Dayenne leeft met een half hart en fietst zo vaak ze kan. Voor Pedala magazine zet ze tweewekelijks haar verhaal op papier. Over het overwinnen van angsten, doorzettingsvermogen, vertrouwen en fietsen. 

Over drie maanden moet ik fit zijn voor mijn deelname aan Homeride: een estafette fietstocht van 500 kilometer, binnen 24 uur. Het kan geen toeval zijn. De route in hartvorm lijkt perfect voor mij te zijn uitgestippeld. Ik tel af, nog dertien weken tot mijn uitdaging van het jaar.

Om mezelf goed op de tocht voor te bereiden heb ik een trainingsschema samengesteld met de sportfysiotherapeut. Ik open de bijlage. Voila, daar is het programma voor de komende twee weken. Jeetje…

Inmiddels heb ik wel bewezen dat ik veel aankan. Maar twijfel of ik hem nu wel een juist beeld van mezelf heb voorgeschoteld. Ben ik overmoedig te denken dat ik deze rit wel even ga fixen? Peinzend wrijf ik over mijn voorhoofd. Flinke duurtrainingen staan erin verwerkt. Begrijpt hij niet hoe ik zonder rechterdeel van mijn hart enorm moet ploeteren als ik dit schema hanteer? Dat gaat mij zeker spierpijn bezorgen… Doe niet zo stom Dayenne. Zodra ik de keus om een uitdaging aan te gaan, gemaakt heb, twijfel ik altijd of ik er wel in denk te gaan slagen. Ik word onzeker als de pest en kan hem dit niet verwijten. Als hij denkt dat dit schema haalbaar is dan leg ik mij daar bij neer.

Begrijpt hij niet hoe ik zonder rechterdeel van mijn hart enorm moet ploeteren?

Ik lees verder. Maandag: krachtoefeningen, dinsdag: hardlopen, woensdag: schaatsplanken, donderdag… Mijn lijf verstard. Proestend spuug ik de caffeinehoudende vloeistof, die van schrik mijn luchtpijp in is gestort, terug in de mok. Er is geen enkele dag rust ingepland!

Hij sluit af met een enigszins geruststellende zin. Of ik tijdens de trainingen wel wil letten op pijntjes, conditie etc. Over twee weken evalueren we.

Morgen start ik

Het schema bestudeer ik de volgende dag in de trein, onderweg naar werk. Het is een flinke uitdaging waar ik nog even aan moet wennen. Maar wie wat wil bereiken zal er wat voor moeten doen! Als ik de trainingen op mijn werkdagen nu ruil, de dinsdag en de donderdag, moet het haalbaar zijn.

De route in hartvorm

Een man die tegenover me zit kijkt me aan alsof ik een vreemde snoeshaan ben. Is mijn mascara uitgelopen? Of vindt hij misschien de pindakaas wat op mijn brood zit smerig ruiken? Ah, nu weet ik het. Eindelijk heb ik door dat ik al die tijd in mezelf loop te mompelen en glimlach – enigszins gênant – naar hem. Twee dagen later is de eerste krachttrainingsdag al achter de rug. Vanwege mijn tragere herstel voel ik me er beter bij om mezelf één rustdag in de week te gunnen.

Lenteweer

De eerste zonnestralen dringen mijn huis binnen. Dit lenteweer vraagt om een heerlijke flow. Nog leuker, mijn wielerseizoen gaat volgens mijn trainingsschema vandaag van start en wat prijs ik mezelf gelukkig dat de temperatuur flink boven de tien graden komt. Voordat ik mijn eerste ronde maak is het tijd om de fiets weer eens goed schoon te maken. Systematisch ga ik te werk. Geen onderdeel blijft gespaard.

Een uur later staat mijn fietsmaatje in korte broek aan de deur. Hij heeft blijkbaar de zomer al in zijn bol zitten. Door de drukke werkdagen merk ik dat ik voorafgaand aan de tocht al best moe ben. We spreken af een kort ritje te maken. Ik twijfel of ik mijn zomer- of winterhandschoenen aan zal trekken. Ik kies het laatste en we zoeven weg in de glinstering van de zon.

Sprintend de wei in

Uiteindelijk keren we na veertig kilometer terug in mijn straat. Met een biertje in de hand en een zak chips tussen ons in voel ik me langzaam leeglopen. De zon op mijn hoofd en de matige wind vroeg om een omweg naar huis. Maar ik vrees dat ik niet slim bezig ben geweest. Mijn fietsmaatje poetst daarna de aarde van mijn fiets en laat me dan op mijn verzoek alleen. Het zout van de chips pept me net genoeg op om onder de douche te stappen.

Koeien sprinten na een lange winter het liefst heel hard de weilanden in, zo voel ik mij ook. Fietsen is wat ik het liefst doe en net als de koeien maakt de lente me extra blij dat ik de sneeuwvrije paden weer op mag. Geen obstakels meer. 

Nieuwe bestemming

Ik hoopte een paar uur na het douchen weer helemaal fris en fruitig te zijn. Mijn hoofd draait daarentegen weer op volle toeren. Ik lig op de bank te balen van mezelf dat ik vandaag mijn hoofd achterna gefietst ben in plaats van mijn lichaam prioriteit te geven.

Waar moet ik nu dan mijn uitdaging in gaan vinden? Waar kan ik mij in vastbijten?

Pling, klinkt het uit mijn telefoon. Een sms van de teamcaptain van ons Homeride-team. Lees ik het goed?, staat er nu echt dat hij ons team wegens persoonlijke omstandigheden uitschrijft? Jeetje, wat jammer zeg, maar vooral vervelend voor hem. Maar waar moet ik nu dan mijn uitdaging in gaan vinden? Waar kan ik mij in vastbijten?

Zonder nieuwe bestemming val ik in een dal. Verdorie, was ik net aan mijn nieuwe schema begonnen, maar wat moet ik daar nu mee? Meestal als ik ergens aan begin, maak ik het koste wat het kost af. Moet ik dit schema (zeker in deze variant) nog wel willen volgen, of deponeer ik deze nu in de prullenbak?

Met een diepe zucht leg ik mijn telefoon weg en val in slaap..