De rode lantaarn wordt spreekwoordelijk uitgereikt aan de wielrenner die als laatste eindigt in het eindklassement van De Ronde van Frankrijk. Volgens het Groot Wielerwoordenboek is het een verwijzing naar de rode lantaarn die vroeger als waarschuwing aan de laatste wagen van een konvooi hing.
Wellicht heb je al een (of meerdere) pogingen gedaan tot een ‘Chasse patate’, een situatie waarin een wielrenner ontsnapt om naar de kopgroep te rijden, maar in niemandsland blijft hangen. Of heb je de renner die naast je rijdt gekwakt: een stevige beuk met – bijvoorbeeld – je elleboog (clash Sagan/Cavendish) gegeven. Laat de ware fietsmentaliteit maar boven tafel komen, er tegen vechten kost meer energie. Zonder enige souplesse trap je jezelf stuk op de smalle bandjes. Je voelt geen pijn en negeert je vermoeidheid. Mentaal ben je ijzersterk en je gaat enkel voor de winst.
Laat de ware fietsmentaliteit maar boven tafel komen, er tegen vechten kost meer energie
In de praktijk is laatste worden in het eindklassement van de Tour niet zo eenvoudig als het lijkt. Buiten de tijdslimiet aankomen, betekent een diskwalificatie. Eenzaam ver achter het peloton aanrijden kost veel kracht. Er is geen knecht die zich voor je opoffert, je kunt niet in het kielzog van een ander rijden, alle (tegen)wind is voor jou.
Fietsseizoen 2016
Regelmatig trekt een engeltje mijn brein richting het universum. Of ik nu in het wiel van een ander hang, of de ander in het mijne. Ik stijg ver boven mijn zadel uit. Na iedere rit voel ik me heerlijk. Ik betaal nagenoeg niet meer die fikse lichamelijke prijs na iedere inspanning. Gedurende het hele seizoen voel ik me sterker worden en gedraag me met de dag meer als een potentiële winnaar van de Tour, die tijdens de hersteldagen al naar een volgende rit hunkert.
Iedere rit strijd ik net zo hard als de anderen om een vette finishplaats te bemachtigen. Maar in de praktijk ben ik diegene die kilometers lang aan het elastiek hangt en geen enkele rol van betekenis voor een ander kan spelen. Voortdurend zoef ik als laatste over de eindstreep van een toertocht. Ook al doet dat iedere keer weer voor een klein moment zeer, ik ben bereid om de laatste te zijn. Ik bedenk me dat ‘tijd’ niets uitmaakt, het draait om het plezier wat het fietsen mij brengt, het sociale aspect tijdens de activiteit en de onvoorwaardelijke steun en vriendschap van mijn trouwe ‘knechten’.
Ik ben bereid om de laatste te zijn. Ik bedenk me dat ‘tijd’ niets uitmaakt, het draait om het plezier wat het fietsen mij brengt
Ik beoefen deze sport omdat mijn hoofd zich alleen op die momenten volledig leegt, terwijl mijn lijf zich in rap tempo vult met liefde. Al mijn aandacht richt ik op de prachtige rode Gitane (wat mij dus een dubbele rode lantaarn status geeft) en mezelf die de Noord Hollandse polders of de Kennemer Duinen bedwingen. Ik ben in het hier en nu. Volgens mij kan ik wel concluderen dat houder van de rode lantaarn zijn, positiviteit en enige publiciteit met zich meebrengt. Een titel om trots op te zijn, waarvoor dank!
Absolute recordhouder van de ‘rode lantaarn’ is de Belg Wim Vansevenant. Hij ontving de titel in 2006, 2007 én 2008