Ik heb een tijdje niet gefietst, een week of 6 ongeveer en nog langer geen blog geschreven. Waarom? Nou, manlief heeft een best wel ernstig fietsongeluk gehad. Hij, op zijn racefiets, heeft geen voorrang gekregen van een auto. En helaas ben je zo kwetsbaar op de fiets dat een auto daar eigenlijk altijd beter vanaf komt. Ik heb dus verpleegstertje gespeeld in plaats van lekker kilometers gemaakt tijdens ons geplande mini trainingskamp in Spanje.

En daarna had ik de bibbers, ik vond het gewoon moeilijk om weer op de fiets te stappen. Mijn man was namelijk niet de enige, diezelfde week overleed Scarponi als gevolg van een fietsongeval en belande nog een andere prof in het ziekenhuis na een aanrijding met een bestelbus. Ik verzon dus telkens wel een ander excuus om niet te gaan. Dat mijn moeder ook het liefst zou hebben dat ik niet meer ga, hielp natuurlijk ook niet. Verstandelijk wist ik wel dat niet zozeer het fietsen gevaarlijk is. Het ongeluk is veroorzaakt door een onoplettende automobilist. Alleen gevoelsmatig was dat wat lastiger.

Nooit zonder helm

Overigens snap ik niet dat er nog mensen zonder helm fietsen! Je bent als fietser zo kwetsbaar, en het hoeft jouw fout niet te zijn als er iets gebeurt, dat blijkt wel. Die helm heeft echt een flink deel van de klap opgevangen. Het was nu al erg, maar ik wil niet weten hoe erg het geweest zou zijn als hij geen helm had gedragen.

Maar inmiddels heb ik er weer een paar ritten op zitten. Ik dacht op een gegeven moment; als ik nu niet ga, dan ga ik helemaal niet meer en dat is ook jammer. De eerste keer (of 3 keren 😉 ) wel een beetje angstig en overal waar ik een auto tegen kon komen was het bijna stilstaan. Inmiddels is dat weer een beetje gesleten. Ik heb zelfs al aan paar ritjes met manlief gefietst!

Ritje als een cadeautje

Het eerste ritje was het weer een cadeautje, zo lekker warm! De wind was wat minder maar als ik die mee had was het genieten. Ik had me voorgenomen om lekker rustig aan te doen en in de praktijk bleek dat ik ook niet anders kon. Jeetje wat verlies je een conditie als je een paar weken weken niets doet… Heb een rondje van 32 kilometer gemaakt en dat was ook lang zat.

Ik vind het wel grappig dat waar ik vorig jaar nog regelmatig rondjes van 25 kilometer fietste, ik dat nu gewoon te kort vind. 32 kilometer is natuurlijk niet zoveel langer, maar dat is nu wel het minimum. Daardoor heb ik stiekem nog de hoop dat ik mijn doel wel ga halen. Door de ‘break’ loop ik wel behoorlijk achter op mijn doel (die 1500 kilometer en het liefst meer). Niet alleen heb ik een paar mooie ritjes in Spanje gemist, maar ook een fijne Ladies Ride. Daar had ik me heel er op verheugd, want met 2 collegaatjes zou ik eindelijk voor meer dan 100 kilometer gaan. Zij zijn wel geweest en ik ben heel trots op ze 🙂 Mooie mijlpaal hoor! Maar volgend jaar nieuwe kans en misschien kunnen we in het najaar nog een leuke tocht vinden.

Voor nu ben ik blij dat ik weer op de fiets zit en er nog van kan genieten!