Eens per jaar mogen mijn Losserse fietsmaatjes en ik een weekendje er op uit. De laatste jaren ging het richting het Duitse Sauerland, maar omdat “we” wel eens wat anders wilden, viel de keuze op Werningerode in de Harz op een steenworp afstand van de voormalige Oost-Duitse grens. Vooraf wist ik: dat worden drie dagen gezelligheid maar ook drie dagen zure benen.  

Vrijdagochtend vertrokken we lekker op tijd met de Sensa Emilia mooi gepoetst achterop de auto. Met een beetje mazzel ben je binnen 3, zeg 3,5 uur in een compleet ander gebied. Zo af en toe deed het zelfs een beetje Frans-achtig aan, een mini-gorge. De groepen werden verdeeld en het infietsen voor de koningsrit voor morgen kon beginnen. Even lekker rustig aan beginnen, werd ons niet gegund, want de eerste 10 kilometers mochten we meteen klimmen. Met klimmetjes van de 3e en 4e categorie en zelfs een HC kreeg ik wel een vaag vermoeden wat ons morgen te wachten zou staan. Het hoogteprofiel voor de zaterdag bestuderen, leek me geen overbodige luxe, had ik zo al zwoegend en zwetend onderweg bedacht.  En ook het gezamenlijk doorzakken in de lokale Kneipe moest ik ook maar skippen van het programma, want anders kom ik morgen geen enkele berg op. Die beslissing was voor mijn portemonnee ook geen verkeerde, want de prijzen voor zo’n overheerlijk glaasje rode wijn waren niet misselijk.

Even lekker rustig aan beginnen, werd ons niet gegund, want de eerste 10 kilometers mochten we meteen klimmen

Speed wobble
Zo gezegd, zo gedaan: zaterdagochtend zaten we fris & fit na het maken van de groepsfoto om half 10 op de fiets. Nu heb ik het klimmen al vaker besproken in mijn blogs en ook al eens wat aan het afdalen geweid. Maar bij deze afdalingen was het wel opletten geblazen. De gevreesde “speed wobble” lag op de loer en die meldde zich ook prompt. Dus even met wat meer beleid de Sensa onder controle zien te houden zodat we met z’n allen ook weer veilig verder kunnen.  Later zag ik dat mijn max op 79,2 km/u had gelegen.

4500 hoogtemeters
Zou het ook te maken hebben met de velgen? De wielen van ‘mijn’ Emilia zijn van Sensa’s Supra RA Comp waarvan de velg iets hoger is dan die op mijn vorige fiets zaten. Dat betekent automatisch wat windgevoeliger en dat merkte ik ook best wel. Verder ging het prima en afgezien van zwaar was het ook genieten met prachtige vergezichten. Bij aankomst op De Brocken waande ik me zelfs een beetje op de Mont Ventoux, uiteraard in het miniatuur, maar het waaide, de berg was kaal en het uitzicht deed me er ook aan denken. De lengte van de berg is 14 kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage van 4,6% en op diverse plekken schiet het over de 9%. Voor de klimgeiten onder ons dus een leuke berg die om de hoek ligt èn autovrij is.

Uiteraard werd ik zondagochtend met stijve ledematen en allerlei andere pijntjes wakker maar het weerhield me er niet van om toch nog een kleine rit te maken om afscheid te nemen van dat mooie gebied. Uiteindelijk hebben we in drie dagen 235 kilometer gefietst met bijna 4500 hoogtemeters.

De groepsfoto

Alpe d’Huzes
Ben ik dan nu eindelijk die hellingen beu? Nee, nog lange niet. Sterker nog: ik krijg de smaak te pakken. Mijn vorige blog sloot ik af met de vraag wat een nieuwe uitdaging kon zijn. Tussen meerdere suggesties diende een hele gave zich aan: de Alpe d’Huzes in 2018. De aanleiding is heel wat minder gaaf. In december overleed een vriend van ons op 38-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. En als er eentje kon fietsen, dan was hij het wel. Zijn vrouw opperde het idee om met een groepje die grote reus in de Alpen te bedwingen ter nagedachtenis van hem om zo ook geld in te zamelen voor onderzoek tegen kanker. Nu roept het evenement “Alpe D’Huzes” wat gemengde emoties op omdat de toenmalige voorzitter enkele jaren geleden zijn privé- en zakelijke boekhouding niet helemaal zuiver uit elkaar hield. Gelukkig is de organisatie nu transparanter en laten we eerlijk zijn: iedere cent is welkom. 

Het heeft onze vriend niet gered, maar hij heeft door onderzoek wel de mogelijkheid gehad om behandeld te worden met immunotherapie

Het heeft onze vriend niet gered, maar hij heeft door onderzoek wel de mogelijkheid gehad om behandeld te worden met immunotherapie, welke volledig werd bekostigd uit geld dat ingezameld is door het KWF. Helaas hebben de behandelingen bij hem niet het beoogde effect laten zien, maar door deze behandelingen zijn wel veel anderen dit leed bespaard gebleven. Zelf zou hij komend jaar de Alpe d’ Huzes gaan bedwingen om iets terug te kunnen doen.

Laat ik eens proberen net zo stoer als hem zijn. Dus: we gaan het gewoon doen en we gaan voor de 6 keer! 

Wordt vervolgd…