De dag erop doe ik mee aan het Project-X evenement “weer of geen weer, rondje Markermeer”. ´s Avonds bij de bbq spreek ik Rodrick. Hij zegt dat je eigenlijk compleet gestoord moet zijn om je een onderneming als de LEL 2013 op te hals te willen halen. Maar dat ziet hij dan toch verkeerd…Het is namelijk niet zomaar een fietstocht, het is een meditatie… Zonder geforceerde onthouding en zonder opgelegde boetedoening vanuit een persoonlijke nederigheid aanschouw je het aan je voorbij trekkende landschap en de daarop levende mensen en dieren. Voor een dag of drie ben je in een cocon en hoef je niet verder na te denken dan het bereiken van de volgende verzorgingspost. Juist door de duur en het continue karakter is de losmaking compleet. Je dag- en nachtritme wordt doorbroken. Waar de gewone mens gaat slapen ploeg je voort. En dat niet één, niet twee maar drie en soms vier nachten achter elkaar door. Je komt erachter dat 20 minuten slaap genoeg is om het etmaal door te komen.Zolang je er maar genoeg eten en drinken hebt en jezelf niet overbelast kan je doorgaan en doorgaan. Je komt in contact met de kracht van een mens die over een ongelofelijk uithoudingsvermogen beschikt. Evolutionair zullen ze het ooit nodig gehad hebben maar in het gewone dagelijkse leven is het geen eigenschap waarmee je nog geconfronteerd wordt.Het lange afstand fietsen gaat, tenminste bij mij, in je vezels zitten. Het heeft iets diepzinnigs. Je moet doorzetten om er te komen en ondertussen heb je slechts jezelf iets te verwijten als het allemaal niet wil lukken. Dit gevoel en besef is iets wat je deelt met je collega rijders. Vaak zonder een woord te zeggen ploeter je gezamenlijk door de nachtelijke duisternis tegen een helling op, trotseer je regen en negeer je de lichamelijke pijnen die onvermijdelijk samen gaan met dit soort ondernemingen.Ik ben een man van middelbare leeftijd (44) redelijk lang ( 1,90 m) met een stevig gewicht ( 100 kg). Na een korte schaatscarrière ben ik gaan fietsen. Via een vriend ben met het ´Ledig Erf´ in Utrecht mee gaan rijden. Via de clubklassieker ´rondje IJsselmeer in één dag´ heb ik ontdekt dat het fietsen van grote afstanden me wel lag. Als gevolg daarvan heb ik in 2007 samen met 4 clubgenoten meegedaan aan Parijs Brest Parijs. Ondanks de regen was die tocht een zodanige ervaring dat ik me 4 jaar later opnieuw heb ingeschreven. Maar nu fietste ik de tocht alleen en ´unsupported´. Wachtend voor de start sprak ik een Amerikaanse veteraan. Hij reed de tocht voor de 6e keer. Volgens hem is het unsupported fietsen de enig waarachtige manier om dit soort tochten te doen! PBP 2011 is zo goed bevallen dat ik dat wil blijven doen zolang ik kan. Hoe simpel en fijn kan het leven zijn als van een dergelijke tocht fietsers, dorpen en stadjes zo genieten. Een heerlijk evenement en dan zonder dat collectieve-pret-moeten-hebben gevoel. Een fenomeen wat me bij sommige Nederlandse evenementen zo langzamerhand tegen is gaan staan. Dus nu staat London-Edinburgh-London 2013 voor de deur. De tocht is 200 km langer dan PBP. Wel is hij kleinschaliger, slechts 900 deelnemers ten opzichte van de 5500 in Frankrijk. Een tocht die dwars door het Verenigd Koninkrijk voert. Voor mij is het onbekend terrein en dus toeristisch aantrekkelijk. In het begin en voor de finish is het een aaneenschakeling van korte steile heuvels, heeft het een vlak tussenstuk en moeten we rond het keerpunt in Edinburgh klimmen in de Schotse bergen. Een uitdagende rit waarvoor geen brevetten gehaald hoeven te worden. Hierdoor komt de verantwoordelijkheid voor een goede voorbereiding wel bij jezelf te liggen. Waar je bij PBP verplicht de brevetten te halen zul hier zelf een stok achter de deur moeten vinden. Voor mij is dat de door Fiets geboden kans een blog over dit evenement bij te houden. In deze blog wil ik de lezer op de hoogte brengen van alle zaken die komen kijken bij de voorbereidingen en het rijden van zo´n tocht. Ik zal uitvoerig ingaan op het materiaal wat ik gebruik. Ik zal verslag uitbrengen van trainingen en ik zal aandacht gaan besteden aan voeding en gezondheid in voorbereiding op de tocht. Uiteraard zal ik verslag doen van mijn belevenissen gedurende de tocht zelf. Uiteindelijk hoop ik de lezer ervan van te overtuigen dat mijn collega lange-afstandfietsers en ik geen buitengewone mensen zijn, maar een diepe liefde voelen voor onze sport, waarbij waardering van leven en landschap voorop staat. Introductie
Ik ben toch niet gek…. 4 januari om elf uur ´s avonds is het gelukt! Ik heb me ingeschreven voor de nieuwste editie van London-Edinburgh-London. Een monstertocht van meer dan 1400 km dwars door het Verenigd Koninkrijk.
De dag erop doe ik mee aan het Project-X evenement “weer of geen weer, rondje Markermeer”. ´s Avonds bij de bbq spreek ik Rodrick. Hij zegt dat je eigenlijk compleet gestoord moet zijn om je een onderneming als de LEL 2013 op te hals te willen halen. Maar dat ziet hij dan toch verkeerd…Het is namelijk niet zomaar een fietstocht, het is een meditatie… Zonder geforceerde onthouding en zonder opgelegde boetedoening vanuit een persoonlijke nederigheid aanschouw je het aan je voorbij trekkende landschap en de daarop levende mensen en dieren. Voor een dag of drie ben je in een cocon en hoef je niet verder na te denken dan het bereiken van de volgende verzorgingspost. Juist door de duur en het continue karakter is de losmaking compleet. Je dag- en nachtritme wordt doorbroken. Waar de gewone mens gaat slapen ploeg je voort. En dat niet één, niet twee maar drie en soms vier nachten achter elkaar door. Je komt erachter dat 20 minuten slaap genoeg is om het etmaal door te komen.Zolang je er maar genoeg eten en drinken hebt en jezelf niet overbelast kan je doorgaan en doorgaan. Je komt in contact met de kracht van een mens die over een ongelofelijk uithoudingsvermogen beschikt. Evolutionair zullen ze het ooit nodig gehad hebben maar in het gewone dagelijkse leven is het geen eigenschap waarmee je nog geconfronteerd wordt.Het lange afstand fietsen gaat, tenminste bij mij, in je vezels zitten. Het heeft iets diepzinnigs. Je moet doorzetten om er te komen en ondertussen heb je slechts jezelf iets te verwijten als het allemaal niet wil lukken. Dit gevoel en besef is iets wat je deelt met je collega rijders. Vaak zonder een woord te zeggen ploeter je gezamenlijk door de nachtelijke duisternis tegen een helling op, trotseer je regen en negeer je de lichamelijke pijnen die onvermijdelijk samen gaan met dit soort ondernemingen.Ik ben een man van middelbare leeftijd (44) redelijk lang ( 1,90 m) met een stevig gewicht ( 100 kg). Na een korte schaatscarrière ben ik gaan fietsen. Via een vriend ben met het ´Ledig Erf´ in Utrecht mee gaan rijden. Via de clubklassieker ´rondje IJsselmeer in één dag´ heb ik ontdekt dat het fietsen van grote afstanden me wel lag. Als gevolg daarvan heb ik in 2007 samen met 4 clubgenoten meegedaan aan Parijs Brest Parijs. Ondanks de regen was die tocht een zodanige ervaring dat ik me 4 jaar later opnieuw heb ingeschreven. Maar nu fietste ik de tocht alleen en ´unsupported´. Wachtend voor de start sprak ik een Amerikaanse veteraan. Hij reed de tocht voor de 6e keer. Volgens hem is het unsupported fietsen de enig waarachtige manier om dit soort tochten te doen! PBP 2011 is zo goed bevallen dat ik dat wil blijven doen zolang ik kan. Hoe simpel en fijn kan het leven zijn als van een dergelijke tocht fietsers, dorpen en stadjes zo genieten. Een heerlijk evenement en dan zonder dat collectieve-pret-moeten-hebben gevoel. Een fenomeen wat me bij sommige Nederlandse evenementen zo langzamerhand tegen is gaan staan. Dus nu staat London-Edinburgh-London 2013 voor de deur. De tocht is 200 km langer dan PBP. Wel is hij kleinschaliger, slechts 900 deelnemers ten opzichte van de 5500 in Frankrijk. Een tocht die dwars door het Verenigd Koninkrijk voert. Voor mij is het onbekend terrein en dus toeristisch aantrekkelijk. In het begin en voor de finish is het een aaneenschakeling van korte steile heuvels, heeft het een vlak tussenstuk en moeten we rond het keerpunt in Edinburgh klimmen in de Schotse bergen. Een uitdagende rit waarvoor geen brevetten gehaald hoeven te worden. Hierdoor komt de verantwoordelijkheid voor een goede voorbereiding wel bij jezelf te liggen. Waar je bij PBP verplicht de brevetten te halen zul hier zelf een stok achter de deur moeten vinden. Voor mij is dat de door Fiets geboden kans een blog over dit evenement bij te houden. In deze blog wil ik de lezer op de hoogte brengen van alle zaken die komen kijken bij de voorbereidingen en het rijden van zo´n tocht. Ik zal uitvoerig ingaan op het materiaal wat ik gebruik. Ik zal verslag uitbrengen van trainingen en ik zal aandacht gaan besteden aan voeding en gezondheid in voorbereiding op de tocht. Uiteraard zal ik verslag doen van mijn belevenissen gedurende de tocht zelf. Uiteindelijk hoop ik de lezer ervan van te overtuigen dat mijn collega lange-afstandfietsers en ik geen buitengewone mensen zijn, maar een diepe liefde voelen voor onze sport, waarbij waardering van leven en landschap voorop staat.
De dag erop doe ik mee aan het Project-X evenement “weer of geen weer, rondje Markermeer”. ´s Avonds bij de bbq spreek ik Rodrick. Hij zegt dat je eigenlijk compleet gestoord moet zijn om je een onderneming als de LEL 2013 op te hals te willen halen. Maar dat ziet hij dan toch verkeerd…Het is namelijk niet zomaar een fietstocht, het is een meditatie… Zonder geforceerde onthouding en zonder opgelegde boetedoening vanuit een persoonlijke nederigheid aanschouw je het aan je voorbij trekkende landschap en de daarop levende mensen en dieren. Voor een dag of drie ben je in een cocon en hoef je niet verder na te denken dan het bereiken van de volgende verzorgingspost. Juist door de duur en het continue karakter is de losmaking compleet. Je dag- en nachtritme wordt doorbroken. Waar de gewone mens gaat slapen ploeg je voort. En dat niet één, niet twee maar drie en soms vier nachten achter elkaar door. Je komt erachter dat 20 minuten slaap genoeg is om het etmaal door te komen.Zolang je er maar genoeg eten en drinken hebt en jezelf niet overbelast kan je doorgaan en doorgaan. Je komt in contact met de kracht van een mens die over een ongelofelijk uithoudingsvermogen beschikt. Evolutionair zullen ze het ooit nodig gehad hebben maar in het gewone dagelijkse leven is het geen eigenschap waarmee je nog geconfronteerd wordt.Het lange afstand fietsen gaat, tenminste bij mij, in je vezels zitten. Het heeft iets diepzinnigs. Je moet doorzetten om er te komen en ondertussen heb je slechts jezelf iets te verwijten als het allemaal niet wil lukken. Dit gevoel en besef is iets wat je deelt met je collega rijders. Vaak zonder een woord te zeggen ploeter je gezamenlijk door de nachtelijke duisternis tegen een helling op, trotseer je regen en negeer je de lichamelijke pijnen die onvermijdelijk samen gaan met dit soort ondernemingen.Ik ben een man van middelbare leeftijd (44) redelijk lang ( 1,90 m) met een stevig gewicht ( 100 kg). Na een korte schaatscarrière ben ik gaan fietsen. Via een vriend ben met het ´Ledig Erf´ in Utrecht mee gaan rijden. Via de clubklassieker ´rondje IJsselmeer in één dag´ heb ik ontdekt dat het fietsen van grote afstanden me wel lag. Als gevolg daarvan heb ik in 2007 samen met 4 clubgenoten meegedaan aan Parijs Brest Parijs. Ondanks de regen was die tocht een zodanige ervaring dat ik me 4 jaar later opnieuw heb ingeschreven. Maar nu fietste ik de tocht alleen en ´unsupported´. Wachtend voor de start sprak ik een Amerikaanse veteraan. Hij reed de tocht voor de 6e keer. Volgens hem is het unsupported fietsen de enig waarachtige manier om dit soort tochten te doen! PBP 2011 is zo goed bevallen dat ik dat wil blijven doen zolang ik kan. Hoe simpel en fijn kan het leven zijn als van een dergelijke tocht fietsers, dorpen en stadjes zo genieten. Een heerlijk evenement en dan zonder dat collectieve-pret-moeten-hebben gevoel. Een fenomeen wat me bij sommige Nederlandse evenementen zo langzamerhand tegen is gaan staan. Dus nu staat London-Edinburgh-London 2013 voor de deur. De tocht is 200 km langer dan PBP. Wel is hij kleinschaliger, slechts 900 deelnemers ten opzichte van de 5500 in Frankrijk. Een tocht die dwars door het Verenigd Koninkrijk voert. Voor mij is het onbekend terrein en dus toeristisch aantrekkelijk. In het begin en voor de finish is het een aaneenschakeling van korte steile heuvels, heeft het een vlak tussenstuk en moeten we rond het keerpunt in Edinburgh klimmen in de Schotse bergen. Een uitdagende rit waarvoor geen brevetten gehaald hoeven te worden. Hierdoor komt de verantwoordelijkheid voor een goede voorbereiding wel bij jezelf te liggen. Waar je bij PBP verplicht de brevetten te halen zul hier zelf een stok achter de deur moeten vinden. Voor mij is dat de door Fiets geboden kans een blog over dit evenement bij te houden. In deze blog wil ik de lezer op de hoogte brengen van alle zaken die komen kijken bij de voorbereidingen en het rijden van zo´n tocht. Ik zal uitvoerig ingaan op het materiaal wat ik gebruik. Ik zal verslag uitbrengen van trainingen en ik zal aandacht gaan besteden aan voeding en gezondheid in voorbereiding op de tocht. Uiteraard zal ik verslag doen van mijn belevenissen gedurende de tocht zelf. Uiteindelijk hoop ik de lezer ervan van te overtuigen dat mijn collega lange-afstandfietsers en ik geen buitengewone mensen zijn, maar een diepe liefde voelen voor onze sport, waarbij waardering van leven en landschap voorop staat. Gerelateerd nieuws
