Het is het evenement met vele uitersten: Starten rond het vriespunt en finishen met 25 graden. Glibberen en glijden in de sneeuw, zoeken naar de juiste weg door ruige rotspartijen, behendig sturen op technische natuurlijke singletrails, genieten op flowy lijntjes langs de bergkam en kapot gaan op de worteltapijten in het bos. En dan nog tussendoor de kwelling van de venijnige klimmetjes en een vermoeiende asfaltklim.
Starten rond het vriespunt en finishen met 25 graden, het is een race met vele uitersten
Uitputtingsslag
Het is een regelrechte uitputtingsslag om binnen 30 km al deze omstandigheden te doorkruisen. Maar juist dat is de uitdaging. Niet alleen de uitdaging voor de geoefende fietsers, maar ook voor de minder begaafde fietsers. En precies dat is ook het mooie van dit evenement: van jong tot oud, van hardtail tot full on downhillbike, van beginner tot (semi)pro: iedereen komt hier om zichzelf te overwinnen.Vol verbazing zie ik rijders met bizar hoge snelheden voorbij komen. Maar met nog veel meer respect kijk ik naar de mensen die stuntelend de track af hobbelen. Het is de passie voor de sport die mensen verbindt.
Kwalificatie
Een week lang is de omgeving van Alpe D’huez overgoten door het gemêleerd gezelschap aan Megavalanche deelnemers. Wat voor de een een van de vele races het jaar is, is het voor de ander een ‘once in a lifetime experience’, waarbij ze als doel hebben gesteld om deze uitputtende race überhaupt maar uit te rijden. De hele week fietst iedereen gemoedelijk door elkaar de berg af en is het een mooi tafereel om zo veel fietsers gemoedelijk bij elkaar te zien. Tot de vrijdag, dan zijn de kwalificaties en dan is het ineens bikkelhard!
De kwalificatietrack begint met een bochtige fireroad, waarbij je zonder pardon omver wordt gereden als je toevallig op dezelfde lijn rijdt als je buurman. Maar na pak ‘m beet 200 meter ligt het veld al redelijk uit elkaar, zodat iedereen zijn eigen weg lijkt te vinden. En dan is het volle bak doorknallen over een technische downhill richting het dorp. Nog een stuk flowende trail en nog even goed doortrappen door het dorp tot de finish en dan zit de kwalificatierace erop.Zaterdag: het échte werk
En dan het weekend: de echte race, startend vanaf de gletcher. Ondanks dat er 15 minuten tussen de start verschillende categorieën zit, loopt het veld aardig door elkaar. Zeker op de zaterdag, wanneer de dames achter de e-bikes starten en daarna de op een na snelste groep mannen volgt.Het is af en toe wat dringen op de rotsige singletrails, waar inhalen onmogelijk is. En het fanatisme van de mannen die achter de dames aankomen, maakt de heren niet vriendelijker en galanter: Ik hoor verhalen terug van dames die letterlijk van hun fiets geduwd worden door de heren die vol adrenaline de snelste weg de berg af zoeken.Het fanatisme van de mannen die achter de dames aankomen, maakt de heren niet vriendelijker en galanter
Op zondag knallen de allersnelsten naar beneden. Wonderbaarlijk genoeg weten de snelsten binnen drie kwartier 30km af te leggen door de meest vermoeiende omstandigheden.
Uitdaging voor iedereen
De megavalanche, het is een en al gekte, maar op een goede manier. Voor iedere biker zit er ergens wel een uitdaging in. En wat is het toch een immens machtig mooi gevoel om met zo veel tegelijk de berg af te denderen!Ohja en ikzelf: in de kwalificatie een lekke band na 300 meter en met de lift naar beneden. En in de race zelf sloeg het noodlot toe toen een steen zich onder mijn voorwiel wurmde. Met een geluxeerd sleutelbeen en een lichte teleurstelling van het niet finishen in zowel quali als race ben ik weer naar huis gegaan. Eens, maar nooit weer heb ik altijd gezegd. Maar eigenlijk moet ik toch nog eens terug om de finish te halen!Wil jij ook een mooi, leuk of grappig fietsverhaal delen? Mail dan naar info@pedalamagazine.nl!Wat is het toch een immens machtig mooi gevoel om met zo veel
tegelijk de berg af te denderen!