Tien jaar geleden is er bij Sharon een mitochrondriële ziekte gediagnosticeerd. Desondanks wil ze op 2 juni de Mont Ventoux samen met haar vriend Rutger beklimmen. Samen, op één tandem. Ze schrijft  over de voorbereidingen voor deze loodzware uitdaging. 

Afgelopen weekend was het zo ver, de grote dag! We hebben er twee jaar naar toe geleefd en nu was het dan eindelijk zover: de beklimming van de Mont Ventoux. In deze blog doen we verslag van deze mooie, zware én onvergetelijke dag.

We waren al een aantal dagen in Frankrijk om een beetje te wennen en ons mentaal voor te bereiden. Zaterdagochtend om kwart voor 6 ging de wekker. Na een korte nacht maakten we ons klaar voor de klim. Rutger stapte met de andere fietsers vanaf het vakantiepark op en ik vertrok met de auto naar Bédoin om vervolgens vanaf daar mee omhoog te fietsen. Voor mij zou het namelijk té inspannend zijn om al vanaf het vakantiepark mee te fietsen.

”Pff, wat had ik het toen even zwaar, alle aandacht op ons gericht”

Op de parkeerplaats bij het startpunt van de Mont Ventoux verzamelde alle deelnemers zich. Na een emotionele toespraak en een minuut stilte, vanwege het overlijden van een van de begeleidende motorrijders gingen we van start. Wij moesten met de tandem vooraan komen staan, zodat we als eerste konden vertrekken. Pff, wat had ik het toen even zwaar. Alle aandacht op ons gericht en dat met de spanning van de grote dag erbij… het werd me even te veel.

Maar ondanks dat, knop omzetten en vertrekken. Daar gingen we! Het begin ging redelijk vlot, we moesten na paar kilometer al stoppen voor een stoplicht. Ook waren er wegopbrekingen, daar konden we dan weer even op adem komen. Voor mij was dit wel fijn, konden we na de kleine stop weer mooi verder.

Support

Iedereen die ons inhaalde, want ja wij zijn niet de snelste op de tandem, wenste ons succes en wij hen ook. Ik vond het zo speciaal dat ze dat allemaal deden. Even later hoorde we de eerste aanmoedigen van herkenbare stemmen. Onze familie stond daar naast de auto, ze schreeuwden ons verder. Deze aanmoedigingen gingen de hele weg door en de steun die we van iedereen kregen was zo ontzettend fijn. We hadden het namelijk best zwaar. Mijn hartslag ging snel omhoog en zat de hele tijd tussen de 180 en 190 slagen per minuut.

Ik moest vanaf de start al plassen dus die uitdaging kwam er ook nog bij…

Na ongeveer 6 kilometer kwam Maarten Nijland even bij ons polsen hoe het ging. Ook al hadden we het zwaar, we vonden het wel goed gaan. Pas toen Maarten weer verder ging om ook bij de andere deelnemers te kijken, kreeg ik het écht zwaar. Het was nog ongeveer 6 kilometer naar Chalet Reynard en ik had zoiets van: ‘als we daar zijn gaan we het redden’. Alleen die laatste kilometers duurden lang, heel lang. De berg werd voor mijn gevoel steeds steiler en er zat geen vlak stukje in. Ik moest vanaf de start al plassen dus die uitdaging kwam er ook nog bij 😉 Moeten drinken, maar niet willen drinken, omdat je zo nodig moet plassen…

Tot aan chalet Reynard hebben we twee korte pauzes gehouden om toch even wat te drinken en te eten, want op fiets lukte mij dat amper. Tijdens die stops konden we ook weer even op adem komen  en onze hartslagen laten zakken.

Emotioneel naar de top

Eindelijk was het moment daar… we zagen de parkeerplaats van chalet Reynard! We hoefden nog ‘maar’ 6 kilometer tot aan de top. Hier hebben we iets langer gestopt en kon ik eindelijk plassen 😉 We hebben ons lichaam even wat rust gegund en nog met wat andere deelnemers gepraat. Sommigen zaten er al helemaal doorheen en anderen waren nog zo fris dat het leek alsof ze gewoon naar boven waren gereden met de auto. Onze familie stond ons hier weer op te wachten voor de nodige peptalks en een nieuwe voorraad drinken. Ook van de organisatie stonden er een aantal mensen om te kijken hoe het met ons ging en of de tandem nog goed reed. We hadden het erg zwaar, maar na een kwartiertje opladen, konden we weer verder. De laatste 6 kilometer op het kale stuk van de berg…

Van dat moment kon je de top van de berg bijna de hele tijd zien. We wisten dus precies waar we heen moesten. Deze laatste kilometers moesten we wat vaker stoppen. Ons lichaam begon toch een beetje te protesteren, maar opgeven was geen optie. We waren nu al zo ver gekomen, nu kunnen we de top ook halen! Met nog 3 kilometer te gaan, kregen we gezelschap van een andere deelnemer, hij is met ons naar de top gereden. Dat was wel erg fijn, want pff wat waren die laatste kilometers zwaar! Drie kilometer lijkt dan niks, maar oh wat voelden we die in ons lichaam. Met de ons drietjes konden we een beetje over andere dingen praten. Deze afleiding hielp ons erg.

We konden onze familie al zien bovenop de top, zij schreeuwden ons naar de top. Nog 2 bochten en dan zijn we er zeiden we tegen elkaar. We probeerden nog één keer aan te zetten. Daar stonden de eerste mensen al van join4energy om ons naar de top te schreeuwen. De top stond helemaal vol en iedereen moedigde ons aan. Wat was dat een speciaal moment! Dit gaf ons vleugels, we gingen het halen!

We konden niet praten, het enige wat lukte was elkaar knuffelen

Door al deze mensen werd ik zo emotioneel, we hadden het gehaald! Nog tien meter en dan zijn we aan de top. Wat was het prachtig. We zijn er! Ik klom zo snel mogelijk van de fiets af en vloog Rutger in de armen, dit was ons moment. Waar we twee jaar naartoe hebben geleefd was nú volbracht. Allebei werden we natuurlijk ontzettend emotioneel, want wat een werk en spanning ging eraan vooraf. Zonder fysieke hulp hebben we de top met ons tweetjes gehaald. Natuurlijk wel ook dankzij de support van onze familie. We konden niet praten, het enige wat lukte was elkaar knuffelen.

Felicitaties

Later hebben we onze familie omhelst. Veel andere deelnemers kwamen bij ons langs om ons te feliciteren met het behalen van de top. Het was een feestje op de top, wat mooi, deze ervaring pakt niemand ons meer af. Wij hebben het geflikt! We zijn nog een paar uur op de top gebleven om de andere deelnemers te verwelkomen. Nadat iedereen binnen was zijn we naar beneden gegaan met een bus, want afdalen met de fiets kon niet. We hadden niet de juiste remmen op de tandem en het was dus niet veilig genoeg om af te dalen. Dat vonden we erg jammer, alleen doordat we zo moe waren, was het ook wel weer goed zo.

Later op de dag hebben we nog een groot feest gehad in de tent met de bekendmaking van het bedrag wat we met zijn allen bij elkaar hebben gebracht. Hierover lezen jullie in de volgende blog meer. Wij gaan nu eerst genieten en lekker uitrusten 😉