Tien jaar geleden is er bij Sharon een mitochrondriële ziekte gediagnosticeerd. Desondanks wil ze op 2 juni de Mont Ventoux samen met haar vriend Rutger beklimmen. Samen, op één tandem. Ze schrijft  over de voorbereidingen voor deze loodzware uitdaging. 

Afgelopen zaterdag was het alweer tijd voor de tweede en laatste clinic van Join4energy ter voorbereiding op de Mont Ventoux! Op Bevrijdingsdag hebben we een hele mooie ronde gefietst van maar liefst 65,5 kilometer! In deze blog doen we verslag van deze onwijs zware maar o zo leuke dag.

De dag voor de clinic hebben we heerlijk in een hotelletje geslapen, want vanuit Haaksbergen (dichtbij Enschede) naar Molenhoek (dichtbij Nijmegen) zouden we wel heel erg vroeg weg moeten gaan om op tijd bij de startlocatie te zijn. En aangezien de clinic voor mij erg vermoeiend is, kwam het beter uit om in de buurt te slapen, zodat we in ieder geval genoeg konden slapen. Om 10 uur kwamen we aan bij de sporthal in Molenhoek. Er waren al een aantal andere deelnemers aanwezig en het was meteen weer gezellig met elkaar. Wij doen voor het eerst mee, dus wij moeten de anderen nog een beetje leren kennen, maar het lijkt net of we al jaren mee gaan zo gezellig is het. Rutger zijn vader ging mee op de motor met een vriend achterop, die foto’s kon maken van de het peloton. 

In eerste instantie zouden wij een tocht maken van 75 kilometer. Je kunt je misschien wel voorstellen dat ik dat best spannend vond, aangezien de 52 kilometer van de vorige clinic al een stuk verder was dan de langste afstand tot dan toe. Maar toen gaf Maarten Nijland, de begeleider van de clinics, aan dat we een kortere route zouden gaan rijden. Er gingen namelijk een aantal jonge jongens mee die nog niet zo ver hadden gefietst. En met jong bedoel ik écht jong; 12 jaar! Om half 11 was het zo ver, we gingen vertrekken. Het was heerlijk weer en we begonnen met vol goede moed aan de tweede en laatste clinic.

Toen ik zag hoe steil de Zevenheuvelenweg was dacht ik ‘oei, moet ik die morgen fietsen?!’

Rutger en ik kennen de omgeving daar niet zo goed, dus ik genoot volop van de mooie omgeving. Ja, en als je in de buurt van Nijmegen bent en je gaat de Mont Ventoux beklimmen moet je natuurlijk de Zevenheuvelenweg hebben gereden. Een dag voor de clinic hadden wij deze weg al even met de auto gereden om bij een dodenherdenking aanwezig te zijn op de Canadese begraafplaats. Toen ik die weg zag en hoe steil het was, dacht ik ‘oei, moet ik die morgen fietsen?!’. Pfoe, ja het was even moeilijk, maar we hebben hem gehaald.

Oude Holleweg

Het is wel heel erg anders fietsen in heuvelachtige omgeving dan in ons platte Twente. Ik schrok daar wel weer een beetje van, maar ik moet op mezelf en vooral ons vertrouwen dat het goed gaat komen en dat we die top gaan bereiken! We hebben een aantal keer even korte pauzes gehad om even te drinken. Na ongeveer 55 kilometer kwamen we in Berg en Dal aan. Voor de mensen die dit plaatsje niet kennen, dit is een plaatsje met 1 weggetje die niet onder doet voor menig steil weggetje in Limburg, namelijk de Oude Holleweg. Een weggetje van 900m maar wel met een maximale stijgingspercentage van 14%! Die kon natuurlijk niet ontbreken deze dag. Gelukkig zit ik achterop en kon ik niet zien hoe steil die was ;).

Een weggetje van 900m maar wel met een maximale stijgingspercentage van 14%!

Het was 900m afzien. We hebben hem natuurlijk anders benaderd dan dat we straks aan de Mont Ventoux beginnen. Eenmaal boven moest ik eerst even weer op adem komen. Pfoe wat een pittig stukje en dat na 55 kilometer. Ik was echt wel kapot en gelukkig gingen we nu richting sporthal. Alleen sommigen, inclusief Rutger, vonden één keer Oude Holleweg niet genoeg en gingen vrolijk weer naar beneden om vervolgens weer omhoog te fietsen. Ik verklaarde hun natuurlijk een beetje voor gek, ik was al blij dat ik de eerste keer had overleefd, maar ja zij hebben natuurlijk geen energiestofwisselingsziekte. Rutger kwam ook de tweede keer lachend boven en ik was natuurlijk hartstikke trots op hem dat hij dat ‘even’ deed.

Na de Oude Holleweg was ik wel echt kapot en was het nog zo’n 10 kilometer tot we bij de sporthal waren. Die kilometers waren ook echt wel zwaar, maar ik hield vol en uiteindelijk zijn we allemaal goed aangekomen bij het eindpunt. Daar stond weer een heerlijke lunch op ons te wachten. Ik moest eerst even bijkomen van dit nieuwe record, weer tien kilometer verder dan de langste tocht en dit keer ook nog met meer hoogtemeters! Ik was wel heel erg blij dat we terug waren en nu konden uitrusten, maar ik was ook heel erg blij en toch ook wel trots dat we het weer hadden gehaald.

Als ik even te veel verzuur kan ik kracht minderen en neemt Rutger het over

Rutger is echt een topper en sleept me er doorheen. Als ik even te veel verzuur kan ik kracht minderen en neemt hij het over, ik ben echt onwijs trots op hem dat hij dit met mij wil doen en ook nog eens zo goed doet! De volgende blog neemt Rutger even het stokje over en schrijft hij de blog. Veel mensen zijn namelijk ook wel benieuwd hoe hij dit avontuur beleeft. Daarna zitten we al in Frankrijk voor dé uitdaging: de Mont Ventoux!

Tot blogs 😉