Rodrick de Munnik en Edwin Driessen van Fiets volgen een Sportvastenkuur. Edwin blogt dagelijks over zijn ervaringen.

Gek word ik ervan. Stapelgek. Het ding waar ik het over heb, moet steevast altijd eerst even nadenken. Dan gaan er allerlei streepjes ronddraaien over het display, alvorens het een oordeel velt. Hoewel het apparaat steevast met een cijfer op de proppen komt, zijn er voor mij slechts twee boodschappen mogelijk: te zwaar en niet te zwaar.

Ik moet bekennen dat ik voor de start van mijn sportvastenkuur er bijna nooit op stond. Nu is het een soort obsessie. Ik wil het duistere sportvasten kunnen plaatsen in grijpbare getallen. Daarom sta ik tegenwoordig dagelijks een keer of zes op de weegschaal. ’s Ochtends, voor en na eten, als ik naar de wc ben geweest, voor en na het sporten. Ik wil cijfertjes zien.

Zaterdag 13:00 uur, voor het sporten: 88,8. Zaterdag 14:00 uur, na het sporten 88,2. Zaterdagavond 23:00 uur: 90,6. Zondagochtend 09.55: 89,8.  Hoewel afvallen volgens de sportvasten theorie slechts een positieve bijwerking is, merk ik wel dat het voor mij een belangrijk punt is. Ik wil graag op een gewicht tussen de 84 en 88 kilo komen.

Vrijdag ga ik een nieuwe maximaaltest doen. Wat is mijn conditionele vooruitgang geweest in een maand tijd? Ik kan niet wachten. Ik wil cijfertjes zien.