Voor de rubriek ‘Mijn fiets & ik’ kunnen Pedala fans persoonlijke fietsverhalen insturen. Deze week het avontuurlijke verhaal van Neeltje die tijdelijk aan het ‘proefwonen’ is in Italië. Of toch niet zo tijdelijk…?

Wanneer je je werkende leven start met te hard van stapel lopen, wordt het tijd voor een pauze. Zoals het een ware millenial betaamt begon ik mijn carrière over-ambitieus om er vervolgens achter te komen dat wat ik deed eigenlijk niet eens per se iets was waar ik zin in had om te doen.

Dus daar zitten we nu dan. Samen met mijn vriend Joost ben ik voor drie maanden midden op het Toscaanse platteland neergestreken om eens te ervaren hoe het is om hier te wonen. Item nummer 1 (en 2) wat op de inpaklijst stond waren onze fietsen. Sinds een jaar of anderhalf geleden heb ik het fietsvirus te pakken gekregen toen ik als verassing Joost stond aan te moedigen bij de Marmotte Granfondo. Als ik zoiets zie dan heb ik de irritante neiging om het gelijk ook zelf te willen doen. Dat was ook het geval geweest met een goede vriend aanmoedigen bij een marathon. Iedereen ziet mensen afzien en lijden en verklaren deelnemers voor gek. Ik zie vooral een geweldige ervaring die je dichterbij dat ene gevoel van pijnlijke maar euforische trots brengt.

Sinds een jaar of anderhalf geleden heb ik het fietsvirus te pakken gekregen toen ik als verassing Joost stond aan te moedigen bij de Marmotte Granfondo

Inpakken voor 3 maanden

Het is best een uitdaging om fietsen mee te nemen in een auto vol spullen als je voor drie maanden ergens naar toe gaat verhuizen. Vooral aangezien Joost uit heilige voorzichtigheid zijn fiets liever niet buiten op het dak bindt. Een skibak werd onze redding. Daar konden mooi alle winterkleren en wandelschoenen in. Natuurlijk mocht een kilozakje of wat pepernoten niet ontbreken zodat we toch dat Sinterklaasgevoel konden meenemen.

Eenmaal aangekomen zat het weer de eerste paar dagen niet mee. Gelukkig zijn we zo fanatiek dat er ook een Tacx is meegesleurd, dus daarmee konden we onszelf ook de vernieling in helpen. Stel je voor: een week niet die trappers rond laten draaien. Nee, zonder grappen, we zijn verder echt doodnormale mensen met een passie voor fietsen.

Strada Bianchi

De eerste dagen stonden in teken van de buurt verkennen inclusief het een en ander aan prachtige steden: Florence, Bologna, Greve in Chianti. Toen was daar die eerste zonovergoten, kraakheldere zondag. We hadden de avond ervoor eigenlijk net wat te veel glazen rode wijn achter de kiezen. Maar voor een echte fietsidioot is dat des te meer reden om eens lekker uit te waaien op je tweewieler. Een tochtje naar Greve in Chianti, via Badia di Passignano, inclusief gravelwegen, of zoals ze hier zeggen: strada bianchi.

Zonder een zuchtje wind en met kraakheldere blauwe luchten vol zonnestralen is meters maken hier echt een feestje

Bereid je nu even voor op een stuk tekst waar je misschien echt geen zin in hebt. Maar mijn God, wat is het hier ontzettend overweldigend prachtig. De kou is hier anders als in Nederland. Zonder een zuchtje wind en met kraakheldere blauwe luchten vol zonnestralen is meters maken hier echt een feestje. De pijnlijk steile kronkelweggetjes die af en aan langs wijngaarden, olijfbomen of een prachtige rij cipressen voeren zijn plotseling goed te doen. Zure benen zijn echt van ondergeschikte orde. Hier en daar moet je misschien wat opletten voor een klein stukje ijzel op de weg of een onverwachts gat in het asfalt. Want ja, de wegen in Nederland zijn natuurlijk niet normaal perfect.

Verhuizen?

Maar als dat het is, dan wil ik hier voor altijd blijven fietsen. Het punt is dat we hier ook niet alleen zijn gekomen om een pauze te nemen van ons ‘hip en happening’ leven in Amsterdam. We zijn een paar jaar terug verliefd geworden op dit stukje aarde en wilden eens bekijken of we misschien hier gaan wonen. Alle gekkigheid verzamelen en ‘gewoon maar doen’ was ons motto. Het vervelende is nu dat ik sinds ik op die fiets ben gestapt om over de heuvels hier te fietsen ik eigenlijk nog verzotter raak op deze omgeving. In de zomer hebben we hier ook gefietst. Maar dat was niet te vergelijken. De rust die hier nu heerst zo midden december is uniek.

Toen we net thuis kwamen zei ik tegen Joost: “Dat fietsen heeft wel echt een nadeel zeg.” Hij keek me scheef aan en vroeg geschrokken: “Wat dan?!” Ik wees naar achterin ‘onze’ tuin en zei tegen hem dat ik door hier te fietsen nog grager dan voorheen hierheen wilde verhuizen…

 

Wil jij ook een mooi, leuk of grappig fietsverhaal delen? Mail dan naar info@pedalamagazine.nl!