Léon de Kort, freelance-journalist voor Fiets en Procycling is op Eerste Kerstdag 2013 begonnen met zijn grote project. Een jaar lang iedere dag minimaal een uur fietsen. Weer of geen weer, vanuit huis of vanuit een hotel in Azerbeidzjan. Gisteren was hij halverwege en we kunnen nu al concluderen dat het een geweldig project is. Van een ietwat ingekakte kerel van middelbare leeftijd met flink overgewicht en een slechte levensstijl transformeert hij zich onder goede begeleiding en met ijzeren discipline naar een überfitte sportjournalist.

Léon schrijft over zijn ervaringen op Facebook, Twitter en om de paar maanden in een mooi artikel in Fiets. Daarnaast kun je zijn prestaties volgen via zijn Strava account.
Hieronder zijn ‘halfway’ verslag:

leon1183 dagen. Ik ben HALVERWEGE! Zes maanden zijn voorbij gevlogen. @ElkeDagEenUur schiet dus lekker op. Op een dag als vandaag, woensdag 25 juni, prijs ik me gelukkig met mijn stap die ik ’toen’ – Eerste Kerstdag 2013, wat lijkt het ver weg – zette. Die Gios en Stevens stonden redelijk werkloos op zolder; inmiddels zijn ze behoorlijk ingereden.
Ik heb er net weer een, voor mijn doen, stevige inspanning opzitten. Het moest hard gaan van mezelf, het liefst sneller dan alle 182 voorgaande dagen. Dat vroeg opstaan deert me niet, zo maak je de dag gewoon langer, maar ik moest en zou een soort record neerzetten ter gelegenheid van dit ‘jubileum’. Is wel gelukt. Of het goed is voor dat lichaam? Dat doet er nu even niet toe. Soms stel je je een doel en dat wil je halen. Op zo’n moment hoor ik geen adviezen en negeer ik cijfertjes die op het schermpje van de Polar dansen..
Zo is dat ook gegaan met dit hele project. Fietsen en kijken wat er met dat lijf, maar ook met de kop zou gebeuren. Ik hoor geregeld mensen vertellen dat ze in het zadel zoveel nieuwe (briljante?) ideeën of ingevingen krijgen. Misschien moet dat bij mij nog gebeuren, want tot dusver word ik steevast overvallen door los door elkaar heen schietende gedachten waarvan ik nooit de oorsprong kan achterhalen, laat staan dat ik een verband kan ontdekken tussen de spinsels die een ritje oproepen. Wat ik wel weet, en iedere keer constateer zodra ik de achtertuin binnenrijd: die ongelooflijke voldoening die bewegen geeft.
Ik heb daarom meer dan eens foto’s gepost op deze plaats van de rijzende zon. Het klimmen van die koperen, gouden, in elk geval altijd stralende bol, de ene keer uit flarden mist omhoog komend, de volgende dag wat weifelend klauterend achter de ‘skyline’ van Delft vandaan, is een ongekende motivator. De wereld mag langzamerhand veranderen in een rokende puinhoop, de zonnenstralen die me in de vroege uurtjes tegemoet komen vergoeden alles. Elke keer opnieuw. Inspiratie, alle dagen gratis.

Oh ja, wat ook helpt: hartverwarmende reacties van sportliefhebbers, lezers, volgers, eigenlijk van iedereen die van fietsen, leuke plaatjes en wat praatjes kan genieten.
Plus: de uitslagen van een fysieke test. Vorige week vrijdag deed ik een nieuwe inspanningstest. Dat de weegschaal én de spiegel al lang vertellen dat het met mijn gewicht uitstekend gaat, is een fikse zet in de rug. Dat ik conditioneel ook sprongen heb gemaakt, vermoedde ik wel. Dan is het wel zo aardig wanneer de cijfers dat bevestigen. Maar daarover meer in een volgend stukkie…en het verhaal dat ik voor Fiets schrijf.
Om een hele story samen te vatten met een vraag die me nogal eens wordt gesteld. “Je voelt je zeker wel stukken beter nu je niet meer zo dik bent?”
Het antwoord laat zich toch wel raden? Al zullen de foto’s van ‘huisfotograaf’ NicoAlsemgeest.com dat misschien niet gelijk duidelijk maken….