In 2004 heeft Marcel Kruithof, toenmalig technische redacteur van Fiets, in onze eigen extreem make over zich in zes maanden voorbereid op de Marmotte. In 2012 is Marcel opnieuw van plan de zware cyclo in de Alpen te gaan rijden. Wekelijks vertelt hij over zijn belevenissen op weg naar 7 juli in: Extreem make over 2.0: 8 jaar en 30 kilo verder:Het ging ook eigenlijk allemaal te goed. De afgelopen weken vlogen de kilo’s er bijna vanzelf af. Bovendien ging ik ook conditioneel met grote stappen vooruit. Dan is het natuurlijk wachten tot de eerste tegenslag. En ja, die tegenslag doet pijn. Letterlijk!

De week begon nog zo goed. Na een zware trainingsweek vorige week, was afgelopen week er eentje die vooral in het teken van rusten stond. Doordat het trainen de afgelopen weken zo lekker ging, was ik namelijk bijna een van de belangrijkste trainingsregels vergeten.  Joop Zoetemelk zei ooit: “De Tour wordt in bed gewonnen.” Oftewel, rusten is net zo belangrijk als inspannen. Met al mijn getrain van de afgelopen weken was ik daar bijna niet meer aan toe gekomen. De twee dagen extra rust die ik deze week heb genomen, betaalden zich eind deze week echter volledig uit. Op de fiets heen en weer naar Leiden, leek het namelijk wel alsof ik mijn pedalen niet voelde. Op de heenweg kon ik dat nog toeschrijven aan de wind in mijn rug, maar toen ik ook vrij gemakkelijk naar huis reed, wist ik dat ik met supercompensatie te maken had. Goed om dat weer eens te voelen, en om te beseffen dat rust inderdaad ook een belangrijke training is.

Niet alleen conditioneel, maar zoals gezegd ook qua gewicht gaat het heel erg goed. Vandaag is het precies 2 maanden geleden dat ik met mijn sportvastenkuur ben gestart. Op dat moment woog ik 129 kilo. Niet alleen tijdens het sportvasten maar ook nu nog blijven de kilo’s eraf vliegen. Inmiddels staat de weegschaal op 110,9 kilo. Met nog vier maanden te gaan tot de start van de Marmotte, heb ik dan ook goede hoop dat ik mijn uiteindelijke doel, dubbele cijfers, daarvoor al bereik.

Dan moet natuurlijk alles wel mee blijven zitten. Want momenteel doet zelfs het typen van deze blog pijn. Mijn rechter elleboog is namelijk flink geschaafd, en mijn hele rechterkant plus mijn stuitje en linker kuit doen behoorlijk veel pijn. Ik kan daar natuurlijk een heel stoer verhaal bij gaan verzinnen. ‘Helaas’ ben ik echter niet in een afdaling met 80 kilometer per uur in een bocht onderuit geschoven, maar ’s nachts onderweg naar de badkamer in plaats van gewoon op de overloop, met één been het trappengat in gestapt. Terwijl mijn rechterbeen halverwege de trap stond, bleef het linkerbeen boven staan en schampte ik met mijn rechterkant de muur. Geen prettige houding en zeker geen fijn gevoel. Al weet ik dat ik eigenlijk nog best geluk heb gehad en veel vervelender terecht had kunnen komen.

Ondanks mijn conditionele progressie en gewichtsverlies doet momenteel alles me dus even pijn. Hopelijk is dat snel over en kan ik gauw weer mijn training oppakken. Want de 110 kilo lonkt, de Amstel Gold Race nadert en voor je het weet is het juli. Gelukkig weet ik na deze week weer dat rusten niet automatisch achteruitgang betekent. Maar ook rusten moet natuurlijk niet te lang duren, want rust roest!