon blijft maar met nieuwe fietsen op de proppen komen. Dit jaar hadden we al meerdere Spectrals en onlangs de grotere Torque. Nu weer een afdaalgerichte fiets. Maar, in tegenstelling tot de andere, vaart Canyon nu een zeer specifieke koers. Een vlamnieuwe Strive!

Het aanbod aan verschillende fietsen bij de Duitsers is inmiddels legio. Voor ieder wat wils en voor elke discipline of nichemarkt is er inmiddels wel iets. De Strive loopt al even mee. Van 26 inch fiets bij zijn introductie in 2010, opgerekt tot 27,5 model en uiteindelijk ook verkrijgbaar met grote wielen. De Strive is een pure racer. Gebouwd rondom de Enduro world series parcoursen en de daarbij horende uitdagingen. Nu worden ook daar de Stages ieder jaar een beetje lijper. Tijd om een tandje bij te schakelen dus.

De ‘oude’ Strive was vooral een heel allround inzetbare fiets. Een allemansvriend waar nagenoeg iedereen zijn weg op zou kunnen vinden. Dat is dan ook wel de strategie van Canyon. Fietsen bouwen, passend bij een doel. Maar wetende dat ze verstuurd worden in een doos. En dus zonder testmogelijkheid vooraf zijn de meeste Canyon fietsen nooit heel uitgesproken. Dit zie je vooral terug in geometriekeuze en de veereigenschappen. Tot vandaag. Want die ‘voor ieder wat wils’ filosofie gaat nu overboord. Doordat het aanbod inmiddels zo breed is -van Neuron tot Spectral en van Torque tot Strive- durven ze in Koblenz specifiekere keuzes te maken.

De Nieuwe Strive lijkt qua uiterlijk dan nog wel op zijn voorganger. Maar daar is ook wel alles mee gezegd. Om te voelen hoezeer de fiets anders is reis ik af naar Finale Ligure. Het mtb mekka én de plaats waar de Enduro World Series is ontstaan. Maar ook de plaats waar Fabian Barrel, drijvende kracht achter de Strive als teammanager van Het Canyon Cllctv team én meervoudig winnaar van diezelfde Enduro World Series zijn comeback maakte na een reusachtige valpartij met gebroken rug tot gevolg.

Uitgesproken geometrie

Terug naar de fiets. De Strive is puur gemaakt om op hoge snelheid lastige trails te nemen. Geen ‘stuntfiets’.  Enduro’s rijd je berg af, maar net zo veel berg op. Daarom is de Strive voor enduro-normen ook een prima klimmer. Althans, dat belooft Canyon ons. De grote verandering bij dit nieuwe model is de uitgesproken geometrie. De maatvoering is enorm opgerekt. Sterker nog. Bijna de hele maattabel is in zijn geheel een stapje opgeschoven. Met andere worden, wat eerst een prima moderne Large zou zijn, heeft nu de sticker Medium gekregen. Dit geldt dan vooral voor de lengte. Even wat perspectief. In 2019 testte ik een Pole Machine. Toevallig ook op dezelfde trails in Finale. De Machine stond toen bekend als één van de langste en meest vooruitstrevende fietsen op de markt. De reachlengte in maat L bedraagt 510mm. Extreem lang. De nieuwe Strive heeft in dezelfde maat L een reach van 505mm. Bijna dezelfde maat dus. Nog een vergelijking: Maat M krijgt een reachlengte van 480mm. Een maat L Spectral van dit jaar heeft een lengte van 485. Slechts vijf millimeter langer. Bent u nog mee? Lang verhaal kort. De fiets is lang. Erg lang. En daardoor is het belangrijk dat je goed bepaalt welke rijstijl het beste bij je past voor je klakkeloos een framemaat aanklikt. In theorie zou ik met mijn 1.90mtr lengte namelijk prima op een Medium passen terwijl ik meestal een XL prefereer.

Om ervoor te zorgen dat je ook daadwerkelijk kunt kiezen voor een maat groter of kleiner is er voor gekozen de lengte van de zitbuis zo gelijk en laag mogelijk te houden. Fijn voor de mensen met korte pootjes en voorkeur voor een lang frame. Iets minder handig voor de jongens met lange stelten zoals ik. Nog even over de lengte van die fiets. Het balhoofd is instelbaar. Dit betekent dat de reachlengte met 5 millimeter aanpasbaar is. Langer óf korter. Een Large kan daarmee van 505 naar 500, of 510 zonder veel gedoe.

Balans

Om ervoor te zorgen dat zo’n lange stoomboot nog een beetje de bocht door te wringen is heeft Canyon er naar gestreefd een zo kort mogelijke achterkant te maken. Dit komt met voor- en nadelen. Ja, de fiets wordt wendbaarder. Maar ook is de fiets minder in balans. Vooral bij de grotere maten is de voorkant echt lang in verhouding met alles wat achter het bracket aan hobbelt. Resultaat hiervan is dat de fiets enkel goed fietst wanneer je deze ook met een ‘moderne rijstijl’ de bocht door kunt drukken. Hier komen we zo op terug.

Qua vormen ziet de fiets er behoorlijk gelijk uit zoals we hem kenden. De daadwerkelijke framevormen zijn overal iets aangepast en vooral zijn de buizen gegroeid in diameter. Dit is met recht een ‘grote’ fiets. Het frame gaat nu alleen nog in carbon leverbaar zijn. En altijd met twee 29 inch wielen. Geen mullet setup. Ook is er geen flipchip of wisselbare achteras om de geometrie verder te beïnvloeden. Een frame weegt 2700 gram, heeft 160mm vering en zou 25% stijver moeten zijn dan zijn voorganger.

Shapeshifter

Wat er wel nog steeds is, is de Shapeshifter. Een extra hendel onder het stuur waarmee je niet alleen de geometrie, maar ook de eigenschappen van de achterdemper beïnvloedt. Waar bij de vorige Strive de Shapeshifter vooral werd ingezet als ‘klimfunctie’, een soort ingewikkelde net-niet lockout is de vernieuwde versie veel meer dan dat. Met een druk op de knop van ‘click’ naar ‘clack’ of van Pedal naar Shred. Druk je op de knop dan komt de fiets 15 millimeter omhoog. Ook de zitbuishoek wordt 1.5 graad steiler. Allemaal mooi berg op. Maar in de praktijk ook zeker op ‘bijtrap afdalingen’ een pluspunt. De kinematica, de eigenschappen van de vering gaan namelijk ook op de schop. Dit houdt in dat je meer platform voelt en dus minder nutteloze energie verspilt tijdens het duwen op de pedalen.

Raceproof

De fiets komt beschikbaar in twee uitvoeringen en met louter betrouwbare onderdelen die tegen een stootje kunnen. Denk aan DT-Swiss wielen, Shimano aandrijving en remmen, maar ook Fox dempers. Allemaal bewezen goed spul waar we moeiteloos mee uit de voeten kunnen.

Rij-indruk

Goed, het veld in. Want hoe rijdt die fiets met 170 millimeter voorvering en 160 millimeter aan de achterkant. Hoeveel stijver is die ‘improved stiffness’ nu echt en hoe bevalt die fiets met de lengte van een kleine cadillac op de trails?
De eerste dag rijden besteed ik vooral aandacht aan de instelling van de fiets. De voorkant is door de 170 millimeter vok, spacers en rizer bar vrij hoog. Hierdoor sta je echt óp de fiets. Haast als een downhillbak. Persoonlijk kan ik daar altijd lastig mee overweg. Gewoon omdat ik met mijn XC achtergrond altijd een meer diepere houding gewend ben. De instellingen van vork en demper komen erg precies. De Fox spullen geven veel feedback, maar goed is ook alleen ‘goed’ wanneer het dik in orde is. De race georiënteerde fiets heeft een erg progressieve veercurve. Zo kan ook grote impact moeiteloos worden uitgefilterd. Dit is onder andere bereikt door standaard spacers in de vork en demper te plaatsen. Drie voor, twee achter. Nadat er uit beide één is verwijderd blijkt mijn fietsje een stuk plezieriger te rijden. Instellingen on point, racen maar!

Zoals gezegd zijn we in Finale Ligure. Het enduro mekka. We rijden trail na trail en kiezen vooral voor zwarte paden. Het ruwe werk. De fiets komt aan de bak. Het kost me behoorlijk wat tijd om mijn rijstijl om te buigen zodat ik overweg kan met deze fiets. Daarmee bedoel ik dat je echt ver voorover moet hangen. Druk op het voorwiel in de bocht. Zo ben je rap, zo houdt je grip. De achterkant komt als een kwispelende staart achter je aan en vind altijd weer zijn weg. Als een bal in de flipperkast pingpong je met de Strive over de trails terwijl je de voorzijde toch precies kunt plaatsen waar je wilt. Klinkt tegenstrijdig, millimeterwerk vooraan, ongeleid projectiel aan de achterzijde. Toch werkt het erg prettig. Maar, fiets je oud-Hollands ‘kont achter het zadel’ berg af, dan mis je iedere bocht.

Hiermee merken we duidelijk dat dit de eerste fiets is waarmee Canyon de stap vooruit durft te zetten. Dit is duidelijk geen fiets meer voor iedereen. Je moet met dit ding kunnen rijden. Hoe harder hoe beter. Hij is groot, hij is ruig en daar horen prestaties bij. Wil je een meer getemd modelletje dan is de meer speelse Spectral een betere keus. Daar is dan ook weer een nog speelsere Mullet versie met klein achterwiel voor beschikbaar.

We rijden niet alleen naar beneden. Ook een klein klimmetje of vlakke passage op zijn tijd mag niet ontbreken. Hierbij kunnen we mooi de shapeshifter uitchecken. In de praktijk merk ik dat ik best geregeld van modus switch. Vooral ook omdat de lockout hendel van de Fox X2 demper tijdens het rijden eigenlijk niet bereikbaar is. Maar ook omdat de hendel van de dropperpost en die van de Shapeshifter vlak onder elkaar zitten waardoor ik nogal eens ongewild mis druk. Dat kan denk ik beter.

Heb je enduro ambities, in de Ardennen, Vogezen of ver daarbuiten. Dan is de Strive een goede fiets die je verwachtingen waarschijnlijk gaat inlossen. Kijk goed naar de maat, kies niet zo maar hetzelfde als wat je had en bedenk wat je prettig vindt. Zo’n lange bak brengt een hoop veiligheidsmarge met zich mee. Maar niet iedereen vindt dat even prettig. De +/- 16 kilo zware fietsen bestel je in CFR of CFR underdog versie. Beide modellen zijn verkrijgbaar in twee kleurstellingen. Prijzen zijn €4999 voor de underdog en €6299 voor het topmodel.

Meer info op canyon.com