Interview: Elke Weylandt

Hieronder lees je een deel van het interview uit de nieuwste Pedala.

De Belgische Elke Weylandt zag in 2011 haar broer Wouter live op tv omkomen tijdens de koers. Vier jaar later werd ze persvoorlichter bij zijn oude ploeg. Marijn de Vries fietste voor de nieuwste Pedala met Elke door de straten van hun jeugd, om erachter te komen waarom iemand nu juist de wereld opzoekt die haar zo veel ongeluk bracht.

Haar blik is al zacht, maar als ze over haar broer praat, worden Elkes groene ogen nog zachter. Niet verdrietig. Juist niet. Haar ogen gunnen je een kijkje in haar ziel, of doen althans die suggestie. Als ze over haar broer begint, stopt de woordenstroom niet snel. Ze fietst en praat, lacht, vertelt verhalen van vroeger en nu. Ze wil graag dicht bij Wouter zijn, de herinnering vasthouden, en heeft juist daarom voor een baan bij zijn oude team gekozen. Het kon geen enkele andere ploeg zijn.

‘Ineens belde mijn vader. Hij was volledig in paniek. Hij zei: “Het is Wouter. Hij gaat dood, het is op tv”.’

Het was 9 mei 2011 en het peloton reed de derde etappe van de Giro d’Italia, van Reggio Emilia naar Rapallo. Er zat een klimmetje in, en een afdaling, op een kilometer of vijfentwintig voor de streep. De Passo del Bocco heette het ding. Niks bijzonders, niets spectaculairs. Beelden van de kopgroep, beelden van het dalen. En toen ineens beelden van een renner op de grond. Wouter Weylandt. Je zag meteen dat het erg was. Daar had je geen rennersblik, geen kennersblik voor nodig. Het was heel erg. De camera bleef te lang dichtbij.

‘Toen mijn vader belde, dacht ik: dat kan niet, het kan niet Wouter zijn. Ze zijn nog niet aan de finish, er is nog geen massasprint. Het moet iemand anders zijn. Maar hij beschreef hoe er bij elke hartslag bloed uit zijn neus gulpte. Ik moet gegild hebben, want plotseling stond mijn kantoor vol collega’s die vroegen wat er aan de hand was. Ze zeiden dat het vast mee zou vallen, dat mijn vader misschien om niets in paniek was. Maar ik wist dat dit niet het geval was.’

Eén moment van onoplettenheid

‘Ik ben naar huis gegaan die middag, met de autoradio uit, want ik wilde niet op die manier horen dat hij overleden was. Thuis kregen we als snel een telefoontje en hoorden we wat we eigenlijk al wisten: Wouter leefde niet meer. We zijn naar An-Sophie gegaan, Wouters vijf maanden zwangere vrouw. Daar waren al veel mensen. Vrienden, familie. Die avond vlogen we naar Italië. Het was niet te bevatten. Het was zoiets kleins. Zoiets bizars. Eén moment van onoplettendheid, van met het pedaal achter een steen haken.

Zijn naam staat voor altijd op de bus van de ploeg, zijn nummer – 108 – is voor eeuwig uit de Giro genomen

Elke Weylandt

Elke Weylandt (37) is sinds 2015 communicatiemanager bij World Tour wielerploeg TrekSegafredo, aanvankelijk parttime, sinds dit jaar fulltime. Ze doceert nog een paar lessen medisch Frans per trimester aan de Universiteit van Gent, waar ze fulltime als docent Romaanse talen werkte voor ze in de wielerwereld aan de slag ging. Elke fietst graag, liefst als het mooi weer is, maar heeft er zeker met haar nieuwe baan (te) weinig tijd voor. In plaats daarvan doet ze aan hardlopen of wandelen. Elke is getrouwd en heeft twee kinderen: een zoon van 8 en een dochter van 6 jaar

Het volledige interview met Elke Weylandt lezen? Bestel de nieuwste Pedala online in de webshop.