Pedala lezeres Astrid test het komende halfjaar een Sensa Emilia Comp, waar ze ook de Alpe d’Huez mee gaat beklimmen. Met haar blogs deelt ze haar bevindingen en vertelt ze alles over de nieuwste Sensa.

Zes keer de Alpe d’Huez beklimmen, op één dag: de Alpe d’HuZes. In mijn hart wilde ik het perse, maar mijn hoofd hield ook andere berekeningen voor. Is 6 keer wel realistisch of overschat ik mezelf te veel. In mijn vorige blog heb ik uitgebreid geschreven over mijn voorbereidingen en ik denk dat ik gerust de conclusie mag trekken dat die voor mij de juiste waren. Want, beste lezers het is me gelukt! Ik heb op donderdag 7 juni 2018 daadwerkelijk 6 keer de Sensa Emilia Comp naar boven geschoven: 172 km met +/- 6800 hoogtemeters!

Maandagavond was na een lange autorit de eerste ontmoeting met de Alpe d’Huez en als je zo vanaf onderen naar boven rijdt en kijkt, leek de berg toch wel een stukje steiler en langer dan in mijn fantasie. Dat gaat nog een pittige worden, dacht ik. Daar waren de meesten van ons team het unaniem over eens en dat gold voor zowel de lopers als de fietsers onder ons.

Bochten verkennen

Ik had het voornemen om dinsdag een aantal bochten te verkennen, maar uiteindelijk leek het me niet verkeerd om toch een keer de hele berg te pakken. Keurig onder mijn omslagpunt van 157 hartslagen per minuut ben ik relaxed naar boven gefietst en ik was tot mijn verrassing met 1 uur en 27 minuten boven. Voor mijn berekeningen om op 1 dag aan die 6 keer te komen, bleek dat ik in ieder geval voldoende tijd had. Dat gaf al een gerust gevoel. De weersvoorspellingen daarentegen niet. Best gek, maar ik zat toch regelmatig op Méteo France te loeren en kon ieder voorspelde regenspatje op die donderdag wel vervloeken. Dat heb ik ongeveer één dag volgehouden en uiteindelijk bedacht dat ik dáár dan net geen invloed op had. Dus de afspraak gemaakt met mezelf dat ik me maar beter druk kan maken over andere dingen die ik wel kan beïnvloeden.

Ik maakte de afspraak met mezelf dat ik me maar beter alleen druk kon maken
over dingen die ik wél kan beïnvloeden

Woensdag hadden we een lome nietsdoen-dag. Een beetje in Huez rondhangen, kaarsen gekocht voor onze dierbaren die op donderdag in de door jou aangewezen bocht branden en de Sensa nog eens 10 keer dubbelchecken op van alles wat maar zou kunnen slijten in de wetenschap dat die onderdelen na zelfs een bezoekje aan een persmachine nog niet kapot kunnen gaan. Veel rusten en op tijd naar bed, want de wekker stond om 2.30 uur ’s nachts.

Wakker worden op de berg

We sliepen boven op de berg. Dus dat betekende in alle vroegte en in het donker afdalen. De weergoden deden wat de voorspellers beloofden en het miezerde al flink toen we om 3.30 uur in groepjes onder motorbegeleiding naar beneden gingen. Nu zit ik zelden op dat tijdstip op de fiets en de laatste keer stamt al van heel wat jaartjes geleden toen het gebruikelijk was om zo rond die tijd luidruchtig uit de kroeg te komen rollen. Het was nu muisstil… een ieder in zijn/haar gedachten verzonken en met gezonde spanning benieuwd wat ons te wachten stond.

Halverwege begonnen de vogels te fluiten en werd het langzaamaan licht. Ik bleef om me heen kijken en probeerde zoveel mogelijk in me op te nemen

Vanaf 4.30 uur kon je vanaf Bourg d’Oissans starten. Je werd ingedeeld in groepen van aankomst en iedere zoveel tijd werd een groep onder begeleiding van een motorrijder naar de start aan de voet van de berg gebracht. Om 4.57 uur klonk voor mij het startschot en daar begonnen we dan aan hetgeen waar we zolang naar uitgekeken hadden en waarvoor we zo hard getraind hadden. Door de regen ging het gestaag naar boven, in het donker. Bocht 21, bocht 20, bocht 19, bocht 18 en zo telde ik mooi op mijn gemakje af naar bocht 1.  Halverwege begonnen de vogels te fluiten en werd het langzaamaan licht. Ik bleef om mee heen kijken en probeerde zoveel mogelijk in me op te nemen. Een groepje koeien werd ook wakker en liep in een treintje de schuine kanten van de Alpe d’Huez op naar boven op zoek naar een stukje nog malser gras. Het leek me leuk om dit moment met iemand die ik inhaalde te delen. Deze sprak me echter flink buiten adem verbeten toe: “Goh, waar jij zoal geen oog voor hebt!” Ik denk eerlijk gezegd niet dat hij nog heel veel vaker omhoog te gaan is.  

Boven op gekomen en net na de 1e finish stonden kennissen die hun camper als verzorgingspost hadden ingericht. Ik had een kratje klaar gezet met allerlei voeding en tabletten voor sportdrank. Even snel er iets uit pikken, bidon vullen en meteen weer door de afdaling in. En zo startte ik zo’n 20 minuten later aan mijn 2e klim. Af en toe was het droog en kwam de zon door. Dan had je fantastische uitzichten, maar dat kon ook zo weer omslaan in regen en mist. Zo voltooide ik ook de 2e klim. Bovenaan weer het zelfde verhaal: bidon vullen, eten, als een speer afdalen en door met de 3e beklimming. In de beklimmingen reed ik steeds op het lichtste verzet: met de tandwielverhoudingen 32 achter en 34 voor. In de bochten waar het vlak was, kon ik weer opschakelen maar na een paar meter moest ik weer terugschakelen.

Volgens mijn berekeningen moest ik nu wel wat gaan opschieten om
alle 6 beklimmingen binnen de gestelde tijdslimiet te halen.

Ondanks dat beklimming 1 en 2 relaxed gingen, begon ik in beklimming 3 mijn lijf wel te voelen. Zware benen, niet zozeer spierpijn, maar algehele vermoeidheid en wat pijntjes hier en daar. Bijna bovengekomen, kwam de zon flink door en het zag er naar uit dat het een lange tijd droog zou blijven. Ik was doorweekt en flink smerig van het opspattende water en het leek met goed om even van kleding te wisselen. Ons hotel lag aan de route dus ik liet me verleiden tot een bliksembezoekje aan een warme douche en schoot een droog stel fietskleren aan dat ik al klaar had gelegd. Het was nu rond het middaguur en ik was al die reepjes, zoetigheid, sportdrank wel flink beu. Een broodje gebakken ei ging er wel in met een kant&klaar pannenkoek uit de Franse supermarkt. Deze laatste zag er niet uit en smaakte ook zo. Achteraf denk ik dat ie nog afgebakken had moeten worden. Gelukkig had ik er geen last van.

De vierde beklimming

Om 12.49 uur begon ik aan de 4e beklimming. Die wat langere pauze (ik denk ruim een half uur) had me goed gedaan. De zon deed nu flink haar best en brandde behoorlijk. Dit was dan weer het andere uiterste dacht ik. Kies maar wat je liever hebt. Over het algemeen kan ik goed in hitte fietsen, maar met deze inspanning vond ik het wel behoorlijk pittig. Rond 15.00 uur was ik weer bij de camper om wat voedsel in te slaan. Volgens mijn berekeningen moest ik nu wel wat gaan opschieten om alle 6 beklimmingen binnen de gestelde tijdslimiet te halen. Iets voor half 4 startte ik met klim 5. Ik begon wel wat zenuwachtig te worden: ga ik het wel of niet halen. Halverwege de klim braken me die negatieve gedachten bijna op. Ik denk ook dat de emoties versterkt werden door vermoeidheid. Frustratie en boosheid voerden de boventoon. Ook boosheid omdat ik mezelf niet kon herpakken. Had ik hier nu zo hard en gedisciplineerd voor getraind? Het duurde even een tijdje om me te resetten. Het confronterende gesprek met mezelf resulteerde in een vermannende schop onder m’n kont met het besef dat dit soort gedachten totaal geen energie oplevert. Op dat moment begon het ook weer flink te regenen, wat ik een verademing vond.

Frustratie en boosheid voerden de boventoon.
Had ik hier nu zo hard en gedisciplineerd voor getraind?

In iedere bocht is wat te doen: mensen staan je aan te moedigen en er wordt regelmatig muziek gedraaid variërend van hoempapa-muziek tot regelrechte opzwepende hardcore. Zo stond er in bocht 5 steeds een man met een microfoon je aan te moedigen. “En hoe vaak ben je al boven gekomen, Astrid?” Ik steek m’n hand met 5 vingers op en ik roep erbij: “maar ik ga nog een keer!”. Ook om naar mezelf toe even goed duidelijk te maken dat ik ook echt die laatste keer nog de berg op ga.  Tegelijkertijd fietsten er twee overduidelijk snellere jongens dan ik naast me waarbij de één met een serieuze ondertoon zegt: “je weet dat je voor zes uur aan je laatste klim mag beginnen?” Ik knik en hij voegt daaraan toe: “En je weet ook dat je voor acht uur boven moet zijn?” Heel veel vertrouwen sprak hij daarmee niet uit toen hij me zo aan het zwoegen zag.

Laatste ronde

Rond half 6 was ik boven bij de camper. Ik kon geen sportdrank of zoetigheid meer zien en ik wilde meteen door. Ik gunde mezelf alleen een pitstop van enkele seconden om even een bidon met water te vullen en alle goedbedoelde aanbiedingen van de verzorgers af te wimpelen. Ik móest door!  Om 17.51 uur begon ik aan de laatste klim. Ruim 2 uur om bovenaan te komen. Ik had er een hard hoofd in of dat zou lukken.

Vanaf dat moment ben ik alleen aan het rekenen geweest: ik zag m’n snelheid variëren van 5,5 km/uur tot 8 of 9 op minder steile stukken. Bij bocht 7 vroeg ik hoe ver het nog was naar boven. Rond 5 kilometer, was het antwoord en dat was tegen 19.00 uur. Oei, in theorie ging ik het halen. Mezelf daar ter plekke getrakteerd op een sanitaire stop wat tegelijkertijd de eerste en enige keer was dat ik überhaupt stopte in de beklimmingen. Ik nam nog een sportreep, flink wat water en vond nog een buisje vloeibare magnesium in mijn zadeltas die ik in het geval van kramp kon nemen. Nu had ik dat totaal niet, maar als een wilde nam ik alles wat ik maar tot me kon nemen in en zette  het laatste stuk in.

Ik kon geen sportdrank of zoetigheid meer zien en ik wilde meteen door

Om precies 19.45 uur kwam ik over de finish. De totale ontlading, emoties en blijdschap bleven uit en hadden plaats gemaakt voor complete verbazing: ‘Huh??!! Ik??!! Is het mij gelukt om toch echt die 6 keer de Alpe d’Huez te beklimmen?” Ik was wel compleet gesloopt en doodop en dook even later via de douche met een grote grijns in bed.

Willen = Kunnen

The day after word ik na een onrustige nacht met gedachtes van “Jeetje, wat een mega-inspanning en wat hebben we geflikt!” nog flink moe wakker. Mijn lijf zal nog wel een tijd nodig hebben om te herstellen. Denk dat de jonkies daar wat beter in zijn. Het zij zo. Mijn opgebouwde hardheid heeft me in ieder geval wel gebracht waar ik wilde komen. De duurtrainingen zijn zeker niet voor niets geweest. Ik klim traag, maar, omdat ik relatief snel kan afdalen en niet bang ben voor natte wegdekken – ik denk door de MTB-techniektrainingen bij de Twentse dameswaaier –  kon ik toch binnen de gestelde tijd finishen. Gelukkig werd ik niet gehinderd door lekke banden of andere materiaalpech.

Wat stelt mijn dagje afzien nu voor als je het vergelijkt bij
het lijden van die talloze (ex)kankerpatiënten?

De juiste voorbereidingen, blijven eten en drinken en de vele aanmoedigingen van al die mensen die in al die 21 bochten je staan op te wachten, brachten me extra power. En ook de banners die in al die bochten op gehangen waren met namen en foto’s van personen die te maken hebben met kanker of eraan overleden zijn met pakkende teksten als bijvoorbeeld “Willen = Kunnen” en “opgeven is geen optie”. Het zet je allemaal tot nadenken en geeft die boost dat je niet moet opgeven. Wat stelt mijn dagje afzien nu voor als je het vergelijkt bij het lijden van die talloze (ex)kankerpatiënten? En dat deden we met zo’n 4500 deelnemers van fietsers tot wandelaars, zwoegers op tandems, eliptic bikes en zelfs handbikes.  

Ik fietste voor Iwan samen met ons team Kokki. We hebben veel geld ingezameld voor onderzoek naar kanker. Hem krijgen we er niet mee terug, maar hij heeft ons wel geïnspireerd om dit avontuur aan te gaan en te volbrengen. En hiermee is aan het geblog over de voorbereidingen en deelname aan de Alpe d’HuZes met de Sensa Emilia Comp een einde gekomen. Bedankt voor het lezen en wie weet tot ziens!