In de reeks Velove hebben we het over, jawel, liefde op de fiets! Want er zijn verrassend veel mensen die hun partner door (of zelfs tijdens) het fietsen hebben leren kennen. 

Deze week het verhaal van Michelle, ze woont in Waalwijk, is gek op fietsen én de bergen. In 2016 begon haar liefdesverhaal toen een groepje fietsers haar aandacht trok…

”In 2011 ben ik begonnen met fietsen, omdat ik voor mijn zieke nichtje drie keer met Alpe d’HuZes heb meegedaan. Uiteindelijk vond ik het fietsen zo geweldig dat ik ieder jaar een nieuwe uitdaging zocht om naar toe te leven. De Dolomietenmarathon en met de rugzak op de racefiets in twee weken naar Corsica fietsen. Ik vond het allemaal geweldig en reed op een gegeven moment zelfs 15.000km per jaar.

Tijdens een aantal marathons viel mij telkens hetzelfde groepje fietsers op…

Een aantal jaar terug wilde ik ook in de winter actief blijven en besloot een mountainbike te kopen. Toen ik las over de BikeTransalp (een 7-daagse wedstrijd waarin je de alpen oversteekt met de mountainbike) leek me dat een geweldige nieuwe uitdaging. Eerlijk gezegd zonder te weten dat mountainbiken echt wel andere koek is dan een flinke tocht op de racefiets. Als voorbereiding op deze monstertocht nam ik deel aan een aantal marathons in België en Duitsland en toen viel mij telkens hetzelfde groepje fietsers op… Een groepje met nogal opvallend gekleurde pakjes en de meest opvallende fietsen: ‘de Peerkes’.

De Transalp
De Transalp (2016) brak aan en een kennis uit mijn omgeving zei ‘Als je iemand in een opvallend pakje ziet en een gekke fiets, met een stuurbordje met de naam Axel: doe die dan de groeten van mij!’. Grappig, dat waren dus die gasten die ik al vaker tegenkwam! De sfeer tijdens de Transalp was geweldig en je maakt makkelijk contact, vooral onder de Nederlandse deelnemers. Toen ik Axel tegenkwam, viel hij me meteen al op door zijn leuke, sportieve uitstraling en gewoon een goeie kop! Natuurlijk deed ik hem de groeten van die kennis. Hij was daar met een hele groep ‘Peerkes’ en zijn toenmalige vriendin. Ook ik had op dat moment een lange relatie.

”Als je iemand in een opvallend pakje met een stuurbordje
met de naam Axel: doe die dan de groeten van mij!”

Tijdens de Transalp had ik helaas ontzettend veel pech. Na twee dagen materiaalpech kreeg ik een nieuwe achterband. Maar op de derde dag hield ik geen rekening met de nieuwe grip van die band en maakte een flinke schuiver tijdens een beste afdaling. Na een bezoek aan het ziekenhuis kwam ik terug in het gips (ik had mijn enkelbanden gescheurd, maar in Italië zijn ze niet zo zuinig met gips). Ik was het hier niet mee eens, maar heb de 4e, 5e en 6e etappe iedereen aangemoedigd langs de kant en sprak allerlei mensen. Ik viel natuurlijk wel op zo met mn gipse klompvoet 😉

Toen ik een Nederlandse fysio sprak die zei dat gips echt niet goed was, heb ik het er eigenhandig afgesloopt en heeft deze fysio mijn enkel ingetaped. Zo kwam ik op het idee om alsnog de laatste etappe te fietsen. Bij de start kwamen veel mensen naar me toe omdat ze even dachten iets gemist te hebben. Tjah, niet het slimste idee, maar uiteindelijk heb ik deze eindetappe wel uitgefietst om te finishen op deze meerdaagse monstertocht. Ondanks alles was het echt een geweldige ervaring en voor mij meteen de bevestiging dat ik meer wilde van dit soort avonturen!

Ontmoeting BikeMotion

En nu terug naar Axel… Na de Transalp liep ik op de BikeMotion en zag daar ineens Axel en zijn collega’s op een stand van een wielmerk. Wist ik veel, maar een van de Peerkes was daar dus eigenaar van en Axel werkt voor dat merk. Zo raakte we aan de praat en ging het natuurlijk over die stomme actie van mij tijdens de Transalp. Deze heren waren bezig met het oprichten van een dames mountainbike team vanuit hun wielmerk en kreeg ik het aanbod om voor dat team mountainbike marathons te gaan rijden: ‘Ze zochten namelijk nog bikkels’.

Na wat pogingen om contact te zoeken met hem had ik niet
het idee dat hij eigenlijk op mijn gezelschap zat te wachten.

Nou, wat een vraag! Ik vond het spannend en heb er even over nagedacht, maar uiteindelijk ben ik er voor vol gegaan. De mannen trainen hier regelmatig in de buurt en kon ik daarbij aansluiten bij hun rondjes. En zo begon een nieuw avontuur om met een aantal dames en heren met dezelfde passie echt marathons te gaan rijden, ondersteund met de beste spullen en begeleiding. Axel was ook altijd bij deze trainingsritjes aanwezig.

In het seizoen dat volgde (2017) kon ik op het laatste moment nog meedoen met een meerdaagse in Oostenrijk, de Alpentour. Ik zei: ‘ik heb geen vervoer, maar als ik met iemand kan meerijden ga ik mee!’
‘Geen probleem: Axel heeft nog wel plek in de auto’, kreeg ik te horen. Maar na wat pogingen om contact te zoeken met hem had ik niet het idee dat hij eigenlijk op mijn gezelschap zat te wachten. Hij stemde uiteindelijk alsnog toe, want hij vond het ook wel weer sneu als ik daardoor helemaal niet meekon. En ook enigszins onder druk van diegene die het mij al toegezegd had.

Op naar Oostenrijk

En zo stapte ik bij hem in de auto op weg naar Oostenrijk. Er was direct een klik, er viel geen moment stilte en de reis vloog voorbij! In onze accommodatie aangekomen bleek dat er uiteindelijk geen andere mogelijkheid was dan dat ik bij een andere man op de kamer sliep. Nou ja, dan was Ax de meest voor de hand liggende optie. Ik weet nog dat we allebei boodschappen moesten doen en in de supermarkt elkaar aankeken met een blik van ‘huh, dit lijkt alsof we dit al vaker gedaan hebben samen’. Heel grappig, vooral als we het daar achteraf nog wel eens over hebben. De week was een geweldige belevenis. Op onze kamer konden we het nog uren hebben over de tocht van die dag en wat we gezien hadden. Gaaf als iemand diezelfde passie heeft! Ik merkte dat ik het fijn vond om bij hem in de buurt te zijn, maar aan het avontuur kwam een eind en onze ‘normale’ levens gingen gewoon verder. Toch bleven we regelmatig contact houden via de app en zagen we elkaar bij de gezamenlijke trainingsritjes van de Peerkes.

Hoewel ik het niet zag aankomen, was ook
Axel zijn relatie een paar maanden later voorbij

Koffieritje

Mijn toenmalige relatie liep al lange tijd niet lekker en eindigde halverwege 2017. Dit was geen makkelijke periode. Hoewel ik het niet zag aankomen (omdat we daar niet echt over spraken), was ook Axel zijn relatie een paar maanden later voorbij. Toen ik dat hoorde dacht ik ach, misschien eens uitnodigen voor een koffieritje!

Toen bleek al snel dat we elkaar toch wel heel erg leuk vonden. De koffieritjes duurde steeds langer en al snel zagen we elkaar dagelijks. Axel is trouwens 15 jaar ouder. In eerste instantie had ik daar nooit naar gevraagd of aan gedacht, hij ziet er namelijk echt niet zo uit! In het begin vond ik dat wel een ‘dingetje’, maar het gevoel was veel te sterk om dat in de weg te laten staan en nu merk ik het ook helemaal niet in onze relatie.

Hoewel fietsen een grote passie is, is het fietsen zelf op zich minder belangrijk geworden. Ik vind het heerlijk om ook samen te zijn zonder per se die fiets op te stappen. Al zitten we uiteindelijk nog zeker wel 5x op de fiets hoor 😉 We rijden zelfs rond als heus ANWB-setje: we hebben natuurlijk dezelfde teamkleding en zelfs ook dezelfde fietsen (die hadden we al voordat we iets kregen)!”