Verliefd geworden tussen spaken en wielen,
Zijn wij van elkaar gaan houden,
Na een intensieve trainingsperiode hebben wij ons verloofd.Dat stond op onze verlovingskaart die wij verzonden op 25 februari 1994 vanuit Inzell Duitsland. Al vanaf mijn 6e levensjaar was ik fanatiek schaatser. Na enkeloperaties op mijn 12e en 13e levensjaren ging het schaatsen minder goed. Ik besloot mee te gaan doen met een triatlon. Nee, geen volledige maar een kleinere variant. Tijdens deze triatlon werden de racefietsen gestald door de plaatselijke wielrenvereniging. Eén van de leden van die vereniging zag dat ik een behoorlijk gemiddelde had gereden en vroeg mij of ik woensdagavond soms zin had om een rondje bij de Hoekse Renners in Puttershoek mee te rijden. Ik ging op dit verzoek in en daar begon mijn wielercarrière…
Tussen de mannenIk ging op dit verzoek in en daar begon mijn wielercarrière…..
Tijdens de eerste jaren lidmaatschap was ik druk om mijn plek in het peloton tussen de mannen met gespierde bovenbenen in te nemen. Het viel niet mee om van een “alleen rijder” een “meerijder” te worden. Toen ik eenmaal door had hoe het werkte mocht ik mee met de amateurs. Zij reden in die tijd topcompetitie en als ik goed in het wiel bleef zitten, dan kon ik mee. Ook Bert, mijn echtgenoot reed in dat peloton mee. Bij één van de hardlooptrainingen op de trimbaan in Barendrecht stond hij plotseling voor mij en viel hij op.Tijdens een veldrijtraining gaat mijn vader mee om een filmpje te maken van onze ploeg. De afgemonteerde film ligt weken te wacht op Bert. Als hij die eindelijk op komt halen volgt er ook een uitnodiging voor mij om samen naar de film te gaan. Het is winter en er ligt natuurijs. De volgende dag hebben we samen geschaatst en kregen we verkering.
Onze liefde werd al snel op de proef gesteld. Bert ging wonen in Emmen in verband met de bouw van het ziekenhuis waar hij de projectleiding over kreeg. Toch was dit een mooie uitdaging. We hebben alle weggetjes op onze racefietsen verkend. Na deze periode kochten we een huis. Ik stopte met het wedstrijdwielrennen en werd gevraagd om samen met sponsor Jan Snel een jeugdafdeling op te zetten. Al in het eerste seizoen na de opstart stonden er iedere week zo’n 40 jeugdrenners aan de start bij wedstrijden die we door het hele land reden. Deze kids waren natuurlijk op onze trouwdag ook welkom.Ik was druk om mijn plek in het peloton tussen de mannen met gespierde bovenbenen in te nemen
Bruidspaar samen op één fietsDat er in het gemeentehuis iets te gebeuren stond voelden wij wel aan…
Wij trouwen op 26 februari 1999. Op onze trouwkaart een bruidspaar samen op één fiets. In de ochtend hebben we trouwfoto’s gemaakt. Onze fotografe, Anneke Moerenhout, kenden we vanuit onze geliefde wielersport. Via een prachtige reportage legde zij onze trouwdag vast. Onze hoofsponsor Jan Snel, eigenaar van een Mitsubishi garage in Puttershoek, was onze chauffeur en natuurlijk reed hij ons in zijn mooiste auto. Dat er in het gemeentehuis iets te gebeuren stond voelden wij wel aan. Immers slechts 1 minuut voor aanvangstijd kwamen wij aan. Op de trap naar de trouwzaal stonden “mijn kids” in hun mooie wielerpakkies en maakten een ereboog met versierde wielen. Alle jeugdleden met hun ouders, familie, vrienden en bekenden waren getuige van onze “JA”. De opkomst was zo groot dat we uiteindelijk niet trouwden in de trouwzaal maar in de raadzaal van het gemeentehuis. De kids waren kennelijk streng toegesproken, want zij moesten tijdens de plechtigheid muisstil zijn. En dat is goed gelukt.
Na de plechtigheid in het gemeentehuis werd het tijd voor feest. Met alle jeugdleden van de vereniging hebben we ons uitgeleefd tijdens een disco. In de avond was het feest voor volwassenen.Op de trap naar de trouwzaal stonden “mijn kids” in hun mooie wielerpakjes en maakten een ereboog met versierde wielen
Nu…. ruim 18 jaar verder..Wij zijn nog steeds gelukkig samen. Samen kregen we 1 dochter Annemarie. Van mijn hobby heb ik mijn werk gemaakt. Ik werk nu voor gemeente Binnenmaas en ben aangesteld als beleidsmedewerker Sport. Ik wielren nog steeds. Iedere donderdag rijdt over ons eiland het Hoeksche Waards Dames Peloton. De slogan van dit peloton is “Het is alles of fiets”. Een slogan die ook goed bij mij past.
Ook bij mijn echtgenoot is de liefde voor het wielrennen nog steeds aanwezig. Nu onze dochter de leeftijd heeft om alleen thuis te kunnen blijven doen wij minimaal 1 keer per week een training samen. En we genieten daar enorm van!“Het is alles of fiets”