Er zijn van die toertochten die niet weg te denken zijn van de ‘kalender’. En daar valt de LBL Ardennen Classic van Le Champion ook onder. In de volksmond is dit ‘gewoon Luik Bastenaken Luik’. En altijd ergens in het begin van de maand augustus. Mooie maand augustus. Dan is iedereen in vorm en zijn de hellingen te doen. Daarnaast is het weer vaak een stuk beter dan in het voorjaar. Daarom zie je ook veel beginnelingen van start gaan. Dit jaar was het de 11e augustus ongeveer het mooiste weer wat je als fietser kon wensen. Droog, zonnig, in de twintig graden.
Hoe dan ook en hoe zwaar het misschien dan ook was: dit was een dag die niet meer stuk kon. Natuurlijk, niet iedereen keek de hele dag blij, maar als het even tegen zat hoefde je maar om je heen te kijken en je werd snel weer positief gestemd. Drie afstanden, die allemaal om het principe draaide: start in Luik, dan richting Bastenaken en weer terug.
Dit hield ook wel in dat je op sommige stukken je ‘tegenstanders’ tegenkwam die alweer op de terugweg waren. Maar de route telde naast de obligate grotere wegen ook kleine, goed verborgen doorsteekjes. Zo’n 3500 deelnemers konden van start, onder wie opvallend veel jongere rijders en vrouwen. En heel veel Hollanders en dan met name veel Randstedelingen, als je let op de sponsornamen op de wielershirts. Le Champion is nu eenmaal een echt Nederlandse vereniging die veel leden in het westen heeft. De bekende klimmetjes zitten er in het parcours: van de Côte de Chambralles tot aan de Stockeu en de Redoute (wel vanaf een andere zijde, vanwege een geweigerde vergunning). Het volgt in grote lijnen de profversie, maar buigt ook wel ergens af waar de profs echt niet komen. Dat maakt ook niet zoveel uit omdat LBL op zichzelf staat en niet vergeleken hoeft te worden met de andere versies. Het is sowieso zwaar… De 170 kilometer telde bijvoorbeeld al 3000 hoogtemeters.
En verder: het was dit jaar de 30e editie, dus ondertussen weet La Champion wel hoe het de ballen in de lucht moet houden. Onderweg pijlen genoeg, aanwijzingen voor slecht wegdek dan wel gevaarlijke afdalingen, ruim voldoende vrijwilligers, stempelaars en signaleurs, bevoorrading, controleurs, stempelaars enz. Nergens werd je onaangenaam verrast. Nou ja, boven op de Redoute was er een tekort aan drank – maar dat lag voor een groot deel aan de warmte…
De start en finish was in het centrum van Luik, dus je moet wel wat moeite doen om je door de stad heen te worstelen. Maar dat hoort ook bij de charme van de tocht. Dit houdt ook in dat de sfeer bij de finish lekker knus is. Geen immens parkeerterrein, maar een soort voortuin bij het hotel. En dit jaar hing je naderhand vooral in het gras en op de banken. Pilsje of cola erbij en lekker na ouwehoeren.
Of je sliep half over je fiets. Ook fijn…
www.lechampion.nl
Er zijn van die toertochten die niet weg te denken zijn van de ‘kalender’. En daar valt de LBL Ardennen Classic van Le Champion ook onder. In de volksmond is dit ‘gewoon Luik Bastenaken Luik’. En altijd ergens in het begin van de maand augustus. Mooie maand augustus. Dan is iedereen in vorm en zijn de hellingen te doen. Daarnaast is het weer vaak een stuk beter dan in het voorjaar. Daarom zie je ook veel beginnelingen van start gaan. Dit jaar was het de 11e augustus ongeveer het mooiste weer wat je als fietser kon wensen. Droog, zonnig, in de twintig graden.
Hoe dan ook en hoe zwaar het misschien dan ook was: dit was een dag die niet meer stuk kon. Natuurlijk, niet iedereen keek de hele dag blij, maar als het even tegen zat hoefde je maar om je heen te kijken en je werd snel weer positief gestemd. Drie afstanden, die allemaal om het principe draaide: start in Luik, dan richting Bastenaken en weer terug.
Dit hield ook wel in dat je op sommige stukken je ‘tegenstanders’ tegenkwam die alweer op de terugweg waren. Maar de route telde naast de obligate grotere wegen ook kleine, goed verborgen doorsteekjes. Zo’n 3500 deelnemers konden van start, onder wie opvallend veel jongere rijders en vrouwen. En heel veel Hollanders en dan met name veel Randstedelingen, als je let op de sponsornamen op de wielershirts. Le Champion is nu eenmaal een echt Nederlandse vereniging die veel leden in het westen heeft. De bekende klimmetjes zitten er in het parcours: van de Côte de Chambralles tot aan de Stockeu en de Redoute (wel vanaf een andere zijde, vanwege een geweigerde vergunning). Het volgt in grote lijnen de profversie, maar buigt ook wel ergens af waar de profs echt niet komen. Dat maakt ook niet zoveel uit omdat LBL op zichzelf staat en niet vergeleken hoeft te worden met de andere versies. Het is sowieso zwaar… De 170 kilometer telde bijvoorbeeld al 3000 hoogtemeters.
En verder: het was dit jaar de 30e editie, dus ondertussen weet La Champion wel hoe het de ballen in de lucht moet houden. Onderweg pijlen genoeg, aanwijzingen voor slecht wegdek dan wel gevaarlijke afdalingen, ruim voldoende vrijwilligers, stempelaars en signaleurs, bevoorrading, controleurs, stempelaars enz. Nergens werd je onaangenaam verrast. Nou ja, boven op de Redoute was er een tekort aan drank – maar dat lag voor een groot deel aan de warmte…
De start en finish was in het centrum van Luik, dus je moet wel wat moeite doen om je door de stad heen te worstelen. Maar dat hoort ook bij de charme van de tocht. Dit houdt ook in dat de sfeer bij de finish lekker knus is. Geen immens parkeerterrein, maar een soort voortuin bij het hotel. En dit jaar hing je naderhand vooral in het gras en op de banken. Pilsje of cola erbij en lekker na ouwehoeren.
Of je sliep half over je fiets. Ook fijn…www.lechampion.nl