De Giro is in Nederland en dat moet gezien worden. Dus: gewoon maar de trein naar Amsterdam Centraal, het station uitlopen en op weg naar het parcours.
De kortste route naar het parcours: langs het paleis op de dam, over de Kloveniersburgwal en naar het kruispunt bij de Amstel, het Rokin en de Kalverstraat. Normaal gesproken al een van de drukste punten in Amsterdam, maar nu de Giro door der stad trekt helemaal. Want de Kalverstraat zit vol met winkelende ‘weekend’ mensen, op de brug over de Amstel trekt klanten voor de bloemenstalletjes en er lopen heel veel verbaasde toeristen rond. Veel van hen lijken totaal niet te weten dat er een peloton wielrenners de ruim 8 kilometer een voor een zullen gaan afraffelen.
En elke wielrenner krijgt tenminste een motorrijder en een volgwagen mee. Zo vlak voordat de eerste renner langskomt, zo net rond kwart voor twee is het druk en het lijkt erop dat de loopbrug over de straat een soort bottleneck gaat worden. Geduld moeten we hebben. De liefhebbers hebben dat wel, ze zijn niet anders gewend, maar de winkelende ‘Amsterdammers’ hebben wat minder geduld. Af en toe echt Amsterdams gemopper! Zonder mopperen geen Amsterdam hè. Opvallend veel meisjes met grote zonnebrillen en ‘uggs’ en jonge mannen met gladde haren en strak in een ‘casual’ pak. Maar ook veel kijkers. Langs de hekken en vanuit de ramen langs de panden. In de deur van de Kleine Komedie, uit de ramen van een advocatenkantoor, op de balkons van –ongetwijfeld- mega dure appartementen.
En tussendoor is het druk. Heel druk. Nederlanders, vaders met zonen,moeders met kinderen, Amsterdammers met ‘fixies’, klapwiekende, hondsbrutale –als je dat kan zeggen- duiven, toeristen te voet of op een ‘rent a bike’, opvallend veel scooters, alle talen van de wereld. En een stuk of tien vrijgezellen feestjes! Als ze eenmaal langs komen krijgt elke coureur applaus. Het geluid van de dichte wielen, de piepende banden van de ploegleiderwagens, de schommelende fietsen bovenop, de aanmoedigingen vanuit de Milram auto, de langsrijdende Italiaanse fotografen op motoren met Italiaanse kentekenplaten…. En dan: de eerste oranje/witte combi komt er aan. Rabobank Graeme Brown. Meer geluid, aanstormend vanuit Vijzelgracht. Ook Quickstep Addy Engels krijgt de eer die hij verdient. Voor de liefhebber gaan ze allemaal even hard en het is gewoon mooi om de kleine gestaltes voorover gebogen op de ‘lig’fiets langs te zien komen. Wie er wint is uiteindelijk van minder belang. Hoewel ik maar een klein gedeelte van het parcours heb gezien lijkt het erop dat deze eerste etappe van de Giro een succes is geweest. Geen gedoe, behoorlijk wat overlast, maar ze zijn natuurlijk wel wat gewend in Amsterdam… En ach, het langzaam opstapelende vuil heeft toch ook wat ‘Italiaans’.N.b. nog mooier zou het geweest zijn als ik eerst de Classico Boretti had kunnen rijden vanuit Amsterdam. Helaas…geen tijd…( tekst en foto’s Menno Grootjans )