In 2004 heeft Marcel Kruithof, toenmalig technische redacteur van Fiets, in onze eigen extreem make over zich in zes maanden voorbereid op de Marmotte. In 2012 is Marcel opnieuw van plan de zware cyclo in de Alpen te gaan rijden. Wekelijks vertelt hij over zijn belevenissen op weg naar 7 juli in: Extreem make over 2.0: 8 jaar en 30 kilo verder:Ook al is het hoofddoel mijn gewicht terugbrengen onder de 100 kilo, het is natuurlijk fijn als het fietsen bij de Marmotte ook prettig gaat. De kilometers die ik momenteel op het vlakke maak zijn daarbij wel een leuke indicatie, maar ik weet uit ervaring dat omhoog rijden iets heel anders is. Conditie is daarbij eigenlijk pas van secundair belang. Bij klimmen gaat het in eerste instantie om een strijd met de zwaartekracht. Elke kilo meer of minder heeft daarbij een grote impact.

Gelukkig zijn er mogelijkheden genoeg om het klimmen te testen, bijvoorbeeld in ons prachtige Limburg. Bij het overhalen van Remko om mee te gaan naar de Marmotte, had ik hem  ook beloofd mee te gaan naar de toerversie van de Amstel Gold Race. Normaal is dat niet zo’n mijn ding, want bij lekker fietsen stel ik me iets anders voor dan met 15.000 fietsidioten tegelijk door Limburg crossen. Maar belofte maakt schuld en met het gewicht richting de 100 kilo vertrok ik vrijdag vol goede moed richting het zuiden om daar met de ‘BIT Bikkels’ vooral ook een gezellig weekend te hebben.

Hoewel de Amstel Gold race korter is en ‘slechts’ 1500 hoogtemeters telt, was dit ook wel weer een moment om de voorbereiding te testen. Zorgen dat de fiets in orde is, de juiste kleding mee gaat, voldoende voedsel en drank voor onderweg en het lijf proberen perfect te ‘taperen.’ Want ook al heb ik zowel de AGR als de Marmotte al een keer gedaan, het blijft een soort gezonde spanning oproepen. Gelukkig verliep de week zoals gepland en stond ik zaterdag optimaal voorbereid met duizenden anderen aan het vertrek.

Hoewel ik met de BIT Bikkels op stap was, had ik ook nog zwager Jaco nog zover gekregen om mee te rijden door het Limburgse land. Jaco ‘huur’ ik altijd in om voor mij te hazen. Zo reed hij in mijn voorbereiding in 2004 al 240 km op kop in de Elfstedentocht, hielp hij mij toen door moeilijke momenten in Luik-Bastenaken-Luik en was hij erbij op vele andere lastige ritten. Jaco vindt het op een of andere manier niet vervelend om zich voor mij ‘op te offeren.’ En ik maak daar regelmatig dankbaar gebruik van.

Ook tijdens deze 150 kilometer was Jaco weer mijn meerdere, al kon ik hem op het vlakke dit keer al redelijk bijhouden. Op de stukken tussen de verschillende klimmen konden we samen heerlijk doortrekken en vooral veel slap lullen. Zo viel het ons op dat er een hoop vrouwen behoorlijke mannelijke trekjes hadden. Zag je een rugnummer met een vrouwenvoornaam, bleek er toch een man van middelbare leeftijd voor je te fietsen.

Omhoog is het gewichtsverschil van 15 kilo gewoon nog net even te veel. Gelukkig heb ik in de afgelopen jaren geleerd dat eigen tempo dan heel belangrijk is. Dat maakt dat klimmen aan het einde van de rit nog steeds leuk is. Het lukte me dan ook om relatief gezien ‘fit’ aan de streep te komen op de Cauberg. Zelfs de regen die het laatste uur met bakken op ons neer kwam, kon dat gevoel niet verpesten. Als ik met sportvasten nog 10 kilo kwijt raak, weet ik dan ook bijna zeker dat ik ook op 7 juli met dat gevoel over de streep moet kunnen komen.

De Amstel was ook voor schoonzus en Marmotte-genoot Saskia de vuurdoop op een racefiets in de heuvels. Zij koos voor een kortere afstand, maar heeft die wel keurig volbracht. Die kilometers komen vanzelf! Remko had al wel een keertje Limburg verkend, maar nog nooit zo’n afstand door de heuvels reden. Ook hij heeft keurig in zijn eigen tempo de finish bereikt. Met de Marmotte gaat dat dus wel goedkomen!


!function(d,s,id){var js,fjs=d.getElementsByTagName(s)[0];if(!d.getElementById(id)){js=d.createElement(s);js.id=id;js.src=”//platform.twitter.com/widgets.js”;fjs.parentNode.insertBefore(js,fjs);}}(document,”script”,”twitter-wjs”);