Met een variant op de bekende spreuk ‘De koning is dood’ gaat zaterdag in Benidorm de 66e Vuelta van start. Na de Tour de France, een van de spannendste van de afgelopen jaren m.b.t. de strijd om de klassementen, belooft de Vuelta ook het nodige vuurwerk: 21 ritten waaronder 10 bergetappes en 6 aankomsten bergop.

In de 4e etappe beklimt het peloton al de Sierra Nevada en zo gaat het eigenlijk 3 weken lang door. Niet mis, dus in de komende FIETS – nummer 9 –  besteden we de nodige aandacht aan de Vuelta.

In juli en augustus fietste Richard van Ameijden in de hitte van Portugal, West- en Noord-Spanje. Daarbij reed hij bijna alle cols en aankomsten van bergetappes van de Vuelta 2011, waaronder o.a. La Covatilla (1970 m), Mijares (1575 m), Ventana (1590 m), San Lorenzo (1350), Pena Cabarga (569 m) en de beruchte Alto del’Angliru (1570 m).

Als voorproefje tref je hier een verslag aan van Richard over de beklimming van La Manzaneda (1760 m), die voor het eerst in de Vuelta is opgenomen. Deze slotklim van de 11e etappe op 31 augustus a.s. ligt in de noordwestelijk gelegen regio Galicia, binnen de provincie Ourense. De etappe gaat in 167 km naar de finish op deze voor velen onbekende klim.

Richard: ”Het Estacion de Esqui de Alto de Manzaneda fietste ik op 25 juli 2011 vanaf het noorden uit het dorpje A Proba de Trives (750 m). De Vuelta neemt de iets meer oostelijk gelegen aanloop, maar beide wegen vloeien samen naar de top. De beklimming van ruim 1000 hm heeft maxima tot 12% en is door de lengte niet echt lastig. De route die ik rijd over de oude OU-1073 naar het kleinschalige skigebied ligt volledig op de schop. Een nieuwe weg wordt deels over de oude weg dwars door het kleinschalige boerenlandschap getrokken en is voor 80% gereed.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aanleg nieuwe weg

Stoomwalsen en ander materieel staan in de vakantieperiode werkloos langs de route. De resterende wegwerkzaamheden voor alle logistiek rond de Vuelta-etappe en het daarop volgende winterseizoen worden ongetwijfeld in de laatste dagen voor de 11e etappe afgerond ….?

In 11 km loopt deze saaie, soms sterk glooiende weg met nieuw wegnummer OU-703 naar de afslag. Vanaf hier stijgt de brede, prima OU-704 in 8 km naar het skistation. De open route bergop levert mooie vergezichten over het berglandschap. Opvallend zijn de volop draaiende windmolens verderop, die als een witte slinger over de bergkam de horizon markeren. De droge hitte aan de zuidkant van de langgerekte berggordel Cordillera Cantabrica die door Noord-Spanje loopt, zuigt als het ware de wind van de oceaan aan vergelijkbaar met mistral en tramontana. Ook in het hart van Spanje kan vaak vanaf het middaguur in de zinderende hitte ineens een opmerkelijke harde wind opsteken.

Gaandeweg de klim worden de zendmasten bovenop de berg zichtbaar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zendmasten op de top

 

Als de weg meer door loof- en naaldbos begint te lopen, ben ik al bijna bij het skidorp. Niet te missen: een gigantisch bord met MANZANEDA, Estacion de Montana. Op een brede tweesprong rijd ik links en kom bij vakantiewoningen en een grote parkeerplaats, waar verschillende families onder de bomen aan het picknicken zijn. Een groepje downhillers neemt net de skilift naar boven.

Ik keer om en volg het andere weggetje, dat in krap 5 km eerst door het naaldbos naar de top. Het asfalt is in sommige bochten kapot gereden, groepjes koeien liggen er vreedzaam te herkauwen. Ik klim in de warmte, maar aan de andere kant van de top begint bewolking vanaf de oceaan samen te klonteren. De laatste kilometer loopt over de kale helling, rood-geel gekleurde palen markeren de route bij grote sneeuwval. Gezien de lage begroeiing zal de top een deel van het jaar in nevel of dichte mist liggen. Vandaag voelt de noordenwind in de rug een soort ‘hand of god’ en bereik ik snel de top. Die blijkt compleet verlaten, de voorzieningen gesloten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


La Manzaneda

Links van me zie ik bij het eindpunt van de skilift een instructeur aan downhillers nog wat tips geven, waarna ze zichzelf in gang zetten en al hobbelend achter een glooiing uit beeld verdwijnen. Het wervelende wolkenspel rond de top levert fotogenieke omstandigheden op. Ik haal een droog shirt en een jasje uit mijn rugzakje en daal af. Vermoedelijk zal La Manzaneda als primeur geen beslissende rol in de Vuelta veroorzaken, maar halverwege de ronde het klassement verder in de plooi gaan leggen.”

Tekst + foto’s: Richard van Ameijden