Daar zitten we dan, in een voorjaar met een ongekende onzekerheid en zonder sportevenementen: Niks om aan mee te doen, niks om naar te kijken. Wat kun je dan? Nou één ding is dromen. Samen dromen van wat fantastisch was de afgelopen maanden. Ik droom vandaag even terug naar mijn eerste cross. Als toeschouwer wel te verstaan. Dromen jullie mee?

Beeld: Janine Nöthlichs / Léon van Bon

Nachtmerrie?

Het is 20 december 2019. Het weekend voor kerst en privé een beetje de stilte voor de storm, voor het geweld van de feestdagen. Dus gaan we een weekendje samen weg, mijn vriend en ik, kerstshoppen in Antwerpen. We beginnen te plannen en te zoeken, en voor ik het weet boeken we een knusse AirBnB in ….de buurt van Namur?! Ja want op zondag gaan we natuurlijk iets leuks doen, namelijk naar de cross. Uhm, wat met het kerstshoppen is gebeurt weet ik niet. Maar ik kijk in fonkelende mannenogen, die bij het zien van het weerbericht (regen! Non stop!) alleen maar blijer worden.

Stiekem heb ik, de cross op TV kijkend, al vaker gedacht dat ik dat eens zou willen proberen. Lange afstanden zijn namelijk niet bepaald voor mij weggelegd. Ik hou wel van een beetje pit en ravage, en modder lijkt me heerlijk. Maar om het nou echt te gaan doen? Misschien is eerst kijken wel een hele goede strategie.

Regen, regen

Maar goed, terug naar Wallonië. Een avondje België is, maakt niet uit waar ik ben, altijd een genot voor mij: Lekker eten. Een Triple d’Anvers biertje. En dan in de AirBnB lekker onder de lakens kruipen. En wakker worden 22 december. De regen kleddert naar beneden en ik ben al zeiknat nadat we de hond hebben uitgelaten. Dus op naar Namur. De Belg op zich vindt de cross altijd prachtig en dus laat hij zich door regen niet uit het veld slaan: het is druk. Mijn vriend- sportfotograaf wel te verstaan- hangt als de wiedewagen zijn camera om zijn nek en verdwijnt in de modder. Ik loop met ons hondje rond en omdat dat een schattig beest is met grote puppy ogen heb ik veel aanspraak.

Wat een heldinnen!

Ik ga net na de start bij een modderige klim staan en luister naar het  startschot van de dames. Wow! Daar komen ze. Wat een heldinnen. Ik zie Marianne Vos en Ceylin Alvarado langs flitsen, zonder blikken of blozen jagen ze de glibberige hellingen op. Het publiek wordt gek (behalve eene tandeloze Belg die ik niet kan verstaan, en die maar tegen me door blijft gaan over mijn hondje).

Ik loop door de regen, een beetje klauteren is het wel in de modder, en ik ben volgens mij de enige die hier de weg niet kent. De citadel van Namur -zo prachtig hij mag zijn als de zon schijnt: Nu is het een heus modderdoolhof. Bovenop de heuvel kan ik nog een keer kijken, nu van heel erg dicht bij. Weer zie ik Alvarado. Ik stap een paar passen verder naar een bocht toe, waar de dames een heus sprongetje af moeten rijden en ik zie modderbillen, uitlopende mascara en flitsend felroze gelakte nagels die door het duistere bruin van de aarde flitsen.

Omdat het bijna de finish moet zijn, loop ik alvast die kant op. En ja hoor! Tijdens mijn wandelingetje heeft Lucinda Brand uiteindelijk 15 seconden gepakt op Alvarado en het publiek gaat los: Mensen kloppen enthousiast tegen de banners op de hekken langs de finish, en mijn hond krijgt een  hartaanval. Aan de cross moet je wennen, daar zijn we het wel over eens.

“ik zie modderbillen, uitlopende mascara en flitsend felroze gelakte nagels”

De hond van van der Poel

Gelukkig heb ik met de finish area ook de plek gevonden waar warm drinken te verkrijgen is. Even muntjes scoren en een lekkere Gluhwein bestellen. Terwijl de hond kijkt of ze ook onder de drankwagen kan gaan schuilen, en ik bibberend de lauwe drank naar binnen giet, valt me op dat het hier echt rustig is. De cross-fan staat op zijn plek langs het parcours en niet bij de koffie. Bier zie ik er echter wel overal flink doorheen gaan. Ik heb best een beetje spijt dat ik hier alleen ben: Dit is vast veel leuker met vrienden. Straks gaan de mannen starten en ik wil mijn vriend nog even zien. We kletsen even bij en ik zoek deze keer een helling op om naar het spektakel te kijken.

Onderweg kom ik een dame met een opvallend hondje tegen, een soort poolhondje met heel wollig vacht. Omdat we allebei een hondje hebben, lachen we naar elkaar. Een week later begrijp ik dat dit de hond van Matthieu van der Poel (en zijn vriendin) was. Grappig! De eigenaar van de bijzondere hond mag in ieder geval even later ook de zegen in Namur de zijne noemen.

Ik heb ondanks het weer echt een leuke dag gehad. Een nieuwe ervaring. Ik ben diep onder de indruk van de dames. Knallen, extreem veel modder happen, maar toch nog met vers gelakte nageltjes aan de start komen staan- Powervrouwen zijn het! En ik weet het nu zeker: Ik wil echt graag een keertje crossen! Wie weet komt die droom binnenkort een keer uit- dan heb ik weer iets nieuws om over te bloggen!