Een tijdje terug kregen we een mailtje vanuit de VS van Corjan Bast.  ‘Het gaat om het volgende: Jaren geleden begon ik de fiets van mijn vader te berijden. Een oude RIH racefiets die hij rond 1979/1980 
gekocht heeft van Nidi den Hertog (die toen stopte met zijn  professionele wielercarrière)’…. lees verder

 

Mijn vader heeft de fiets intensief  gebruikt, o.a. voor wielerwedstrijden, daarna als voorloper op de  mountainbike. Toen ik 20 jaar oud werd, was ik groot genoeg voor de  RIH en heb er, net als mijn vader, ontzettend veel avonturen mee  beleefd. Zoveel zelfs dat ik er nooit afstand van heb kunnen doen. Inmiddels ben ik 27, een aantal jaren jonger dan mijn fiets, en ben  ik verhuisd naar Amerika.  Mijn RIH heb ik natuurlijk meegenomen en  de RIH lijkt het woord "opgeven" of "metaalmoeheid" niet te kennen. Als eerbetoon aan de RIH en aan het werk van Cové  heb ik een kort verhaaltje geschreven, vanuit het perspectief van de RIH racefiets ‘.  

Dit plaatsen we hier in twee delen en alvast als opmaat voor FIETS 3, waar een artikel staat over ‘Fietsen met een verhaal’. Met o.a. een RIH….

Hoe goed kan een fiets zijn?
Het leven van een RIH fiets.

Door Corjan Bast, Tampa, USA

In de boeken van Karl May, die zich afspeelden in de Oriënt, bereed de held Kara Ben Nemsi een zwarte hengst: Rih. Als Kara Ben Nemsi weer eens in het nauw werd gedreven en snel moest vluchten, boog hij zich voorover, legde zijn hand tussen de oren van de hengst en fluisterde hem het toverwoordje Rih toe. In een oogwenk vloog de zwarte hengst er dan vandoor om zichzelf en zijn berijder in veiligheid te brengen! www.rih.nl Zou Nidi den Hertog zich hebben kunnen bedenken wat er mij zou gebeuren toen hij me in de tachtiger jaren aan de “wilgen hing”? Nidi den Hertog, broer van medewielrenner Fedor Iwan den Hertog was een professioneel fietser vanaf 1974. Met hem heb ik mooie avonturen beleefd. Zo ben ik de Franse Alpen over geweest gedurende de Tour de France. Helaas stopte Den Hertog in 1980 met zijn professionele carriere. Daarmee zouden ook mijn wilde jaren voorbij zijn, zo dacht ik toen nog.
 

Ik was blij verrast toen ik hoorde dat een Bunschoter op zoek was naar een uitstekende racefiets en die Nidi gevraagd had of hij mij kon kopen. Bovendien had ik wel weer zin in een nieuw avontuur. Die Bunschoter bood mijns inziens veel te weinig maar Nidi ging akkoord. En zo verruilde ik van eigenaar. De jaren die volgen waren prachtig. In de jaren ’80 heb ik uitgebreid de Veluwe leren kennen, mijn berijder liet me alle mooie plekjes zien, of het nu zomer of winter was, we gingen altijd samen op pad. Later nam hij me ook mee naar Limburg. Het deed me denken aan het jaar dat ik met Nidi in het peloton de alpen op klom om vervolgens met een noodgang naar beneden te suizen!

 Die Bunschoter was geen verkeerde fietser! Hij reed semi-prof wielerwedstrijden en deed het alleraardigst. Maar één keer heb ik hem in de steek moeten laten toen de centrifugale kracht me te veel werd en we vervolgens samen hard op het asfalt terechtkwamen. Ik kwam er goed van af, maar mijn berijder zag eruit alsof hij door
een gigantische vlakschuurmachine was bewerkt. Later nam hij me ook mee naar het buitenland. Staande op het dak van een Opel Rekord kon ik de Franse grens al zien voordat de bestuurder het bordje “Bienvenue en
France” in de gaten had. Ditmaal kwam ik hier niet om professioneel deel te namen aan wedstrijden, maar ging ik nog steeds stevig de berg op en af. Wat een feest om weer terug te zijn!

Ik beleefde onzettend mooie jaren, veelal in Nederland met hier en daar een uitstapje naar het buitenland. Op een gegeven moment dacht ik dat het echt voorbij was. Ik werd geconfronteerd met technologische innovatie: Een Alan, een opzichtig gelijmde aluminium buizenconstructie bleek mijn opvolger te worden. Een tijdje hing ik
vervolgens aan de muur, weer stof te vergaren, totdat ik op een dag van de muur gehaald werd. Ik werd gedemonteerd! Mijn velgen werden verwijderd, het stuur ging er af, tandwielen had ik niet meer en ik dacht het nu echt voorbij was voor me. Ik stond een tijdje gedemonteerd en gedesillusioneerd in de schuur en de moed was me vergaan. Tot mijn verbazing kwam enkele weken later mijn berijder naar me toe met nieuwe onderdelen. Ik voelde me onwennig, mijn mooie gekrulde stuur was vervangen door een eenvoudige horizontale staaf, mijn met kurk opgevulde velgen en tubeless banden waren verruild door kolossale banden (cross-banden zo leerde ik later) die onverwoestbaar leken en maar net in mijn achterbrug pastten, bovendien had ik vooraan ineens drie tandwielen in plaats van twee.