Op 2 oktober vond in het Vlaamse Oud-Heverlee het eerste EK- en BK Gravel plaats voor grotendeels eliterenners. En alsof dat nog niet genoeg was stonden er ook 1400 fanatieke gravelaars aan de start voor de succesvolle UCI Gravel World Series. Fiets was van de partij voor 131 kilometer afzien en stofhappen.
Geen stress
De ochtend begint prachtig; blauwe lucht en een heerlijke temperatuur. Het parkeren is uitstekend geregeld, ondanks de vele deelnemers. Rond een uur of tien stuur ik mijn gravelbike het start- en finishterrein op. Een hartelijk Vlaams ontvangst volgt bij de inschrijfbalie en mijn chip, rug- en zadelpennummer zijn snel geregeld. Tijd over om nog even rond te neuzen op de Grit! Gravel Expo.
Wachten en zenuwenplasjes
Ik kan vanaf 11 uur terecht in mijn startbox met leeftijd 35 tot 44 jaar met starttijd 12.06 uur. Het lange wachten is begonnen. Best gek eigenlijk dat je lang gaat wachten, om daarna uren vrijwillig af te zien op de fiets. Gelukkig ben ik niet alleen en klets ik met wat lotgenoten over wat ons te wachten staat. Een grappig fenomeen blijft het groot aantal fietsers dat meerdere keren de startbox verlaat voor een zenuwenplasje, inclusief mijzelf.
Gravelen in de Brabantse Wouden
Om 12.00 uur vertrekken de eliterenners. Een bont gezelschap van wegprofs, gravelprofs en ex-profs op jacht naar één van de titels. De vrouwen rijden 131 km (hetzelfde parcours als de UCI Gravel Series) en de mannen 159 kilometer. Het parcours bestaat uit een grote en kleine lus die de Brabantse Wouden doorkruist. De lokale lus van 28 km volgt een mix van onverharde wegen en natuurlijk kasseien. De grote lus van 47 km bevat meer asfalt, maar ook langere grindwegen en brengt ons langs plaatsen met prachtige namen als Vossem en Tervuren en Jezus-Eik. Mijn race bestaat uit: 3 lokale lussen + 1 grote lus. Via deze site kun je de GPX-routes van het parcours downloaden en tips voor andere fietsroutes.
Dolle stieren en Vlaanderen boven!
Stipt om 12.06 uur is daar het signaal om flink te trappen. Als dolle stieren stuiven we na de eerst bocht. Chaos volgt en het is duwen en trekken om je plekje te vinden op de steile klim die volgt. Heerlijk, direct je hartslag maximaal en volop in de achtervolging naar degenen die voor mij rijden. Het tempo ligt hoog en het glooiende parcours leent zich om door te stampen. De twee lokale lussen zijn snel afgevinkt en ik hoop mijn adem wat terug te vinden in de grote lus.
Ondertussen moet ik blijven drinken en eten, wat in combinatie met hoge inspanning en geconcentreerd sturen, een uitdaging blijft. De grote lus maakt het voor iedereen wat makkelijker. Even bijtanken en genieten van de prachtige glooiende landschappen. Asfalt wordt regelmatig afgewisseld met grind- en zandpaden. De zon schijnt flink en overal staan plukjes mensen om ons hartstochtelijk aan te moedigen. Vlaanderen boven!
Wervelvind Jasper Stuyven
Ik duik de laatste lokale lus in samen met het groepje fietsers waar ik het grootste deel van de race mee rij. De laatste 30 km zijn aangebroken en ik voel mij nog aardig oké. Ik mag voor de derde en laatste keer de steile klim op die net na de start opdoemt. Dit gaat samen met het geluid van een laagvliegende helikopter en al snel volgen de politiemotoren en de motards van Sporza.
Het supportersgeluid zwelt aan en ik kom nog net de klim over voordat wervelwind Jasper Stuyven voorbijkomt. Alsof ik stil sta, welgeteld één nanoseconde rij ik voor deze klasbak. Stuyven is solo onderweg om voor het eerst Europees- en Belgisch kampioen te worden. Een verdiende winnaar en puike reclame voor de gravelsport.
Succesvolle gravelraces
Ik passeer voor de laatste keer de feesttent en hoor uit de speakers de zalvende stem van José De Cauwer. Lekker genieten van de laatste bospassages op weg naar de finishboog in het ‘Zoet Water’ van Oud-Heverlee. Onder luid gejuich gooi ik mijn handen in de lucht. Even mijn momentje pakken, want als ‘talentloze’ deel ik niet heel vaak hetzelfde parcours en entourage als de profs. Misschien is dat ook wel het enorme succes van de gravelsport. Samen afzien, genieten, maar ook heel toegankelijk. Als ik het thuisfront heb bijgepraat, zie ik nog net een glimp van de huldiging van Europees kampioene Lorena Wiebes. Ze kwam als tweede over de finish, maar omdat Tiffany Cromwell Australische is, had zij geen recht op de titel.
Volgend jaar weer?
Het is tijd om het mooie en ‘wielerzotte’ Vlaanderen achter mij te laten. Ik hoop volgend jaar terug te keren. Ik vind het een meer dan geslaagd event, zeker voor de eerste keer. Natuurlijk zijn er ook kritische geluiden over de chaos die ontstond door de massastart, of dat er best nog wat asfalt zat in de grote lus. Ongetwijfeld zal organisatie Golazo dit meenemen in hun evaluatie, in een voor de rest vlekkeloos verlopen event.
Met veel volk langs de kant, mooie winnaars en zelfs live-verslag op Sporza was het een geslaagde primeur. En veelbelovende opmaat tot het WK 2024, dat voor een deel over hetzelfde parcours zal gaan.
WK Gravel Veneto met oranje kanshebbers
Volgend weekend wordt voor de tweede keer het WK Gravel in het Italiaanse Veneto gehouden. Uiteraard een grote Nederlandse equipe met kanshebbers als Demi Vollering, Riejanne Markus, Tessa Neefjes en echt waar; pensionado Annemiek van Vleuten. Bij de mannen een mooi rijtje namen met Ivar Slik, Laurens Ten Dam, Jasper Ockeloen, Niki Terpstra en Thijs Zonneveld. Oranje boven!
